Dagblaðið Vísir - DV - 21.06.1997, Side 28

28 fjferstæð sakamál
LAUGARDAGUR 21. JÚNÍ 1997 UV
„Hjálpiö mér. Mér hefur verið
rænt og er fangi. Sá sem rændi mér
sendir frá sér yfirlýsingu á mánu-
daginn. Fylgið fyrirmælum hans.“
Þetta neyðarboð barst unnusta Julie
Dart, Dominic, í pósti 11. júlí 1991.
Julie hafði horfið tveimur dögum
áður. Síðast hafði sést til hennar
nokkru fyrir miðnætti þann dag, er
maður í rauðum Metro-sendibíl tók
hana upp í til sín. Þetta gerðist í
borginni Leeds á Englandi.
Julie var nítján ára og vann við
afgreiðslustörf á veitingahúsi á dag-
inn, en þar eð hún var skuldug
hafði hún byrjað að reyna fyrir sér
sem vændiskona, þó án vitneskju
unnustans. Hún var aðeins þrjú
kvöld á götunni áður en hún hvarf.
Hinar vændiskonurnar höfðu ekki
rætt við „þá nýju“, aðeins haft auga
með henni.
Síðan fylgdi nákvæm lýsing á því
hvemig koma ætti lausnargjaldinu
til skila. Ljóst var að bréfið var
skrifað af vel gefnum manni, en
stöku stafabrengl gáfu til kynna að
hann væri haldinn orðblindu.
Lögreglan ákvað að segja fjölmiðl-
um ekkert og láta mannræningjann
halda að gengið yrði að kröfunum.
Klukkan sex að kvöldi 16. júlí átti
kvenlögregluþjónn að aka með pen-
ingana að símklefa við neðanjarðar-
stöð í Birmingham. Þar átti hún að
bíða eftir því að til hennar yrði
hringt.
Enn eitt bráf
Lögreglan fylgdi fyrirmælum
mannræningjans að öðru leyti en
því að óeinkennisklæddir lögreglu-
Stephanie Slater.
Annað bráf
Dominic hafði samband við móð-
ur Julie, Lynn Dart, eftir að honum
barst bréfið. Hún hafði samband viö
lögregluna, sem hafði þá fengið hlið-
stætt bréf frá mannræningjanum.
„Ungri vændiskonu var rænt í
Chapelton-hverfinu, en henni verð-
ur skilað gegn 140.000 punda lausn-
argjaldi (jafnvirði rúmlega fjórtán
milljóna króna). Verði ekki orðið
við kröfu minni mun hún ekki sjást
framar og að auki verður komið fyr-
ir sprengju í farþegalest eða stór-
verslun."
þjónar voru látnir biða í nokkrum
bílum nærri símklefanum. Á tilsett-
um tíma hringdi síminn en þegar
kvenlögregluþjónninn tók upp tólið
var enginn í símanum. Það var sem
mannræningjanum væri ljóst að um
hann væri setið.
Þremur dögum síðar, 19. júlí,
fannst líkið af Julie Dart í litlum
skógi i Lincolnshire, um eitt hund-
rað og fimmtíu kílómetra frá Leeds.
Ljóst var að hún hafði fengið höfuð-
áverka og verið kyrkt. Handleggir
og fótleggir báru þess merki að hún
hefði verið bundin.
22. júlí barst lögreglunni bréf á
ný. Þar sagði: „Það var leitt að Julie
Verkstæðið.
þurfti að deyja,
en ég var búinn
að segja ykkur að
svo færi ef fyrir-
mælum mínum
yrði ekki fylgt.“
Næst þegar
lögreglan heyrði
frá hinum dular-
fulla morðingja
barst smápakki
með snældu þar
sem sagði að
annarri ungri
konu, Söru Davies,
hefði verið rænt í
Ipswich. Frekari
upplýsingar um
mannránið væri að
finna undir járn-
brautarbrú nærri
Wakefíeld.
Mynd í sjón-
varpi
Aðvörun og
annað
mannrán
Michael Sams.
Undir brúnni fann lögreglan silf-
urlitað málmhylki sem líktist
sprengju. Tæknimenn urðu þess
brátt vísari að í hylkinu var að
finna fullkominn sprengibúnað, en
ekkert sprengiefni. Var ljóst að
mannræninginn var að gera lögregl-
unni ljóst að hann væri fullfær um
að framkvæma þá hótun sína að
sprengja upp farþegalest eða stór-
verslun.
Frekari rannsókn leiddi í ljós að
Sara Davies var ekki til. Hún var
aðeins hluti af leikfléttu morðingj-
ans. Það sem eftir var árs 1991 hélt
lögreglan áfram að fá bréf og snæld-
ur en rannsóknarmönnum varð
ekkert ágengt. Maðurinn var greini-
lega of snjall til þess að láta góma
sig.
22. janúar 1992 var Stephanie
Slater, tuttugu og sex ára fasteigna-
sali, beðin um að sýna hús á sölu-
skrá. Sá sem um það bað kynnti sig
sem David Southall.
Er Stephanie kom að húsinu sá
hún að rauðum Metro-sendi-
ferðabíl hafði verið lagt á
tröðinni. Það vakti hins
vegar engar grunsemdir
með henni og hún fór
að sýna manninum
húsið. En allt í einu
brá hann hnífi að
hálsi hennar. „Það
kemur ekkert fyrir
þig ef þú gerir eins
og ég segi,“ sagði
hann.
Maðurinn batt
hana á höndum og
fótum, tróð hand-
klæði í munn henn-
ar, batt fyrir augun
og ýtti henni út að
bílnum.
A bak við járnhurð
Stephanie Slater var skelfd, en
taldi skynsamlegast að veita enga
mótspyrnu. Eftir um fjörutíu og
fimm mínútna akstur staðnæmdist
bUlinn. Maðurinn leiddi hana síðan
inn í hús, en þar var megn olíulykt.
Nokkrum augnablikum síðar heyrði
hún að stórri járnhurð var skellt.
Maðurinn kom Stephanie fyrir í
sérinnréttuðum, hljóðeinangruðum
kassa þar sem hún gat sig ekki
hreyft. Handleggina batt hann við
járnstengur og handjárnaði hana
síðan. Hann lét hana hafa bundið
fyrir augu og handklæðið hafði
hann enn í munni hennar.
Daginn eftir skipaði maðurinn
Stephanie að lesa fyrirmæli til lög-
reglunnar inn á snældu. Þau voru á
þá leið að yfirmaður hennar, Kevin
Watts, skyldi fara á tiltekinn stað
nærri Blackburn með 150.000 pund.
Er þangað kæmi fengi hann ný fyr-
irmæli. Lögreglan fylgdi því sem
fram var sett og að kvöldi 29. janú-
ar ók Watts af stað með peningana.
Allt
virðist mistakast
Watts fékk brátt fyrirmæli frá
mannræningjanum í almennings-
síma en símtölin urðu fleiri og hann
fór stað úr stað. En skyndilega slitn-
aði símasambandið. Watts taldi það
þó heppni að hafa áður verið sagt
hvert hann ætti að fara með pening-
ana. Þá hafði honum verið sagt að
leggja í ruslagám. Þar beið hann, en
enginn kom, og hvergi var Steph-
anie að sjá. Eftir hálftíma fór hann
en skildi peningana eftir.
Ljóst þótti að tilraunin til að
frelsa Stephanie hefði farið út um
þúfur. Enn hafði mannræninginn
gengið með sigur af hólmi. Lög-
reglufulltrúinn sem stýrði rann-
sókninni, Bob Taylor, var æfareið-
Teikningin sem sýnd var
sjónvarpsþættinum.
BBC-
ur.
En nú gerðist það óvænta. Á mið-
nætti 31. janúar hringdi dyrabjallan
á heimili foreldra Stephanie. Faöir
hennar opnaði og fyrir utan stóð
hún. Hún var þreytt og óhrein.
Mannræninginn hafði sleppt henni
úr bíl sínum skammt frá heimili
foreldra hennar.
í átta daga hafði Stephanie legið í
kassanum, og það var ekki fyrr en
síðustu nóttina að hún fékk dýnu til
að sofa á. Hún gat lýst manninum
sem hún þekkti undir nafninu Dav-
id Southall, rauða Metro-sendibíln-
um hans og lyktinni á staðnum sem
hún hafði verið á.
Loks nú gerði
s lögreglan fjölmiðl-
um grein fyrir ein-
stökum atriðum ráns-
ins á Stephanie Slater
og á hvem hátt Julie
Dart hafði verið myrt.
Næsta kvöld
var fjallað um
mannránin í
þætti BBC,
Crimewatch,
og var þá meðal
annars leikið af
snældunum sem
borist höfðu frá
mannræningjanum,
ef vera skyldi að
einhver bæri
kennsl á röddina.
Einnig var birt af
honum teikning,
gerð eftir fyrirsögn Stephanie.
Meðal þeirra sem sáu þáttinn
voru Susan Oak. Hún bjó í Yorks-
hire. Að henni setti ugg því hún
þóttist þekkja rödd fyrrverandi eig-
inmanns sins, Michaels Sams. í
fyrstu reyndi hún að segja við sjálfa
sig að hann gæti ekki hafa framið
þessa glæpi, enda hlyti Stephanie
Slater að hafa tekið eftir því að
hann væri með gervifót, en á það
hefði ekki verið minnst.
Susan tók þáttinn upp og þegar
hún sýndi sonum sínum tveimur
hann daginn eftir þóttust þeir líka
þekkja rödd fóður síns. í framhaldi
af því leitaði Susan til lögreglunnar.
Henni höfðu þá borist margar
ábendingar og leið því nokkur tími
þar til kannað var hvort grunsemd-
ir Susan ættu við rök að styðjast.
Handtakan
Þann 23. febrúar 1992 óku tveir
lögregluþjónar heim til Michaels
Sams. Hann reyndist reka verk-
stæðið „T & M Tools“. í bakherbergi
fannst kassinn sem Stephanie hafði
lýst og dýna með blóðblettum á.
Sams var fimmtíu og eins
árs. Hann hafði verið stýri-
maður en sneri sér að verk-
færasmiði. Hann var
handtekinn og færður til
yfirheyrslu. í kjölfariö
fylgdi ákæra um mann-
rán, morö og sprengju-
hótanir. Hann játaði
að hafa rænt Steph-
anie en sagðist ekkert
vita um morðið á
Julie Dart.
Sannanirnar gegn
Sams voru of margar.
Blóöið á dýnunni reynd-
ist vera úr Julie Dart, og
trefjar sem fundust á líki
hennar voru úr teppi á
verkstæði hans. Þá var hægt
að fá staðfest hjá rithandarsér-
fræðingum að bréfin sem borist
höfðu væri með hans rithönd.
Dómurinn
og eftirmálin
8. júlí 1993 var Michael Sams
dæmdur í lífstíðarfangelsi, og þrem-
ur dögum síðar játaði hann á sig
morðið á Julie Dart. Hann sagði að
hann hefði sett hana i kassann eins
og Stephanie, en hún hefði reynst
sér erfið. Henni heíði loks tekist að
æpa en þá hefði hann ákveðið að
þagga niður í henni.
í nóvember 1995 komst Michael
Sams aftur í fréttimar. Þá réðst
hann á félagsráðgjafa, Júlíu Flack,
sem kom í klefa hans í Wakefield-
fangelsinu. Á síðasta augnabliki
tókst að bjarga lífi hennar en það
gerði maður sem sat inni fyrir
morð.