Frjáls verslun - 01.12.1952, Qupperneq 20

Leyndardómur „Fljúgandi diskanna"
Hinir svonefndu „fljúgandi diskar“ eru tið um-
ræðuefni manna á meðal nú til dags. Enda þótt menn
leggi aimennt varhug við að trúa um of á allar þær
sögur af þessum furðulegu fyrirbrigðum, þá er því
þó ekki að leyna, að ýmsir opinberir aðilar í þeim
löndum, þar sem flertar sögur hafa komist á kreik
um loftsýnir þessar, hafa vakandi auga með öllu því,
sem gerist í þessum málum. Hernaðaryfirvöld hafa
tekið þau til alvarlegrar íhugunar, enda þótt forðast
sé að gefa opinberar upplýsingar, ef hægt er að kom-
ast hjá því. Álitið er þó óvéfengjanlegt, að „fljúgandi
diskar“ muni vera til í einni eða annarri mynd.
Bandarískur blaðamaður að nafni Frank Scully hef-
ur lagt á sig ótrúlega mikla vinnu við að safna gögn-
um og viða að sér frásögnum um hin merkilegu loft-
fyrirbrigði. Hann hefur ferðast frá einum stað til ann-
ars um þver og endilöng Bandaríkin og rætt við fólk,
sem telur sig hafa séð „diskana,“ hann hefur haft
samband við vísindamenn og háttsetta flugforingja,
blaðað í gegnum óteljandi skýrslur, sem fólk hefur
gefið til staðfestingar því, sem það hefur séð — og
er aldrei í nokkrum vafa um að sé annað en rétt. Að
hvaða niðurstöðum hefur svo Frank Scully komizt með
eftirgrenslan sinni?
Fyrftu fréttirnar um „fljúgandi diskana“ má rekja
aftur til 29. júní 1947. Þann dag var kaupsýslumaður
nokkur, Kenneth Arnold að nafni, á flugi í einkaflug-
vél sinni yfir Washington fylkinu í norðvesturhorni
Bandaríkjanna. Skyndilega sá hann sterkan biarma
slá á annan væng vélarinnar, og er hann leit til hlið-
ar, sá hann blara við sér að því er virtizt níu lotför í
skipulegri röð, og stefndu þau í áttina að fjallgarð-
inum Rainier. Var engu líkara en þau væru bundin
saman með snúru, svo skipulegt virtist flug þeirra.
Arnold veitti því eftirtekt, að þau voru á stærð við
venjulega farþegaflugvél og að fjarlægðin frá flug-
vél han? mun hafa verið milli 30 og 40 km. Hann sá
þessa fljúgandi hluti í um það bil þrjár mínútur, og
virtist honum þeir vera flatir sem steikarapanna, og
glampinn af þeim var svo mikill, að hann yfirgnæfði
sólina, enda þótt hún væri sérstaklega sterk þennan
dag. Hraði þessara hluta reiknaðist honum til að
væri um 2000 km. „Ég hef aldrei séð þvílíkan hraða
á nokkrum hlut,“ komst Arnold að orði, þegar hann
lýsti þessu fyrirbæri síðar.
Nú fóru að streyma fréttir um þessa svonefndu
„fljúgandi diska“ hvaðanæfa úr Bandaríkjunum, sér-
staklega þó frá vesturfylkjunum, og jafnvel í Evrópu
kváðust menn sjá þessi flatlöguðu loftför jjjóta um
himinhvolfið með geysilegum hraða. í janúar 1948
skipaði bandaríski flugherinn rannsóknarnefnd, sem
fjalla átti um þessi mál. í árslok 1949 taldi nefndin
sig hafa lokið rannsóknum sínum. í skýrslu, sem
nefndin sendi frá sér, segir, að tekin hafi verið til
meðferðar 240 mál í Bandaríkjunum og 30 í öðrum
löndum um furðusýnir þær, sem settar höfðu verið í
samband við „fljúgandi diska“. Sannað var, að í 60
af hverjum 100 tilfellum hafði verið um þekkta hluli
í loftinu að ræða, svo sem loftbelgi o.f 1., sjónvillur
eða hreinlega ímyndanir. Nefndin hafði hinsvegar
enga viðunandi skýringu getað fengið á 34 tilfellum,
sem tekin höfðu verið til rannsóknar. Bandarífki flug-
herinn tilkvnnti, að haldið yrði áfram að rannsaka
allar þær frásagnir um óvenjulega hluti í loftinu, sem
álitnar væru þýðingarmiklar.
Ein beirra furðusagna, sem rannsóknarnefndin tók
til meðferðar, gerðist í júlí 1948 yfir fylkinu Ala-
bama í Bandaríkjunum. Flugstjórarnir C. S. Chiles
og John B. White voru í áætlunarflugi. þegar þeir svo
til samtímis komu auga á vængjalaust loftfar um það
bil 30 metra langt og í lögun einna líkast vindli. Það
þaut framhjá flugvél þeirra félaga með ofsahraða í
svo sem 200 metra fjarlægð. „Það var engu líkara en
þeir, sem stjórnuðu þessu farartæki, hefðu komið
auga á okkur,“ skýrði Chiles frá seinna. „Það skauzt
fram fyrir okkur og hækkaði skyndilega flugið spú-
132
FRJÁIiS. VE'RZLUN