Dagblaðið Vísir - DV - 02.10.1998, Síða 14

V
Bob Mould úr Husker Du er lagður
af stað í sína síðustu tónleikaferð með
nýja sólóplötu í farteskinu. Eftir hana
ætlar hann að láta kassagítarinn duga.
Hann er orðinn of gamall fyrir rokkið
- 37 ára og neitar að standa
fimmtugur uppi á sviði með bakverk.
andleg
laxering
Rokkáhugamenn þekkja Bob
Mould að góðu einu. Hann stoöi-
aði hljómsveitina Husker Du fyr-
ir nítján árum og með henni var
hann einn þekktasti undirgrund-
arrokkarinn í Bandaríkjunum
þar til Nirvana gerði hrátt rokk
að almenningseign. Rokk Husker
Du hafði mikil áhrif á graggið
sem spratt upp með Nirvana og
rokkbönd í dag eins og Foo
Fighters og Weezer eiga henni
mikið að þakka. Husker Du hætti
1988 og þá gerði Bob tvær rólynd-
islegar sólóplötur en sneri sér svo
aftur að hávaðanum með hinni
geðþekku sveit Sugar. Þar fór
hann með melódískt gítarhávaða-
popprokk Husker Du á enn hærra
flug, steig enn ákveðnar á bjögun-
arfótstigið og gerði þrjár frábær-
ar plötur, þ. á m. „Beaster", eina
af betri plötum ársins 1993. Eftir
að Sugar leystist upp tveim árum
síðar ákvað Bob að gerast einyrki
aftur og gaf út þunglyndisplötima
„Bob Mould“ 1996. Nú er hann
mættur með nýja sólóplötu, „The
Last Dog and Pony Show“, þar
sem poppuð rómantík svífur yfir
háværum vatnsföllum. Þetta er
ágætis rokkplata, kannski ekki
heppilegur byrjunarreitur fyrir
þá sem vilja kynna sér rokk-
heima Bob Mould (þá mæli ég
með „Beaster" og Husker Du-plöt-
unni „Zen Arcade", sem var
fyrsta indírokkplatan til að selj-
ast í meira en 100.000 eintökum í
Bandaríkjunum), en þeir sem
þekkja Bobbann verða ekki
sviknir. í anda plötutitilsins boð-
ar Bob um þessar mundir sína
síðustu tónleikaferð, allavega þá
síðustu sem hann spilar með
rokkbandi. Kallinn er orðinn
þreyttur á rokklífinu on ðe ród og
sér fyrir sér áhyggjulaust ævi-
kvöld þar sem hann túrar
kannski með kassagítarinn.
„Ég er orðinn 37 og hef verið að
þessu hálft lífið,“ segir Bob um
rokklifiiaðinn. „Ég held ég þurfi
að endurmeta það hvemig ég
ætla að kynna tónlistina mína. Ég
hef ekki hugmynd um hvað ég
ætla að gera, en það er hluti af
gamninu. Ég veit bara að ég ætla
ekki að fara á svið fimmtugur og
reyna að rokka, með bakverk
kannski og heyra áhorfendur
hvisla: „Ég man þegar hann var
góður.“ Mér er alveg sama um
æsinginn og hávaðann, hann
verður jaftivel áfram til staðar í
tónlistinni í framtíðinni, en ég vil
eldast með reisn. Ég vil komast út
úr þessu á meðan ég get. Mér
finnst gaman að spila með góðu
bandi en ég vil ekki verða skop-
stæling af sjálfúm mér.“
Bob Mould er þó til í slaginn
enn einu sinni, „endalaust suðið í
eyrunum á mér kemur aftur um
leið og ég fer að æfa upp bandið.
Ég verð bara að fá mér stórt glas
af magnyl og hafa i vasanum".
Eins og gamlingja er siður hn-
ussar í Bob þegar hann er inntur
eftir því hvað honum finnist um
nýjustu rokkböndin: „Ég man að
við þurftum sjálfir að smyrja
samlokur til að bíta í fyrir og eft-
ir tónleika. Svo era bönd í dag
sem spila kannski nokkrum sinn-
um og fá milljónasamning og fara
til Bahama tÚ að taka upp plötu.
Svoleiðis er dæmt til að mis-
takast. Það vora alvöru undir-
grandir þegar við byrjuöum. Við
þurftum að vinna af hörku, enda
trúðum við að við gætum breytt
einhverju. Ég er mjög þakklátur
fyrir að hafa þurft að hafa fyrir
hlutunum."
Síðustu plötu, „Bob Mould“,
segir hann að erfitt hafi verið að
gera, enda var hún gallsúr og
hann bar sig aumlega á henni. Nú
hefúr brúnin lést á kalli: „Nýja
platan er alls engin andleg laxer-
ing, ég náði öllu úr mér síðast.
Þessi plata er eins og að ýta á
„restart" hnappinn á tölvunni
sinni eftir að hún frýs. Allt hleð-
ur sig upp á nýtt, öll forritin
virka og allt minnið er á sínum
stað.“ -glh
BARNAMYND:
SAMSTARFSVERKEFNI
MILLI EVRÓPSKU
SJÓNVARPSSTÖÐVANNA
Sjónvarpiá, Innlend dagskrárdeild, auglýsir eFtir
hugmynd að stuttri leikinni barnamynd ætlaða
aldurshópnum 5-9 ára.
Myndin á vera 15 mínútur að lengd. Eingöngu er
leitað eFtir hugmyndum.
Myndin verður Framleidd árið 1999 og
þarF að vera Fullunnin síðari hluta þess árs.
í myndinni er gert ráð Fyrir að sögumaður segi
söguna.
SkilaFrestur rennur
út Föstudaginn 16. október.
Hugmyndum á að skila til:
Sjónvarpsins, Laugavegi 176, 105 Reykjavík,
merkt : Hugmynd að barnamynd.
Þelr flska sem róa Þelr flska sem roa. Þelr flska sem róa.. Þelr
www.visir.is
rVRSTim MtO TRETTIRNAR
Sveinn Waac
er fyndnasti mað
íslands. Þessi 27 á
Eyjapeyi rústaði al
sem kepptu á mc
honum á Asti
í síðustu vik
Það er brjálað að gera hjá
fyndnasta manni fslands þessa
dagana. Hann er sendibílstjóri
hjá Íslensk-ameríska, er með
sketsja á útvarpsstöðinni Mono
og sá um Keikóumfjöllun fyrir
samnefnda stöð.
„Ég hef varla undan,“ segir
Sveinn Waage ánægður með ár-
angurinn. „Það virðist bara sem
það sé vöntun á svona grini eins
og ég er með.“
Hvernig húmor er þaö?
„Þetta er svona beittur alþjóð-
legur húmor, hæfilega nastí og í
grófari kantinum. Gengur svona
upp og niður beltisstaðinn. Ég
held ég höfði mjög til svarta
húmorsins sem íslendingar
hafa.“
Og hvaöan kemur efniö?
„Ég sem mitt eigið. Er fullkom-
lega trúr sjálfum mér og nota
bara efni sem mér sjálfum finnst
fyndið."
Innlendar fyrirmyndir:
„Nei. En mér finnst Jón Gnarr
virkilega skemmtilegur. Hann er
eins og BMVallá, algjör steypu-
framleiðsla. Hann er í rauninni
kóngurinn í dag, frábær týpa. Það
era fáir hreinir og beinir grínist-
ar eins og Jón Gnarr. Þetta era að
megninu til leikarar í hjáverkiun.
Eins og til dæmis Laddi, sem er
að vísu orðinn klassik og virki-
lega góður í því sem hann er að
gera.“
Bjóstu ekki í Ameríku?
„Jú, ég bjó í Georgíu í tvö ár.
Kom heim fyrir rúmu ári síðan.
Fór þama út með fyrrverandi og
bjó í borg sem heitir Columbus.
Vann við það sem til féll. Stjóm-
aði öryggisgæslu í rokkklúbbi um
tíma og var verkstjóri í svona
„Mér flnnst Jón Gnarr virkilega skemmti-
legur. Hann er eins og BMVallá, algjör
steypuframleiðsla. Hann er í rauninni
kóngurinn í dag, frábær týpa.“
trjávinnu, lumberjack. Columbus
er annars eins og klippt út úr suð-
urríkjamynd. Ég fékk algjört
menningarsjokk þegar ég kom
þarna út. Karlar með sítt að aftan
og suðurrikjafáninn uppi um allt.
Það era engar ýkjur í þessum
myndum sem gera grín að ragl-
inu í suðurríkjunum. Enda var ég
í hláturskasti fyrstu mánuðina
þama úti. Gat varla keyrt því ég
hló svo mikið að þessu fólki.“
Þú talar ekkert meö hreim eins
og stundum vill gerast meö fólk
sem hefur búið í útlöndum?
„Nei, að sjálfsögðu ekki. Ég var
nú búinn að læra að tala almenni-
lega íslensku áður en ég fór út.“
14
f Ó k U S 2. október 1998