Dagblaðið - 03.06.1978, Blaðsíða 2

Omar og eiginkona ásamt elztu dótturinni við tiskkassann, sem barst frá Stöðvar-
firði.
ÝSAN TIL ÓMARS
Stöðfirðingur hringdi:
Það var gaman að lesa um sending-
una frá stúlkunum í HSS, sem raunar
þýðir Hraðfrystihús Stöðvarfjarðar, til
hans Ómars Ragnarssonar, þess ágæta
spéfugls. En vísan misfórst samt í
L
prentun í DB. Hún á að vera svona,
með úrfellingarmerkjumm:
Ýsu því færö til að forðast stress,
fáð’ennar notið og minnstu þess.
Verð’ér að góðu, vertu bless,
verkakonur í há-ess-ess.
DAGBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 3. JÚNÍ1978
Rússar vilja ekkisleppa Hess
Þórarinn Jónsson hringdi: ég minna á, að Vesturveldin hafa lýst vilja ekki sleppa honum úr hinu
Vegna skrifa í DB um meðferðina á sig fús til að láta hann lausan. Það rammgerða fangelsi.
Rudolf Hess í Spandau-fangelsinu vil stendur hins vegar á Rússum. Þeir
Slæmþjónusta hjá Ingvari Helga
Pétur Gíslason, Réttarbakka 17, hellur. Ómögulegt er að ná símasam- Mér er óskiljanlegt hvað sá maður
hringdi: bandi við fyrirtækið, og það tekur er að fara sem hrósar þjónustu Ingvars
Ég vil leggja orð í belg vegna um- marga mánuði að fá varahluti í Dat- ’ Helgasonar í DB á miðvikudaginn. •
ræðu á lesendasiðu DB um þjónustu sun-bifreiðarnar sem Ingvar Helgason
fyrirtækis Ingvars Helgasonar. hefur umboð fyrir. A.m.k. hef ég öðru vanizt þar en
Þjónustan þar er fyrir neðan allar lipurð og greiðvikni.
Stórhætta af reykvísku
sauðfé á Sandskeiðinu
Bílstjóri kom að máli við bíaðið:
Ég ek stórum vörubíl og hef undan-
farið verið við malarflutninga úr
Þrengslum um Sandskeið til Reykja-
vikur. Á Sandskeiðinu hefur það kom-
ið fyrir hvað eftir annað að undan-
förnu, að bílstjórar á þessari leið hafa
ekið á og drepið sauðfé, sem þar er við
veginn ogá honum.
Við höfum horft á sauðfjáreigendur
úr Reykjavik koma með kindurnar
sínar þarna upp eftir og sleppa þeim
lausum á veginum. Beit er sáralítil
þarna nema þar sem sáð hefur verið í
vegkantinn og því stafar mikil hætta
af fénu. Rétt í þessu var ég til dæmis
að drepa eina, sem óð allt í einu fyrir
bilinn. Auðvitað er tilgangslaust að
stoppa, en maður gerir það ósjálfrátt.
Það fór þannig hjá mér núna, að.aft-
anívagninn fór þversum á veginum og
stórskemmdi bílinn.
Ég vil skora á hlutaðeigandi — fjár-
eigendur og yfirvöld — að stöðva
þessa beit tafarlaust.
EN ÞAÐ JAFNAST A
ÁSTARINNAR KOSSA
Vísur Og
vísnaspjall
Jón Gunnar Jónsson
Með vissum hætti kom Þórbergur Þórðarson
með nýjan tón inn i Ijóðagerðina, þótt honum
yrði minna úr því hlutverki sem forsjónin bauð
honum en ætla hefði mátt. Hann varð fyrst og
fremst rithöfundur á vettvangi lausa málsins og
var raunar ihaldsmaður fyrir hönd sjálfs sín og
annarra á sviði Ijóðagerðar. Hér eru fjórar vísur.
í þremur er hinn algengi viðurkenndi mæðu-
tónn rímspekinga, en I siðustu vísunni snýr Þór-
bergur óvænt við blaðinu.
Ég er mikið mæðugrey —
má þvi sáran gráta —
af þvi forðum ungri mey
unni ég fram úr máta.
Aldrei sé ég aftur þá,
sem unni’eg I bernskuhögum.
Bakvið fjöllin blá og há
biður hún öllum dögum.
Ef ég kxmist eitthvert sinn
yfir fjaUasalinn,
svifi ég til þin, svanni minn,
með sólskin niðri dalinn.
Fram að þessu 'svífur rómantík Jónasar og
Heine yfirvötnunum. En nú kemur hin eiginlega
rödd Þórbergs á hans æskudögum:
Ef ég kemst nú ekki fet,
elskulega Stina,
eg skal éta eins og ket
endurminning’ þina.
Ég get nú ekki stillt mig um að vekja athygli á
hagyrðingsbragnum á siðustu Ijóðlinunni. Hér á
skáldið við minningu sina. — Ekki hennar um
hann eða sjálfa sig og ekki um viðkynningu
þeirra. Orðið endurminning er þvi æði hæpið í
þessu sambandi og ekki samboðið góðu skáldi.
nema við séum svo velviljuð að líta á þennan
hortitt sem stílbragð til þess að gera þetta grát-
broslega ástakvæði enn kátlegra.
En nú ber og að hafa í huga að Þórbergur
var hér að draga dár að k veðskap eldri skálda, og
jafnvel samtímahöfunda og að smekk almenn-
ings, sem einmitt vildi láta yrkja klökkt og róm-
antiskt. Um þetta allt ritar Þórbergur í heildar-
útgáfu Ijóða sinna, sem hann kallar Eddu og
kennir auðvitað við sjálfan sig til aðgreiningar
frá þeim bókum, sem frægastar hafa orðið um
Norðurlönd og bera heiti Sæmundar og Snorra,
þess fyrrnefnda með hæpnum rétti.
Hér eru t tvær gamlar alþýðuvísur.
Nóttin opnum örmum tveim
öllum kann að taka,
og segir fagrar sögur þeim,
sem að nenna að vaka.
Þeir sem lifa og lýja bein,
lifs á brunahraunum,
finna allir óskastein
einhverntima að launum.
Bóndamaður á Norðurlandi þurfti að skjótast
bæjarleið að kvöldlagi. Hann var að Ijúka dags-
verki og brá sér á bak reiðingshesti. Nágranni
hans og góðkunningi tók á móti honum með
þessari vísu:
Hangir i taumi heiðingi,
hortugur og lyginn.
Rassgatast á reiðingi
rekkur aldurhniginn.
Svo hlógu báðir að þessu, þvi þetta var I
gamni sagt.
Heldur lítið þykir mér veiðast af höfundum
vísna, sem birtar eru ófeðraðar. Þó verður því
haldið áfram, enda standa vísurnar fyrir sinu,
þótt enginn viti á þeim deili, en allar upplýsingar
eru vel þegnar.
1.
Hátta og sofa helst ég vil,
hvergi ofan kreika,
blunds af dofa dinglar til
draumastofan veika.
Horfinn tjóni um hérafrón,
heilla þjónar kjörum,
á sinni Skjónu sífellt Jón
sést i bónorðsförum.
3.
Sá held ég yrði bliður bur
og blómlegur I framan,
sem Ásgrimur minn og Ástriður
ættu bæði saman.
4.
Veröld svona veltir sér,
vafin dularfjöðrum,
hún er kona hverflynd mér,
hvað sem hún reynist öðrum.
5.
Ragnheiður er rjóð á kinn,
rikust þöllin veiga.
Ég hef heyrt að Hallur minn
hana vilji eiga.
6.
Til min hallast hagfeldar
hingað allar stúlkurnar,
kostasnjallar, kurteisar, —
komi þær allar blessaðar.
Fyrir allmörgum árum var hagyrðingaþáttur i
útvarpinu. Þar létu til sin heyra menn viða að af
landinu og létu Þingeyingar þar ekki sinn hlut
eftir liggja, var einn þeirra fyrirferðarmestur.
Skagfirðingi, búsettum í Reykjavík, þótti nóg
um. Hann skaut eftirfarandi visu til kunningja
sins:
Þó að yrkja þykist slyngur,
það ég ekki meta kann,
þvi mig enginn Þingeyingur
þreytir öUu meir en hann.
Þingeyingur, sem heyrði þessa vísu, tók upp
þykkjuna fyrir sinn sveitunga:
Skagfirðingar skjóta fast,
skelfilegir i orðum,
vind ef leysa veröur hvasst,
vargar nú sem forðum.
Sá þriðji, sem borið hafði fyrri visuna á milli
húsa og lét félaga sína á vinnustað heyra hana í
kaffitímanum, kunni ekki við undirtektirnar hjá
Þingeyingnum. Hann orti:
AUtaf bunar upp úr þér
einhver djöfuls þvæla.
Sjálfrunnið það sýnist mér,
sist ber þvi að hæla.
Og svo að lokum visa frá rauðsokkutimum.
Bil er milli min og þin
mjög þá skerst i odda.
En það jafhast, elskan mín,
á ástarinnar kodda.
J.G.J.—