Þjóðviljinn - 14.09.1990, Blaðsíða 23

sem framdi rúmlega tíu mínútna
trommusóló af mikilli leikni. Það
kvisaðist út að Coverdale hefði
misst röddina og óvíst væri hvort
hann kæmi aftur á sviðið. En viti
menn Coverdale var ekki alveg af
baki dottinn og birtist á ný og
söng eitt lag.
Enn voru hlutimir greinilega
ekki í lagi, því Coverdale gekk
affur út af sviðinu og fékk súrefn-
isgjöf til hliðar við það. A meðan
aðstoðarmenn huguðu að Cover-
dale hélt hljómsveitin áffarn að
spila en nú sá Steve Vai um að
halda liðinu vakandi. í nærri því
tuttugu mínútur spilaði Vai slíkar
gítarslaufur að undirritaður hefur
aldrei heyrt annað eins á sviði
hérlendis. Það hefði verið fylli-
lega þess virði að fara á tónleik-
ana einungis til að heyra i Vai.
Flestir vita svo af fréttum
hvað gerðist seinna kvöldið, þeg-
ar Coverdale gat alls ekki stigið á
svið vegna flensu. En látum ljós-
myndir Jims Smart ffá föstudags-
kvöldinu lýsa því sem fram fór.
-hmp
Kösin f Reiðhöllinni var mikil og rokkið var tekið út með svita og tárum.
Meö þeim athygli veröustu
Með allra athygli verðustu
tónlistarmönnum síðasta áratugar
er gítaristinn Adrian Belew. Ferill
Belew er ákaflega merkilegur allt
frá upphafi. Hann hefur spilað
með mjög sérkennilega samsett-
um hópi. I lok áttunda áratugarins
og í byijun þess níunda spilaði
Belew með tilraunamanninum og
bóheminum Frank Zappa. Belew
spilaði á að minnsta kosti einni
plötu Zappa, „Sheik Yerbouti“,
sem kom út árið 1979. Þar spilaði
Belew á rytmagítar og söng.
Um svipað leyti lá leið
Belews til David Bowie, sem
hann spilaði með á „Lodger" og
„Scary Monster“ og kynni tókust
við bandaríska nýbylgjurisann
Talking Heads. Hvemig Adrian
Belew kynntist síðan Robert
Fripp er mér ekki kunnugt um, en
ekki er ósennilegt að það hafi
gerst í gegnum Talking Heads,
þar eð Fripp og Brian Eno unnu
saman á þessum tíma og Eno
vann með Talking Heads og Dav-
id Byme.
Belew tók þátt í því með Ro-
bert Fripp og Bill Bmford að end-
urlifga ekki ómerkilegri hljóm-
sveit en King Crimson, með út-
gáfú „Discipline“ árið 1981. Ekki
vora allir sáttir við þessa endur-
lífgun og töldu King Crimson allt
of „poppaða“ eflir andlitslyfling-
una. Staðreyndin er hins vegar sú
að á „Dicipline" og ári seinna á
,3eat“, vora þeir þremenningar
að fást við allt aðra hluti en gamla
Crimson og annað hvort vora
menn of gamlir til að skilja það
eða of latir til að heyra það.
Sama ár og „Beat“ kom út,
1982, gaf Adrian Belew út eigin
sólóplötu, „Lone Rhino“, sem er
ein merkilegasta platan frá liðn-
um áratug. Þar nýtur sérstæður
gítarleikur Belews sín fyrst til
fúlls, þótt hann hefði vissulega
sannað sig mun fyrr. Það má
heyra áhrif í gítar- og söngstil
Belews víða ffá, svo sem frá
Zappa og Fripp og Bowie og
Byme. En ffamsetning Belews
verður alltaf kennd við hann sjálf-
an en ekki aðra spámenn. Beiew
hefúr náð að verða sérstakt litar-
afbrigði í flóranni.
Nú hefur Belew sent frá sér
nýa sólóplötu, „Young Lions“,
þar sem kennir margra grasa.
Platan byrjar á samnefndu lagi,
þar sem kveður við nokkuð nýan
tón hjá Belew. Þetta er virkilega
þétt og gott lag. í öðra lagi plöt-
unnar, „Pretty Pink Rose“, kemur
Bowie til aðstoðar og syngur með
Belew fremur hefðbundinn
Belew rokkara, þar sem Bowie
sýnir á sér betri hliðina. Hann
hefur sig þó betur til flugs í „Gun-
man“, þar sem hann syngur nærri
því eins skemmtilega og á „Lod-
ger“ og „Scary Monster“. Þeir fé-
lagar semja þetta stórgóða lag í
sameiningu.
Þá tekur við endurútsett lag af
„Beat“, lagið „Heartbeat“. En það
varð einmitt vinsælasta lag upp-
vakinnar Crimson. Fjórða lag
plötunnar er svo laufléttur slagari
sem heitir „Looking For A
U.F.O“, mjög ELO-legur titill og
ekki svo ó-ELO-legt lag. Enn
bregður Belew á leik og blandar
saman poppi, afrískum takti og
Frippertronic, en það kallaði Ro-
bert Fripp hljóð- og upptökutil-
raunir sínar. Belew talar textann
„I Am What I Am“, þar sem má
finna beinar vísanir í gamlan
slagara með sama nafni. Öllum að
óvöram tekur Belew síðan Tra-
velling Wilburys lagið, „Not Al-
one Anymore", sem er eins og
vönduð eftirlíking en samt öðra-
vísi. Ég held skrattakomið að lag-
ið sé miklu betra með Belew. Út-
setningin er miklu opnari og lagið
spilað af meira öryggi.
Ég gæti haldið áffam og lýst
hrifningu minni með þau lög sem
enn era ótalin, en þau era ekki
nema þijú. En ég ætla að láta
staðar numið við „Phone Call
From The Moon“, sem er ljúfasta
lag plötunnar. Titill lagsins lýsir
því sennilega best, það er eins og
óvænt símtal ffá tunglinu.
„Yong Lions“ er öragg með
að verða talin með allra bestu
plötum ársins.
-hmp
Föstudagur 14. september 1990 NÝTT HELGARBLAÐ — SÍÐA 23