Frjáls verslun - 01.12.1953, Blaðsíða 2

Villijiílniur Píiinhi:
Æskniiiiiiiiiiigfar
Svona liðu æskuárin í Reykjavík. Ég sá mér ævin-
lega fyrir einhverri vinnu á sumrin og fór aldrei í
sveit. Ég var í búð hjá Bryde eilt sumarið, annað sum-
ar sendisveinn hjá Zimsen. Þar gengu allir á klossum
á danska vísu, kaupmaðurinn sjálfur og allir innan-
búðarmennirnir og Þórarinn í pakkhúsinu. Jes Zimsen
hafði verið „í læri“ í Kolding á Jótlandi, þegar hann
var unglingur og lært að ganga á klossum þar. Þar
mun hann og hafa komizt upp á að drekka Kolding-
pilsner, því að hann var ævinlega til sölu í Zimsens-
búð, eftir að Jes kom úr siglingunni, enda talið fvrir-
taksöl. Þau sumur, sem ég var ekki „fastur“ í búð eða
á Alþingi, bar ég úl „ísafold“ í Vesturbæinn fyrir
25 aura. Ólafur vinur minn Björnsson fékk það sama
fyrir að bera blaðið til áskrifenda í Miðbænum, þó
að það væri miklu léttara verk, en hann var líka sonur
ritstiórans.
Þá annaðist ég innheimlu fyrir bókaverzlun Sigfús-
ar Eymundssonar. Þar var húsbóndi minn hinn elsku-
legi maður Ólafur Runólfsson. Það voru aðallega smá-
reikningar fyrir áskriftir að „Allers Familie Journal“
og „Hjemmet“, sem ég fór með, en stundum voru það
líka háir reikningar til manna og stofnana fyrir bækur
og ritföng. Ég þótti röskur innheimtumaður, eflir því
sem Ólafur sagði. Og þá lét frændi minn. Jónas Jónas-
sen landlæknir, mig og innheimta válryggingargjöld.
Hann var umboðsmaður „Statsanstalten for Livsfor-
sikring“, en hjá því félagi voru flestir embættismenn
landsins líftryggðir og vitanlega margir aðrir. Voru
það oft stórar fúlgur, sem ég kom með til frænda úr
þessum rukkunarferðum um bæinn. og borgaði hann
mér ævinlega vel.
Það getur verið nógu lærdómsríkt að vera inn-
heimtumaður. Ég komst fljótt að raun um, hverjir voru
reglumenn í peningasökum og hverjir ekki, hvaða bæk-
ur fólk keypti og las og hverjir voru fyrirhyggjumenn
um líftryggingar. Allt þetta gaf mér töluverða reynslu
í almennum viðskiplum manna á milli, sem hefur kom-
ið mér að gagni síðar í lífinu.
Kjötlistar.
Það var mjög eftirsótt starf i Reykjavík um þessar
mundir að fá að bera út kjötlista. Ég komst nokkrum
sinnum í þetla, af náð þó, þar sem forstjóri Brydes-
verzlunar, Ólafur Ámundason, var kvæntur Maríu
hálfsystur minni.
Þá var ekkert sláturhús í Reykjavik og engar kjöt-
verzlanir. Thomsensverzlun, Brydesverzlun, Zimsens-
verzlun o.l'l. keyj)tu nautin, kýrnar eða kálfana af
bændum og létu slátra í j)ortinu bak við verzlunar-
húsin.
Var svo gerður listi, t.d. með þessum lexla: „Mið-
vikudag í næstu viku ver-ður nauti slátrað í Brydes-
98
FRJÁLS VERZLUN