Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 23.11.1945, Blaðsíða 3

SUNNUDAGUR
barst hægt en viðstöðulaust út fyrir tangaoddann. Nú
hvarf Háibær — nú hurfu bæði Naust og Vogur —
nú hvarf kaupmannshúsið — nú hvarf húsið hans
pabba-----------.
Rauða skemman og slátuhhúsið hurfu hægt og
hægt, eins og tanginn væri á hreyfingu og sigldi í
veg fyrir þorpið.
Þá var allt horfið, sem hún hafði séð af þessari
veröld, nema sjálft Skarfafjallið. Svona langt hafði
hún aldrei komið, aldrei séð tangann þessum megin.
Skarfafjallið var líka í bann veginn að snúa að
henni nýrri hlið. Það var henni líka alveg ljóst, að
hana var að reka til hafs og, að myrkur fór í hönd.
Þá fór hún að gráta og biðja. Hún bað til guðs-
móður.
María guðsmóðir var sú eina af öllu fólkinu á
himnum, sem hún hafði ekki ótta af. Drottinn var
grimmur og vægðarlaus og hefndi sín á afkomend-
um óvina sinna langt fram í ættir, alsaklausum.
Prelsarinn átti það líka til að vera strangur. Hann
skipaði mönnum að yfirgefa konu sína og börn og
fylgja sér. Þáð má svo sem nærri geta, hvernig
afkoman hefur orðið á þeim heimilum. Postularnir
voru hrokafullir og nöldrunarsamir og voru að þræta
um það sín á milli, hver þeirra væri mestur maður.
En María, móðir Jesú, var ólík þeim öllum. Hún
hafði ekki' hörð orð við nokkurn mann. Það var
ómögulegt að vera feiminn við hana, þar sem hún
sat í fjárhúsinu, róleg og þolinmóð og var að hlúa
að barninu sínu. Og ekki sagði hún óstillingarorð,
þegar engillinn vakti þau hjónin um hánótt og skip-
aði þeim að flýta sér til Egiptalands með bamið.
. 1 'í ‘
Þess vegna sneri litla stúlkan bæn sinni til guðs-
móður, og talaði við hana eins hátt og röddin leyfði.
Hún hugsaði sér að María sæti þarna á þóftunni
fyrir framan hana, með snjóhvítt sjal á herðunum
og geislabaug um höfuðið.
,iElsku, góða, María guðsmóðir, hjálpaðu mér!“
hvíslaði hún hás. „Eg drukkna! Eg skal gera allt,
'sem þú segir mér. Hvað viltu, að ég geri?“
Hún þagnaði og gerði sér í hugarlund, hverju
María mundi svara:
„Vertu hlýðin við hana mömmu þína, og alla, sem
eiga að ráða yfir þér“, sagði María.
„Já, já! Eg er oftast hlýðin. Eg hljóp samt út
áðan, þegar ég átti að þvo gólfið. En ég skal vera
hlýðin eftir þetta. Á ég ekki að gera eitthvað fleira?
Eg vil vinna svo mikið tíl að fá að lifa. Eg vil
allt til vinna“.
179
„Þú mátt ekki klaga, þegar einihver cr vondur við
þig“, sagði María.
„Mér dettur ekki í hug.að klaga. Eg græði ekkert
á því. Mamma anzar því ekki. En hún hælir mér
fyrir að klaga ekki. Eg hlýt að verða að vinna eitt-
hvað meira til. Það er um lífið að tefla — lífið!“
hljóðaði hún svo kverkarnar urðu logsárar.
„Gefðu einhverri fátækri stúlku sparikjólinn þinn“.
sagði María.
^Mér er alveg sama um kjólinn!" æpti stúlkan
hágrátandi. „Heldurðu, að mér sé ekki nóg að eiga
sunnudagakjólinn? Heldurðu, að Guð gefi mér líf
fyrir svona lítið? Heldurðu að ég vilji ekki allt til
vinna? Eg er svo hrædd við að deyja. Eg -----------
Röddin var orðin að hvísli, sem hún heyrði tæpast
sjálf. Henni fannst eittihvað vera að þenjast út inn- .
an í brjóstholinu. Hún reyndi að kreppa hnefana
en gat það ekki.
Húmið færðist yfir. Þokubólstrar komu niður
fjallaskörðin og-dreifðu sér um hlíðarnar.
II.
Palli í Nausti gekk hægt niður bryggjuna með
'hendur í vösum. Hann var tæplega meðalmaður á
hæð, freknóttur með ljóst hár, sem rauðleitum blæ
sló á að framan. Hnakkinn var kúptur og hálsinn
grannur. Hann hafði grá, stillileg augu og andlitið
var fremur frítt en einkennalaust.
Palli í Nausti var i bláum, slitnum buxum og
hvítri skyrtu, sem var komin eltthvað til ára sinna
líka. Það var gamla spariskyrtan hans. Hann hafði
gengið frá borðinu og látið sem hann hefði tann-
pínu. En sannleikurinn var sá, að hann hafði ekki
matarlyst.
Hann hafði nefnilega einu sinni enn séð stúlkuna
sína hverfa inn á dal með öðrum manni.
Undarlegt var það, að því oftar sem hann sá þau
saman, því óbærilegra var það. Hann vandist því
ekki. í kvöld hafði honum fundizt hann liggja flatur
á jörðinni frammi fyrir öllum heiminum. Þá þvoði
hann sér í einhverju ofboði og fór í gömu spari-
skyrtuna sína, í stað þess að drekka sig fullan, og
ætlaði að bjóða heiminum byrginn. En þegar hann
kom að borðinu, gafst hann upp og treysti sér ekki
til að sitja kyrr stundinni lengur. Hvað skyldi hann
taka til bragðs annað kvöld — kvöldið þar á 'eftir
— mörg, mörg kvöld. Fara í hvítu skyrtuna eða —?
Þetta varð erfiðara með hverjum degi.
Hann kyssti hana í fyrsta sinn eitt sunnudags-
kvöld úti í Klettum. Hún lofaði að verða konan