Dagblaðið - 25.06.1976, Page 15

DAGBLAÐIÐ — FÖSTUDAGUR 25. JUNÍ 1976.
15
omo í bœinn
„Fyrsta skemmtunin verður í
Glæsibæ 4. júlí,“ sagði Baldvin
ennfremur. „Síðan ætlum við
að vera á ferðinni alla þá viku,
byrja á Akranesi, þaðan til
Stykkishólms, þá til ísafjarðar,
til Akureyrar, halda dansleik
eftir skemmtun hennar i
Árnesi og enda í Glæsibæ á ný,
sunnudaginn 11. júlí.“
Með í ferðinni verður hljóm-
sveitin Galdrakarlar, „sem er
eina hljómsveitin af léttara
taginu sem getur lesið nótur og
á því auðvelt með að starfa með
hljómsveitarstjóranum," eins
og Baldvin komst að orði. Þeir
munu einnig koma fram með
sjálfstætt prógramm en þessi
sjö manna hljómsveit hefur
vakið athygli fyrir fjölbreytni f
tónlist og sviðsframkomu og er
eina hljómsveitin sem er 1
rauninni þrjár hljómsveitir, en
frá þvi munum við segja síðar.
Miðaverði er stillt í hóf, 1500
krónur, og má gera ráð fyrir því
að fólk láti ekki þessa frábæru
söngkonu fram hjá sér fara.
-HP.
Wilma Reading er áströlsk, en aö hálfu frá
Polynesíu. Aö undanfömu hefur vegur
hennar farið mjög vaxandi erlendis, sórstak-
lega I Englandi, þar sem hún hefur komið
fram í fjölda sjónvarpsþátta og á helztu
skemmtistööum.
Galdrakariar aðstoða Wilmu Raading: Þatta
ar Smári Haraldsson.
Sumarstemmning
BG og Ingibjörg: Sólskinsdag-
ur. Utgefandi: Steinar hf. 1976.
Upptaka: Hljóðriti hf. Upp-
tökumaður: Jónas R. Jónsson.
Stjórn upptöku: Magnús Kjart-
ansson.
Það er sumarbragð að þessari
plötu BG og Ingibjargar.
Nafnið Sólskinsdagur kann að
valda þvf. Lagavalið veldur
þessu þó einnig. Sungið er um
baldursbrá, börn að leik og
karlinn oní kjallara, sem er
kominn út að viðra frúna.
Yfirleitt er lítið hægt að
finna að hljóðfæraleik á Sól-
skinsdegi. Hann er ekki sér-
staklega tilþrifamikill, en þó
vel nothæfur. Áberandi er þó
hve trommuleikur er miklu
betri í þeim lögum sem Ragnar
Sigurjónsson Mexíkani leikur
með en þeim sem Rúnar Vil-
bergsson trommar i.
Mikill kostur er að textar
fylgja allir á albúmi plötunnar.
Það gerir eigendum auðveldara
að fylgjst með hvað verið er að
syngja um. Textar eru ærið
misjafnir. Sá bezti er við titil-
lagið, Sólskinsdag, og sá lang-
versti nefnist Hesta-Jói, við
annars gott lag hljómsveitar-,
stjórans, Baldurs Geirmunds-
sonar. Eins og vénjulega
stendur Jónas Friðrik með
pálmann í höndunum hvað
ljóðagerð suertir. Hann á fimm
texta á Sólskinsdegi, hvern
öðrum betri.
Fyrst Dagblaðsmenn eru
farnir að taka ofan fyrir góðum
plötum er full ástæða til að
lyfta hattinum að minnsta kosti
fyrir Sólskinsdegi BG og Ingi-
bjargar. —AT —
SKORDÝRA-
PLÁGAN HEIMA
0G ERLENDIS
— og miðnœturbardagi í Marokkó
ÞORÐUR HÆTTUR
í MEXICO
Þórður Arnason: með Stuðmönn-
um í Englandi.
Þórður Arnason gítarleikari er
hættur í hljómsveitinni Mexico.
Hann er nú kominn til Englands
ásamt Stuðmönnum og hyggst
dveljast þar næstu vikur eða
mánuði að sögn Bjarka Tryggva-
sonar bassaleikara Mexico.
„Við spilum fjórir núna,
verðum til dæmis á Súgandafirði
um helgina," sagði Bjarki við
poppsíðuna. „Annars er allt í
ihugun, eins og maður segir, og
ekkert víst hvort við verðum
fjórir áfram eða bætum fimmta
manni við. Það skýrist fljótlega."
Bjarki sagðist skilja Þórð vel,
að hann hefði viljað hætta og
breyta til um tíma. „Þessi bisness
hér er dálítið lúinn," sagði Bjarki.
— ÓV.
Kóngulær, sem eru á stærð
við barnshnefa, svartar stórar
og ljótar eru sem betur fer ekki
meðal þess sem við eigum von
á hér á landi þegar við tökum
skó út úr skáp eða veltum við
steini. Því síður höfum við hér
vespur eða geitunga — verstu
kvikindin af þessu tagi sem við
getum rekist á eru randaflugur
og jötunuxar, sem mér er sagt
að geti stungið svo bólgni
undan, þótt ég sé svo lukku-
kögglarnir á vlsifingri manns
— ef morgunmaturinn minn
hefur ekki verið borinn burtu
eftir skjóta brottför mlna
stendur hann þar enn á
borðinu. Ég man eftir geitungs-
skratta, sem stakk mig í
stórutána 1 Svíþjóð — en það
var líklega af því að ég sópaði
honum upp 1 sandalaskóna
mína og hann hefur orðið svona
hræddur greyið, enda galt hann
fyrir með lífi sínu.
Eg man líka eftir firna ljótu,
kúptu kvikindi með einar
sextán lappir að ég held, sem ég
fann þar sem það var að veltast
í sjólokunum austur við Svarta-
haf. Það var steindautt og hafði
beðið drukknunardauða, en
þótt strandvörðurinn
Hippókrates sannfærði mig um
það á tveimur tungumálum,
sem ég skildi og tveimur sem ég
skildi ekki (því hann var grísk-
búlgarskur), að þetta væri
sauðmeinlaust grey og fáséð
þar á ofan, gekk ég upp frá
þessu með hálfum huga um
ströndina og fór ekki nema upp
að hné út í sjóinn.
Versta pödduvftið sem ég hef
samt lent í um dagana var
suður í Marokkó, nánar tiltekið
í borginni Fez — sem er út af
fyrir sig ákaflega falleg borg.
Þar var ég á hóteli sem
einhvern tíma hafði verið
soldánshöll og var út af fyrir
sig firnafallegur arkitektúr
bæði utan húss og innan, allt 1
keramíki, postulíni, pelli og
gyllingum. Þarna fer öll sú
árans hersing kvikinda af stað,
þegar dimmir, sem hugsast
getur á jarðríki. Eðlur hvers
konar voru svo algengar, að
maður var hættur að taka eftir
þeim, enda eru þær heldur
þokkaleg kvikindi og virðast
kappkosta að halda vinsamleg
samskipti við mannfólkið. En
þarna eru ljótar flugur, sem
sækja f ljós er dimmir, þær eru
á fjórða sentimetra á lengd
skrokkurinn og yddar eins og
ör að framan, heldur
óskemmtilegar í augum
fslendings, sem hefur and-
styggð á skorkvikindum
yfirleitt.
Nema hvað eitt kvöldið
gleymdi ég að loka glugganum
og slökkva ljósið í baðher-
berginu inn af svefnherbergi
mínu, er ég fór út að snæða með
fylgdarmeyjum mínum, sem
voru tvær íslenskar, og
þarlendum leiðsögumanni,
einum þeim kynvilltasta, sem
ég hef fyrir hitt, og eftir þvf
leiðinlegum. Ég var þvf f
heldur örgu skapi, þegar ég
kom aftur á herbergið, og hugði
nú gott til að láta líðanotalega
úr mér og lesa góða bók undir
svefninn.
En þá gat að líta: Hvarvetna
skrlðandi þessar heljar helvítis
fluguhlussur, óvígur her móti
einum fslendingi. Ég sá f anda
hvar ófögnuðurinn myndi
sækja á mig í bólinu um
nóttina, og nú voru góð ráð dýr.
Vegna viðkvæmra tauga
lesenda og dýraverndunar-
sjónarmiða ætla ég ekki að
skýra nákvæmlega frá hvernig
ég fór að, en hálftíma og
tveimur rúllum af klósett-
pappfr sfðar grannskoðaði ég
rúmið mitt og sannfærðist um,
að ég væri einn í herberginu,
háttaði og skreið upp í — með
hjartslátt.
Og viti menn — haldiði ekki
að þá hafi liðsauki borist —
undir dyrnar, sem vitaskuld
voru ekki með þröskuldi
fremur en aðrar dyr á þessum
slóðum. Og nú mátti ég halda
áfram bardaganum á brókinni
og orðinn uppiskroppa með kló-
settpappír.
Þessu lauk þannig, að ég varð
aftur einn og handklæði troðið
undir hurðina, en svefnsamt
varð mér ekki þessa nótt og gat
áuk heldur lítt fest hugann við
bóklestur. Og hvað hótelfólkið
hefur haldið um skyndilega
klósettpappírsþurrð á herbergi
mfnu kemur mér ekki við — ég
held einmitt að það hafi verið
þarna, sem við fengum þránaða
úlfaldakjötið f kvöldmatinn. Að
minnsta kosti fékk ég aldrei
aukareikning fyrir pappírnum,
og gerðu þó marokkanarnir
reikning fyrir flestu.
En eftir þessi kynni af
útlendum pöddum er ég miklu
sáttari við íslenskar kóngulær,
húsakrabba, jötunuxa, járn-
smiði og grápöddur, þótt ég sé
stöðugur viðskiptavinur
Shelltox spfrala, spjalda og
úðabrúsa, og kalli óðara
hástöfum á konuna, ef eitthvað
sést af fyrrgreindum ófétum.
legur að hafa sloppið undan þvf
hingað til — syv ni tretten.
Allt um það liggur það
einhvern veginn f eðli okkar
fslendinganna að vera illa við
þessi kvikindi, sem ýmist fljúga
um eða skríða og eiga það helst
sameiginlegt að vera með
skoróttan skrokk og furðu
marga fætur. Enda eru til
dæmis helvítis húsakrabbarnir
allt annað en frýnilegir, þar
sem þeir þjóta um með kvart-
mflu spyrnuhraða, svo déskoti
stórir og ótútlegir sem þeir
geta orðið. Né heldur eru
jötunuxarnir glæsilegir, þar
sem þeir bretta sinn stóra búk á
alla vegu og yggla sig framan f
mann. Þó er sennilega
grápaddan það ljótasta,' sem ég
hef séð hérlendis af þessu kyni
— þó er hún vfst sauðmeinlaus.
Sums staðar þar sem maður
fer utan lands verður ekki hjá
þvf komist að hitta fyrir sér
ókennileg kvikindi sem maður
hefur ekki hugmynd um, hvort
eru eitruð eða meinlaus, hvort
þau hyggja á illt eða hvort þau
eru jafnvel ennþá hræddari en
maður sjálfur. Ég man eftir
ótrúlega ljótu og ófrýnilegu
flykki, sem ég sá á vertshúsi f
Kanada; það var kafloðið með
tvö mitti, einar sex lappir og
stóra fálmara, sem það bretti á
alla vegu, álíka stórt á
skrokkinn eins og tveir fremstu
-

Háaioftið