Frjáls verslun - 01.11.1959, Blaðsíða 35

sem mér heyrðist þeir nefna sackers, en mað-
ur getur nokkuð forðazt hann með því að renna
þar sem straumur er stríður; óæti skrattinn lónar
í lygnunum með kringlóttan stútkjaft og stóran
haus, ég varð ekki var við hann fyrr en daginn
eftir í litlu ánni hjá þeim Söru og Mark Cherring-
ton, er Corbel dró eitthvað af þeim fyrri daginn
líka. Ég legg þá að líku við marhnút.
Við rnættumst í bjálkaliúsinu um kvöldið og
settumst að eldi, mat og söng. Doktor Corbel söng
slóvakíska þjóðsöngva fyrir mig og gamla Ben
Cherrington og ég söng íslenzka þjóðsöngva fyrir
þá. Gamli Ben Cherrington lirósaði okkur báðuin
og sagði að við hefðum rödd, samt vorum við í
andstyttra lagi vegna þess hve loftið var þunnt.
Það höfðu gengið fjallaskúrir þennan dag og
svalir vindar blásið um fjöllin og vötnin við rætur
þeirra, en nú gerði heiðan himin með tungli og
stjörnu eftir sólarlag, og yfir Grand Lake og
Shadow Mountain Lake fullt tungl og mikil stjörnu-
dýrð. Við áttum allir bágt með svefn, blóð okkar
órólegt, það sauð í hjarta og æð og steig okkur til
höfuðsins — eitthvað lá í loftinu — þytur og
vængjablak — var það háfjallaveikin eða hvað,
eða aðsókn gamalla minninga, liðin æska að vitja
okkar á ný? — ég veit það ekki.
Síðan var sunnudagsmorgunn og sólskin og sólar-
ljóminn nú ákafur svo skar í augun, og snjóhettur
Klettafjalla leiftrandi eins og hnífsoddar á himn-
inum allt í kring. Sara og Mark Cherrington, ungu
hjónin við vatnið, buðu okkur í hraðbátinn sinn
og létti okkur flytja kerlingar á Skuggafjallsvatni
meðan börnin þeirra tvö, Calvin og Christie, ösl-
uðu berfætt í sandinum. Eftir það steig ungi Mark
Cherrington á vatnaskíðin og lét konu sína í bátn-
um draga sig á æsiferð út um allt, en við hinir
horfðum hissa á þessa íþrótt, sem aldrei myndi
verða okkar meðfæri. Þangað til við öxluðum okk-
ar skinn og gengum aftur til veiða. Þennan dag kaus
lukkan sér að hollvini Jósef Corbel frá Prag og lét
hann veiða fimm góða regnbogasilunga, en mér
gaf hún fjóra, gamli Ben Cherrington dró tvo.
Þetta gerði til samans báða dagana 18 silunga, sem
nú voru slægðir og þvegnir og vendilega innvafðir
og luktir í ískassa, svo þeir yrðu veizlumatur í
Denverborg næsta dag. Eins og þeir líka urðu —
heima hjá gamla Ben Cherrington, einum ágæt-
asta manni sem ég lief mætt í veröldinni, og konu
hans, sem var svo létt og grönn og lagleg og lék
við hvurn sinn fingur.
„Hvert ætlarðu nú þegar þú ferð héðan?“ spurði
hún mig.
„Til Cliicagoborgar,“ svaraði ég.
„Oh, bad,“ andvarpaði frú Cherrington döpur.
„Já, en ég stend ekki við nema eina nótt,“ flýtti
ég mér að segja.
„Oh, good,“ sagði frú Cherrington þá og brosti
óviðjafnanlega.
Æjá, þetta voni blessaðir dagar — í Denver
Colorado, og maður er stundum að hugsa um þá
síðan, og kíma út í annað munnvikið — með sjálf-
um sér.

FRJALS VERZLUN
35