Dagblaðið - 23.06.1976, Side 2

DAGBLAÐIÐ — MIÐVIKUDAGUR 23. JUNI 1976.
Við viljum hafa okkar eigin stemmningu
— það á ekki að vera ball-
stemmning heima á heimilinu
5 sárreið skrifa:
,,Við erum hér nokkrir
krakkar sem höfum eins og
fleiri ákveðnar skoðanir á
deilum „tónlistaraðdáanda" og
Vilhjálms nokkurs Péturs-
sonar.
Við getum ekki með nokkru
móti skilið hvers vegna Vil-
hjálmur gat ekki falið skömm
sina með því að fara upp í sveit.
Þess í stað afhjúpar hann
sjálfan sig, sér og sínum senni-
lega til ævarandi skammar.
Ef orð hans eru sönn þá sýnir
hann þáttinn Kjallarann og
stjórnendur hans í frekar
leiðinlegu ljósi. Það hefur
mikið verið rætt um þann
leiðinlega blæ sem er á
íslenzkum tónlistarkvöldum.
Þau hafa vart verið þolanleg
vegna fólks, sem hefur sótt þau
vegna þess að barinn hefur
verið opinn. Setzt þar niður og
talað um veðrið og látið eins og
það væri á balli.
Þetta hefur verið öllum
tónlistaraðdáendum þyrnir í
augum. Raunar hefur þetta
eyðilagt alla stemmningu,
sem gæti annars ríkt í kringum
svona atburði. Því hvaða maður
vill hlusta á veðurspár með
tónlistinni og hvaða tónlistar-
maður hefur ánægju af því að
skemmta þegar þeir
áhangendur sem hafa sig vana-
lega mest í frammi eru
dauðadrukknir vesalingar.
Venjulega fylgir mikil óánægja
yfir því að ekki er hægt að
dansa eftir þessari tónlist.
Helga Möller mun varla hafa
grátið af gleði þar sem tónlist
hennar drukknaði í drykkju-
látum illa siðaðra áheyrenda á
seinni SAM-komunni í vetur.
Loksins þegar fastir
tónlistarþættir koma í
sjónvarpið og við héldum að
allt yrði flutt inn í stofuna
okkar þar sem við gætum sjálf
skapað þann anda sem okkur
félli bezt, hvað skeður þá?
Umsjónarmenn þáttarins reyna
að skapa þá stemmningu sem
hefur nær riðið tónlistarat-
burðum hér á landi að fullu.
Og svo ert þú Vilhjálmur að
hrósa þér og sjónvarpsfélögum
þínum fyrir leikhæfileika!!
Megum við heldur biðja um
ballstemmningu á böllum en
menningu í öðrum eins
menningarþáttum og heiðar-
legir tónlistarþættir eiga að
Barbari, nei alls ekkii
Vilhjálmur Pétursson hringdi:
„Siðastiiðinn miðvikudag
birtist lesendabréf i Dagblað-
inu undir fyrirsögninni „Hvar i
frumskógi isienzkrar menning-
ar finnast slikir áheyrendur?"
Bréfið var frá einhverjum, sem
kallaöi sig tönlistaraðdáanda“.
Þessi aðdáandi gagnrýndi mjög
og viöhafði stór orð um þátt I
sjónvarpinu, Kjallarann. Þar
fluttu tvö trió tónlist slna og
kvartaði aðdáandinn sáran
undan „blaðri áheyrenda".
Nú vill svo til að ég var meöal
áheyrenda I sjónvarpssal og þvi
einn af svokölluðum „barbör-
um“. Þvl er mér sönn ánægja
að upplýsa aðdáandann að við
vorum beöin um að haga okkur
svona — rétt eins og við værum
,á venjulegu balli. Vera að'öllu
leyti sem eðlilegust, ræða um
veörið og hlusta á músikina. Og
til að upplýsa aðdáenda enn
frekar — þá fengum við hrós
fyrirgóða frammistöðu!
Þvl finnst mér að fólk ætti að
kynna sér málin áður en þaö
fer með endemis bull og þvælu
í blöðin — átta sig á hvað það er
að tala um.
Þar sem ég er á annað borð
að láta heyra i mér um um-
ræddan Kjailara þá langar mig
að láta f Ijósi skoðun mlna á
þættinum.
Hinar svokölluðu pilagrlms-
ferðir og blaður skemmdu á
engan hátt þáttinn, að minnsta
kosti fannst mér svo. Né heldur
truflaði það músikina.
£g tel mig alls ekki verr upp-
alinn en þorra tslendinga þó
svo að ég hafi verið í umrædd-
um þætti. En úr þvípáð aðdá-
andanum finnst égrvera illa
uppalinn þá vona ég innilega
að aðdáandanum takist betur
uppeldi barna sinna. Þvi eins
og aðdáandinn’sagði — erfitt er
að kenna gömlum hundi að
sitja.
Hvar i islenzkri menningu er
hægt aö finna sllka barbara?
spyr aðdáandi. Ef sá kallast
barbari, sem hagar sér eðlilega
og hispurslaust, þá má aðdá-
andi bíta gras."
■I n—i i
SKIPTIR EKKIMALI
HVORT ÞAÐ ER JÓN,
SERA JON
— við þolum einfaldlega ekki enn eina pláguna
(eða Björn á Löngumýri)
Siggi flug skrifar:
,,0g enn blaða ég í „Öldunum
okkar," nú í þeirri átjándu þar
sem árið 1766 er sagt frá „geig-
vænlegum faraldri á Austur-
landi:
ÆÐI í HUNDUM, TÓFUM
OG KÖTTUM — ALLT DEYR,
SEM ÞESSI DÝR BÍTA.
Hér hefur verið um að ræða
svokallað hundaæði, sem barst
til landsins til Norðfjarðar með
tík er enskur skipstjóri átti.
Segir raunar aö „enskur skip-
stjóri sem þótti Árni bóndi í
Nesi hafa prettað sig á brenni-
víni, og hafi hleypt galdri á tík
þar á bæ.
Að sjálfsögðu þekktu lands-
menn ekki til hundaæðis og
héldu því að hér væri um
galdra að ræða, en galdrar og
allskyns villutrú var um þessar
mundir mjög uppi meðal lands-
manna.
Nú, árið 1976 herjar á megin-
landi Evrópu þessi faraldur.
sem stefnir óðfluga en mark-
visst í áttina til höfuðborgar
Frakklands, en það er hið
hættulega hundaæði sem berst
með tófum, refum og köttum
frá landi til lands.
Sagt er að Frakkar hafi ekki
tekið þessa hluti nógu alvarlega
fyrr en nú á þessu ári, en nú er
líka allt gert sem í mannlegu
valdi stendur til þess að bægja
þessum vágesti frá skógunum í
kringum París.
Við tslendingar erum
stundum fljótir til að taka upp
nýjungar og hefur ekki alltaf
verið viðhöfð sú fyrirhyggja
sem nauðsynleg er þá er t.d.
lifandi búpeningur hefur verið
fluttur til landsins.
í öldinni átjándu er-að finna,
árið 1762, fregn um það, að
„ógurleg fjárpest breiðist óð-
fluga út um Suður- og Vestur-
land,“ en hér var á ferðinni
„FJÁRKLÁÐINN" alræmdi
sem við erum ekki enn búnir að
losa okkur við. Á nítjándu öld-
inni, eða tvö hundruð árum
eftir að fjárkláðinn barst til
landsins gaus hann upp síðast
sem faraldur í sauðfé og varð
til þess að inenn skiptust í tvo
hópa, „lækningamenn" og
„niðurskurðarmenn."
Deildu menn hart um hvor
leiðin væri betri, en það er
önnur og löng saga.
Að lokum fengum við svo
yfir búfé okkar „KARAKÚL-
VEIKINA" sem hingað barst
með kynbótahrútum og hefur
kostað íslenzkan landbúnað
ómæld útgjöld. Einhverntíma
voru lika holdanautskálfar
fluttir til Iandsins, en þeir voru
geymdir i sóttkví úti i Viðey.
Kom í ljós að kálfarnir voru
með einhvern húðsjúkdóm og
voru drepnir þar í eynni.
Á erlendum skipum eru oft
svokallaðir „skipshundar,“ en
ekki veit ég hvort af þeim gæti
- 4^- «
- :
s< *
'V iv; • ' ,

iLög scgja svo til um að baöa skuii aiit te ner a lanai og ekkl skiptir
máli hver eigandinn er. Eitt skal yfir alla ganga.
stafað „hundafárs-hætta.“ Ég
held þó að við ættum að kynna
okkur varnir þær er Frakkar
hafa nú í frammi til þess að
hefta útbreiðslu veikinnar á
meginlandinu.
Hundaæði er geigvænlegur
faraldur og gæti að fullu riðið
okjcar landbúnaði ef veikin
næði til landsins. íslenzkur
landbúnaður má varla við því
að fá yfir sig eina pláguna í
viðbót.
Fjárkláðinn er enn í landi
okkar og íslenzk lög mæla svo
fyrir að fé skuli baðað til þess
að halda kláðanum í skefjum og
skiptir engu máli hvort bónd-
inn heitir Björn á Löngumýri,
séra Jón eða bara Jón.“
SKIPAFRETTIRNARI
ÚTVARPINU ERU Á
ALÓMÖGULEGUM
TÍMA
Sjómannskona hringdi:
„Hvernig stendur á því að
þeir hjá Ríkisútvarpinu fást
ekki til þess að breyta útsend-
ingartíma skipafrétta. Þær eru
nú kl. 16 síðdegis, sérstaklega
óhentugur tími fyrir þær konur
sem vinna úti, t.d. til fimm. Það
er ómögulegt fyrir okkur að fá
fréttir af því hvar skipin eru
stödd, — því við náum því ein-
faldlega ekki að heyra frétt-
Eg er búin að tala við þá niðri
í útvarpi, en þeir segja að þessu
verði ekki breytt úr þessu.
Getur það verið? Ef skipafrétt-
irnar yröu lesnar í hádegisút-
varpi eins og hér einu sinni
yrðu allir ánægðir, við, — og
svo skipafélögin, sem sífellt
verða að vera að svara
spurningum okkar um ferðir
skipanna."
Við höfðum samband við
fréttastofu hljóðvarpsins og þar
varð Margrét Indriðadóttir
fréttastjóri fyrir svörum:
„Ég veit satt að segja ekki,
hverju ég á að svara þessu.
Skipafréttir hafa verið lesnar á
þessum tíma í mörg ár og við
höfum ekki fengið kvartanir
vegna þessa. Þetta er orðin föst
venja, og fólk hlýtur að geta
stillt svo til að hlusla á þeim
tima.“
BORNISTODUGRI LIFS-
HÆTTU VEGNA SLÓÐA-
SKAPAR Á BYGGINGAR-
LÓD í GARÐABÆ daufum eyrum
Barði Arnason, Móaflöt 25 og
Stefán Vilhelmsson, Móaflöt
23, sendu Dagbiaðinu eftirfar-
andi: <
Tilefni þessara lína er slys,
sem varð sl. föstudag á
byggingarlóð nr. 29-37 við Móa-
flöt í Garðabæ. 11 ára drengur
féll ofan af þakplötu niður á
grunnplötu næsta húss (hér er
um raðhúsalengju að ræða).-
Féll drengurinn á
steypustyrktarjárn, sem stóð
upp úr grunnplötunni. Stakkst
jármð gegnum læri drengsins
og skar sundur æð. Missti
drengurinn mikið blóð og mátti
ekki miklu muna að honum
blæddi út. Hefði hjálp borizt
örfáum mínútum seinna væri
þessi drengur ekki lengur í tölu
lifenda.
Það sem vekur furðu þeirra,
sem horft hafa á þessar
hörmungarframkvæmdir árum
saman, er hinn algeri skortur á
öryggisráðstöfunum á þessari
byggingarlóð og alger hunzun á
öryggisreglum, sem gilda um
slíkar lóðir. Framkvæmdir á
þessum raðhúsalóðum hófust
fyrir u.þ.b. 8 árum og hafa
gengið með slíkum endemum,
að frægt er orðið í Garðabæ.
A þessum 8 árum hefur
byggingaraðila tekizt að gera
tvö hús íbúðarhæf, tvö hús eru
fokheld og á tveimur er enn
aðeins búið að steypta botn-