Dagblaðið Vísir - DV - 19.11.1999, Qupperneq 8

„Ég var staddur í Frakklandi. Ég
var nýfluttur inn i tveggja her-
bergja íbúð á Rue Maitre Albert
eða götu meistara Alberts í Latinu-
hverfinu i París og var að koma
mér fyrir þennan dag. Þessi gata er
stutt frá Rue Biévre þar sem
Mitterrand átti heima. Þennan
vetur orti ég Ijóðaflokkinn Gata
meistara Alberts sem kom út í
bókinni Ljóð vega salt. Á þessum
tima var ég að nema leikhúsfræði
og var nýbúinn að ljúka við próf í
einu fagi með farsælum árangri. Ég
fékk reglulega fréttir frá íslandi í
gegnum bréf frá vinum og svo sá ég
íslensku blööin uppi á Norræna
bókasafninu. Fréttir af þingsetning-
arathöfninni fékk ég nokkru eftir
að atburðurinn gerðist og fannst
mér þetta náttúrlega mjög spaugi-
legt atvik.“
Viö þingsetningarathöfn Alþingis Islands
þann 10. október áriö 1972 geröist nokkuö
Þið haldið kannski að það sé tryggt og öruggt að búa á íslandi en
dæmin sanna annað. Fjöldi íslendinga hefur á síðustu áratugum horfið
sporlaust og aldrei síðar til þeirra spurst. Hvað hefur orðið um þetta fólk? ■
Varð það ofbeldismönnum að bráð eða gleypti jörðin það hreinlega?
Þau Björgvin G. Sigurðsson, varaþingmaður Samfylkingarinnar, og blaðamað-
urinn Freyja Jónsdóttir segja að fólk geti ekki hreinlega gufað upp og vilja að
þessum málum verði gefinn betri gaumur. Fókus heyrði í þeim hljóðið og birtir
einnig nokkur af þeim hryllilegu dæmum um óupplýst mannshvörf á íslandi.
Horfin sporlaust
Hinn sextugi Magnús Teitsson, ööru nafni\lax
Keil, bjó meö fjölskyldu sinni við Þinghólsbraut-
ina í Kópavogi. Hann haföi skroppið I heimsókn
í hús í Fossvoginum sem stendur beint á móti
Fossvogskirkjugaröinum. Heimildir eru til fyrir
því aö Magnús lagði af staö heim frá þessu
húsi um klukkan 7 en klukkan 8 var hann enn
ekki kominn heim. Þegar heimilisfólk hans fór
að grennslast fyrir um hann kom í Ijós að bíll
hans var á sínum venjulega staö viö heimili
hans. Fljótlega var haft samband viö lögreglu
sem hóf leit strax um kvöldiö. Næstu daga var
gerð mjög viötæk leit aö manninum og tóku
m.a. skólabörn úr Kópavogi þátt í leitinni. Eng-
ar haldbærar vísbendingar hafa komið fram um
það hvaö varö af Magnúsi þetta kvöld.
Einar Vigfússon, 46 ára sellóleikari í Sin\pu-
hljómsveit íslands, var talinn einn af mestu tón-
listarmönnum þjóöarinnar. Hann hafði átt við
veikindi aö stríöa í höndum sem geröu það aö
verkum aö hann gat ekki sinnt list sinni um
tlma. Um þaö leyti sem hvarfið varö var hann
nýtekinn til starfa á ný eftir veikindafrf. Talið er
aö Einar hafi farið aö heiman um miönætti frá
heimili sínu ! miðbæ Fteykjavíkur. Sporhundur
rakti slóð Einars í vesturátt og alla leiö aö sjón-
um. Beindist leitarstarfiö að flörunni viö Ægi-
síðu en síðar var leitaö um alla borgina og
næsta nágrenni og kafarar voru fengnir til aö
leita neðansjávar en ekkert kom fram sem gat
gefiö vísbendingu um hvarf Einars. Einar var af-
burðasundmaður og er vitaö aö hann lagði að
minnsta kosti einu sinni til sunds í sjónum og
þá öllum aö óvörum. Hann gaf aldrei neina skýr-
ingu á þessu uppátæki en margir veltu fyrir sér
hvort hann heföi endurtekið leikinn þessa ör-
lagariku nótt.
12. febrúar 1980 V )
Ætlaði að ganga í vinntfna
Guðlaugur Kristmannsson var 56 ára fyrii%ekja-
eigandi. Hann bjó vestast í vesturbænu\ og
þaö var um stundarfjórðungsgangur frá heimili
hans á vinnustaðinn, sem var verslun á horni
Ægisgötu og Mýrargötu. Þennan morgun ákvað
Guðlaugur að ganga til vinnu sem hann gerði
oft í góöu veðri. Þegar hann kom ekki til vinnu
sinnar á venjulegum tíma var fljótlega fariö að
grennslast fyrir um hann. Hann var vanalega
stundvís og lét sig aldrei vanta í vinnu, hvaö þá
aö hann léti ekki vita um ferðir sfnar. Mikil leit
var strax sett f gang sem náði um alla borgina
og fjörur voru gengnar. Allar skráningar á fólki
sem fór úr landi á þessum tima voru athugaðar
og sú athugun virtist útiloka þann möguleika.
Þremur árum eftir hvarfið var Guölaugur út-
skurðaöur látinn.
25. ágúst 1975 V,
Berjaferðin varð að marfröð
Hinn 75 ára gamli Bjarni Sigurösson rak leVst
af vélsmiöju og verslun við hana á Ólafswk.
Börn hans höföu aö mestu tekið viö rekstrinum
enda fjölskylduböndin sterk og það má segja aö
lífiö hafi leikið við Bjarna þó svo hann væri orö-
inn ekkjumaður og ætti svona mörg ár aö baki.
Þennan sunnudag sem Bjarni hvarf haföi hann
farið f berjamó ásamt dóttur sinni, tengdasyni
og börnum þeirra og fleira fólki. Farið var til
Beruvíkur á svæöi sem nefnist Hólahólar og er
yst á Snæfellsnesi. Fjölskyldan lagöi bíl sfnum
rétt hjá berjalandinu. Bjarni ætlaði á undan
samferöafólki sfnu að bílnum til að fá sér kaffi-
sopa en þegar fólkiö kom að bílnum skömmu
síöar var hann hvergi sjánlegur. Árangurslaus
leit var gerö aö Bjarna á svæðinu. Við Hólahóla
er land ekki hættulegt yfirferöar né hætt viö aö
menn iendi I villum.
17. október 1970 1 J
Rjúpnaskytta kemur
ekki til báka
Viktor B. Hansen og vinnufélagi hans úr Sl\)n-
um í Reykjavík, Egill Hallgrimsson, fóru á
rjúpnaveiðar. Þeir komu í sama bflnum f Arnar-
setur I Bláfjöllum um kl. 13 en héldu þaðan
sinn í hvora áttina. Viktor hélt í austurátt og Eg-
ill f vesturátt og ætluöu þeir aö hittast aftur hjá
bílnum kl. 16. Egill kom aö bílnum á tilsettum
tfma en ekkert bólaði á Viktori og Egill beið eft-
ir honum til kl. 21. Þá þótti honum rétt aö leita
aðstoðar og gekk niöur á Sandskeiöiö sem er
um tveggja tíma gangur en skildi bflinn eftir ef
Viktor myndi skila sér. Veður var ekki afieitt en
gekk á meö éljum og þokuslæöingi annaö slag-
iö. Björgunarsveitin hóf leit um miðnætti og var
svæöið ffnkembt næstu daga en án árangurs.
Vinnufélagar þeirra Egils og Viktors úr Slippnum
tóku m.a. þátt í leitinni. Mikið af rjúpnaskyttum
var skjótandi á þessu svæöi þegar Viktor hvarf
en ekkert benti til aö hvarfiö heföi orðiö af
mannavöldum. Viktor var vanur fjallaferöum og
átti ekki viö nein heilsuvandamál aö strföa.
26. mars 1972 VFF
Háskólastúdent gufar upp
Sverrir Kristinsson, 22 ára háskólastúden\bjó
á Nýja Garöi og hreinlega gufaöi upp á páslmn-
um 1972. Sverrir haföi fariö aö skemmta sér f
Klúþbnum á pálmasunnudagskvöld og tekiö
leigubfl heim. Á ganginum á hann að hafa heils-
að konu er vann sem starfsstúlka á staönum
og var Sverrir þá á leið inn I herbergi sitt. Stuttu
seinna heyrir þessi sama kona aö Sverrir er
heimsóttur af einhverju fólki sem ekki var mjög
vanalegt á þessum tíma sólarhrings og heyröist
henni sem Sverrir færi meö þeim út. Ekki er vit-
aö hvort skipulögö leit hófst aö Sverri einum
eða tveimur sólarhringum eftir þessa nótt en
menn frá Slysavarnafélagi Islands leituðu í
Tjörninni og fjörur voru gengnar. Leitað var um
alla Reykjavfk og nágrenni og hjálparsveitir fóru
vföa en án árangurs. Ekki er vitað til þess að
Sverrir ætti sér óvildarmenn.
Freyja Jónsdóttir minnir að mörgu leyti á Miss Marple í Agöthu Christie-þáttunum í
sjónvarpinu. Bæði hún og Marple eiga það sameiginlegt að vera forvitnar eldri konur sem
af einhverjum orsökum hafa óskaplega gaman af sakamálum. Ekki síst mannshvörfum.
spaugilegur atburöur. Þegar þingmessa var

Blaöamaöurinn Freyja Jónsdóttir hefur sérhæft sig í greinaskrifum um manns-
hvörf. Hún telur aö flest þessara mála eigi aö flokka sem sakamál.
úrlegar skýringar þegar manns-
hvörf eru annars vegar heldur tel-
ur hún að í flestum tilfeflum sé um
hrein og bein sakamál að ræða.
„Ég las um þessa tiflögu hans
Björgvins í Degi og er afskaplega
hrifm af því að hann skyldi hafa
komið fram með þetta. Það er mjög
nauðsynlegt að opna umræðuna
um þessi mál,“ segir Freyja og bæt-
ir við að henni finnist fólk oft vera
allt of fljótt að dæma hvarf sem
sjálfsvíg.
„En þá spyr ég á móti: Hvemig
gat viðkomandi falið sig svona vel?
Af hverju finnst ekki líkið? Lík
finnast ef fólk fyrirfer sér,“ segir
Freyja og er sammála Björvini í
því að verja þurfi meira fé tfl þess
að upplýsa þessi mál.
Fólk er enn að hverfa
Flest mannshvörfin sem Freyja
hefur skrifað um hafa fjallaö um
karlmenn. Konur hverfa þó líka.
„Ég veit ekki af hverju en karlar
virðast hverfa frekar en konur,
hver svo sem ástæðan fyrir því er.
Fólk verður líka aö átta sig á því
að mannshvörf gerast líka í dag.
Nærtækasta dæmið eru unglings-
drengirnir tveir úr Keflavík sem
hurfu sporlaust fyrir 4-5 árum síð-
an. Þetta gerist þvi miður allt of
oft,“ segir Freyja með hægð.
Hún trúir engan veginn á yfir-
náttúrlegar skýringar þega manns-
hvörf eru annars vegar. Skýringar
eins og að fólk hafi horfið í huldu-
heima eða hafi verið tekið af geim-
verum.
„Ég held að það fari ekkert á
milli mála að flest þessara mála
eru hrein og bein sakamál," segir
þessa ókrýnda leynilögga Islands.
-snæ
úti og alþingismenn og ráöherrar voru á leið
frá Dómkirkjunni og yfir í Alþingishúsiö kom
skyndilega úlpuklæddur maöur aövífandi og
byijaöi aö sletta skyri á fylkinguna. Þetta
geröist mjög óvænt og tók tólf manna heiö-
ursvöröur lögregluþjóna, sem hafði skipaö
sér í röö á miöju Kirkjustræti, mjög seint viö
sér. Áður en lögreglumönnum tókst aö hand-
sama manninn haföi honum tekist aö
skvetta skyri á um 20 manns. Föt margra
þingmanna voru illa leikin er menn komu í
þinghúsiö og varö nokkur töf á þingsetningu
þar sem fólk reyndi að þrifa mesta skyriö af
sér. Hinn úlpuklæddi skyrslettari reyndist
vera húsamiöameistarinn Helgi Hóseason
sem sletti skyrinu á þingmenn til aö mót-
mæla því aö hann haföi ekki fengiö skfmar-
sáttmála sinn ógiltan á lögformlegan hátt og
var hann fluttur I fangaklefa.
Díanna Omel. Andrea Róbertsdóttir.
Það er lúmskur svipur með stöllunum Díönnu Omel barstúlku og Andreu
Róbertsdóttur fyrirsætu. Þær eru báðar ákveðnar til augnanna og greinilega
konur sem vita fullkomnlega hvað þær vilja út úr þessu auma lífi. Dfanna
og Andrea eru svipsterkar, grannar og kattliðugar og greinilegt að þama
era engar veikgeðja lummur á ferðinni. Þessar konur eru báðar forkunn-
arfagrar og kannski fegurri en gengur og gerist hjá meðal Jónunni en lika
grjótharðir töffarar. Samt leynast blíðar kvenálftir undir hörkufögrum
skrápunum og það grillir í kvenlega angurværð þegar þær halla undir fiatt
og horfa eilltið fjarrænt fram fyrir sig. Hins vegar er erfitt að segja til um
hvað Díanna og Andrea hugsa í óræðri stellingunni.
Styður Björgvin
Freyja var öryggisvörður í rúm
12 ár hjá Securitas en eftir að hafa
lent í umferðarslysi fór hún að
snúa sér að ýmiss konar ritstörf-
um, og blaðamennskan er í dag
hennar aðalatvinnugrein.
„Öll þessi mannshvörf, sem ég
hef skrifað um, eru alveg afskap-
lega undarleg. Það mál sem er
kannski eftirminnilegast akkúrat
núna er hvarf stúdentsins árið ...,“
segir Freyja.
Hún trúir ekki á neinar yfimátt-
Lík fmnast
ivri rrer
„Ég hef alltaf haft áhuga á manns-
hvörfum því mér finnst þau svo
óhugnanleg. Ég átti einu sinni
heima í útjarðri borgarinnar, rétt
við Eiðismýrina sem nú er búið að
byggja, og ævinlega þegar einhver
hvarf þá var þessi mýri leituð. Það
var mjög áhrifaríkt í myrkrinu að
sjá menn ganga þama með ljóskast-
ara og síðan komu þyrlur,“ segir
blaðamaðurinn Freyja Jónsdóttir
sem hefur sérhæft sig í því að skrifa
um mannshvörf. Hún byrjaði að
skrifa um mannshvörf í Morgun-
póstinn árið 1995 og í dag er hún að
skrifa um þessi mál í Mannlíf. Að
hennar sögn hefur þetta starf þó síð-
ur en svo verið létt verkefni.
„Maður gengur ekkert í skýrsl-
umar, það fær maður ekkert, ja, ef
þær eru þá yfir höfuð til. Ég held
jafnvel að það séu engar skýrslur
eða mjög lélegar skýrslur til - þar til
rannsóknarlögregla ríkisins tekur
við rannsóknum á mannshvörfum...
Þá held ég að hafi orðið mikil breyt-
ing á. Ég veit að aðstandendur
þeirra sem hafa horfið hafa ekki
fengið að sjá skýrslur og þess vegna
held ég að í mörgum tilfellum hafi
engar skýrslur veriö teknar."
Hvernig hefur þú þá fengið upplýs-
ingar um þessi mannshvörf?
„Það eru til ýmsar leiðir sem ég
get ekki gefið upp,“ segir Freyja
leyndardómsfufl.
f Ó k U S 19. nóvember 1999
8