Þjóðviljinn - 21.02.1988, Side 16

!5! REYKJKMÍKURBORG |||
T JLcu&uvi Stö4*vt '1'
Þjónustuíbúðir aldraðra
Dalbraut 27
Eldhús
Starfsfólk vantar til starfa í eldhúsi. 75% vinna.
Vinnutími kl. 8.00-14.00. Unnið aðra hverja
helgi.
Vakt - sjúkraliðar
Sjúkraliða vantar til afleysinga í júní-ágúst.
Deildarfulltrúi
Staða fulltrúa á skrifstofu er laus til umsóknar.
Reynsla við tölvuvinnslu æskileg.
Upplýsingar gefur forstöðumaður í síma 685377
virka daga frá kl. 10.00-12.00.
REYKJAVÍKURHÖFN
Reykjavíkurhöfn óskar eftir að ráða bygg-
ingarverkfræðing eða byggingartækni-
fræðing til starfa í tæknideild.
Verkefni: Tæknideild Reykjavíkurhafnar sér
um byggingu, viðhald og rekstur hafnar-
mannvirkja og annarra eigna hafnarsjóðs.
Starfssvið: Starfið er m.a. fólgið í undirbún-
ingi verka, framkvæmd verka með starfs-
mönnum hafnarinnarog verktökum og eftirlit
með framkvæmdum.
Nánari upplýsingar um starfið gefur aðstoð-
arhafnarstjóri í síma 28211.
Umsóknir um starfið skulu hafa borist fyrir
27. febrúar n.k.
Kjarvalsstofa í París
Kjarvalsstofa í París er íbúð og vinnustofa, sem
ætluð er til dvalar fyrir íslenska listamenn.
Reykjavíkurborg, menntamálaráðuneytið og
Seðlabanki íslands lögðu fram fé til þess að
koma upp slíkri starfsaðstöðu í Parísarborg með
samningi við stofnun sem nefndist Cité Internati-
onale des Arts og var samningurinn gerður á
árinu 1986. Kjarvalsstofa er í miðborg Parísar,
skammt frá Notre Dame dómkirkjunni.
Sérstök stjórnarnefnd fer með málefni Kjarvals- '
stofu og gerir hún tillögu um úthlutun dvalartíma
þar til stjórnar Cité Internationale des Arts, er
tekur endanlega ákvörðun um málið. Dvalartími
er skemmstur 2 mánuðir en lengst er heimilt að
veita listamanni afnot Kjarvalsstofu í 1 ár.
Þeir, sem dvelja í Kjarvalsstofu greiða dvalar-
gjöld, er ákveðin eru af stjórn Cité Internationale
des Arts og miðast við kostnað af rekstri hennar
og þess búnaðar, sem þeir þarfnast. Þessi gjöld
eru lægri en almenn leiga í Parísarborg. Dvalar-
gestir skuldbinda sig til þess að hlíta reglum Cité
Internationale des Arts varðandi afnot af hús-
næði og vinnuaðstöðu og jafnframt skuldbinda
þeir sig til þess að dvöl lokinni að senda stjórn
Kjarvalsstofu stutta greinargerð um störf sín.
Hér með er auglýst eftir umsóknum um afnot
Kjarvalsstofu, en stjórnin mun á fundi sínum í
apríl fjalla um afnot listamanna af stofunni tíma-
bilið 1. júlí 1988 - 30. júní 1989. Skal stíla um-
sóknirtilstjórnarnefndarKjarvalsstofu.Tekiðerá
móti umsóknum til stjórnarnefndarinnar í skjala-
safni borgarskrifstofanna að Austurstræti 16, en
þar liggja einnig frammi umsóknareyðublöð og
afrit af þeim reglum, sem gilda um afnot af Kjar-
valsstofu.
Fyrri umsóknir þarf að endurnýja, eigi þær að
koma til greina við þessa úthlutun.
Umsóknum skal skila í síðasta lagi 25. mars n.k.
Reykjavík, 21. febrúar 1988,
Stjórnarnefnd Kjarvalsstofu.
4-----4
Vinnuþrœlamir
Hverjir eru það sem gera okkur kleiff að stunda íþróttir?
Hvernig er hóttað útbreiðslu íþrótta?
Forráðamenn íþróttagrein-
anna virðast vera farnir að
gera sér grein fyrir því að það
þarf að leggja svolítið á sig til
að koma úrslitunum í blöðin.
Þaðerkannski meðtilkomu
lottópeninganna að hægt er
að borga mönnum og konum
laun fyrir að taka saman úrslit,
koma þeim af stað ásamt því
að kynna mótin eða keppnirn-
ar.
Helgarnar
Um hverja helgi eru að meðalt-
ali 3 leikir í handbolta, 4 í körfu-
bolta, auk þess sem það eru júdó-
mót, borðtennismót, blakleikir
og fleira og fleira. Það er ógern-
ingur fyrir blöðin að komast á alla
þessa staði og vera á staðnum allt
mótið. Því væri gott ef “fóstur-
feður“ íþróttanna hefðu meira
samstarf við íþróttafréttamenn
og aðstoðuðu þá við upplýsinga-
öflun. Þannig væri mögulegt að
birta meira af úrslitum úr ýmsum
íþróttagreinum sem ekki fá mikla
umfjöllun dags daglega.
Prœlarnir
Eins og áður sagði hafa sum
sérsambönd nú starfsmenn á
skrifstofum sínum. Þetta hlýtur
að létta verulega á stjórnar-
mönnum sem oftast hafa staðið í
því stússi í mörg ár, alltaf í sjálf-
boðavinnu á kvöldin þegar þeir
ættu að vera heima og kúra hjá
fjölskyldunni. Þótt þessir
“stjórnarþrælar“ standi í þessu í
mörg ár hljóta þeir að lokum að
gefast upp. Það er samt ekki
auðvelt því kvíðinn fyrir því hver
muni taka við af þeim og hvort
það verði yfirleitt gert, nagar þá,
vegna þess að þeim þykir vænt
um íþróttina og vilja að hún dafni
áfram. Og þegar þeir hætta vill
svo fara að þeir gleymast fljótt í
staðinn fyrir að samböndin ættu
að dekra svolítið við þá, bjóða út
að borða, gefa minningargrip,
bjóða þeim að vera heiðursgestir
þegar eitthvað mikið er að gerast
svo að það verði hvatning fyrir
aðra, sem sjá þá að það getur
borgað sig að fórna sér smávegis.
Er munað
eftir öllum
Eitthvað er þó byrjað á þessu.
Fyrst kemur upp í huga mér
viðurkenningin sem Frjáls-
íþróttasambandið veitti Guðm-
undi Þórarinssyni fyrir skömmu
ásamt forstjóra fyrirtækisins
Ábyrgðar. Guðmundur er líklega
einn þekktasti “fósturfaðirinn";
ef ekki bara “fósturafinn", hann
hefur staðið í þessu í mörg mörg
ár og ætti skilið að fá ennþá fleiri
viðurkenningar. Það ber þó að
hafa í huga að ég mundi eftir hon-
um, hvað ætli þeir séu margir sem
ekki koma í ljós? Þræla árum
saman við tímatöku, taka til eftir
mót, skrifa jafnvel undir skuldab-
réf og víxla fyrir félagið. Mér er
ÍÞRÓTTA-
SPEGILL
minnisstæður þjálfari einn sem
kenndi mér fyrir löngu. Hann var
allt í öllu og þurfti nánast að
standa einn í því stússi. Eitt af
verkum hans var að fá góðan
þjálfara í staðinn fyrir sig, en að
sjálfsögðu kostaði það peninga
þótt hann tæki sjálfur aldrei nein
laun. Til að tryggja þennan þjálf-
ara skrifaði hann undir víxla og
skuldabréf. En hvað svo? Áhug-
inn datt skyndilega niður í fé-
laginu, nýi þjálfarinn fékk sín
laun en sá gamli missti íbúðina
sína.
Dómararnir
Það er dálítið skrýtinn þjóð-
flokkur. Hverjir eru þessir menn
sem nenna að láta skamma sig
sýnkt og heilagt, nöldra í sér í
hverjum leik og jafnvel þola per-
sónulegar svívirðingar úti á götu,
svo til kauplaust? Koma þessar
persónur á leiki og biðja um
þetta? Nei, því er alls ekki svo
farið. Það eru félögin sem biðja
þessa menn og konur (svo að ég
fái ekki skammarbréf) að læra til
dómara því að félög eiga strangt
til tekið að skaffa einn dómara
með hverjum flokki. Það er
þekkt dæmi að bæjarfélag hér í
grennd við Reykjavík sendir í
knattspyrnumótin 13 flokka og
ætti því með réttu að senda 13
dómara. En hvað? Það sendir í
mesta lagi einn dómara. Hver á
þá að dæma leiki þess félags?
Þetta er algjört ábyrgðarleysi af
félögunum og ef þeirra afsökun
er að þeir fái ekki fólk til starfa
hlýtur það að vera þeirra vanda-
mál. Það ætti að banna þeim fé-
lögum að segja orð við dómarann
sem ekki senda eitt einasta ein-
tak.
Að sjálfsögðu eru margir af
dómurunum alveg hundlélegir og
ná oft að skemma leiki stórlega.
Þetta eru menn sem ekki hafa til
að bera þann siðferðilega og
sálarlega styrk sem þarf, ásamt
því að sinna þeirri ábyrgð sem,
þessu starfi fylgir. En því færrl
dómarar sem tiltækir eru, því!
minni hljóta gæðin að verða.
KSÍ tekur
til sinna röða
Knattspyrnusambandið ætlar
að sinna skyldu sinni í sumar, að1
sögn Sigurðar Hannessonar
framkvæmdastjóra þess, og
framfylgja reglunni um einn
flokkur, einn dómari. Og það
sem vekur langmesta athygli er
það að KSÍ ætlar að byrja á að
útiloka meistaraflokk ef ekki
fylgir dómari. Það er því þannig
að ef einn dómara vantar frá fé-
laginu þá er það ekki 6. flokkur
sem fýkur heldur meistaraflokk-
ur og ég tel að á eftir því að toga
almennilega í budduna sé þetta
besta ráðið. Sigurður áðurnefn-
dur skrifaði skemmtilega grein
fyrir þónokkru þar sem yfirskrift-
in var “Enginn dómari - enginnj
leikur“.
Stefán Stefánsson
16 SfÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 21. febrúar 1988