Þjóðviljinn - 24.01.1988, Blaðsíða 2

Dándimaður vikunnar,
SKAÐI SKRIFAR
0
Útvarps-
draugurinn
Ég, Skaöi, er ekki gefinn fyrir nýjungar í
miklum mæli, hóf er í öllu best, - það er mitt
viðkvæöi þegar veröldin er að ganga af
göflunum útaf flúnkunýjum uppfinningum af
einhverju tagi. Einhverjir munu halda því
fram að ég sé gamaldags kallskröggur sem
er dottinn úr sambandi, einsog það heitir víst.
Slíkt er auðvitað hin argasta firra, svo ég taki
mér í munn orð Ragnars Arnalds; Argasta
firra.
Gætinn og hófsamur sem ég er þá er ég
líka stöku sinnum reiðubúinn að fallast á
breytingar í heiminum. Þannig var ég á önd-
verðum meiði við tryggustu bandamenn
mína, kommana, þegar ég fagnaði því glað-
lega að öllum mönnum yrði kleift að koma
upp sínu eigin útvarpi og sjónvarpi. Tryggir
bandamenn kommarnir, segi ég, Skaði,
vegna þess að engir gera sér betur grein fyrir
því að allar breytingar eru vafasamar og
heimurinn er betur kominn einsog hann var í
gær heldur en í dag eða á morgun.
En það var þetta með útvarpið. Þó svo ég
hafi gerst talsmaður frelsis í þessum efnum á
sínum tíma, þá datt mér ekki í hug að hætta
að hlusta á rás eitt; veðurfréttirnar, síðasta
lag fyrir fréttir og hljóðmerkið góða sem eru
orðnir einsog sérstakir strengir í sálu minni.
Félagar mínir í heita pottinum hafa sagt mér
að nú sé hægt að hlusta á níu eða tíu útvörp -
og ég segi og tek ofan: Þvílík gróska sem
frelsið fæðir af sér.
Svo var það um daginn að mér þótti gamla
útvarpið mitt orðið helst til nefmælt og fór að
rjála við takkana. Síðdegissagan skransaði í
burtu en í staðinn kom ungæðisleg rödd:
...ekki er allt kvöld úti enn og núerða síðasta
spurning. Ertu til? Hvað heitir kærasti fyrrver-
andi eiginkonu söngvarans í FU?
Ég flýtti mér að snúa áfram og um það leyti
sem ástamálin þurrkuðst út liðu tónar úr ein-
hverri poppsónötu úrtækinu... skruvnaqoð...
ég sneri áfram.
Það var sama hvar ég bar niður, alls staðar
voru glaðhlakkalegir popparar, ýmist í spurn-
ingaleikjum eða með gamanmál á hrað-
bergi...
Tja, svo þetta erfrelsið, hugsaði ég, Skaði,
svolítið undrandi.
- Já, þetta er frelsið, Skaði minn! sagði
ásakandi rödd úr útvarpstækinu.
Ég hrökk við. Ofheyrnir? Var ég að bilast,
eða útvarpið?
- Þú ert ekki að bilast venju fremur, gamli
minn, glumdi í útvarpstækinu. Ég er útvarp-
sdraugurinn!
Ég horfði klumsa á tækið. Ætlaðist það til
að ég spjallaði við það?
- Hvurn fjandann ert þú að gera í mínu
tæki? sagði ég svo. Ertu ein stöðin enn?
Poppdraugur kannski?
- Onei, ansaði útvarpið mitt. Þú stilltir á
mig. Loksins eftir öll þessi ár!
- Hvað viltu? spurði ég hörkulega og bjóst
til að snúa takkanum áfram.
- Nei, hættu! Mig langar bara að tala við
einhvern. Það er ég sem verð að hlusta á
allar stöðvarnar, allt poppið í einu, alla
brandarana, spurningaleikina... og nú er ein
stöð að bætast við! Veistu hvað það þýðir?
Nú verð ég að hlusta á Albert, komma, dýra-
verndunarsinna, kvenréttindatal, hvalavini,
miðameríkufólk, samtökin 78, krata...
- Ja hérna, allt þetta á einni stöð, sagði ég
við útvarpið.
- Ojá. En ég er búinn að vera. Ég þoli ekki
meira. Ég vil frí. Nú er útvarpað allan sólar-
hringinn. Ég, útvarpsdraugurinn, get aldrei
um frjálst höfuð strokið, einsog í þá gömlu
góðu daga þegar ein heimilisleg rás var allt
og sumt og dagskráin var einsog kvöldvaka
norðan úr Skagafirði...
- Fólk vill frelsi, væni minn, sagði ég við
drauginn.
2 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 24. Janúar 1987
...........--......
„Sjáðu bara, Lúlli. Beindu Ijósinu að augunum í þeim og þú nærð
þeim auðveldlega..."