Dagblaðið - 07.04.1981, Blaðsíða 20

20
DAGBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDAGUR 7. APRÍL 1981.
Sfjórnað harðri hendi
Nú er rétt að blása á allar svoleiðis
viðurkenningar og prófa plötur á eyr-
unum á sjálfum sér. Remain in light
vinnur á. í fyrstu verður maður helst
var við dynjandi taktinn á gagnaug-
unum á sér, og helzt kemur 'manni í
hug gamlar smástelpuhljómsveitir
/S
AÐALSTEINN
INGÓLFSSON

ÁSGEIR
TÓMASSON
Rainbow—
Difficultto
cure
„Nei, er komin ný plata með
Kansas?” varð vini mínum að orði er
hann kom í heimsókn fyrir skömmu.
Það var hins vegar nýjasta afkvæmi
Rainbow, Difficult to cure, sem hann
barði þar eyrum. Það var e.t.v.ekki
nema von að hann spyrði þvi á
köflum er tónlist Rainbow átakan-
lega lík Kansas, Foreigner og jafnvel
Toto í bland — einkum og sér í lagi
söngur hins nýja meðlims, Joe Lynn
Turner. Hann gæti þess vegna verið
bróðir Lou Gramm í Foreigner eða
þá Walsh í Kansas. Rainbow hefur
e.t.v. farið fram frá því á síðustu
plötu, en á enn langi ; lund með að ná
þeim styrkleika. sein cinkenndi
hljómsveitina á tveimur fyrstu plöt-
unum — einkum þó Rising. Þess
vegna undrar mig ummæli plötu-
gagnrýnanda Melody Maker. Hann
hélt varla vatni yfir þessari plötu, en
hún veldur ekki þvagláti á mínum
bæ.
Það er í raun ekki nema von að
Eric Clapton — Another Ticket
Hér vita menn að hverju þeir ganga
Litum regnbogans tekið að
fækka og hinir hafa fölnað
blúsuð fyrir minn smekk. Það var
einmitt blúsinn sem vakti áhuga
Claptons á tónlist á unglingsárum
hans. Síðan þá hefur hann verið
uppáhaldsstefnu sinni trúr — mis-
mikið þó — og látið allar tizkubólur í
dægurtónlistinni lönd og leið. Fyrir
bragðið vita aðdáendur hans að
hverju þeir ganga þegar ný Clapton-
plata kemur út. Þar er ekki verið að
gera tilraunir með diskó eða aðrar
bólur sem hæst ber hverju sinni.
Á Another Ticket eru níu lög. Sex
þeirra samdi Eric Clapton sjálfur, eitt
reyndar í samvinnu við Gary
Brooker. Þar er einnig að finna lagið
Floating Bridge, fjörutíu ára gamlan
standard eftir Sleapy John Easts, sem
að mínu áliti er bezta lag plötunnar.
Annað ágætt blueslag má nefna,
Blow Wind Blow, frá árinu 1969.
Lítt áberandi
hljómsveit
Það er mál manna að langt sé
síðan Eric Clapton hafi haft jafn Hljómborðsleikarar eru Gary Brook-
góðri hljómsveit á að skipa og nú. er og Chris Stainton, Á bassa er Dave
Markee og Henry Spinetti á
trommur. Gítarleikari með Clapton
er Albert Lee (nei, nei, ekki Alvin Lee
úr Ten Years After). Á plötunni
Another Ticket eru þessir menn lítt
áberandi. Þeir gera það sem þeir
þurfa og lítið meira. Pottþétt er rétta
orðið yfir hljómsveitina. Söngur og
gítarleikur Claptons fær hins vegar
að njóta sín til fulls enda er hann
skrifaður fyrir plötunni. Öðru
hverju heyrist í synthesizer í nokkrum
lögum. Prívat sérvizka mín segir að
hljóðin úr slíkum vélum henti ekki
tónlist Claptons.
Eric hefur verið flestum alþjóð-
legum stórstjörnum duglegri við að
senda frá sér plötur, bæði stórar og
litlar. Frá því að Eric Clapton’s Rain-
bow Consert var gefin út árið 1973
hefur reglulega komið út með honum
ein LP plata á ári, — 1975 voru þær
meira að segja tvær. Óskandi væri að
sem flestar stórstjörnur væru svona
ræktarsamar við aðdáendur sína.
-ÁT-
Eno og Talking Heads:
MÖGNUD BLANDA
Brian Eno — David Byme
My IHe in the bush of ghosts (EQLP 48)
TaNdng Heads
Remain in light (Sire SRK 6096)
Það er fremur erfitt að láta sér
standa á sama um tónlistarmanninn
Brian Eno, jjví allt sem hann brallar
er meir en í meðallagi áhugavert. Eins
og flestum er kunnugt, var Eno ein
aðalsprautan í hljómsveitinni Roxy
Music á sínum tíma og lagði grund-
völl að framgangsmáta hennar:
tvíræðum, gjarnan súrreliskum text-
unum og óvenjulegri togstreitu sóló-
hljóðfæra og annars undirspils. Árið
1972 sagði Eno sig úr Roxy og hóf að
gera eigin plötur með ýmsum
þekktum hljóðfæraleikururm, David
Fripp og Ray Manzanera þar á meðal
en þar ágerðust þau einkenni sem
Finna mátti í Roxy. Tónlistin var
knúin áfram með miklum hraða og
trumbuslætti, en inn í hana var
skotið ýmsum rafhljóðum, fram-
leiddum með gítar eða synthetizer og
einkennilega orðuðum textum. En
Eno sýndi á sér aðra hlið í ofur
hægum lögum, þar sem fallegar
melódíur voru endurteknar í síbylju
eða mynduðu eins konar tónvegg í
bakgrunni laganna. Á plötum eins og
Ambient niusic og Music for
Airports gerði hann t.d. tilraunir til
að bei/la hið svokallaða tónhrat
(muzak) pg gera úr því tónlist sem
áheyrandi átti fremur að skynja en
heyra.
Hrátt og filtrað
í seinni tíð hefur Eno mest unnið
með öðrum tónlistarmönnum og
skemmtilegastan ávöxt hefur borið
samvinna hans og nokkurra tónlistar-
manna i New York sem kenndir eru
við nýbylgju, — en enn veit ég ekki
hvað þetta hugtak þýðir. Tónlistar-
maður að nafni David Byrne fékk þá
bráðsnjöllu hugmynd að vefa tónlist
kringum ýmislegt sem hann hafði
tekið upp úr útvarpi, brot úr
spurningaþáttum, negramessur,
djöflasæringar, kveinstafi arabískra
söngvara o.þ.u.l. Þeir Eno tóku til
óspilltra málanna og úr varð ipögnuð
plata, My life in the bush of ghosts.
Þar er hið aðfengna efni notað hrátt,
eða það er Filtrað gegnum ýmiss
konar hljómtæki, og utan um þetta
búa þeir Eno og Byrne til mikinn takt
sem gefur harðasta diskó ekkert eftir
ísumum lögum.
í lögum eins og America is waiting
(upphaflega skammarræða í útvarpi)
og Help me somebody (negramessa)
gerast sérdeilis áheyrilegir hlutir. Á
síðara laginu má Fmna drög að öðru
lagi, sem Byren vann síðan í sam-
vinnu við hljómsveit sína, Talking
heads. Og aftur kom Eno við sögu, í'
þetta sinn sem upptökustjóri, fram-
leiðandi og lagahöfundur. í Talking
heads eru annars, auk Byrnes,
Adrian Belew, Jerry Harrison og
Tina Weymouth og platan sem ég er
að tala um Remain in light, var á
óskalistum margra helztu gagnrýn-
enda hinnar vestrænu tónlistarpressu
um áramótin.
eins og 1910 Frutigum Company
(man nokkur eftir þeim?) En svo gera
alls kyns tilbrigði í takti vart við sig
og ekki er laust við að afrískra áhrifa
gæti á nokkrum stöðum. Inn í þessa
blöndu koma svo raddirnar, fremur
kaldar, sem fara með texta sem eru
torræðir í meira lagi og svara/and-
svara formið er talsvert notað í lög-
unum. Allri tónlistinni er greinilega
stjórnað harðri hendi, enda fer ekk-
ert úrskeiðis. Hún gerir til manns
kröfur um leið og hún leiðir út í fæt-
urna, og því ber að fagna. Fyrir minn
smekk eru bestu lögin Once in a life-
time, Crosseyed and painless og The
Great Curve.
-AI.
Diffucult to cure er ákaflega
ósannfærandi plata í alla staði og þar
ægir saman alls kyns áhrifum. Þar er
að Fmna lög sem minna á Rainbow
eins og hún var á Rising-tímanum,
diskótakta i No release, skallapopp í
Magic, eftiröpun á Foreigner í
Freedom fighter og svo Rainbow eins
og á síðustu plötum t.d. í laginu
Can’t happen here. Þá er ráðist á
klassíkina í Vielleicht das náchster
zeit (úr níundu sinfóníu Beethovens) í
anda Emerson, Lake og Palmer og
guð má vita hvað. Þetta eru e.t.v.’
merki um tímamót og að hljómsveit-
in viti ekki hvaða stefnu taka skuli.
Þetta er plata sem aðdáendur Rain-
bow kunna vafalitið að meta (enda
þýðir ekki að segja þeim að hún sé
slök), en varla vinnur hljómsveitin
nokkurn á sitt band með þessu
afkvæmi sínu. Litunum í þessum
regnboga hefur fækkað talsvert og
þeir sem eftir eru teknir að fölna.
-SS.
að hún sé góð. Hún vinnur reyndar á
við hlustun og það er alltaf kostur en
ég sakna illilega grófleikans, sem ein-
kenndi hljómsveitina á þeim dögum
er Cozy Powell barði húðir af djöful-
móð. Þó er eftirmaður hans fjarri því
að vera nokkuð að hlífa þeim. Don
Airey, sem m.a. lék á plötum Ozzy
Osbourne og Michael Schenker, sem
út komu síðari hluta árs í fyrra, gerir
margt gott í hlutverki hljómborðs-
leikara, en dugir ekki til.
Eric Clapton er búinn að vera í
sviðsljósinu í tæp átján ár. Allt síðan
hann gekk til liðs við ensku hljóm-
sveitina Yardbirds árið 1964 hefur
hann notið álits sem einn snjallasti
gítarleikari heimsins. Aðdáendur
hans eru raunar ekki í vafa um að
hann sé beztur. „Clapton Is God”
(Clapton er guð) er vel þekkt
slagorð, sem málað var á veggi í
London fyrir nokkrum árum.
Blues í fyrirrúmi
„Guðinn” sendi fyrir nokkrum
vikum frá sér nýja hljómplötu sem
hann nefnir Another Ticket. Hún er
ákaflega þægileg áheyrnar, mátulega
Ritchie Blackmore gangi illa að þróa
hljómsveit sína, jafn ört og hann
skiptir um meðlimi. Mér telst til að
einir 16 hljóðfæraleikarar haFi gist
Rainbow í lengri eða skemmri tíma.
Það er skrambi mikil endurnýjun á
ekki lengri tíma en 6 árum. Black-
more með alla sína skapbresti stendur
e.t.v. alltaf fyrir sínu en Rainbow er
ekki lengur þungarokkshljómsveit í
anda brezku stefnunnar. Hún líkist
orðið þeim bandarísku hljómsveit-
um, sem hvað mestum vinsældum
hafa náð með þessari tónlist. Það er í,
rauninni ekki hægt að segja að Diffi-
cult to cure sé léleg, en heldur ekki