Frjáls verslun - 01.07.1959, Qupperneq 30

betra vit á .skipum en kvenfólki, að nú er enginn
millivegur til. Þú verður, sko, annaðhvort að láta
slag standa og treysta því, að ekki grunnbrjóti á
framtíðarflösinni — cða hreinlega ganga frá eins
og halaklipptur hundur.
Svo stóð ég þá upp og sagði:
„Búið og gert. Sæl í bili. Nú fer ég að þjóna
henni nöfnu þinni!“
Eg á kontórinn til faktorsins og sagðist afmunstra
á Felix og fara á Ilelgu. Hann ætlaði að verða að
sjálfum óvininum, sagðist forbjóða hreppstjóranum
að afmunstra mig. En ég var ekkert billegur, spurði
hann, hvort hann ætlaði þá að reynast mér svona,
þegar mér lægi litið á . . .
„ITvað ertu búinn að græða á honuin Felix, síðan
ég tók við honump ITver hefur sótt fyrir l>ig menn
suður um allan Breiðafjörð á hverju voriP ITver sighli
fvrir þig náskasiglingu í vitlausu haustveðri suður
í Rcykjavík, þegar J)ú gleymdir bréfinu, sem átti
að fara til útlandsins? ITver lagaði svo fyrir þig
siglinguna og lestunina á henni Martu, að hún er
síðan óþekkjanlegt skip? Og svo ætlarðu nú í til-
bót að leggjast á nauðstadda ekkju!“
„Ég?“ gall hann við. „Ætli það sé ekki heldur
þú?“
„O, farðu helvízkur!“ sagði ég.
Þá brá fyrir bliki á bak við gleraugun, og þar
með var allt búið. Eftir sólarhring sigldi ég út
fjörðinn á Tré-IIelgu, en sannast að segja hafði
mér ekki gcfizt mikið tóm lil að sinna hinni.“
Ilann þagnar, drúpir höfði, strýkur snyrtilega
klij>pt yfirskeggið, virðist hugsi og svolítið tvíráð-
ur. Eg segi með hægðinni:
„Og þetta gekk allt saman prýðilega? Þér hefur
líkað við báðar Helgurnar?“
ITann ekur sér, hristir höfuðið, skellir síðan í
góm, kímir:
„Ójú; ég læt það bara fara — eins og það var . . .
Þetta var unaðsfleyta, í hvað sem þú vildir leggja
hana. Og það var nærri eins og fiskurinn elti mig,
en ég ekki hann. Þeir sögðu einu sinni, karlarnir
minir, eitt haustið, að þeir færu ekkert frá skipi.
Við gætum bara dorgað á Ilelgu, þar sem hún stæði
á kambinum, og dregið hann rígroskinn allan vet-
urinn . . . En aðkoman, maður. Það var nú annað
mál. Stór skuld í verzluninni, segl og tóverk jaskað
og slitið og skij)ið undir pallinum ein forarvilpa.“
„En hin Helgan?“ spyr ég.
Presturinn munstraði mig á hana vorið eftir að
ég tók við hinni. En þar varð nú dálítið annað uppi
á teningnum. Það varð lítið úr þeim yl, sem ég
hafði fundið frá henni þarna í fyrsta skipti — og
alltaf varð svalinn meiri með hverju árinu sem
leið. En ég hallaði mér að hinni, þar gat ég dundað,
fönsað og föndrað dag út og dag inn allan veturinn,
þegar ég var ekki við seglasaum hjá verzluninni."
„En börnin?“ sj>yr ég hikandi og' svölítið undr-
andi.
„Þá voru engin börniu, hún átti engin með
ltagnari, og engin voru komin hjá okkur . . . En
bíddu nú við, — nú kemur undrið.
ITann gerði mér það alltaf lil bölvunar, faktorinn,
að láta mig ekki fá setningstækin fyrr en búið var
að setja öll skip verzlunarinnar. Þetta var einhver
stríðni, cn ég lét mig einu gilda. Ég var ekki lengi
að reikna það út, eftir að ég fór að gera út sjálfur,
að fyrsti túrinn skipanna hérna fyrir vestan var
útgerðinni sjaldan til fjár.
Svo var það fimmta Vorið, sem ég átti hana Tré-
ITelgu, að hún stóð að vanda ein eftir á kambinum.
Kvöldið áður en átli að setja hana ofan, var búið
að ganga frá öllu, svo að það var til reiðu að
morgni. Skipshöfnin var ekki um borð, hún var
öll hérna af Eyrinni eða allra næstu bæjunum,
ungir menn, valinn maður i hverju rúmi. Þegar ég
kom heim, var konan hvergi sjáanleg, en ég háttaði
og sofnaði vært. Með fyrstu Inrtu um morguninn
l'ór ég á fætur og konan Iíka; ég borðaði eitthvað
og hélt síðan út á kamb. Þá var þar ekkcrt að sjá
nema járnarusl, eldnagaðan kjöl, stefnisstubba og
búta af böndum. Þarna safnaðist að á skammri
stundu múgur og margmenni, og ég stóð um hríð í
hópnum eins og stirðnaður. En allt í einu fann ég
eitthvað vott koma fram í augun á mér. Þá stapp-
aði ég niður fótum, vatt mér við, braut skarð í
hópinn og æddi hingað heim. Þar stóð Helga og
starði fölleit á mig.
„Hin Ilelgan brunnin — búið með það!“ sagði ég.
Þá hló hún, konan mín. Ég reiddi upp hnefann
og sagði:
„Illærðu — ha?“
„Já, nú hlæ ég . . . Og veiztu hvað? Það var ég,
sem kveikti í henni, þessu skurðgoði. . . . Það rann
loksins upp fyrir mér, þcgar við vorum gift, til
hvorrar okkar J)ú biðlaðir.“
Ég hörfaði. Ég var hræddur. Ég vildi ekki trúa
henni, en reyndar gerði ég það. Ég hafði læst bæði
lúkar og káetu skipsins, áður en ég fór heim um
kvöldið, en aukalyklar hér heima. Ég steinþagði,
en stamaði því næst:
30
FRJÁLS VERZLUN