Dagblaðið Vísir - DV - 13.07.1996, Page 15

LAUGARDAGUR 13. JÚLÍ 1996
15
„Það er ómögulegt að hafa
þetta limgerði svona hátt. Er
ekki best að lækka það um
nokkra sentímetra. Það er snyrti-
legra þannig," sagði nágranninn
yfir girðinguna og átti þar við
sameiginlegt limgerði sitt og ný-
búanna sem sestir voru að í
næsta húsi.
Sá nýflutti tók vel í tillögu ná-
grannans sem búið hafði í ára-
tugi í sínu húsi en aðeins voru
tveir dagar liðnir af dvalartíma
hins nýkomna.
Það var laugardagsmorgunn
og fólk var að jafna sig eftir erf-
iða flutninga dagana á undan.
Húsbóndinn hafði vaknað
snemma um morguninn og
brugðið sér út á hlað til að teyga
ferskt morgunloftið. Það var þá
sem hann hitti nágrannann fyrst
og skipulagning limgerðisins
hófst. Grannanum virtist létta
við það að sá nýkomni sam-
þykkti strax aö gengið yröi tO
þess að snyrta sameignina.
„Ég skal sjá um að klippa ofan
að þessu,“ sagði hann og dró for-
láta klippur úr pússi sínu. í sömu
andrá gekk hann til verka og var
ekki að sjá að þár væri að verki
maður kominn á eftirlaunaaldur.
Hinn nýkomni, sem enn var á til-
tölulega léttu skeiði, var ánægð-
ur með þessar lyktir mála, enda
þekktur að öðru en stússi í
skrúðgörðum með tilheyrandi
óþrifum af mold og gróðri. Þau
tímabil lífshlaupsins sem fjöl-
skyldan hafði haft yfir garði að
ráða hafði hann með hinum ólík-
legustu ofnæmisviðbrögðum
komið sér undan fjölbreyttum
verkefnum sem til féllu. Hann
hafði haldið því statt og stöðugt
fram að snerting við moldina ylli
bráðaofnæmi og alls kyns kvill-
um. í gegnum árin skapaðist því
sú hefð að húsmóðirin annaðist
það verk að halda garðinum í því
horfi að hann yrði heimilisfólki
til yndisauka og sóma.
Kröftum safnað
Það var því tregalaust að hann
sneri baki við morgunandvar-
anum og ákvað að hvílast enn
um hríð og safna kröftum áður
en hann hæfist handa við að end-
Þegar blómabeðin höfðu fengið sína andlitslyftingu birtist hrífa sem sérhönnuð var til að raka saman laufum og
öðru tilfallandi. Garðeigandinn gerði veikburða tilraun til að segja granna sínum að hann ætti hrífu sem væri meira
að segja svo tæknivædd að vera á hjólum. Þetta fannst leiðbeinandanum hin mesta fásinna og sagði slikt verkfæri
einskis nýtt. Hann ætti einmitt rétta tækið til að raka með og það væri á lausu. DV-mynd Pjetur
skemmir þó heildarsvipinn
hversu gróið er út í beðið. Það
þarf að snyrta þetta reglulega,"
sagði hann.
Garðeigandinn horfði í skelf-
ingu á grasi gróið blómabeðið og
örvæntingarfull leit hófst að rök-
stuðningi fyrir því að það væri
hið besta mál að blómabeö
skrýddust að hluta grasi og
mosa. Rökin fundust ekki og
áður en hann vissi af var stungu-
skófluafbrigðið komið í hendur
hans. Svitinn bogaði af honum í
stríðum straumum og hann leit í
örvæntingu i kringum sig eftir
hjálp. Hann sá nokkrum fjöl-
skyldumeðlimum bregða fyrir en
þeir létu sig jafnharðan hverfa.
Það var ljóst að enginn þeirra
hafði hug á að láta virkja sig til
garðyrkjustarfa. Löng reynsla
hafði kennt þeim að halda sig úr
kallfæri þegar slík verk voru í
gangi.
„Blessaður vertu, þú mátt nota
spaðann. Vertu ekkert feiminn
við það,“ sagði granninn og var
góðmennskan uppmáluð. Það var
ljóst að fram undan var enn
meira púl og sólbekkurinn yrði
vart notaður til hvíldar á næst-
unni. Þannig leið dagurinn við
hin fjölbreytilegustu garðyrkju-
verk.
Hrífa á hjólum
Þegar blómabeðin höfðu fengið
sína andlitslyftingu birtist hrífa
sem sérhönnuð var til að raka
saman laufum og öðru tilfallandi.
Garðeigandinn gerði veikburða
tilraun til að segja granna sínum
að hann ætti hrífu sem væri
meira að segja svo tæknivædd að
vera á hjólum. Þetta fannst leið-
beinandanum hin mesta fásinna
og sagði slíkt verkfæri einskis
nýtt. Hann ætti einmitt rétta
tækið til að raka með og það
væri á lausu.
Það var komið undir kvöld þeg-
ar hinum fjölbreyttu verkum
lauk og garðeigandinn gekk til
granna síns með töfrahrífuna og
þakkaði fyrir lánið. Hann bar
þess greinileg merki að verkefhi
dagsins höfðu gengið æði nærri
honum. Nágranninn leit á hann
með áhyggjusvip. ^ \
Granninn
urskipuleggja garðinn og skipta
niður verkum á fjölskylduna.
Hann festi blund undir reglu-
bundnu og notalegu klippuhljóð-
inu úr garðinum. Um klukkustund
síðar vaknaði hann og heyrði að
enn var verið að klippa. Þegar
hann leit út í garðinn sá hann sér
til nokkurrar skelfingar að ná-
granninn var kominn í hans garð
og tekinn til við að snyrta limgerð-
ið þeim megin. Það flaug um huga
hans að ekki yrði hann líklegur til
vinsælda í hverfinu ef nágrann-
amir sæju að hann misnotaði góð-
mennsku nábúans og léti hann
vinna verkin fyrir sig.
Klippt af eldmóði
„Eg ákvað að laga þetta aðeins
þín megin fyrst ég var á annað
borð kominn af stað,“ sagði klipp-
arinn þegar hann sá að eigandinn
var vaknaður eftir hænublundinn.
Hann beitti klippunum af eldmóði
og trénaðar greinar og lauf þyrluð-
ust í kringum hann eins og fiður í
hvirfilvindi.
„Það var nú ekki ætlunin að
misnota góðmennsku þina. Maður
er nú ekkert of góður til að gera
þetta sjálfur," sagði sá nývaknaði
án þess að hljóma mjög sannfær-
andi. Hjálpsami granninn tók
hann á orðinu og sagði það vera
sér að meinalausu þótt eigandinn
klippti sjálfur sitt limgerði.
„Ég dríf í að klára þetta ein-
hvem næstu daga. Ég þarf fyrst að
koma mér upp klippum; þær
gömlu týndust þegar við fluttum.
Maður er svona hálfblankur á
garðyrkjutól. Svo þarf ég að lesa
mér til um það hvemig bera á sig
að við snyrtingu á svona trjám,"
sagði limgerðiseigandinn og bætti
við að ekki borgaði sig að flana að
neinu í þessum efhum.
Enginn tækjaskortur
Granninn sagði honum að hafa
engar áhyggjur af tækjaskorti.
Hann mætti bara fá klippumar
lánaðar. Þá skyldi hann líta til
með verkinu og spara þannig bók-'
lestur um hásumarið. Það var
greinilega engin undankomuleið
og svo virtist sem hvíldardagur-
inn væri í uppnámi. Hann gerði
veikburða tilraun til að visa til
þess hversu óþolandi þeir ná-
grannar væra sem sífellt væra að
fá lánuð garðáhöld og skiluðu
seint og illa. Nágranninn sagði
og garðyrkjan
honum að hafa ekki áhyggjur af
því og otaði að honum klippunum
svo honum varð um og ó og sá
Reyiiir Traustason
þann kost vænstan að taka við
þessum ofvöxnu skærum áður en
slys hlytist af.
Nágranninn tók þegar til við
kennsluna og sagði það ekkert mál
fyrir jafnvel viðvaninga að læra
trjáklippingar. Nemandann óaði
viö þessum órafleti sem beið þess
að verða snyrtur. Hann tók þó til
óspilltra málanna með flugbeittum
klippum grannans sem leit til með
honum. Eftir um það bil tvo
klukkutíma var tekið að hilla und-
ir verklok. Það var komið fram
yfir hádegi og sólin hellti mis-
kunnarlaust geislum sínum yfir
hinn nýkrýnda garðyrkjumann
sem hamaðist með klippurnar.
Honum varð hugsað til þess að
enn lifði nokkuð af hvíldardegin-
um og það yrði notalegt að liggja í
sólbaði með glas af límonaði. Síð-
asti kvisturinn var ekki fallinn til
jarðar þegar nágranninn kom til
að taka út verkið. Hann studdist
við torkennilegt verkfæri sem líkt-
ist einna helst stunguskóflu.
Grasi gróið
blómabeð
„Þetta er bara helvíti gott hjá
þér, miðað við aldur og fyrri
störf," sagði hann og horfði gagn-
rýnum augum á limgerðið. „Það
Hófsemin í fyrirrúmi
„Þú verður að vara þig á þvi að
ganga ekki of nærri þér svona
fyrstu dagana í garðinum. Það er
gott að temja sér hóf á öllum svið-
um.“
Nýbúinn gekk til hvílú örþreytt-
ur, undir glósum einstakra fjöl-
skyldumeðlima um hinn nýtil-
komna áhuga á garðrækt. Hann
hugsaði með sér að ekki yrði við
það unað að missa svo gjörsam-
lega verkstjórnina í eigin garði úr
böndum. Niðurstaðan var alveg á
hreinu. Við opnun á mánudegi
yrði hann mættur í Húsasmiðjuna
með langan lista yfir þau tæki sem
nauösynleg teljast til að halda
garðinum í lagi. Hann sofnaði út
frá hugsunum sínum um töfra-
hrífu, kantskera, illgresiskló og
úðara með minnsta kosti 15 dreifi-
möguleikum. Um nóttina dreymdi
hann að skollið var á stríð í hverf-
inu þar sem menn börðust með öll-
um hugsanlegum útfærslum af
garðyrkjutólum. í draumnum
hafði hann búið sér til virki úr sól-
bekkjum og stólum og varöist af
fimi með sínum eigin tækjum og
tólum.