Dagblaðið Vísir - DV - 31.05.1997, Blaðsíða 28

2« helgarviðtalið
LAUGARDAGUR 31. MAI 1997
Örn Kjærnested, 41 árs lögreglumaður í Keflavík, berst við kerfið hár heima um leið og krabbamein í einstæðri meðferð í Mexíkó:
Börnin eiga ekki að
missa foreldri aftur
- Örn og kona hans hafa bæði misst fyrri maka sína og neita að gefast upp - dómsmál í aðsigi vegna meintra læknamistaka á Landakoti
Örn Kjærnested, 41 árs lögreglu-
maður í Keflavík, hefur undanfar-
in ár barist hetjulegri baráttu við
illkynja æxli við blöðruhálskirtil
og síðar í lifur. Hann kenndi sér
fyrst meins árið 1991 en það var
ekki fyrr en þremur árum síðar, í
september 1994, að hann fær loks
þann úrskurð læknis að hann sé
með illkynja æxli. „Loks“ segjum
við því Örn segir lækni sinn hafa í
þrjú ár haldið því fram að æxlið
væri góðkynja. Örn heldur því
fram að um læknamistök hafi ver-
ið að ræða og er á leiðinni með
málið fyrir dómstóla þar sem
tryggingafélag Sjúkrahúss Reykja-
víkur neitar að greiða honum bæt-
ur. Örn hefur fengið bréf frá land-
lækni, Ólafi Ólafssyni, þar sem
segir skýrum orðum að mistök
hafi átt sér stað í sjúkdómsgrein-
ingu og meðhöndlun. Landlæknir
hafi komist að þessari niðurstöðu
eftir að hafa kynnt sér málið og
rætt við Örn og lækninn.
Úrskurðurinn um illkynja æxli
kom eins og reiðarslag yfir fiöl-
skyldu Arnar. Hún hafði áður þurft
að ganga í gegnum mikinn ástvina-
missi. Hann hafði nokkrum árum
áður misst fyrrum eiginkonu sína
úr óþekktum sjúkdómi og núver-
andi kona hans, Guðbjörg Elsie Ein-
arsdóttir, missti sinn fyrrverandi
mann í sjóslysi árið 1984. Áður
hafði Elsie misst föður sinn og bróð-
ur. Þau ætluðu sér því ekki að láta
söguna endurtaka sig einu sinni
enn.
Orð landlæknis um mis-
tök ekki tekin gild
Örn hefur leitað sér lögfræðiað-
stoðar við að ná fram rétti sínum.
Hann hefur staðið í bréfaskriftum
við tryggingafélag Sjúkrahúss
Reykjavíkur sem lauk nýlega með
því að félagið neitaði öllum kröfum
Arnar um bætur. Því er ekki önn-
ur leið fyrir hann en að fara fyrir
dómstóla. Sú leið er honum ekki að
skapi. Hann hefði talið duga að
hafa orð landlæknis fyrir því að
um mistök hafi verið að ræða.
Tryggingafélagið taki slík orð ekki
gild.
„Innst inni trúði ég því alltaf að
eitthvað alvarlegra væri að mér en
læknirinn hélt fram. Hann gaf í
skyn að ég væri hálfgerð kerling.
Þetta væri „góðkynja vandamál sem
þyrfti að leysa.“ Hann hélt því fram
að ég væri með sjaldgæfan sjúkdóm
sem hann ætti í erfiðleikum með að
meðhöndla. Á þeirri forsendu
frestaði hann málinu um hríð eftir
að ég fór fyrst til hans haustið 1991,“
segir Örn og er greinilega ekki sátt-
ur við lækninn. Telur að hann hefði
mátt sjá fyrr að hann væri með ill-
kynja krabbamein. Til að byrja með
var Örn greindur með „fyrirferð við
blöðruhálskirtil“.
Deilt um tilkynningar-
skyldu
Sumarið 1992 er tekið nálarsýni
úr „fyrirferðinni" sem Öm segir að
hafi mistekist gjörsamlega. Eftir
Trygginaafélagið
fær máuð fyrir
dómstóla
rtílP
Ph.D.,N.D.
Mágkona
hans
rakst á
tíma-
rits-
grein
um
Huldu
en þar
kom ekki
fram hvar
hún starfaði.
Eftir nokkrar
krókaleiðir fann
Örn út úr því og
sendi henni bréf til
Mexíkó. Komst loks í sam-
band við hana eftir tvo mánuði.
Nokkrum dögum áður höfðu læknar
hér heima sagt þeim Elsie endan-
lega að ekkert væri hægt að gera.
Þetta væri aðeins spurning um
hversu lengi Örn ætti eftir að vera á
meðal vor.
Hulda samþykkti að taka Örn í
meðferð með því einu skilyrði að
hann yrði að hjálpa sér sjálfur og
fara eftir öllum hennar tilmælum.
Að sögn Amar hefur Hulda þessi
unnið að krabbameinsrannsóknum
frá árinu 1958 og helgað þeim öllum
sínum vísindastörfum. Gefið m.a. út
nokkrar bækur. Hún er komin vel á
sjötugsaldur í dag.
„Hann lætur okkur
ekki vita fyrr en löngu
seinna um sneið-
myndina og kannast
ekki við að hafa
fengið símtal frá
okkur í millitíð-
inni. Þetta er það Gunn
atriði sem trygg- ar
ingafélagið hengir
sig á, hvort sjúklingar eigi
að hafa samband við lækna þegar
svona kemur upp eða hvort þeim
beri skylda til að hafa samband við
sjúklinginn. Þess vegna vill trygg-
ingafélagið að þetta fari fyrir dóm-
stóla, vill fá það svart á hvitu hvor
aðilinn eigi að hafa samband. Okk-
ur finnst þetta merkilegt. Maður
hefur alltaf haldið að læknar ættu
að hafa samband við sjúklinga ef
Erfitt tilfelli
Öm fór í sína fyrstu ferð í októ-
ber 1995. Þar viðurkenndi hún strax
fyrir honum að hann væri erfitt til-
felli. Hún hefði að visu læknað lifr-
arkrabbamein áður en ekki á svo
háu stigi sem Örn var komin á.
En í hverju skyldi meðferðin i
Mexíkó felast? Öm segir að grunni
til gangi hún út á það að losa lík-
amann við öll aukaefni. Að fá of-
næmiskerfið til að virka á ný. Til
þess þurfi að umbylta nánasta um-
hverfi og aðstæðum viðkomandi
sjúklings.
„Hún gefur manni alls
konar bætiefni
og
notar
jurtir
mikið.
Ekkert
af þessu
er hægt
að kalla
lyf. Allt
sem við
notum er
selt í
heilsuversl-
unum í
Bandaríkjun-
um, ekki í
lyfiabúðum. í
einni ferðinni
tók ég inn 30
bætiefni. Siðan
er maður í stöð-
ugum blóðpruf-
um og vel fylgst
með manni. Hún
leggur mikið upp
úr því að kenna þér
'ór að hjálpa þér sjálf-
um,“ segir Örn.
Orn er forfall-
inn flugvéladetlu-
karl og hefur smíöað
þetta fína módel.
DV-mynd Hilmar Þór
lækna í þeirra skýrslu að mjög
líklega væri um krabbamein að
ræða. Einnig er deilt um hver
hafi átt að tilkynna um niður-
stöður þessarar tölvusneið-
myndar. Læknirinn heldur
því fram að hann hafi ekki átt
að gera það heldur hafi það
verið þeirra Amar og Elsie
að leita eftir því.
sem læknirinn
hafi fyrst viður-
kennt að Örn
væri haldinn
krabbameini.
Sneiðmyndir
sem þá voru teknar
sýndu stækkandi æxli í
lifur, stærstu
eitthvað alvarlegt væri að,“ segir
Elsie sem telur þetta vera vendi-
punktinn í málinu.
Næstu mánuði var Örn í stöðug-
um ferðum á sjúkrahús í Keflavík
og Reykjavík. Haustið 1994 er hann
lagður inn á Landakot. Við skoðun
þar komu fram frumubreytingar í
lifur og að æxlið hafði stækkað í
grindarholi.
hefði Öm verið greindur rétt strax í
upphafi hefði verið hægt að fiar-
lægja æxlið við blöðruhálskirtil-
inn. Þess í stað hefði það
stækkað og stækkað án
þess að nokkuð væri
að gert og krabba-
meinið náð til
lifrarinnar
einnig.
Krabbamein fyrst viður-
kennt
U9Ó,f^fyr,r
hnútar
um 3 cm í þvermál.
Æxli í grindarholi var um 15-20
cm i þvermál en hafði að vísu ekki
stækkað um skeið. Við tóku aðgerð
á Borgarspítala og geislameðferð á
Landsspítalanum í árslok 1994 sem
sýndu lítinn sem engan árangur.
Þau segja ekki vafa leika á því að
lét
ekki bugast
þrátt fyrir ótíðindi. Fyrir
hreina tilviljun var honum sagt frá
kanadískum vísindamanni, konu að
nafni Huldu Regehr Clark
það hafi læknirinn leitað sér ráða
hjá dönskum sérfræðingi. Svarbréf
frá Danmörku hafi verið láta ráða
úrslitum um að Örn yrði ekki skor-
inn upp, heldur sjúkdómssvæðið
einungis skannað. Vorið 1993 var
„fyrirferðin" farin að stækka og
Öm orðinn var við blóð
frá endaþarmi. Hann
segist á þessum tíma
hafa sterklega verið
farinn að gruna að
um æxli við blöðm-
hálskirtilinn væri
að ræða. Tölvu-
sneiðmynd
sem tekin
var í
1993
sýnt það
óyggj-
andi. En
læknir-
inn hafi
ekki ver-
ið sam-
mála og
haldið
sig við
kenn-
inguna
um góð-
kynja
fyrirferð
þrátt fyr-
ir orð
röntgen-
Örn segir það ekki
hafa verið fyrr
en þá
Þau
segjast
einnig vera mjög
ósátt við hvernig
læknirinn hafi tilkynnt
Erni að hann væri með
krabbamein. Hafi komið á stofu á
Landakoti að morgni þegar Örn var
þar einn. Hafi
sagt
beint út
i að mein-
ið væri
kom-
ið í lifrina og lík-
lega ekkert hægt að gera. Síðan hafi
hann „stransað“ út aftur.
Hulda finnst í Mexíkó
„Miðað við það sem á undan var
gengið neitaði ég að trúa að þetta
væri satt. Við ætluðum ekki að láta
börnin ganga í gegnum það aftur að
missa foður sinn. Það mátti bara
ekki gerast,“ segir
Örn sem