Þjóðviljinn - 02.06.1988, Blaðsíða 5

Bréffrá Nicaragua
Emm ekki
þjóð Ronalds Reagans
Af Bandaríkjamönnum í Nicaragua
Einar Hjörleifsson og Kristiina Björklund skrifa
Við erum stödd fyrir utan
bandaríska sendiráðið í Manag-
ua, snemma morguns. Hér hafa
tæplega tvö hundruð manns safn-
ast saman á Pan-ameríska þjóð-
veginum með mótmælaspjöld,
borða og fána. Á slaginu hálfátta
stillir fólkið sér upp í röð og
gengur í hringi. Þarna er fólk á
öllum aldri, allt frá eldra fólki
niður í hvítvoðunga. „Policía
Sandinista" myndar keðju milli
mannfjöldans og sendiráðsbygg-
ingarinnar, sem trónir í bak-
grunninum, rammlega víggirt.
Vfdeómyndavél snýst hægt ofaná
þartilgerðum stöpli og festir at-
burðina jafnharðan á spólu.
Eitthvað er hér af Nicaragua-
mönnum, en langflestir eru þó
með Norðurálfubrag. Hinir einu
og sönnu „gringo’ar", þ.e.a.s.
Bandaríkj amenn, halda hér viku-
legan mótmælafund fyrir utan
sendiráðið, hinn 237. sinnar teg-
undar. Suzanne Doerge, einn af
forsprökkum aðgerðanna, segir
að Bandaríkjamenn, búsettir í
Nicaragua, hafi byrjað þessa
fundi eftir innrás bandarískra
hermanna á eyna Grenada í árs-
lok 1983. „Öryggi bandarískra
ríkisborgara var haft að átyllu
fyrir innrásinni á Grenada. Með
þessum aðgerðum, viljum við
mótmæla stefnu Reagan-
stjórnarinnar í Mið-Ameríku og
jafnframt frábiðja okkur að vera
notuð á sama hátt og landar okk-
ar á Grenada.“
Suzanne vinnur fyrir samtökin
CISAS, sem starfa á sviði heilsu-
gæslu, og hún er hér til að minn-
ast fyrrum samstarfsmanns síns.
Þann 28. apríl var eitt ár liðið síð-
an Bandaríkjamaðurinn Benj-
amin Linder var drepinn af
kontraliðum í norðurhluta lands-
ins. „Ben vann að því að setja
upp vatnsaflsstöð, sem er ætlað
að framleiða rafmagn handa íbú-
um héraðsins. Hann var líka með
okkur og skemmti þá börnunum
með sjónhverfingum og trúðs-
látum. Brúðuleikhúsið okkarber
nafn hans.“
„Þjóð Ben Linders“
Fundurinn þennan fimmtu-
dagsmorgun er einmitt helgaður
minningu þessa unga manns, sem
kaus sér starfsvettvang meðal
bænda og landbúnaðarverka-
manna á einu helsta athafnasvæði
kontraskæruliða. Foreldrar hans
og systkini eru stödd hér. Pau
hafa ekki setið auðum höndum
eftir dauða Bens. John bróðir
hans heldur einfalda og hrífandi
ræðu. Hann segir frá ferðum fjöl-
skyldunnar og fjögurra vina
Benjamins vítt og breitt um
Bandaríkin á síðasta ári. Alls
komu þau á 220 staði og sögðu frá
byltingunni og starfi Bens meðal
sveitafólksins. Margir létu fé af
hendi rakna, t.d. báðu nýgift
hjón vini sína um að gefa heldur
peninga í söfnun Linder-
fjölskyldunnar, en venjulega
brúðargjöf. Þetta fólk lagði fram
1.300$ í söfnunina. John heldur á
lofti stækkun af ávísuninni, sem
er árangur söfnunarinnar. „Þess-
ir peningar, 250.000$ renna til
verkefnisins, sem Ben vann að og
gagnast því fólki, sem honum
gengið er í gildi vopnahlé milli
stjórnarhersins og skæruliða,
meðan samningaviðræður fara
fram í Managua. „Öðruvísi mér
áður brá,“ segir John, „nú
heyrum við ekki lengur sprengju-
gný og skothvelli á öllum tímum
sólarhringsins. Fólk er hætt að
sofa í skónum sínum og yrkir
jörðina í friði.“ Nýlega var hald-
inn fundur með íbúum samyrkju-
búsins og fyrrum kontraskæru-
liðum. Á fundinum voru einnig
ýmis skyldmenni skæruliðanna.
Hópur vopnaðra kontraliða safn-
aðist saman fyrir utan húsið og
fylgdist með því, sem fram fór.
„Eftir fundinn ræddum við
Bandaríkjamennirnir við nokkra
þeirra. Það kom í ljós, að þeir
höfðu ekki hugmynd um, hverjir
við værum. Yfirmenn þeirra
höfðu sagt þeim, að við værum
ráðgjafar sandinistahersins og
þeir urðu hissa á því að hitta
þarna fyrir fyrrum Víetnamher-
menn og friðarsinna.“
John er að lesa bréf frá félaga
sínum, sem situr í fangelsi í
Bandaríkjunum. Sá heitir Jerry
Ebner og var dæmdur í 4ra ára
fangelsi fyrir að valda skemmd-
um á eldflaugaskotpalli. Þegar
Jerry neitaði að greiða skaðabæt-
ur, var tveimur árum bætt við
refsinguna.
í útj aðri hópsins rekst ég á ung,
bandarísk hjón, Fred og Ginu.
Þau eru með börn sín tvö, 3ja ára
og 3ja mánaða gömul. Fred vinn-
ur í borginni ESTELÍ sem læknir.
Þau segjast ekki hafa komið á
slíkan fund áður, en vilja sýna
samstöðu sína með því fólki, sem
eins og Ben Linder, heldur áfram
að vinna, þótt líf þess sé í hættu.
Fred bendir á, að starfsmenn í
heilsugæslu séu einmitt meðal
helstu skotmarka kontraskæru-
liðanna. Af þessum sökum hefur
heilsufarsástand fólks í sveitum
versnað á nýjan leik, eftir stór-
stígar framfarir á fyrstu árum
byltingarinnar.
Nú heyrast skríkjur og hlátra-
sköll úr mannþrönginni. Þrír
trúðar skemmta fólkinu með
miklum tilþrifum, henda boltum,
þeyta lúðra og veltast um með
látum.
En hvernig skyldi mönnunum
fyrir innan múrana vera innan-
brjósts? Suzanne segist halda, að
fundirnir séu sendiráðsmönnum
þyrnir í augum, enda hafa þeir
margsinnis reynt að fá landa sína
til þess að láta af frekari aðgerð-
um. Bandarísk yfirvöld hafa
reyndar lýst því yfir, að sérhver
truflun á starfsemi sendiráðsins
jafngildi beinni ögrun við Banda-
ríkin. En allt kemur fyrir ekki og
á hverjum fimmtudagsmorgni í
fyrirsjáanlegri framtíð munu
þegnarnir sjálfir stinga þyrnum í
þykkan skráp risans í norðri, allt
þangað til hann lætur af fjand-
skap sínum við nicaraguönsku
byltinguna.
Einar Hjörleifsson
Kristiina Björklund
þótti svo vænt um. Svo vil ég bara
segja að lokum, að þrátt fyrir all-
ar þær milljónir dollara, sem hafa
runnið til eyðileggingar og
manndrápa í Nicaragua, er
bandaríska þjóðin ekki þjóð
Ronalds Reagans. Hún er þjóð
Ben Linders."
Skothlífar af
holdi og blóði
í mannþrönginni hitti ég einn
af samherjum Bens, John Poole
að nafni. John er einn af mörgum
uppgjafahermönnum frá Víet-
nam, sem berjast fyrir friði í Nic-
aragua. Hann er nýbúinn að fá
árs dvalarleyfi á samyrkjubúi í E1
Cedro í norðurhluta landsins. Þar
dvelur hann og starfar ásamt
nokkrum félögum sínum, banda-
rískum. Þeir félagarnir líta á sig
sem nokkurs konar lifandi skot-
mörk kontraliðanna. Margt
bendir til þess, að kontrarnir
komi síður á þá staði, sem Banda-
ríkjamennirnir dvelja á. Sérhver
látinn Bandaríkjamaður hefur í
för með sér slæmt umtal í banda-
rísku pressunni og slíkt dregur úr
líkum á áframhaldandi fjárstuðn-
ingi. John og vinir hans eru því á
vissan hátt að létta pressunni af
meðlimum samyrkjubúsins með
nærveru sinni.
Nú eru aðstæður breyttar, því
Hátíð í Managua, höfuðborg Nicaragua.
Fimmtudagur 2. júni 1988 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 5