Frjáls verslun - 01.06.1955, Blaðsíða 12

fremur norræn í útliti. Við spígsporuðum í
kringum listakonuna til að forvitnast um, hvern-
ig henni gengi með listaverkið. Kona af dönsk-
um ættum, sem var með okkur í hópnum, spyr
hana um þjóðerni og kveðst hún þá vera frá
Danmörku. Þær fara nú að spjalla saman á
dönsku, og spyr þá listakonan, hvort við séum
öH Danir. Þegar henni er sagt, að hér sé á ferð-
inni hópur íslendinga, ljómar á henni andlitið,
og hún gellur við: „Eg er líka Islendingur“. Svo
segir hún til nafns síns, sem er Ingeborg Wenner-
wald Magnússon, og kveðst hún vera ættuð úr
Vestmannaeyjum. Afi hennar var Magnús Frið'-
riksson, verzlunarmaður við Brydesverzlun í
Vestmannaeyjum. Hann va.r kvæntur danskri
konu og átti með henni tvo syni, Magnús og
Kristján. Þeir voru báðir á unga áldri, þegar
faðir þeirra dó, og fluttist þá móðirin með þá
til Danmerkur. Fátæktin var þá svo mikil, að
þeir urðu að fara á munaðarleysingjahæli. Báðir
bræðumir komust þó vel áfram í Danmörku,
þegar fram liðu stundir, því Kristján varð for-
stjóri fyrir Nordisk Brandforsikring og Magnús
skrifstofustjóri hjá Burmeister & Wain. — Og
hérna sat þá Ingeborg, dót'tir Magnúsar, sólbrún
og sælleg með stóra. stráhattinn sinn og var önn-
um kafin við að mála dáseindir Granada. Hún
ætlaði að helga málaralistinni krafta. sina nokkra
Ljósm.: N. S.
Sígaunamir höfðu gaman af því að sýna Islendingunum dansa
sína í Oranada.
mánuði á þessum slóðum, því hér fannst henni
unaðslegt að vera. Kvaðst hún síðan myndi
halda heim til Danmerkur, þar sem hún er bú-
sett. Að lokum bað Ingeborg fyrir beztu kveðjur
til vina og vandamanna á íslandi. Við smelltum
nokkrum Ijósmyndum af henni, kvöddum hana
síðan og óskuðum henni velfarnaðar á lista-
mannsbrautinni.
Heimsókn í Sígaunahverfi
Við dvöldum tvo daga í Granada, en hefðum
kosið að vera lengur, því þar er loftslag gott á
þessum tíma árs, og svo er fegurð staðarins slík,
að rnaður verður seint þreyttur af að dázt að
henni. I Granada. og nágrenni er mikið um Sí-
gauna, og er sérstakt hverfi í borginni, þar sem
þeir búa, og nefnist það Albaicin. Við' landarnir
heimsóttum þetta. hverfi, en það er æði frábrugð-
ið þeim íbúðahverfum, sem við eigum að venjast
og höfum séð áður. Híbýli eru þarna flest grafin
í holt og hæðir, og því í rauninni nokkurskonar
hellar. Okkur gafst tækifæri til að heimsækja
eitt Sígaunaheimili, og varð ég ekki lítið undr-
andi er inn kom. I stað sóðaskapar og hrörlegra
húsakynna eins og ég hafði búist við að sjá þar,
þá blasti við manni ihvítkölkuð og mjög þrifaleg
íbúð — tvær stofur og lítið eldhús. Þarna er að'
vísu þröngt á þingi, því fjölskyldumar eru oft á
tíðum stórar. Og víst var þarna mikil þröng,
þegar rösldega 30 Islendingar höfðu komið sér
fyrir í dagstofunni til áð horfa á Sígaunadansa,
sem sýna átti okkur í þessum húsakynnum. —
Allt í einu birtust dansmeyjar með hrafntinnu-
svart hár, klæddar skrautlegum búningi. Gítar-
músíkin hljómaði nú hátt í þessum litlu salar-
kynnum og sígaunastúlkurnar stigu dansinn af
miklu fjöri og með snöggum lireyfingum eftir ör-
uggu hljómfalli og undir var sungið háum og
skerandi rómi, og var skipt um tónhæð í sífellu.
Söngurinn lét all-undarlega í eyrum til að' byrja
með, en brátt kom að því, að Islendingamir voru
farnir að raula með og klappa sanmn lófunum.
Þetta var ánægjulegasta skemmtun, og voru
menn á einu máli um, að þeir hefðu ógjarnan
viljað missa af þessari danssýningu Sígaunanna..
Adios Granada — við kveðjum þig með sökn-
uð'i og tökum undir með þeim, er sagði: „Sá, sem
ekki hefur séð Granada, hefur ekkert séð“ — að
minnsta kosti ekki á Spáni mætti bæta við.
100
FRJÁLS VERZLUN