Alþýðublaðið - 02.03.1969, Blaðsíða 8

8 Alþýðublaðið 2. marz 1969
í kvöld klukkan 20.20 er
þriðji spuirninplaþáttur sjón-
varpsins, Fjölskyldurnar.
Markús Einarsson, veðurfræð
ingur, sem okkur er kunnur
úr veðurfregnunum, stjórnar
þessum þáttum.
— Markús, hvað finnst þér um
að -stjórna þessum þætti?
— Það er nú svolítið einkenni-
legt. Eg hef aldrei komið nálaegt
neinu svona áður, en það er út af
fyrir sig skemmtilegt að kynnast
andrúmsloftinu, sem ríkir við und-
irbúning og upptökur svona þátta.
— Og hvernig finnst þér hafa
tekizt tii urn þættina?
— Persónulega fannst mér sá síð-
ari mun betri. Einfaldlega af þeirri
ástæðu, að maður sá ýmsa annmarka
á þeim fyrri og reyndi að bæta úr.
— Hvernig veljið þið fjölskyld-
urnar?
— Það er nú það, sem hvað erf-
iðast hefur reynzt. Þær þurfa að
uppfyila ákveðin skilyrði og sam-
þykkja svo að' koma fram. Fólk ut-
an af landi hefur verið fáanlegra
til þessa; það er opnara.
— Hvernig eru spurningar vald-
ar og hver gerir það?
— Spurningar eru helzt valdar
með það í huga, að ekki er miðað
við skólalærdóm, frekar úr daglega
Ég er nú farinn að eldast og
þar með að kalka. Ég get
ómögulega munað hvað rifizt
var umj áður en vísitalan
kom til sögunmar, eða var
'hún upphafið að öllu rifr-
ildinu? /
CJ
Kallinn er búinn að hóta að
láta reikna út hjá mér
gáfnavísitöluna ef ég næ ekki
upp í vor. Hann grunar að
hún sé á gamla genginu.
Ég held það gildi sömu reglur
um karlmenn og vín. Ef mað-
ur tekur aldrei fyrsta staupið
verður maður aldrei forfall-
inn.
Ný ogskemmti
leg myrida-
saga hefst í
opnunni á
þriðjudag

Æfing á Yfirmáta, ofurheitt, sem frumsýnt er í Iðnó í kvöld. A my ndinni eru eiginmennirnir og eiginlconan, og leikstjóri, Jón Sigur-
björnsson, lengst til liægri.

ELSKAR HANN MIG af öllu
hjarta, yjirmáta, ojurheitt, harla
lítið, ekki neitt?
Þetta hafa margar yngismeyjar
tuldrað í barm sér yfir spilunum og
beðið í ofvæni eftir að hjartaásinn
kæmi upp. „t þulunni“ korna frani
öll stig ástarinnar og það gera þau -
líka í leikritinu Yfirjnáta ofurheitt,
sem frumsýnt er í kvöld hjá Leik-
félagi Reykjavíkur.
Leikritið heitir á frummálinu
„Luv“ og er eftir ameríkanann Mur-
ray. Schisgal. Við höfum haft Jítil
kynni af þeim höfundi, utan þess,
að hann skrifaði kvikmyndahandrit
að einni kostulegri mynd, sem hét
„The I.ovesong of Barney Kamp-
insky“, eða „Ástarsöngur Barney
Kampinskys" og var sýnd í sjón-
varpinu í fyrravetur.
Leikritið „Luv“ hefur nú verið
sýnt í yfir tuttugu löndum og geng-
ið lengi, enda aiveg eiturfyndið.
Það er í tveimur þáttum og gerist
allt á brú í New York og fjallar
um hinar ótrúlegustu ástaflækjur;
þó hreint ekki upp á gamla mátann,
eins og við höfurn séð oftar en
tvisvar og þrisvar.
I sem stytztu máli fjallar leikritið
Um stúikuna Ellen og eiginmenn
hennar, þá Harry og Milt. I upphafi
leikritsins er hún gift Milt, en hann
orðinn dulítið leiður á henni. Þá
kemur til sögunnar gamall vinur
hans, Harry, og lausnin er fundin,
alla vega í bili, því að Harry kvæn-
ist Ellen.
Og síðan gengur allt á víxl, kom-
plexar vaða uppi, og mikið grín er
gert að þcirri „kellingasálfræði'v
sem margir leikritahöfundar velta
sér upp úr. Til dæmis kemst Ellen
að þeirri niðurstöðu, þegar líður á
leikritið, að Harry, sem hún er gift
og hefur búið með við misjafnan
orðstír sé kynvilltur og yfir sig ást
fanginn af fyrri eiginmahninum,
Milt, og hafi raunar verið það frá
bernsku, en reyni að bæta sér upp
þá óendurgoldnu ást með því að
taka hana sjálfa sér til handargagns.
Á fimmtudag leit ég inn á æf-
ingtt í Iðnó, og þá var annar þátt-
ur leiksins til meðferðar. Áður en
æfing hófst, spurði ég leikstjóra,
Jón Sigurbjörnsson, nokkurra spurn-
inga.
— Hvers lags persónur eru þetta
í leiknum?
— Þær eru nú ákaflega ólógískar
og viðbrögð þeiri'a alveg óvænt og
furðuleg. Geðsveiflur þeirra þriggja
skötuhjúa eru sem sagt með hrein-
ustu ólíkindum.
— Hvernig hafa æfingarnar
gengið?
— Tja, við byrjuðum að æfa {
desember og leikritið var orðið svo
til tilbúið, þegar Þorsteinn Gunn-
nrsson meiddist og við það tafðist
leikritið um hálfari mánuð.
— Hvað finnst þér persónulega
um leikritið?
— Mér finnst það mjög skemmti-
legt. Það er farsakennt og í því er
gert mikið grín að leikritum að-
sk'iljanlegra höfunda, en það kemst
eðlilega ekki svo vel til skila hér
almennt, því fólk hefur ekki séð
og þekkir ekki inn á þau leikrit,