Frjáls verslun - 20.06.1948, Blaðsíða 3

ingsborg þeirra, Viborg. í hin-
um miklu innanlandsþjóðflutn-
ingum, sem af þessu leiddi, tók
finnska ríkið upp þann hátt í
hjálparstarfsemi sinni, að það
lét hið uppflosnaða fólk leggja
fram nokkurs konar efnahags-
reikninga og greiddi síðan sam-
kvæmt þeim allt að 70% þeirrar
upphæðar, sem álitið var að
þyrfti til að setja sig niður á nýj-
an leik. Greiðslan fór að vísu
ekki fram í peningum, lieldur
ríkisskuldabréfum, sem hjálp-
þegarnir seldu síðan sjálfir. Fyr-
ir andvirðið reistu þeir sér
byggðir og bú að nýju.
Finnar eru dugnaðarforkar mestu og allra
þjóða þrautseigastir. Þar um get ég tilgreint
eina sögu, sem ég heyrði þar ytra: í Viborg bjó
áður ríkur kaupmaður, sem átti m. a. miklar
húseienir. Þegar Rússar lögðu undir sig borg-
ina, hrifsuðu þeir af honum eigurnar, og fór
hann þá burt úr borginni, slvupur og snauður
að kalla. Hann setti sig þá niður á öðrum stað
og hóf verzlunarrekstur á ný. En þar með er
ekki sagðan sögð. Eins og kunnugt er, háðu
Finnar og Rússar tvær styrjaidir á síðustu heims-
stvrialdarárum, og í seinna stríðinu beirra í milli
liertóku Rússar hinn nvja aðsetursstað kaup-
mannsins og léku hann encru betur í annað sinn.
Hann var samt ekki af baki dottinn, heldur
flutti til höfuðborgarinnar, og nú í dag er svo
komið. að bessi sami maður á 10—15 matvöru-
bi'iðir í Helsinki. Kannske hefur hann líka ver-
ið kosinn til binps í nýafstöðnum bin<Tkosning-
um, a. m. k. hafði hann ásett sér að bióða sig
fram. — Þannio- er finnska þjóðin upp til hópa,
dugandi og æðrulaus.
— Hvernig er humirFinna til sovétgrannanna?
— Mér fannst andóðin til Rússa liggia alls
staðar í loftinu, þótt Finnar fari ekki að jafnaði
hátt með hana.
— Hvort má sín meira í Finnlandi, einka-
framtakið eða bióðnvtincrín?
— Finnar hafa lítið hneigzt að ríkisrekstri og
eru ekki hrifnir af honum. Það er rikiseinkasala
með tóbak og vín, og iárnbrautirnar og snor- og
strætisvagnar bæianna eru rekin með oDÍnberu
fé. Þar með er udd talinn finnski ríkisrekstur-
inn. Strætisvagnarnir og sporvagnarnir hafa til
skamms tíma verið í eigu einstaklinga, sem
greiddu háa skatta til ríkis og bæja af rekstri
sínum, en nú hefur brugðið svo við, að rekstur-
inn stendur ekki undir sér í liöndum hins op-
inbera. Það er svipuð reyndin þar og hér.
— Já, „það eru fleiri hundar svartir en hund-
urinn prestsins" stendur einhvers staðar. — En
svo við víkjum nú að öðru, hvað haldið þér um
framtíðarviðskipti Finna og íslendinga?
— Mér virðist að þau ættu að geta orðið mikil
og hagkvæm. Finnar eru flestum þjóðum fremri
í pappírs- og timburframleiðslu og bjóða þess-
ar vörur sínar með góðurn kjörum. Þeir hafa
líka mikla ágirnd á sjávar- og landbúnaðaraf-
urðum okkar, svo að hagurinn af vöruskiptum
ætti að geta orðið gagnkvæmur.
Að lokum vil ég láta í ljós ánægju mína yfir
förinni til Finnlands. Hún varð mér bæði gagn-
leg og skemmtileg. Einna skemmtilegustu minn-
ingarnar á ég fxá miðsuiuarshátíð Finnanna, sem
ég var svo heppinn að geta tekið þátt í. Þá er
siður hjá þeim að kynda bál og dansa og
skemmta sér heila nótt án afláts, því að í hönd
fer helgur dagur, jónsmessudagur. Það er undur-
falleg sjón að líta elda og reykstólpa stíga upp
víðsvegar á milli skógarbeltanna, í húmi og stillu
næturinnar. Um þetta leyti var ég gestur á sveita-
setri íslenzka ræðismannsins í Helsinki, Erics
Juui'anto. Hann rækir embætti sitt af mikilli
kostgæfni og tekur tveim höndum hverjum ís-
lendingi, sem að garði ber. Hjá honum var af-
bragðsgött að dvelja. — Þetta sé mitt síðasta orð:
Ég vona að menningar- og viðskiptasambönd
Finna og íslendinga aukist á næstu árum.
r
&
FRJÁLS VERZLUN
127