Alþýðublaðið - 08.11.1969, Side 2

2 ' Alþýðublaðið nóverríber 1969
BARNASÍÐAN
Umsjón Rannveig Jóhannsdóttir
□ Myndirnar af þessum fyr- lenzka fánann við hún. ViS flytj
irtaks togurum fékk Bamasíð- um Pétri og 'Gunnari beztu
an frá þeim Pétri Jenssyni og þakkir og biðjum þá að koma
Gunnari R. Gunnarssýni. Ann í heimsókn við tækifæri og
ar togarinn heitir Surtsey RE taka við Molaveifu hjá okkur.
105, en hinn Narfi RE 12. Þeir ■ Þið skuluð endilega senda teikn
eru í fallegum litum með ís- ingar, sem þið hafið gert, svo
hægt sé að skreyta síðuna ykb
ar með myndum eftir ykkur.
Svo þakka ég fyrir öll skemmti
legu bréfin, sem ég er að fara
yfir.—
Skrýtlur
i
□ Drengur einn sex ára fór í
kirkju með foreldrum sínum og
lieyrði þar frásögnina af Adam
og Evu, og hvernig Eva var
búin til úr rifi Adams.
Sama dag var veizla heima
hjá honum og hann borðaði svo
mikið að honum varð illt og
gekk afsíðis.
— Hvað gengur að þér, elsk-
an mín, spurði mamma hans.
— Æ, svaraði strákur, mér
ev svo mikið illt að ég held ég
ætli að fara að eignast konu.
Kalli litli, viltu ekki koma
og' kyssa hana frænku þína?
Ég skal gefa þér krónu.
Kalli: — Nei, þá vil ég miklu
heldur taka lýsi hjá mömmu,
og fá túkall fyrir það.
„Þú segir að þú hafir verið
undrabarn?“
„Já, allir segja, að þegar ég
hafi verið tveggja ára, hafi ég
verið eins sniðugur og nú.“
„Pabbi, sögðu þeir ykkur frá
Hrafna-Flóka, þegar þú varst í
skóla?“
„Já, góði minn."
„Þeir eru enn að því?"
* Kennarinn bað Jón að segja
sér, hvað táknað væri með orð-
inu hræsnari. „Það er,“ svaraði
Nonni, „drengur, sem kemur í
skólann með bros á vör.“
I Barnarúm
og
dýnur
Vinsæl
! Og I
ódýr
Hnofan
Hjúsga'gnaverzlun
Þórsgötu 1
Sími 20820
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
Börnin í tjaldinu
Allt var miklu skemmtilegra eftir að Klara fékk indíánatjaldið sitt.
Klara var 6 ára og lék sér alltaf við Kalla, sem var 5 ára og átti heirrra
í næsta húsi.
Hún hafði fengið tjaldið í afmælisgjöf. Á hverjum morgni reistu þau
það í garðinum heima hjá henni, og það var ekki fellt fyrr en þau fóru
irrn að borða kvöldmatinn.
Þegar maður á tjald, borðar maður náttúrulega morgunmatinn í því.
Mamm'a smurði nokkrar brauðsneiðar og þau fengu „djús‘‘ á gosdrykkja-
flösku. Einustu húsgögnin í tjaldinu voru tveir mjaltastólar, sem pabbi
hans Kalla hafði gefið þeim. Á þeim var ,gott að sitja á morgnana, þegar
grasið var ennþá blautt.
Á milli stólanrra var pappakassi, sem var notaður fyrir borð. í botn-
inum á honum lágu nokkur gömul Andrés önd blöð, og Kalli hafði búið
til ferkantað gat á aðra hliðina á kassanum, svo hægt væri með naum-
indum að stinga hendinni þar í gegn og ná í eitt blað.
Mamma hans hafði einrnig gefið þeim sitthvað í tjaldið. Meðal ann-
ars gamalt Ijósker með kerti í.
„Bara að við mættum nú sofa í tjaldinu í nótt,“ sagði Kalli við
mömmu sína. Mamma hans var ekki alveg viss. Hún varð að tala við
ömm'u henrrar Klöru fyrst.
Og börnin fengu leyfi til að sofa í tjaldinu eina nótt með því skil-
yrði, að það væri beint fyrir neðan svefnherbergisglugga foreldra Klöru,
svo að þau gætu haft auga með þeim.
Tjaldið var of lítið til þess að hægt væri að breiða alveg úr svefn-
pokunum, en það gerði ekkert til. Þeir voru hvort sem var alltof langir
fyrir Klöru og Kalla.
Þau fengu sitt hvort vasaljósið og peysu, sem þau gátu farið í utan
yfir náttfötin, ef þeim yrði kalt.
„Ert þú hrædd?" spurði Kalli, þegar þau lágu í svefnpokunum og
skoðuðu Andrés önd blöðin.
„Nei, auðvitað ekki, við hvað ætti ég eiginlega að vera hrædd?" qagði
Klara. „Við köllunr bara, ef eitthvað kemur fyrir."
„Hvað getur komjð fyrir?" spurði Kalli hræddur.
„Ef til vill skríður eitthvert villt dýr inn í tjaldið, eða það kemur
hættulegur maður utan af götunni. En það versta er, ef ,það verður
þrumuveður og eldingunum slær niður í tjaldið, þá deyjum við,“ sagðl
Klara.
Kalli gat ekki sofnað. Hann lá og hugsaði um alla hræðilegu hlut-
ina, sem gátu komið fyrir, og hann hlustaði eftir hljóðunum úti í nótt-*
inni. Ef hann væri nú bara kominn heim í sitt eigið herbergi.
Kalli hugsaði svo mikið, að hann sofnaði að síðustu af hræðslu og
hann dreymdi mjög illa. Stór björn reyndi að opna rennilásinn á tjald-
inu og á eftir stakk hann hramminum inn eins og hann vidi ná í fæt-
urna á Kalla. Hann gat mjakaö sér svo langt inn í tjaldið, að hann lá
á milli svefnpokanna með trýnið upp við höfuðið á Kalla. H'ann þefaði
af honum til að vita, hvort hann gæti étið hann.
Kalli vaknaði hljóðandi. Hann hafði dregið fæturna upp undir höku
og það bogaði af honum svitinn. Og svo sat aðeins heimskulegur kötL
ur við höfðalagið hjá honum. Það var hann, serrr hafði .komið Kaila tii
að dreyma um björninn.
Mamma Klöru hafði heyrt hljóðin í Kalla og kom hlaupandi út til að
vita, hvað væri að. Kalli sagði henni frá vonda draumnum, sem hann
hafði dreymt, og hún sagði, að bezt væri fyrir hann að koma inn og
sofna í Klöru rúmi. Næsta nrorgun skyldi hún svo vekja hann nógu
snemma til þess að hann kæmist aftur í svefnpokann áður en Klara
vaknaði.
Klara hafði sem betur fer ekki heyrt hljóðin í Kalla, af því að hú§
grúfði sig ofan í svefnpokann og svaf eins og steinn.
Snemma morguninn eftir læddist Kalli aftur út í tjaldið. Klara sval
enn, og hann skreið ofan í svefnpokann án þess að hún vakrtaði.
Fuglarnir sungu úti og það varð alveg bjart í tjaldinu, og Kalli skildl
ekki núna, hvernig hann hefði orðið svona hræddur við köttinn kvöldið
áður. En Klara fær örugglega aldrei að vita, að hann hafði orðið svo
hræddur, að hann hafi þurft að sofna í rúminu hennar.
LEIKFÖNGIN
eru fallegust í Leikfangalandi.
Koimið og skoðið.
Leikfangaland
Veltusundi 1 1— Sími 18722