Frjáls verslun - 01.12.1952, Síða 34

DULARMÖGN EGYPTALANDS —
AélquÍAinA
Höfundur greinar þessarar er brezki blaSa-
maSurinn og rithöfundurinn Stuart Martin. llann
hefur skrifaS nokkrar skáldsögur, svo og bæk-
ur um dulrœn efni, og getiS sér góSs orS-
stírs. Frásögnin hér á eftir er tekin úr bókinni
„Gliost Garade“.
Fyrir nokkrum árum var talsvert ritað í tímarit og
blöð í London um múmíu eina, sem nú er geymd í
einu egypzku herbergjanna í British Museum. Mun
múmía þessi vera gyðja frá hofi Sólguðsins Ra. Hún
var uppi í Þebu hérumbil 1600 árum fyrir tilkomu
Krists á jörðu hér.
Líkami hofgyðjunnar lá óraskaður í grafhvelfing-
unni í gegnum aldirnar, eða þar til einhvern líma í
kringum 1860, að 5 Bretar, er voru á skemmtiferða-
lagi í Egyptalandi, fóru í stutta ferð upp eftir ánni
Níl. Komu þeir til borgarinnar Luxor, þar sem talið
er, að hin fornhelga borg Þeba hafi staðið. Heimsóttu
þeir m.a. rústir af hofi Sólguðsins Ra. Á meðan staldr-
að var við, barst þeim til eyrna, að hœgt væri að fá
keypta forkunarfagra múmíu hjá Araba nokkrum.
Ferðalangarnir köstuðu hlutum um, hver þeirra skyldi
kaupa múmíuna. En allt frá því, að hún komst í eigu
þeirra, elti hver ógæfan eftir aðra þá félaga.
Á heimleiðinni hljój) skot úr byssu eins þjónsins í
handlegg eins af fimmmenningunum, án þess að nokk-
ur sýnilegur snerti við byssunni. Varð að taka af
handlegginn. Er hój)urinn kom til Kaíró, frétti einn
þeirra félaga, að hann hefði glalað mestum hluta
eigna sinna. Hann dó skömmu síðar. Þriðji þátttak-
andinn í ferðalaginu var skotinn til bana. Ólán elti
þann fjórða, og dó hann í örbyrgð innan árs.
Þegar kassinn með múmíunni í kom til London, var
honum komið til geymslu í húsi nokkru, sem vel-
þekktur guðspekingur, frú Blavtsky að nafni, heim-
sótti tíðum. Strax og frú Blavatsky kom inn í herberg-
ið, lýsti hún því yfir, að kassinn væri umsetinn ill-
kynjuðum áhrifum. Ráðlagði hún eigandanum að
losa sig við múmíuna sem fyrst.
Eigandinn hló að þessari fullyrðingu, en sendi
múmíuna skömmu síðar til ljósmyndasmiðs og bað
hann um mynd af henni. Áður en vika var liðin kom
hann aftur til baka í mikilli geðshræringu. Sagði
hann eigandanum, að þrátt fyrir að hann gæti ábvrgzt,
að enginn nema hann sjálfur hefði handleikið ljós-
myndatækin, þá hefði merkilegt fyrirbrigði skeð. —
Ljósmyndin af múmíunni sýndi greinilega andlit
egypzkrar konu með starandi illgirnissvip. Mynda-
smiðurinn dó snögglega litlu síðar án nokkurra líkam-
legra orsaka.
Maður nokkur, er átt hafði samfylgd með þeim fé-
lögum á ferð þeirra upp eftir ánni Níl, hitti eiganda
múmíunnar og bað hann umfram allt að losa sig við
hana og senda til British Museum. Var það gert, en
ökumaðurinn, sem flutti múmíuna þangað, lézt innan
viku.
Atburðirnir hér að framan eru ekki lilgreindir eftir
sögusögn annarra, heldur eftir skýrslu manns að nafni
Fletcher Robinson, er eyddi talsverðum tíma í að rann-
saka umrædd atvik og lýsti því jafnframt yfir, að þau
væru í öllum atriðum sönn.
Eftir að múmían kom?t í Brilish Museum hafa ekki
skeð fleiri óhöpj). Fletcher Robinson taldi sennilega
skýringu á því fyrirbrigði þá, að hin forngamla hof-
gyðja hefði loks orðið ánægð, er hún komst í nálægð
annarra egypzkra göfugmenna. Ég játa hreinskilnis-
lega, að slík heilabrot eru ekki sannfærandi. Jafnvel
þótt ilskan hafi liorfið, þá var tækifæri til að rann-
saka návist andans með hjálp dulrænna áhrifa, eins
og þekktur miðill, W. T. Stead að nafni, benti á.
Sir E. A. Wallis Budge, er þá var gæzlumaður
egypzkra og assyriskra fornleifa í British Museum,
sagði við fréttamann nokkurn, að Stead hefði séð
anda í kringum múmíuna, og beðið leyfis til að fá
að halda miðilsfund kvöld eitt í herberginu, þar sem
múmíur safnsins voru geymdar, en honum var synjað
146
FRJÁLS VERZLUN