Alþýðublaðið - 15.10.1970, Blaðsíða 2

2 Fimmíudag’ur 15. oktöber 1970
------------------------------

f -k Að dýrka hraðann og vera
\ vondur á taugum.
' ★ ÍTiI þess að geta veriö fljót-
ítr þarf maður að kunna að
1 bíða,
‘ ~k Áð flýta scr meira og meira
og- verða samt ekkert fljót-
] ari,
★ Við ættum aö læra það af
1 blámönnum að bíða eftir
1 sálinui.
r ' - ... -..- -
EINSOG KUNNUGT er ber
að stöðva ” ökutæki og hleypa
gangandi vegfarendum yfir
götu þarsem sebrastrik hafa
verið lögð. A þessu vill að visu
vera misbrestur, en það útaf
! fyrir sig ætla ég ekki að ræða
: í dag'. Mig' langar hins vegar
1 tit að færa í tal smáatvik sem
1 ég- varð vitni að innarlega á
Iiaugavegi á þriðjudaginn. —
■ Bifreið nam staðar til að leyfa
manni aff ganga yfir götuna;
þaff tók ekki nema örskamma
stund fyrir manninn aff koma
jsgr yfir á hina gangstéttina, en
sami; ætlaði bifreiðastjöri sem
ók næstiu’ á eftir vitlaus aff
verffa og byrjaði aff flauta allt
hvaff af tók.
j
, 1
I MIKIÐ HEFUK manninum
tegið' á! Okkur liggur stundum
ærið mikið á. Einu sinni var ég
i: litlum hópi ferðamanna aust-
ui' í FljótsJilíð. Við vorum á
tyteimur bílum. Bjfreiðastjórana
■ greindiá um h-vernig aka skvldi
heim, svo leiðir skildust unz
i koimið var ,,til Reykjavíkur. —
Annar ólt. ftins' hratt og hann
kom bi'ldruslunni, ók alstaðar
framúr þarsem hann gat, sagð-
ist eftirá oft hafa komizt uppí
hundrað, en hinn ók róJega <?g
• mjög á' sama hraða og almennt
var j,ekið á vegunum. En hver
var svo munuránn að leiðarlok-
• um? Sá ste-rp hægar fór var aíb
gang, og ekki ætti neinn aö’
pissa í buxurnar af svo lítilli
föf einni saman. En flautið set-
ur taugarnar í rusi hjá þeim
sem er að setja bíl sinn í gang.
Þær hljóta að hafa verið í
rriegnasta óiagi hjá öllum hin-
um sem flautuðu og sjálfsaigt
honum líka, en nú vexður hann
alla jafna svo flaumósa að aMt
fer í handaskolum og niðurstað-
an af flautinu verður enn lengri
töf.
f
ALLT ER I DAG gagnsýrt
af hraðadýrkun. Ég minntist
einu sinni í sumar á Concord-
vitleysuna, þessar súpersónisku
flugvélar sem með gný sínum
einum geta unníð stórspjöll þar
sem þær i’ai-a um og taka á í
notkun yfir úthöfunum innan
tíðar. Ég gat þess líka að venju-
legt þotuflug væri talið valda
tímabundinni truflun á heila-
starfseminni svo bissnissmenn
veigi-uðu sér við að skrifa und-
ir samninga fyrstu 24 tímana
ieftir slíkt farðalag af ótta við
iað dómgreindin væri skert. ESn
þó öllu slíku sé sleppt flýtir
meiri flughraði alls ékki neitt
að ráffi fy,rir ferðamönnum —
sem þegar eru nógu fljótir —
þvi eftir því sem fiughraðinn
eykst vaxa vandræðin á flug-
völlunum og þeir erfiðleikar
sem fylgja því að komast frá
flugvelli inn í borgirnar.
i
EINHVERJU sinni gerðist
það í Afríku að könnuðuir fékk
nökkra biámenn til að fylgj a
sér í geignum þykkan frumskóg
margar dagieiðii'. Fea'ðin sótt-
ist með afbrigðum greitt svo sjö
dagleiðir voru lagðar að baki
á sex dögum. Sjöunda morgun-
inn hugsaði könnuður sér til
•hrteyfings snemma og gægðist
út úr tjaldinu, en sá ekkert far-
ar snið á blámönmum sínum.
Spurði hann hverju það sætti.
Þeím varð ekki svara fátt, þeir
ætluðu ekkert að hreyfa sig í
dag, væra búnir að fara sjö
dagleiðir á sex dögum og því
hefði sáiin orðið viðskila við
líkaihann; nú þyrftu þeir að
bíða einn dag eftir sálinni. —
Mér dettur í hug í öllum þess-
um hraða og fáti nútímans að
við gætum lært það af biámönn
um að staldra við og biða eftir
sálinni þegar þess gerist þörf.
/
eins fimmfún minutum seinni
tnReykjavíkur.
NÚTIMINN DÝRKAR hraða
ðg kánn ekki að bíða. Þó er það
a'ð kunna að' bíða lyikillinn að
!því..að vera fljótur. Þessi hraða-
dýrkun sést '.á-hverjum degi á
götum Reykjavíkur; ef bifreið
fer úr gangi víð umferðarljós
og er sein að komast í gang aft-
ur hvín í flautunni í.langri röð
af bílum á eftir hennþ Vana-,
innuiaarópiole
gís**

ÓTTAR YNGVASO.N
héraðsdómslögmaCur
MÁLFLUTNINGSSKRIFSTOFA
Eiríksgötu xa - Sími 21288
lega tekur það þó ekki ntma
brot úr. mínúlju..a.ð ,s.etja bíl í
Mirmingarorð:
Sigríöur E
[^] Sigríður Eiríicsdóttir Sæland
ijósmóðir í Hafnaufirði var fædd
í Norðurkoti á Vatnsil'eysusirönd
12. ágúst 1889, en lézt í Borgar-
sjúkrahúsinu 8. þ.m., rúmlega
81 árs að aldri.
Fore’ldrar Sigríðar voru hjón-
in Eiríkur Jónsson og Soliveig
Benjamínsdóttir, dugnaðarfólk
og vel l'átið. Var Sigríður elzt
dliefu barina þeirra og reyndist
móður sinni snemma miki'll
styrkur og lét sér ekki allt í
augum vaxa.
Vorið 1907 fl'uUtist Sigríður
með foreidrum sínum til llafn-
arXjarðar, en þau ivistu sér hús,
sem. þau köliuðu Sjónaiiliói og
stóð ofaiiega viff Rvykjayikur-
veg, Sigriffur iagði fyrir sig ljós
móðuiiraiði og lauk Prófi í.
þeirri grpin tojá GuffHiundi
Björnssyui lundieekm 1Ú12. Síff-
ar v,ar hún. tvö ár Ijósmóðir í
Garða- og Be&saslaðidireppum.
Lék hgnni mjþg hug/ur á að
leita sér frekari. menntunar í-
starfi sínu eiiendis, en þess v.ar
henni enginn kostur, þvi að fiar-
areyri Skorti. Þá var það, að
tveim Ijósmæðruim toauðst ó-
keypis námsdvöl í Danmörku,
og voru tvær efnilegar stúlkur
váldar til fararinnar. En um
þær miundir brauzt heimsstyrj-
öldin út — þetta var sumarið
1914 og tleizt þá annarri stutk-
unni ærin óvisea að leggja í
siglingu. Landlæknir batuíð þá
Sigríði að fai-a, og þáði hún boð
ið, þótt ekki væru nema 10 dag
ar til brottfarar. DvaMist hún
síðan árlatngt í Kaupmannalhöfn
og farnaðist vel. Sýnir þetta ai'lt
í Senn, álit landilæknis á Sigríði,
kjark hennar sjálfrar og áræði,
og l'ánið, sem henni fylgdi í lífs-
starlfi sínu.
Þegar Sigríður kom lieim, gerð
ist hún Ijósimóðir í Hafnarfirði
ög starlaði þar, meðan iiei'lsa og
’ki'aftar entúst,
Árið 191-6 giftist Sígríður Stíg
Sveinssyni Sæland, er lengi var
iögregiluþjónn í Hafnarfii'ði og
er enn á Ififj. Þau eignuðust 3
börn: Auði koinu Harrys Herluf-
sens rakara á ísiafirði, nú í Dan
mörklut, EirJk Ágúst garðyrkju-
bónda á 'Espifllöt í Biskupstung-
um og Solveigu húsíreyju í
Hafnarfirði.
Þaff var skaplyndi Sigriðar, að
hún mátti ekkert aumt sjá, og
mun það hafa verið ættlægt. En
hún reyndi jaínframt aff gei’a
•sér igrein fyrir því, hverjar or-
sakir lægju til böls og ófarnaðar
margra mann'a. 'Þótti henni, að
orsakanna mætti oft leita í sið
venjuim Bamfélagisins, og þyrtfiti
Iþar í mörgu breytinga við. Tók
hún því snemima að skipta sér
af 'féfagsmálum’, ’og viar hwgBun
hieninar isterk um þau ’efni fram
'á síðlu'stu stund. í stjórnmálum
Sæland, Ijósmóöir
.skipaði hún sér þar í fylikingu,
sem hún hugði að bezt mætti
verða thinum máttfömustu og
^amaiiminnstiU' í &jó,f i(iagiriu
að rnestu liði. í félagsmálium lét
rún einkum að sér kveffa í siysa-
varnaranálum, var fynsti fonmað
iur slysavamafélags j ns Hraun-
prýði ’Og láhugaisamur staifsmað
luir þar í sveit allla tíð, en Stígur
maðiur hennar lagði frarn sitt lið
í slysavarnafélagi karla, Fiska-’
kletti. En meist munu þau hjón-;
in bspði þó hafa starfiað að bmd
indismálium. Þau gengu bæði
snemma í stúkuna Daníelsher,
gegndu þar mörgum trúnaðar-;
stÖTfum iog voru jafnan boðin
og búin að vinna bindindismál-
um gagn, lekki síður í verki ep
oi-ði. Þau gegndlui einnig ýms^
um störfum á æðri stigwm Rpgl-
unnar.
Sigríður var myndarleg kona
í sjón, og þó enn inyndarlegri j
raun. Áíhugi hennar á mannhset
andi málum gat mcð réttu kall-
ast eldlsegur, og það siö sjðujj
en svo nokki'um fölskva á liannþ
þótt aldtur færðist yfjr iianal
Þung alvara ög heitur vjiji bártl
uppi orð hennar í þeim el’num,
Og verkin wr|u í íullu samræmi
við orðin. j
Nú er Sigríður Seeland líÓS-l
móðir horfin af .sjónarsviðinU
pfidr langt og farsælt ævistarf,
Hafnarfjarðarbær er fátæklegrl
eítir. En þa-kklæti ríkir í liugumj
[fjölmargra, eldri og yngri, setni
henni kynntust. Og ævispoe
hennar stefna í átt, sem öllurai
er gæfa að ganga. —• |
Óiafur Þ. Kristjánsson.
NÝ NÁMSBRAUT
EINS og fram hefur komið
hér í blaðinu, var í sumai'
unnið að lagningu nýs vegar
inn í Lamdmannalaugai' mi&ð það
fyrir augum að koma-st hjá að
aka yfii’ Jökulgilskvíslina, sem
oft getur verið ill yfirferðar í
vatnavöxtum. Var vegurinn
lagður um skriðuna í Suður-
Námi m’eðfoam Jökui'gilskvísl-
irini o-g lokið við hann ein-
hvern tímann sein't í ágúst.
Ekki vitum við, hvað þessi
nýi vegur heitir á pappírum
Vegagerðariinnar eða hvort yf-
irleitt héfur verið haft fyrir
því að gefa honum nafn, nema
einhverjum ferðalangnum,
sem lagt hefur leið sína þarna
inneftir, h'efur hugkvæmzt að
kenna hann við fjallið og kalla
hann Námsbnaut, en það orð
er reyndar notað mikið í ann-
'arri merkingu, svo sem kunn-
ugt er. Virðist þetta vel til
fundið. Fjallið h'eitir sem sé
Námur (kk. eint.) og vegurinn
Námsbraut.
Þrátt fyrir stuttan aldur
þessa vegar, hefur hann þeg-
'ar orðið fyrir alvarlietgum
dkakkaföllum, Jökulgilskvísl-
in hefur nagað úr honum neð-
an frá, svo að hættul'eg skörð
hafa myndazt, en að ofan hef-
ur falllð á hann aur- og grjót-
skriða úr hlíðinni, sem er
sn’arbrött og laus í sér á köfl-
um. Þess vegna ættu þeir, sem
hyggjast 'Ileggja út á þ'essa
nýju Námsbraut að jathugal
vel sinn gaing og viðhafa fullá
varkárni, sérstakl'ega ef þeiocl
eru þarna á fierð í myrkri, eh
lagfæring á veginum fer a<3
líkindum ekki fram fyrr en
með vorinu. — G. G.
SMURT BRAUfi ,
Sniftur — Öi — Eðð
Opið frá kl. 9.
LokaS ki. 23.15 1
Pantið tímanlega f vdzlur
BRAUÐSTOFAN — ;*
M J ÓLKURB ARINN
Laugavegi 162. Súni 16012
TRQLOPUNARHRlNGAR j
Ílrlló? afgrélösla '
Sendum gegn póstkr'öfti.
OUÐM þorsteinssoh j
guflsmSSur
BanftástrœtT IX,