Dagblaðið - 21.12.1976, Blaðsíða 3

DAGBLAÐIÐ. ÞKIÐJUDAGUR 21. DESEMBER 1976.
3
Er ekki bezt að leiða þetta
fólk fyrír aftökusveit?
Gisli Helgason skrifar:
Fyrir nokkru var ég á mjöK
fjölmennum fundi. sem
nýstofnuó samtök. Þroskahjálp.
efndu til. Þar voru flutt niörg
stórfróðles erindi og virtist
ríkja mikill einhugur á meðal
fundarmanna um, að brýnna
úrbóta væri þörf í þágu þroska-
heftra. Ölluni þingmönnum var
boðið til fundarins ásamt
ráðherrum. Aðeins fáeinir létu
sjá sig og menntamálaráðherra
var eini ráðherrann. sem sýndi
fundinum þann sóma að koma
og taka fullan þátt í umræðum.
Hinir ráðherrarnir og þing-
mennirnir þurftu sjálfsagt
ekki að koma á fundinn, af því
að „þeir hafa svo góðan
skilning á málefnum þroska-
heftra", svo góðan skilning, að
þeir geti látið kröfur fjölmenns
fundar sem vind um eyru þjóta.
Því er nú mjög haldið á lofti,
að málefni þroskaheftra, jafnt
sem annarra öryrkja, mæti
auknum skilningi og allir
keppast nú um að ræða málefni
þessa hóps, því að rnenn hafa
svo góðan skilning á þessum
málum. Reynt er að brjóta
niður þá fordóma, sem ríkt hafa
gagnvart ör.vrkjum, því að fólk
hefur svo einstaklega góðan
skilning á þörfum þeirra.
Stefnt skal að því að koma
•öryrkjum út í hið almenna, dag-
lega líf og að veita þeim vinnu
við sitt hæfi, því að „menn
skilja mjög vei, að öryrkjar
þurfi vinnu eins og aðrir“. Og
úr því að fólk hefur svo
einstaklega góðan skilning á
málefnum öryrkja, sér í lagi
fatlaðra. hvernig er þá sá
skilningur, þegar á reynir? Það
skal játað, að skilningur manna
á málefnum fatlaðra fer vax-
andi, en hvergi er hann nógur.
Hægt væri að rita langt mál um
það, jafnvel heilt Dagblað, en
því nenni ég ekki. Þess vegna
ætla ég að láta aðeins eit’t dæmi
nægja.
Færri tonn,
meiri peninga
— ef þorskaflinn er
betur nýttur
Rannveig Þórðardottir hringdi
„Vegna þess hvað mikið
hefur verið rætt um þorskveið-
ar, langar mig til að benda á að
íslenzkir sjómenn skeyta
hvorki um skömm né heiður í
því sambandi og ofveiða sinn
eiginn fisk.
Mér þykir því ekkert undar-
Iegt, þótt Bretar, sem nú eru úti
í kuldanum, ef svo má segja,
vilji veiða við íslandsstrendur.
Þeir vilja og hafa alltaf viljað
Hríngið
í síma
83322
kl. 13-15
eða skrifið
fá tækifæri til þess að sýna að
Bretaveldi rísi undir nafninu,
sem ekki er óeðlilegt fyrir slíka
hernaðarþjóð.
Mig langar til þess að benda á
atriði sem Islendingar þurfa að
athuga vel (á ég þar ekki sízt
við Islendinginn hr. sjávarút-
vegsráðherra Matthías Bjarna-
son) Hvernig væri að nýta
aflann mun betur en gert er?
Veiða færri tonn, en fá samt
sem áður meiri peninga í aðra
hönd.
Það þarf þegar í stað að hefja
könnun á nýtingu aflans. Eftir
það þurfum við að sýna öðrum
þjóðum gott fordæmi og
hvernig bezt sé að haga sér.
Ef þetta er ekki gert og Bret-
ar finna að Islendingar eru
sljóir fyrir sínum eigin hags-
munum, þá er enn meiri hætta
að þeir beiti iillum ráðum til
þess að fá fiskveiðiheimild
f.vrir sig.
Að síðustu, — hver er eigin-
lega kjarninn í þessum
vjðræðum, sem fram fara urn
veiðiheimildir við l’sland? Ég
hélt að allir vissu að við höfum
ekkert til |)ess aðsemja um.“
Það var fyrir réttum mánuði,
að stúlku nokkurri var veitt at-
vinna til reynslu í eldhúsinu á
Hrafnistu. Þessi stúlka hafði
átt við mikla erfiðleika að
stríða í æsku og vegna þeirra
varð hún að stunda nám í
Höfðaskóla, sem nú heitir
Öskúhlíðarskóli, en þar nemur
fólk sem getur einhverra
hluta vegna ekki fylgst með i,
eðlilegu námi. I þeim skóla eru
oft unnin meiri námsafrek en á
hinni almennu menntabraut.
En sem sagt, þessi stúlka hafði
með hjálp guðs og góðra manna
yfirunnið þá erfiðleika, sem
höfðu háð henni og var nú
komin i eldhúsið á Hrafnistu.
Áður en lengra er haldið, er
rétt að segja frá því, að stúlkan
hafði gengið í húsmæðraskóla
og féngið þaðan mjög svo góðan
vitnisburð. í nýja starfinu í eld-
húsinu á Hrafnistu þurfti hún
dálitla tilsögn, eins og gengur
og gerist, en þegar svo fréttist,
að hún hafði stundað nám í
Höfóaskóla, þá var henni um-
svifalaust sagt upp starfinu.
Svo hafði það haft mikið að
segja, að roskin kona, sjálfsagt
góðhjörtuð og guðhrædd sál,
sem hrópar á torgum úti, hvað
hún .sé góð við blessaða gamla
fólkið á Hrafnistu, sá ástæðu til
þess að reka hornin i stúlkuna í
stað þes að reyna að leiðbeins
henni.
Nú dvelur stúlkan
okkar á Reykjalundi í vinnu-
þjálfun og kostar hið opinbera
rúm fjögur þúsund á dag.
Mér er spurn, hvort
ekki hefði átt að lofa
stúlkunni að fá lengri
tíma til þess að laga sig
að starfi sínu heldur en
að segja henni upp. Fólk,
sem á við einhverja erfiðleika
að stríða, hvort sem er á and-
lega eða líkamlega sviðinu, þarf
oft á tíðum að vaða eld og
brennistein, svo aó það geti
uppfyllt allar þær kröfur, sem
„hinir heilbrigðu, sem hafa svo
góðan skilning á málefnum
þessa fólks“, gera til þess. En
hinir heilbrigðu leiða oft á
tíðum ekki hugann að því,
hvort þeir þurfi nokkurn tíma
að taka tillit til þeirra, sem geta
ekki tali>st til þess hóps.
En hver er svo lausnin?
Annaðhvort verður þjóðfélagið
að koma til móts við þá fötluðu,
eða þá hreinlega að láta þá eiga
sig. Þá væri sjálfsagt best að
nota aðerðir Hitlers heitsins við
Gyðingana, þ.e. að leiða þetta
fólk fyrir aftökusveit og skjóta
það. Svo mætti hrúga því ofan í
fjöldagröf og láta síðan jarðýtu
slétta yfir. Þá væri þjóðfélagið
laust við mig og mína líka, sem
alltaf eru nauðandi og tuðandi
um eitthvað okkur til handa. Þá
væri einn þrýstihópurinn úr
sögunni og þá mætti auðveld-
lega minnka fjármagn til al-
mannatrygginga um helming,
gott ef ekki tvo þriðju.
Spurning
dagsins
Ætlaröu í kirkju
á aðfangadags-
kvöld?
Þorsteinn Þorsteinsson. Nei, vif
borðum yfirleitt um sex leyti
heima hjá mér og hlustum
messuna í útvarpinu.
Björg Kjartansdóttir. Nei, ég fer
eiginlega aldrei í kirkju og mér
finnst ég ekki eiga neitt erindi i
kirkju á aðfangadagskvöld.
Sigvaldi Kaldalóns. Nei, ég fer
sjaldan í kirkju, aðeins í jarðar-
farir.
Stefán Sigurgeirsson. Já, ég fer í
kirkju og siðustu árin hef ég farið'
í Neskirkju.
Sigriður Valdemarsdöttir. Nei.
það kemur sjaldan fyrir að ég fari
i kirkju.
Sigriður Magnúsdóttir. Nei. ég er
að hugsa um að sleppa þvi
núna.annars fer þetta mikið eftir
veðrinu. ef það er gott veður þá
fer ég frekar.
C