Dagblaðið - 10.04.1979, Síða 2

DAGBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDAGUR 10. APRÍL 1979.
Gallaðar myndir
— ogjafnvel engar
Dóra Stef&nsdóttir blm. skrifar:
Þjónustan hjá því fyrirtæki sem er
nær einrátt á markaðnum í því að
framkalla og stækka myndir fyrir
fólk vekur sífellda undrun mína. Þar
á ég við Hans Petersen hf. en regla
virðist vera í skiptum við það fyrir-
tæki að fólk þurfi að fara með filmur
sínar 2—3 jafnvel 4 sinnum til þess að
fá það á pappír sem á filmunum er.
Skal ég nú rökstyðja mál mitt nán-
ar. Fyrir nokkru var farið með filmu í
framköllun. Þegar hún kom til baka
voru myndirnar allar rauðleitar og
með fylgdi miði sem á stóð að filman
hefði lent í of miklum hita. Þar sem
það gat vel verið var ekki um annað
að gera en að sætta sig við orðinn
hlut. Nokkru síðar bað maður um að
fá eintak af nokkrum myndum, þó
rauðar væru. Það var alveg sjálfsagt
og farið var með filmuna og beðið
um endurtöku. Nokkrum dögum
seinna voru myndirnar sóttar og kom
þá í ljós að rauði liturinn var orðinn
eðlilegur og alls ekki of mikill. Undr-
uðumst við þetta og fórum með film-
una alla og fengum nýjar myndir,
orðalaust. Þær voru ekki aðeins í
eðlilegum litum heldur fengum við
stækkaðar mun fleiri myndir en
áður.
Þar sem úrslit málsins urðu þetta
góð hugðumst við sætta okkur við
málalok. En ekki er allt búið ennþá.
Við skruppum yfir hafið og tókum
erlendis 6 filmur, eina svarthvíta,
hinar í litum. Þegar komið var heim
var rölt til Hans Petersen og beðið
um að framkalla og setja á pappír.
Afgreiðslumaður afsakaði svolítið að
svarthvíta filman tæki nokkuð lengri
Skorum á
Félagsmálastofnun
—að losa okkur við fyrirhöf nina
Tvær einstæðar mæður skrifa:
Margt er óréttlætið í dagvistunar-
málum í dag. Meðal annars þurfa
þeir er hafa börn á dagheimilum ekki
að greiöa nema 26.000 krónur á
mánuöi og ekkert meira vesen. Við
sem höfum börn í heimapössun eða
hjá dagmömmum þurfum að greiða
við hver mánaðamót 49.500 krónur.
Síðan þurfum við að fara með kvitt-
un fyrir greiðslu þessari niður á
Félagsmálastofnun Reykjavíkur. Það
getur hins vegar verið ýmsum erfið-
leikum háð þar sem viö erum flestar
(flestir) útivinnandi allan daginn og
eigum ekki gott með að komast úr
vinnu til þess að geta skilað kvittun-
inni í tæka tíð. Ekki nóg með það
heldur þurfum við að bíða í 20—22
daga eftir því að fá niðurgreiðsluna
sem er nú tæpur helmingur og varla
það.
Því viljum við og er ég viss um að
við tölum fyrir munn fleiri, skora á
Félagsmálastofnun Reykjavíkur-
borgar að hún hugsi málið vandlega
og reyni að losa okkur sem höfum
börn hjá dagmömmum við allt þetta
vesen út af kvittunum og niður-
greiðslum.
tíma þar sem ekki væri hægt að
stækka svarthvítt lengur í Reykjavik
heldur þyrfti að senda slíkar filmur
norður á Akureyri. Við því var ekkert
að segja.
Þegar við fórum svo að sækja lit-
filmurnar brá okkur i brún. Ekki
voru á pappír nema örfáar myndir.
Höfðu allar hinar virkilega mis-
heppnazt? Þegar farið var að skoða
filmurnar kom hins vegar annað í
ljós. Á filmunum voru miklu fleiri
myndir heilar.
Farið var með filmuna aftur. Af-
greiðslumaður sagði rólega þegar
kvartað var að þetta hefði komið
nokkuð oft fyrir upp á síðkastið.
Bauðst hann til þess að láta stækka
þær myndir sem vantaði. Það var
gert og komu þær flestar Ijómandi
vel út þó þær væru allar í fingra-
förum og einhverjum torkennilegum
slettum sem ekki var að sjá á filmun-
um.
Svarthvítu myndirnar voru hins
vegar allar óaðfinnanlegar.
Nú spyr ég. Á hvaða leið er Hans
Petersen? Halda forráðamenn fyrir-
tækisins að fólk láti bjóða sér það
hvað eftir annað að þurfa að fara
margar ferðir með filmur sínar til að
fá eftir þeim myndir? Við erum ekki
þau einu. Einn af ljósmyndurum DB
varð til dæmis nýlega að senda
myndir sínar allar í endurvinnslu
þegar þær komu allar úr fókus. Ann-
ars sagðist hann ekki láta sér detta í
hug að láta Hans Petersen stækka,
betra væri að borga meira og senda
myndirnar úr landi. En er ekki óþarfi
að eyða gjaldeyri í slíkt þegar fyrir-
tæki eru hér á landi sem auglýsa sig
upp í því skjóli að þau geti séð um
þessaþjónustu?
Atvinnuljósmyndari einn sagði
mér að mistökin hjá Hans Petersen
stöfuðu af því að tölva er notuð við
framköllun. Sú tölva er gerð til að
ganga allan sólarhringinn, annars er
ekki rétt hitastig á þeim vökva sem
Það dreymir marga um að eignast myndavél.
DB-mynd Ragnar Th.
notaður er. Fólkið hjá Hans Petersen
slekkur hins vegar á tölvunni þegar
það fer heim og skellir filmum i hana
kalda að morgni er það kemur aftur i
vinnu. Veldur þetta hvers kyns óeðli-
leika á myndunum. Hvort þetta er
rétt veit ég ekki en ég vil fá að vita
hvað veldur lélegri þjónustu og hvort
fyrirtækið getur leyft sér hana, þegar
það hefur svo gott sem einokunarað-
stöðu á þessum markaði.
DB hafði samband við Hans Petersen
og fékk þær upplýsingar að nokkuð
hefði borið á þvi að filmur væru
endursendar til nýrrar stækkunar.
„Við höfum þann háttinn á að út-
búa negatívur af allri filmunni. Síðan
metum við hvaða myndir eru 160
króna virði og framköllum þær.
Hinu fleygjum við. Það kemur svo
oft i ljós að viðskiptavinurinn hefði
viljað kaupa þær myndir sem við telj-
um ekki frambærilegar og er þá alveg
sjálfsagt að stækka þær. Aftur á
móti er erfitt að segja svona í síma
hvað hefur komið fyrir við framköll-
un. Það verðum við að meta í hverju
tilviki fyrir sig og fá að skoða film-
una að nýju.”