Alþýðublaðið - 22.03.1972, Blaðsíða 11

'Asvc^ipta
STminn
OO
w m W
eftir
Arthur
Mayse
Kross-
gátu-
kríliö
£*?&/£ rriimsBuK w//
1/
<byrfD/R bRmHL FlOKKr £RN íiORG 'LSKfíR H£/T/
6
Z
brfímp /Nfl R/Ffí 5
f
'bLRPPRK blOríurr, ! 9 OrEST GJfiF/ N/Y
i L/F//fíR
RE/Ðt TlTlLL- 3 £/N/< BT i
KVRRÐ 'OV/LJ/
L
VA/V&P SHLÚG V/mnrT 7 V
11 SKYLD! GfíNúr FLOTUR
• II
LOKR SRmm / /0
LrK/LORV - 'ATvK)&L.
^ x; l/* Qs -t '
C öt' ■
i
(j\ ^ ii i' (?) m ^ J> ■
§
Linn reykir ekki, en var nú að þerra afganginn af
sigarettunum úr pakkanum. Hún horfði á Mike, þar
sem hann var að róta ýmsu dóti, sem hafði verið
vafið i ferhyrndan segldúk.
,,Hvað er þetta?” spurði Halsted. ,,Skozk vind-
sæng, eða hvað?”
,,Þetta er nokkuð sem mér einum kemur við,,”
svaraði Mike stuttaralega og flýtti sér að breiða
ábreiðuna aftur yfir farangurinn sinn. „Læknirinn
þinn mundi áreiðanlega ekki vilja það, en reyndu
þetta samt.”
Hann dró upp litinn óupptekinn vasafleyg. Mike
skrúfaði tappann af dálitið hreykinn og hellti ögn i
krús.
,,Vatn eða sótavatn?”
„Ekkert, þakka þér fyrir,” sagði Halsted og bætti
við: ,,Guð blessi þig og launi þér fyrir vikið,
drengur minn.” Hann kreppti fingurna um glasið og
sagði: ,,Héðan i frá skaltu bara kalla mig Morg.”
Halsted var fljótur að tæma úr glasinu. „Viltu
lika?” spurði Mike, en Linn hristi höfuðið.
,,Er viský eitt af þvi, sem gullgrafarar hafa alltaf
með sér?”
,,Nei, þetta er munaður. Hún hafði ekki metið
gestrisni hans rétt. Hann skrúfaði tappann á aftur,
meðan hann hugsaði um, hvernig hann ætti að fara
að þvi að útskýra þessa einmanakennd fyrir henni,
sem aldrei hafði upplifað slikt. „Þegar maður lifir
svona lifi, eins og ég geri, hefur maður sem minnst
meðferðis. Maður hefur ekki meira með sér en
maður getur borið á bakinu. Svona flaska verkar á
sama hátt og gulrótin á asnann. Asninn eltir gul-
rótina, sé henni hagrætt fyrir framan augu asnans.
Ef ég finn reglulega góða gullæð, opna ég flösk-
una.”
,,Og það getur þú ekki gert úr þessu?”
,,Nei, en það er lika gott að hafa fleyginn með-
ferðis, ef maður rekst á annan mann, svo að þótt
flaskan sé kannski dálitið þung, þá er það þess virði
að hafa hana með. „Útskýringin hjá honum var
meinleysisleg. Stúlkan virti hann fyrir sér og
hnykklaði brýnnar. Það var kækur hjá henni, eins
og hún væri að hugsa sig vel um, vega og meta. Hún
byrjaði að spyrja hann i þaula.
„Segðu okkur eitthvað um námugröft, Mike.
Hvað gerir maður. Flakkar maður bara á milli
ánna og vonast eftir gulli? Ég hélt að nú væru
notaðir Geiger—teljarar og fylgzt með
uranium—magni. ’ ’
„Það er lika nokkuð um það. Við erum ekki
margir, sem flækjumst um með gullhreinsipönnur.
Það er nú bara svo með mig, að ég lærði þessa að-
ferð þegar ég var drengur. Ég hef getað unnið fyrir
mér með þessu, Linn.” Það var munaður að tala,
þegar maður hafði einhvern til þess að hlusta á.
Mike gat næstum ekki stillt sig um að fara út i smá-
atriði. „En að sjálfsögðu er ég alltaf vakandi fyrir
þvi að finna loksins gull svo um munar.”
„Það gerist sjálfsagt ekki allt of oft, eða hvað?
Hún hafði velt sér á magann og studdi nú hönd undir
kinn. Hún liktist iðnum nemanda, sem hlustar á
fyrirlestur.
„Nei, ekki alltof oft. Loforð um mikið gull er ekki
nóg. í svona landi verður gullið að vera óvenjulega
mikið, ef það á borga sig að nýta það. Það er erfitt
að flytja málminn til vegar eða til strandar.” Hann
brosti til hennar. „Þú hefur sjálfsagt tekið eftir þvi,
að við höfum ekki allt of marga vegi hérna i há-
lendinu. Landsvæðið hérna hentar heldur ekki vel
fyrir hesta. Það er of mikið um klappir og urðir,
sem færu illa með hófa hestsins.”
Mike hafði haldið að Halsted svæfi, en nú rumdi i
honum svo að auðséð var, að hann hafði hlustað á
það, sem þeim fór á milli „Hvernig væri að notast
við flugvél?”
„Það litur vel út, á pappirnum að minnsta kosti.
En það er dýrt, og hér eru ekki margir staðir, sem
til greina kæmu sem flugvellir. Ég held helzt, að
þyrlur séu framtiðarlausnin.”
„Hm, hm, Hvernig hefur þér gengið núna,
Langskeggur?”
„Þolanlega. Ég helgaði mér nokkuð stórt svæði
RUTH SNYDER OG JUDD GREY
„Og kysstuð þér hann”? spurði
saksóknarinn. Ruth neyddist til
að viðurkenna það. Hún viður-
kenndi einnig að hún hefði farið
niður með Judd og af þvi tilefni
spurpi Frossel: „Og þótt þér
vissuð, eða hélduð, að hann hafði
komið til hússins til að drepa
eiginmann yðar, settust þér hjá
honum niðri og þið ræddust við?”
Ruth svaraði þessu játandi. ,,Og
megintilgangur yðar var að telja
honum hughvarf, koma honum út
úr húsinu og sjá til þess að hann
kæmi þangað ekki aftur?” Enn
svaraði Ruth játandi. Að það
hefði verið meginmarkmið
hennar að koma honum út úr
húsinu. Hversvegna hafði hún þá
hleypt honum inn með þvi að
skilja báðar dyr eftir ólæstar?
Hversvegna hafði hún ekki á
einhvern hátt reynt að hindra
hann i að komast inn i húsið? Við
þessum spurningum gat Ruth
ekki gefið neitt svar. Hún viður-
kenndi lika að hún hefði ekkert
gert til hjálpar manni sinum, og
hafði leyft Judd að setja innbrotið
á svið og binda hana áður en hann
fór. Aðstoðar saksóknarinn dró
þá ályktun að Ruth færi með aug-
ljósar blekkingar. Hann hafði
sýnt fram á nokkur minniháttar
ónákvæmnisatriði i sögu hennar
og framburður hennar i þá veru
að hún heföi reynt að aftra Judd
frá að fremja fyrirætlun sina,
væri greinilega vafasamur. Nú,
þegar hún yfirgaf vitnastúkuna,
leituðu augu hennar til meðsak-
borningsins, Judds . Ef hann
styddi sögu hennar gæti hann
bjargað henni frá rafmagns-
stólnum. Hann var eina von
Ruthar.
V.
Þau orð. sem annar lögfræð-
ingur Judds Samuel Miller, lét
falla, sögðu Ruth að Judd ætlaði
að kasta henni fyrir úlfana. Hann
gat ekki umflúið örlög sin, en
hann var greinilega áfram um að
sýna sig fyrir augliti heimsins,
sem verkfæri i höndum Ruthar.
Judd hafði enga möguleika til að
bjarga lifi sinu og hann var ák-
veðinn i að Ruth skyldi fylgja
honum i dauðann.
Hr. Miller byrjaði með þvi að
segja: ,,Vér munum rekja fyrir
yður mestu sorgarsögu hins
mennska hjarta. Sögu mannlegs
þrihyrnings, óleyfilegra ásta,
óeðlilegs sambands og æruleysis,
sem nokkur maður hefur orðið að
rekja fyrir rétti Og hann hélt
áfram með þvi að segja að Judd
hefði verið ófær af drykkju. Hug-
ur hans vissi aldrei hvað hendur
hans höföust að. Hann stjórnaðist
ekki af eigin vilja, heldur öðrum.
,,Judd Grey mun rekja yður
átakanlegan hörmulegan og tár-
stokkinn harmleik mannlegs
hjálparleysis, yfirráða og falls.
Sagan, sem hann mun segja er
sönn. Vér biðjum ykkur, heiöraða
kviðdómendur, að hlusta á hana
með þolinmæði, hugsa itarlega
um hana og fella yfir henni rétt-
látan dóm.” Hann lofaði þeim að
sagan, sem Grey myndi segja
þeim, yrði „áhugaverðasti,
mannlegur harmleikur, sem
nokkru sinni hefði verið sagður og
rakinn fyrir dómstóli.” Kviðdóm-
endurnir myndu aldrei nokkurn
timan gleyma henni. Judd myndi
opinbera þeim hvert smáatriði
lifs sins og þessa harmleiks
óleyfilegs sambands sem hann
hafði verið dreginn inn i. Hann
væri aumkunarvert fórnarlamb
undirföruls og grimms höggorms
i konuliki.
t vitnastúkunni játaði Judd
Grey syndir sinar opinberlega.
Hann rakti af nosturslegri nák-
væmni innstu hugsanir sinar og
dró ekki dui á neitt. Hann sleppti
engu smáatriði og hlifði sjálfum
sér hvergi. En hann hlifði Ruth
ekki heldur. Ilann leit aldrei til
hennar, allan timann, sem hann
var i vitnastúkunni.
Hann var undir stjórn frú
Snyder. Ekkert gat fengið hann
ofan af þvi. Sjálfur hafði hann
verið ringlaður og varla vitað
hvað hann var að gera. t vitnis-
burði sinum notaði Judd aftur og
aftur setningarnar: „Ég var tals-
vert undir áhrifum”, og ég tæmdi
flöskuna”. Einum blaðamann-
anna varð að orði: „Það eru ekki
til svona margir sjússar i heimin-
um ’ ’!
Baráttan milli Ruth og Judd
var svo tekin upp aftur af lög-
fræðingum beggja, Millard fyrir
Judd og Dana Wallace fyrir Ruth.
Millard talaði fyrst: „Ég ætla að
höfða til yðar, höfða til yðar eins
og Judd Grey væri minn eigin
sonur, vegna þess að ég trúi á
hann.” Hann fræddi kviðdóminn
á þvi að Judd hefði átt bernzku
sina á dásamlegu heimili, þar
sem yndisleg móðir vakti yfir
honum og ól hann upp i afbrýðis-
samri ástúð. Lif Judds var
hamingusamt allt frá vöggu til
ársins 1925. 1 júnimánuði það ár,
„varð á vegi hans, heillandi
kvendjöfull. Þessi kona. Þessi
einkennilega eiturnaðra i mann-
sliki var óheilbrigð. Kynkvöt
hennar var óseðjandi og alls
krefjandi. Hún var haldin dýrs-
legum losta, sem aldrei var hægt
að fullnægja”. Hún saug i sig
styrk og lifsþrótt Judds og afleið-
ingarnar voru óumflýjanlegar.
Hinn veiklaði einstaklingur sótti i
deyfandi lyf. Hann drakk og
drakk. Þegar hún var búin að
veikja siðferðilega ábyrgðar-
vitund hans, plantaði hún i huga
hans hinni ófrávikjanlegu og alls-
ráðandi ákvörðun sinni, að losna
við eiginmann sinn. Hún notaði
likama sinn til að fjötra Judd.
Hún vissi að hún hafði hann á
valdi sinu. Lymskulega plantaði
hún uppástungunni i hug hans og
smátt og smátt mótaði hún hann
eftir vilja sinum. Hann varð ekki
annað en mannsleg brúða,
viljalaust verkfæri. Fjórum sinn-
um reyndi hún sjálf að
drepa eiginmann sinn, en
komst að þvi að hún gat
ekki gert það hjálparlaust. Með
köldum, samvizkulausum og
diöfullegum hætti mótaði hún
Judd við hæfi fyrirætlunar sinnar.
Millard bvatti kviðdóminn til aö
dæma Judd aðeins fyrir mann-
Sögufræg sakamál ■ Fyrsta frásögn
Miðvikudagur 22. marz 1972
0