Alþýðublaðið - 02.06.1970, Blaðsíða 9

Þriðjiudaigliy 2. júm('Í970 9
af útsaumuðum púðum og
uastrengium, ég gríp í að
la og það verðlJr að nægja
Verður ekki söngkonan að
sífelllt í lagningu og eiga
n klæðaskáp af fötum?
ki er það svo hjá mér. Eg
jaldan í lagningu en Car-
rúllurnar koma mér að
gagni og svo greiði ég mér
Það er hreinasta firra að
laður komi fram opinber-
þá eigi sú hin sama að
eins og tízkudrottning í
aburði. Það er hægt að
it einis og dirusla, þó kjól-
séu margir og dýrir. Hins
’ verðiur maður að vera
hreinin og þokkal'egur og það
eir a'Utaf hægt að breyta göimlu
föílLvnum slnum þannig að þau
liíti vel út.
— Hefurðu nokkurn tíana
tækifæri tiil að fara út að
skcmmta þér m:eð eiginmann-
inum?
Iíjördís verður hugsandí á
svipinn og það er ekki laust
við að bregði fyrir unidrun í
augnaráðiiniu^ þegar 'hún segir:
— Það er dálítið skrýtið að
hugsá til þess að vita varla
hverndg það ex að fara út að
skemmta sér, en vera sami allt
af á darasleik . .
Álfheiður.
Til'boð óskast í smiði inoréttinga og ski’l-
veggja í nýbyggingu rannsóiknarstofnunar
iðnaðarins við Keldnahalt.
Útbóðs'gögn eru afhent á ákrifstofu vorri,
gegn 1.000,— krónia sfkilatryggingu.
Tilboð verða opnuð á sama stað mánudagmn
15. júní n.k. I
i ! íiiúi'f:
Guðjón B.
Baldvinsson:
Sprek á
kosninga
fjoru
□ Launþegar eru fjölmennir,
stór hluti þjóðariínnar. Loforð
frambjóðenda fyrir almennar
kosningar til sveitastjórna eða
Alþingis staðfesta þá staðreynd.
Loforðagjöfin, misjafniega ijóst
fram sett, höfðar til tilfinnilnga
og hagsmuna þessa fjötoenna
kjósendahóps. Það {einkenni-
lega skeði þó hvað eftir annað
í opinbexum umræðum, sem
fram fóru í höfuðstaðnum, að
launþegum var skipt í hópa.
Vea-kamenn voru í verkfalii,
og aliir vildu eiga sem bezt
vinfengi við þá, lýsa innifjálg-
um orðum eðiilegum stuðningi
við sanngjarnar kröfur þeirra
til aukinnar hlutdeild-ar í þjóð-
artekjum.
Enginn nefndi tölur í því sam
bandi, enda gat það reynzt
hættuiegt. Hvaða tölu átti að
nefna? Þeir sem töldu sig trygg
asta málsvara höfðu uppi kröf-
um um að kauphækkunaróskum
verkafólks ætti að mæta að
fullu. Enginn lagði trúnað á
málflutninginn, þar sem viðtek
in hefð er að setja fram miklu
hærri kröfur, en búizt er við
að nái fram að ganga í samn-
ingum. Þeir sem ábyrgð vildu
bera á stjóm borgarfélagsilns
áttu í mes-tu erfiðleikum, hrein
skilni er dyggð, sem vixðist
ekki þægileg í notkun á kjós-
endaveiðum.
Áttu sveitarfélögin að semja,
svona til bráðabirgða? Sum
gerðu það, og bæjarvinna hélt
áfram eins og ekkert hefði í
skorizt. Verkamennirnir bíða
bara eftir því að stéttarbræður
þeirra og svstur í Reykjavik
nái samningum, svo verður
h-reinritaður nýr samningur x
viðbomandi sveitafélögum. -—
Dásamleg fyrirmynd samstöðu
og samhjálpar stéttarinnar.i þar
sem auðvitað var lögð til hlið-
ax- ákveðin fúlga af iaununum
til styrkiar þeim, sem haidá
verkfailinu áfram, eða eru ekki
regiur um það?
Ef þær eru ekki til, ættu
heildarsamtökin að setja þær
fyrir næstu samninga.
HVERJIR ERU
LAUNÞEGAR?
I umræðunum kom greini-
lega fram að launþegamir eru
ekki taldir í einni liðssveit. —
Efsti ma-ður á listá Alþýðu-
bandalagsins mintnti rækilega á
það í hringborðsumræðunum að
hann væri umboðsmaður stétt-
arfélaganna, og svo auðvitað
þriðji maðurinn, en það var nú
eitthvað annað með ainnan og
fjórða mann, veðurfræðihginn
og prófessorinn, þar voru em-
bættismenn eins og lögfræð-
ingar og viðskiptafræðingar,
hvílíkt hyldýpi sérhyggju og
þröngsýni, sem liggur að baki
slíbu orðfæri. Við skulum ekki
ætla manninum, að hann hafi
viljað skyggja á meðframbjóð-
endur sína með þessum vanhugs
uðu ummælum, heldur var
hann að seilast til manna á öðr-
um liistum, sá bara ekki • sína
menn svo hann sló þá líka.
Hvað á þessi skipting laun-
þega í hópa-að merkja? Hverj-
um á hún að þjóraa? Eru störf
embættismanina þýðingarlaus í
þjóðfélaginu? Getur borgin okk
ar komizt af án þeirra?
Stéttarhroki er hvorttveggja
leiðinlegt fyrirbæri og andstætt
tilgangi manniífsins, og gildh-
sarna hvort sem það er ver-ka-
maður, iðnaðarmaður eða lang-
skólágenginn starfsmaður s-am-
félagsins, sem auðsýnir þennan
mannlega veikleika. Engum er
hann til sóm-a, engum til á-
nægju, engum til gagns nema
þá þeim, sem getur hagnýtt sér
óeininguna, sem af honum
sprettur, til aukihna yfirráða
yfir fr-amleiðslutækjum og fjár-
magni.
Á ÉG AÐ GÆTA
BRÓÐUR MÍNS?
Hástemd orð og innfjálg voru
notuð í kosningabaráttunni t-il -
að lýsa þörfinni á því að hjálpa
þeim þegnum, er eiga við bág-
indi að búa af einhvei'j-um á-
slæðum. Margt v-ar talið og
réttilega sem skortir á a-ð borg-
in okkar mæti þörfum sam-
þegn-a okkar, þeirra siem stuðn,-
ing þurfa til að geta lifað við
meiri l-ífshamingju, betri að-
bún-að, meiri samúð, en aðstað1-
a-n veitir' þeim nú.
Aðalatriðið má þó ekki gleynt
ast, en það er óumdeilaniiegá
hvernig þj óðféliagshættirnir:
eru, hvernig umhverfið er, sem
bar-nið fæðist í og vex upp viðL
Reipdráttur auðhyggj-umainna,
skefj'alaus égmenn-ska í öllu
þjóðfélaginu, er ekki heppilegt
umhverfi til mót-un-ai’ þeirrar
lífsskoðunar, sem táknuð -er
með orðunum freisi, jafnrétti
bræðraiag, þeirrar samfélags-
vitundar, sem kristi-ndómuritnin
boðar o-g siðgæðisbenningair
-ba-ns byggjast á. Vitan-lega v-erð
um við ekki að heiilögum dýr-
li-ngum á skömmum tíma, en.
vilji-nn til að lifa í góðu sa-m-
féliagi, viljinn til að finna í
hverju er fól-gið innt'a’k lífsinis',
sem við notum í huganum, inn>-
tak sem áðurnefnd kjörotð
tákna, sá vilji er na-uðsyn'legur
til að einhverju þoki áieiðis.
Það hjálpar mjög lítið þó að
pólitís-kir framagosar þeyti orð
skrúði um félagsleg-a Samhjálp,
ef einkahagsmu-nirnir sitja svo
algerlega í fyrir-rúmi, þegar ti’Í'
-kastanna kemur. Auglýsi-ngarn-
ar um lágfreyðandi þvotta'efni
ieru lítilsvirði, ef óhrei-nindin)
hverfa ekki við nötbun þess.
Enginn vill neite því í orði
að hann eigi að gæta bróðu-r
síns, — að vísu telja menn þá
gæzlu mismunandi þarfa, —- en
á borði neitum við þessu aö
meiru eða minna leyti, þes3
vegna rniðar skammt áleiðiia
um áhrifaríba samhjálp oig
gagnkvæman skilning til lausn-
-ar á va-ndamálum sambýiis oklk-
ar í borg og bæ.
HVERS VEGNA ÞESSA
SUNNUDAGS-
ÞANKA? 1
Svo munu sumir spyrja. Þei-r
eru spro-ttnir af þeim áhriifum
og einkennum, sem yfirstand-
andi vinnudeila og kosninigah
ha-fa og sýna.
Þetta eru gamliír lærdómar,
og þeir eru ekki bundnh’ við1-
sérstaka stétt eða hóp mann'a,
en saga mannkynsins hefir sýntt
og sannað að en-gum er j’afhi
n-auðsynlegt að ástunda sam-
hjálp og sam-hyggð og þei-m,
sem bera skai’ðan hlut frá
borði samfélagsins.
Sárnar ykkur ekki launþegar
góðir þegar þeir ki’oppa auguni
hver úr öðrum, sem bjóðast til
að vera U'mboðsmenn ökkar á’
vettvangi stjói’nmáiann’a? Er
það ékki á okkar valdi að vent
legu leyti að láta ekki sundr-
ungaröílin leika la-usum halia’?
Er ek-ki mikils um hvert að við>
sköpum okkur félagslega sam-
stöðu til þess að hamla ge-gni
veldi rányrkju og taumlítilliari
valdbeitmgar í skjóli sérrétt-
inda hinna fáu?
Pistilli-nn er til umhugsu-nar
Framh. á bls. 15