Dagblaðið - 17.09.1980, Síða 16

DAGBLAÐIÐ. MIÐVIKUDAGUR 17. SEPTEMBER 1980.
16
r----------------------------------
„Happy-end” eins og hjá þeim í Hollywood:
EFTIR LANGAOG ÖRVÆNTING-
ARFULLA LEfT AÐ HÚSNÆDI
— fékk fjölskyldan loksins leigt — en hvað um hina?
í eymd minni hefði ég tekið þetta
samt en ég hreppti ekki hnossið og
veit ekki hver var svo lánsamur að
flytja þarna inn.
Fyrir nokkru var svo auglýst nýtt
raðhús í Árbæjarhverfi, ófrágengið
að utan. Þangað átti einnig að
hringja og gerði ég það. Eigandinn
tók niður nafn mitt en sagði að ekki
væru möguleikar á að skoða húsið
strax. Leigan ætti að vera tvö
hundruð og sextíu þúsund á mánuði
og hálft ár fyrirfram. Þegar ég heyrði
ekki frá honum í nokkra daga gerðist
ég svo frek að hrin^ja í hann aftur.
Þá sagðist hann hafa fengið mörg
önnur tilboð. Fólk berðist um að fá
hana og hann hefði ákveðið að
hækka leiguna upp í þrjú hundruð
þúsund.
Grandvarir húseig-
endur í stökustu vand-
ræðum
I neyð okkar ætlum við samt að
taka hana ef við eigum kost á þvi, en
endanlegt svar höfum við ekki fengið
enn. Þó hefur hann gefið okkur
vissar vonir.
Ég hef ekki þorað annað en halda
áfram að leita. Og enn var auglýst
hús. Þar átti fólk að koma og skoða
það milli klukkan eitt og fjögur á
sunnudegi. Þegar við komum á
staðinn var þar múgur og marg-
menni. Fólk hamaðist við að yfir-
bjóða.
Aumingja húseigandinn var aug-
sýnilega grandvar og heiðarlegur
maður. Hann hafði alls ekki átt von á
þessum ósköpum og var í stökustu
vandræðum. Hann virtist vera einn
af þeim fáu sem ekki var að hugsa um
að notfæra sér neyð samborgarans.
Hann hafði ekki sett upp fast verð og
sagðist ekki vita hvað væri
sanngjarnt.
Þetta gerðist mjög nýlega, og ég
hef ekki fengið endanlegt svar. Ég
bauð tvö hundruð og fimmtíu þús-
und og hálft ár fyrirfram.
Trúlega hafa einhverjir boðið
meira, og ég er svartsýn á að ég
hreppi hnossið í þetta sinn fremur en
áður.”
Oft hefur verið erfitt að fá leigu-
ibúðir í Reykjavík, en sjaldan hefur
ástandið verið eins bölvanlegt og
undanfarið. DB heimsótti í gær sex
manna fjölskyldu sem í marga mán-
uði hafði verið að leita sér að stórri
íbúð — árangurslaust.
,,í marga mánuði hef ég mænt upp
i hvern gardínulausan glugga,” sagði
húsmóðirin, „í von um að finna
Jausa ibúð, en ekkert hefur gengið.
Oft er þó frekar hægt að fá stærri
íbúðir en minni, því það eru alltaf
fleiri sem vantar litlar ibúðir. Ég
þekki ungt kærustupar sem í hálft ár
hefur svarað hverri einustu aug-
lýsingu sem komið hefur í blöðunum
um tveggja herbergja íbúðir. Þau
hafa boðizt til að greiða hundrað
þúsund á mánuði og eitthvað fyrir-
l'ram, en það hel'ur ekki verið til
neins.
Fjögur herbergi gamlar
kjallarageymslur
Min reynsla er sú að ekkert þýði að
senda inn skrifleg tilboð. Eina svarið
sem ég hef fengið við slíku var að
okkur bauðst íbúð i Hafnarfirði — í
hálft ár aðeins. Loks var auglýst sjö
herbergja íbúð þar sem lysthafendur
áttu að hringja í ákveðið simanúmer.^
Ég reyndi það auðvitað. Fyrst var
endalaust á tali. Loks þegar ég náði
sambandi var mér sagt að það væri
möguleiki að skoða íbúðina á tiltekn-
um tíma um helgi. Hún átti að kosta
tvö hundruð og fjörutíu þúsund á
mánuði og óskað var eftir fyrirfram-
greiðslu i átta mánuði. Ekki var hægt
að fá loforð fyrir henni nema til eins
árs.
Ég fór samt hress af stað til að líta
á íbúðina. En drottinn minn dýri!
Hún var í eins lélegu ástandi og
hugsazt gat. Eldhúsið og baðið mjög
lélegt og óhugsandi að flytja inn án
þess að mála allt fyrst. Það versta var
að í Ijós kom að af herbergjunum sjö
voru fjögur í kjallara og ekkert nema
gamlar geymslur. Gluggarnir þar
voru pínulitlar borur og steinsteypan
ber á gólfinu.
Hækkaði leiguna
dag f rá degi
Þrátt l'yrir þetta var húseigandinn
með fimmtiu manns á lista sem
gjarna vildu leigja efri hæðina á
hundrað og sextíu þúsund og árið
fyrirfram. Og ýmsir vildu gjarnan
taka allt. Hann sagði að fólk reyndi
að yfirbjóða en hann ætlaði þó að
halda sér við sitt upphaflega verð.
Þeir húsnæðislausu mæna upp f alla auða glugga — gæti verið hér ibúð til leigu?
En kraftaverkin gerast jafnvel á okkar timum — þegar blaðamaðurinn var að
kveðja hringdi sfminn og þau fóru himinglöð að búa sig undir að flytja. Þau höfðu
fengið húsnæði! DB-myndir: Ragnar Th.
En kraftaverkin gerast —jafnvel á
okkar tímum. Rétt í því sem blaða-
maður DB var að fara út úr dyrunum
hjá fjölskyldunni hringdi síminn og
húsmóðirin ljómaði eftir samtalið.
Eigandi siðastnefnda hússins, sá
sem henni leizt bezt á, hafði gefið
fjölskyldunni jáyrði og þau fóru
himinglöð að búa sig undir að flytja.
En hvað um alla hina sem enn eru
að leita?
- IHH
Sjötti landsfundur bókavarða:
Bókasöfnin eiga að vera lif-
andi menningarmiðstöðvar
— ekki bara
geymslur fyrir
afþreyingar-
bókmenntir
Sjötti landsfundur Bókavarðafélags
Islands var haldinn í Reykjavík 4.—6.
september og sóttu hann um 70 bóka-
verðir og sveitarstjórnarmenn.
Vigdís Finnbogadóttir forseti flutti
ávarp við setningu fundarins í Norræna
húsinu og bauð í skemmtilegt hóf að
Bessastöðum að honum loknum.
Fyrirsögn fundarins var: „Bóka-
safnið er upplýsingamiðstöð” og voru
haldin um það fjögur framsöguerindi.
Það fyrsta fiutti Greta Renborg frá Sví-
þjóð en eins og Ungverjinn András
Jablonkay ræddi hún um almenna upp-
lýsingaþjónustu bókasafna. Þriðja
erindið fiutti Helgi Bernódusson frá
Vestmannaeyjum um hvernig bóka-
söfnin gætu verið tengiliður og upplýs-
ingamiðill milli almennings og sveitar-
stjórna. Það fjórða flutti Sigrún Klara
Hannesdóttir um hvernig bókasöfn
gætu sparað þignmönnum og öðrum
starfsmönnum hins opinbera dýrmæt-
an tíma með því að leita uppi fyrir þá
heimildir.
Misjafnt að
söfnunum búið
Á eftir hverju erindi voru almennar
umræður og tóku þátt I þeim auk
fundarmanna þrír boðsgestir, þau
Guðrún Lára Asgeirsdóttir, varoddviti
í Lýtingsstaðahreppi, og alþingismenn-
irnir Guðrún Helgadóttir og Birgir ís-
leifur Gunnarsson.
Kom þar margt fróðlegt fram og
bókaverðir voru á einu máli um það að
bókasafnið á ekki að vera geymsla fyrir
bækur heldur Iifandi menningar- og
upplýsingarmiðstöð sveitarfélagsins.
Bókasöfn á landinu eru nú hálft
þriðja hundrað — þar af 40 bæjar- og
héraðsbókasöfn, 174 hreppsbókasöfn
Bókaveröir á námskeiði um almannatengsl. Frá vinstri Jóhann Hinriksson, tsafirði,
Guðmundur Jónsson á Kópsvatni, Guðný Sigurðardóttir, Reyðarfirði, Lárus
Zophaniasson, Akureyri, Greta Renborg, Sviþjóð, og Helga Helgadóttir, Leirhöfn.
DB-myndir: Sig. Þorri.
og 35 söfn á sjúkrahúsum og vistheim-
ilum.
Mjög misjafnlega er að þessum söfn-
um búið. Sumar sveitarstjórnir búa vel
að bókasöfnum i sínu héraði en of
margar hafa enn sama viðhorf og
frammámaður i ónefndu sjávarþorpi
sem taldi óþarft ,,að styrkja tauga-
veiklaðar kellingar úr frystihúsinu til
að fá léðar ástarsögur”. Húsnæðismál
safnanna eru víða í megnasta ólestri.
Bókaverðir fóru
bjartsýnir heim
Til jtess að bókasöfnin megi verða
lifandi upplýsingabrunnur þurfa bóka-
verðirnir að vera vel menntaðir til
starfsins. Ríkisvaldið hefur tvisvar
hafnað beiðni um bréfaskóla fyrir
bókaverði sem starfa úti á landsbyggð-
inni. I tengslum við landsfundinn
voru haldin tvö námskeið. Margrét
Geirsdóttir kenndi skipulagningu safn-
kosts, en Greta Renborg hvernig auka
mætti almannatengsl bókasafna.
Þóttu námskeiðin prýðilega heppn-
uð og eins var farið miklum viðurkenn-
ingarorðum um Þjónustumiðstöð
bókasafna, sem nú hefur starfað í tvö
ár. Mestan heiður af henni eiga þær
Kristín H. Pétursdóttir og Þórdis Þor-
„Gott að hitta aðra bókaverði og sjá að
þeir glima við hliðstæð vandamál,” sagði
Gunnar Markússon frá Þorlákshöfn og
Guðmundur Jónsson á Kópsvatni, sem
annast safnið á Flúðum, tók I sama
streng.
valdsdóttir sem nota frístundir sínar til
að senda starfssystkinum sínum um
land allt upplýsingar og hjálpargögn.
Heim af fundinum fóru bókaverðir
bjartsýnir mjög og mun nú hvergi eiga
lengur við brandarinn gamli sem gengið
hefur í þorpi einu á Suðurnesjum um
brunann í bókasafninu hjá nágrönnun-
um í næsta þorpi: „Heppnir voru þeir.
Það tókst að bjarga báðum bókunum
og ekki búið að lita nema í aðra.”
- IHH