Dagblaðið Vísir - DV - 21.08.1998, Side 8

Aö undanförnu hefur borið á nýju trendi í bænum. í stórum stíl hefur fólk snúið baki við hinu hefð-
bundna næturlífi höfuðborgarinnar og stundar nú það sem kallað er: Morgunlíf. Morgunlífið er um
margt svipað næturlífinu því markmiðið er í raun það sama: Að komast yfir kvenmann eða karlmann
NæturWí? Nei. MorgunWí
Morgunlífiö fer að mestu fram á
útivistarsvæðum borgarinnar, í Ell-
iðaárdal, Laugardal, útí Gróttu og
við Skúlagötuströnd. Undirritaður
fórnaði í liðinni viku einu föstudags-
kvöldi á barnum, reif sig upp klukk-
an sjö og fór á vettvang: Á nýju
skokk/göngu-brautina meðfram Sæ-
braut. Uppúr klukkan átta á laugar-
dagsmorgni var talsverður fjöldi
fólks þar á skokki/gangi, sumir á
hjólum og nokkrir á morgunlifsrúnt-
inum með gemsa við eyrað, aðrir
með hundinum sínum, ein kona
reyndar með „hlaupakött" í bandi,
eins og hún kallaði gæludýrið sitt.
Veðrið var með allra besta móti
síðastliöinn laugardag, logn og sól-
skin og Esjan á sínu e-i handan fló-
ans. Til móts við Höfða gekk blaða-
maður fram á þrjá drengi um þrítugt
sem komu skokkandi á hægunni en
voru þó fúsir til viðtals.
„Já, maöur var orðinn þreyttur á
þessu næturlífi, búinn að stunda
þetta frá því elstu bömin manns
muna, Bíóbar, Glaumbar, Skugga-
bar... þetta var alltaf það sama og við
félagamir ákváðum að tími væri
kominn á að tékka á morgunlífinu í
staðinn. Mér leist nú ekkert á þetta
fyrst, en hann héma (þeir báðust
undan nafnbirtingu) sagði að þetta
væri málið og það kom á óvart hvað
þetta virkar massa vel. Ég er búinn
að fara heim með fleiri stelpum í
siunar á morgunlífmu heldur en tvö
siðustu ár á næturlífinu. Stelpur er
kannski samt ekki rétta orðið, ég
segi það ekki, þetta em meira svona
konur sem maður hittir hérna. Með-
alaldurinn er hærri. Maður er héma
meira á rólinu þrítugt, fertugt."
Hinir tveir taka undir með okkar
manni og segja þetta „alvöru konur"
og „konur sem kunna þetta“. Enn
fremur sé allt mun þægilegra í
kringum þetta; engir timburmenn,
enginn leigubílakostnaður (“þær em
flestar á bilum") og engar leiðinlegar
kveðjustundir snemma morguns.
„Það er það besta við þetta. Maður
þarf ekkert að sofa hjá þeim. Maður
fer bara heim þegar þetta er búið.
Maður er yfirleitt kominn heim um
hádegi, rétt fyrir enska boltann.
Þannig að þannig séð er maður á
sama tíma heim og þegar maður var
á næturlífinu, nema maður er ekki
þunnur."
En hvernig gerast þessi kaup hér
á „eyrinni"?
„Maður hleypur þær yfirleitt
uppi. Það gengur oftast best meö þær
sem eru að skokka. Og ef hún er með
hund, þá ertu nokkuð viss um að
eitthvað gerist. Þá ertu átómatískt
kominn meö einhverja útgangslínu,
pikk-öpp-línu, eitthvað til að tala
um.“
„Já. Hundurinn þýöir yfirleitt
bara eitt,“ tekur vinur hans undir.
í þeim töluðum orðum skokkar
framhjá ljóshærð kona á fertugs-
aldri, með hressilegan Golden Retri-
ever sér við hlið. Strákamir fella
talið og semja sín á milli með ör-
skots-augnaráðum og einn þeirra
kveður snögglega og hleypur á eftir
henni.
„The Golden Retriever..." djóka
vinir hans senj eftir standa, „við
erum famir að kalla hann það.“
Svo demba þeir sér i nokkuð djúp-
sæja teoríu um það hvemig hver
hundategund gefi fyrirheit um það
sem í vændum sé.
„Hann fór einu sinni heim með
einni sem átti Dalmatíu-hund,“ segir
annar þeirra um hinn og þeir fara
samstundis að hlæja. „Það var víst
rosalegt. Eins og hún væri með 600
g-bletti.“
Klukkan er að nálgast níu og
blaðamaður röltir áleiðis að mið-
bænum. Fjórar endur koma úr kafi
skammt undan landi, hver á fætur
annarri, og hrista af sér sjávar-
seltuna, baða út vængjum án þess að
taka á loft. Þær minna á fjórar vin-
konur sem koma út af reykmettuðu
kaffihúsi og laga kápurnar sínar um
leið.
Við gijótgarðinn stendur nokkuð
þybbin og sveitt kona um þrítugt og
hefur annan fótinn á garðinum, teyg-
ir úr sér morgunskokkið. Glereygð-
ur og borgaralega búinn maður á
sextugsaldri kemur gangandi og
hægir á sér, stöðvar lymskulega
nokkra metra frá henni. Blaðamaður
vill ekki trufla duflið sem í vændum
er og gengur fram hjá þeim, á móts
við sjoppuna handan Sæbrautarinn-
ar og getur ekki annað en snúið út
úr nafni hennar.
„Aktu, taktu mig.“
Það er laust fyrir klukkan tíu sem
skokkmóðir morgunlífsmenn og
konur fara síðan að safnast saman á
hálftorginu við „Sólfarið", högg-
mynd Jóns Gunnars. Hér sitja og
standa á að giska þrjátíu manns,
margir á jogging-göUum og striga-
skóm en einnig aðrir snyrtilegir til
fara. Blaðamaður telur fjóra hunda í
hópnum. Fólk röltir hikandi í kring-
um skúlptúrinn eða situr á stein-
bekkjunum í litlum hópum. Flaska
er látin ganga. Blátoppur. Enginn
reykir. Heilbrigðisbyltingin er loks-
ins komin hingað alla leið frá Kali-
fomíu. Samt sem áður verður því
ekki neitað að stemningin minnir
um margt á stemninguna fyrir utan
skemmtistað eftir lokun. Sú líking er
vandlega staðfest þegar heyrist af
bekknum:
„Vitið þið um parti?“
Því verður þó ekki neitað að
morgunlífið hefur mun rólegra yfir-
bragð en næturlífið. Allt er hér með
mjög kurteislegum hætti. Hér heyr-
ast engar blammeringar, hér sjást
engin slagsmál. Hér er talað um
veðrið. Undirritaður hefur setið
nokkra stund á einum bekknum þeg-
ar grannvaxin kona á þröngum síð-
um buxum úr hjólabuxnaefni kemur
aðvifandi og spyr hvort plássið við
hliðina sé laust.
„Má ég tylla mér?“
Auðsótt mál. Hún er móð og dreg-
ur andann djúpt. Það rennur sviti
undan sléttum hártoppi.
„Æ, hvað þetta var gott,“ segir
hún og vill greinilega tala. Blaða-
maöur reynir að fitja upp á einhveij-
um hentugum frasa en þar sem hann
er enn óvanur morgunlífinu grípur
hann til nokkuð úldinnar lummu úr
næturlífinu:
„Kemur þú oft hingað?"
Allur ótti um að slíkt bar-tal sé
óviðeigandi hér i sólinni við morg-
unblíðan sjóinn reynist hinsvegar
ástæðulaus. Konan er óðar komin af
stað í dásömun á morgunlífinu sem
nýlega er orðinn fastur punktur í til-
veru hennar og það fer um mig und-
arlegur fiðringur þegar hvítur ís-
lenskur hundur kemur hlaupandi i
fang hennar. Hvað á maður nú í
vændum? Upprúllað skott? Hvað
merkir það?
Eftir nokkuð almennar samræður
og dásömun á veðri blandar sér í
umræðuna roskin hvíthærð kona á
blá-fjólubláum jogginggalla og spyr
hvort við viljum ekki þiggja boð um
kaffisopa heima hjá sér?, þau séu
nokkur á leiðinni þangað í
„cappuccino og kleinur" og lætur
fylgja fróöleik um nýja tegund af
kaffivél sem dóttir hennar hafi ný-
verið gefið sér.
„Eftirpartýið" er í bjartri blokkar-
íbúð vestarlega í Vesturbænum.
Blómskrúð í hverjum glugga og
batik-dúkur á borðstofuborði, leður-
sófasett og miklar hannyrðir á veggj-
um. Úr útvarpinu hljómar Rás Eitt:
Þátturinn „í vikulokin“. Bryndis
Hlöðversdóttir og Ámi Mathiesen
takast fremur linkulega á um gagna-
grunnsfrumvarpið. Við erum héma
sjö talsins ásamt íslenskum hundi.
Undirritaður, hundakona á hjóla-
buxum, húsráðandi, gráhærður
maður meö litla valbrá yfir hægra
auga, hressileg gallabuxnadís úr
ferðabransanum og tveir óvirkir
alkóhólistar, annar þeirra feitlaginn,
í Vals-peysu og gráum flís-buxum.
Cappuccino og kleinur.
Og upprúllað skott.
Hallgrímur Helgason
Veröldinni
Vjjsí® með
ÖU. MEÐFERÐ VlMDEFNA
ERSHi ~'
BÖNNDBl
öivbðij
HtABGANGDR
TÓBAKSREYKING.AR
MNNAftUt
SÝNIB GÓÐ* DMGFNGNV
sér fyrirfram fýrir að hafa hlýtt
banninu. Sannir listamenn, hús-
veröirnir, I meöförum valdsins. Og
þar sem þeim hefur tekist aö ná
biöskýlinu algjörlega á vald sitt og
þangaö þorir varla nokkur maður
aö koma lengur væri ekki úr vegi
aö leyfa þeim aö víkka aðeins út
valdsviö sitt og reyna aðferðir sín-
ar á öörum sviöum. Skatturinn
gæti til dæmis
1 ráöiö þá og at-
----------: hugað hvort
þaö myndi ekki minnka
skattsvik ef réttilega oröuö
skilti yröu hengd upp um
þæinn.
REYKINGAR
BANNAOAR
Saga mannsins er saga • um
vald, endalaus valdabarátta. Öll
mannleg samskipti snúast um
vald. Fólk reynir aö hafa maka sinn
undir og móta hann eftir eigin þörf-
um, reynir aö steypa börnin I heppi-
leg mót og komast undan áhrifum
foreldranna. Ríkið er vald, kirkjan
er vald, fjölmiölarnir eru vald og
meira aö segja diskótekiö er valda-
stofnun þar sem vlö reynum að
dansa annaö fólk undir valdasvið
okkar. í raun nlöumst viö á öllum sem við get-
um níöst á. Þeir sem sleppa eru þeir sem viö
treystum okkur ekki í. Svona hefur þetta ver-
iö og þannig mun þetta sjálfsagt alltaf veröa.
Og aðferöirnar eru fjölPreytilegar, þær
spanna nánast allt hegöunarmunstur manns-
ins. Viö byrjum á aö væla okkur til valda,
grenjum þar til foreldrarnir gera það
sem viö ætlumst til af þeim. Siðan
suðum viö og nuöum, förum í fýlu
eða reiðumst - allt í von um að
auka völd okkar. Og svo hengjum
viö upp orðsendingar. Húsveröirnir
á Hlemmi eru á því stiginu. Þeir trú
á mátt orösendingarinnar. Af veggj-
um biöskýlisins er gestum bent á
aö þeir megi ekki reykja, aö gólfið
geti veriö hált, aö þeír megi ekki
standa í anddyrinu, aö þeir eigi aö
halda sig utandyra ef
þeir eru i'öí, að »
umgengni lýsi •
innri manni og
svo framvegis
og svo fram-
vegis. Þaö er
nánast ekkert
það til sem
venjulegum strætófarþega gæti dottið
í hug að gera sem húsverðirnir hafa
ekkl séð fýrir, samið um það reglu og
neglt upp á vegg.
hafa lært það af reynslunni að
fólk er misjafnt. Sumum er best
aö stjórna meö harðoröum til-
skipunum en öörum rineð tilvísun-
um til löngunar þeirra til aö gera
sig aö betri mönn-
um. Aörir taka
ekki mark á neinu
nema það komi
fram í númeruö-
um reglugerðum
en sumir vilja
helst láta þakka

ÁFENGISNEYStA ER ÓHEIMIl
í ÁNINGARSTAÐNOM
ÖLVOÐUM MÖNNUM
BANNAÐUR AÐGANGUR
• * *
VARÚÐ I
GÓlFffi ER HÁLLT
I BLEYTU
VIÐ
REYKJUM
EKKI
HER
Þökkum tWitsscminal
©
f Ó k U S 21. ágúst 1998
8