Alþýðublaðið - 30.05.1972, Blaðsíða 11

A VALDI VIÐATTUNNAR
eftir
Arthur
Mayse
Kross-
gátu-
krílið
•Y- D Ct V " Dí. /AVR OFull ! UR i
I úen"
SULTfí
f
Fuáip/n KONfi FUfíL
í J?r ufíUG
NfíiaN LFf Tjfífífí 5 nq dFr
’’ khf
GRLF UR
l NZj 5ÖKST.
UNM' ‘ Uk yifíVK
u
t
i>Tt‘KK uR
i • u\ 35 ■ Civ ■ 3 ■ '
br- 3 1) 1] r c . sci?
irffich öiir
5>cac i ■ SlQ cor~-'0
sjo
skemmta okkur i Konross, þegar læknarnir hafa
tjaslað þér saman, pabbi”.
Halstedhrasaði og Mike greip um handlegg hans.
Jökulruðningurinn var ekki langt undan.
„Hvernig hefurðu það, Morg?”
,,Ágætt. Hættu að spyrja þetta, strákur. Ég hef
það fint”.
Hann var skeggjaður, svitadropar á enni hans og
kinnarnar rjóðar af sótthita. Hann skjögraði áfram,
þolgóður maður, sem vildi ekki gefast upp: Þau
nálguðust nú fyrirhugað takmark, jökulruðninginn.
Linn kastaði frá sér stafnum og settist niður á
milli steinanna. Hingað til höfðu skinnskórnir dug-
að, en Mike óskaði, að hún hefði stigvél.
Góð stigvél, tvöföld og með hinni sérstöku
einangrun skósmiðsins i Kinross og maður rann
ekki á. Félagi hans hafði sýnt fram á þýðingu góðra
stigvéla. Hann myndi ekki vilja borga 50 dollara
fyrir venjuleg stigvél, en þessi voru þess virði.
En, eins og komið var, gátu engin stigvél bjargað
fæti Halsteds, hugsaði hann, meðan hann hjálpaði
honum að setjast i skjóli við stóran stein. Aurinn
var heitur af sólinni. Það var engin flugvél, ekkert
vélarhlj. og það var kominn bjartur dagur og góða
veðrið virtist ætla að haldast. Áreiðanlega var búið
að leiða allt það svæði, sem byrjað hafði verið á og
án efa, höfðu þeir flutt sig annað hvort norður, eða
suður. Menn björgunarsveitar kanadiska flughers-
ins voru sérfræðingar á þessu sviði, en jafnvel þess-
ir vængjuðu blóðhundar þurftu einhver spor til að
fara eftir.
Mike tók af sér byrði sina og settist með kross-
lagða fætur. Ef óskirnar rættust, þá þyrfti Linn
engin fjallastigvél, þá væri hún nú þegar i Kinross
með föður sinum, eða ef til vill ennþá betra, i Oak-
land og lifði sinu skipulega lifi, fara i dömuboð, eða
ef til vill að taka á móti brúðkaupsgjöfunum, sem
streymdu að.
,,Þér bjargið yður framúrskarandi vel, hertoga-
ynja”, sagði hann við hana.
,,Njósnaferð. En ég get ekki fundið eldspýtur til
að kveikja bál. Hafið þér eldspýtur?”
Mike kinkaði kolli brosandi. Morg hafði haft rangt
fyrir sér, hún var alls ekki tepruleg, hún hafði góða
kimnigáfu, eða að minnstakosti var að þroska hana.
Hann hallaði sér aftur, með hendurnar undir
hnakkann, steinarnir voru volgir viðkomu, og svöl
gjólan frá jöklinum ýfði hár hans. Hann ætlaði að
senda persónulega brúðkaupsgjöf til ungfrú Linnea
Halsted frá Oakland og Maxadajöklinum. Hana
langaði i öxina hans, svo hann ætlaði að senda henni
eina, ekki hans eigin, heldur nýja af sömu gerð,
sem hún gæti lamið i kjallaragólfið. Beitt stál eyði-
leggur vináttu, þetta hafði verið ein af lifsreglum
Meg frænku. Mike deplaði augunum á móti sólu og
leit yfir hina löngu leið, sem var, að baki frá
Maxadafjöllunum.
Eða var það eitthvað, er var sterkara en vinátta,
sem myndi eyðileggjast. Hún var engin fegurðar-
dis, jafnvel, þótt maður gæti ekki sagt, að hún væri
hversdagsleg, þar sem hún sat þarna, velgreidd og
máluð i framan. Hann leit til hennar og brosti, og
þetta litla, alvarlega andlit, með finlegum augna-
brúnunum yfir grábláu augunum og fögrum munn-
inum endurgalt bros hans. Hann var hrifinn af þess-
ari stúlku, hann gæti án mikils erfiðleika orðið
meira en hrifinn af Linny Halsted.
Þessi viðurkenning varð svolitið áfall fyrir hann.
Hann varð ruglaður og sneri sér að föður hennar og
skozkur framburðurinn var áberandi. ,,Ég geri ráð
fyrir að þú haldir áfram að angra mig, þar til ég hef
sagt þér söguna um hafmeyjarspúninn: Það byrjaði
þannig að við höfðum gert það gott á eftirlitsstað
Ves Jones við upptök Anzag-fljótsins. ,,Við höfðum
fundið tvö gullhylki i einni af þveránum og vorum
komnir heim með nokkuð mikið af gullsandi og gull-
klumpa á stærð við baun. Þegar við höfðum skipt
þessu i peninga, tók Ves það i sig að fljúga til New
York”.
,,Og lika þér?”, spurði Linn. Augu hennar höfðu
aftur skipt lit og voru nú himinblá.
helming. „Z" og Bingen sögðu
þeim að ráðizt hefði verið inn i
aðalstöðvarnar daginn áður og
lagt hald á fjögurra mánaða
safn sendra og móttekinna
skeyta, sem geymd voru á skrif-
stofunni þvert ofani allar regl-
ur. Einnig náði Gestapo listum
með nöfnum margra meiri-
háttar stuðningsmanna
mótspyrnuhreyfingarinnar.
Nard og aðrir háttsettir foringj-
ar höfðu verið teknir fastir. „Z”
hafði sjálfur verið tekinn en var
siðan sleppt aftur og Alain hafði
einnig sloppið naumlega. Þrátt
fyrir þetta mikla afhroð, létu
„Z” og Bingen sér enn fátt um
finnast.
Fáum dögum siöar urðu þeir
þess visari, að Morinaud ofursti
hefði verið fangelsaður og hefði
gleypt eyanidetöflu sina heldur
en eiga á hættu að láta bugast af
pyndingum. Þetta siðasta áfall
var algert reiðarslag fyrir her-
stjórn andspyrnuhreyfingar-
innar á hernumda svæðinu.
Eltingaleikurinn var nú i full-
um gangi og til að villa um fyrir
ofsóknarmönnum sinum skiptu
þeir Yeo—Thomas og Brosso-
lette enn um verustað: Brosso-
lette flutti til likamsræktar-
kennarans Suni Sandöe, og
Yeo—Thomas til ibúðar Jeanne
Helbling i Neuilly, þarsem hann
varð Monsieur Tirelli.
Handtökum fjölgaði si og æ.
Njósnararnir tveir urðu að gera
sérstakar varúðarráðstafanir
gegn þvi að þeim væri veitt
eftirför. Bingen kom einn
daginn til stefnumóts með heila
þrjá snuðrara á hælum sér -
Brossolette og Yeo—Thomas
tóku við þeim og hristu þá af sér
með þvi að stökkva upp i sinn
hvorn reiðhjólavagninn á Place
ST. Augustin. Enn einn blóð-
hundinn losnaði Yeo—Thomas
við á innborgarlestinni með þvi
að fara úr á einni stöðinni en
stökkva aftur uppi lestina um
leið og hún fór af stað: einn til
viðbótar ginnti hann niður i
kjallara vöruhússins Printemps
og smeygði sér út um inngöngu-
dyr starfsfólksins á meðan
snuðrarinn var aö brjótast
gegnum ös viðskiptavina.
Enn var margt ógert: koma
varð á viðunandi sambandi
milli svæðisstjóranna og
mótspy rnuhrey fingarinnar:
stappa varö stálinu i flug-
aðgerðaforingjana og herliðs-
foringjana, sem deilur og hand-
tökur höfðu dregið úr allan
kjark. Herða varð á öllum
öryggisreglum og heimsækja
varö samtökin i sveitum land-
sins og knýja þau til að fara eftir
þeim fyrirmælum sem þau
fengju Irá Hondon.
Jafnvel fyrstu undirbúnings-
atriði slikra ráðstafana þýddu
að halda varð stefnumót og
fundi við gifurlega áhættu. Hin
hugdjarfa José, Nicole, Denise,
Jacqueline og Claire voru hafð-
ar til að ná sambandi við þá
mörgu njósnara, sem Brosso-
lette og Yeo—Thomas sögðu þá
fyrir verkum. Þær voru þó ekki
nóg. Með aðstoð José Dupuis
fengust til starfa þrir ungir
menn, sem föðurlandshollur
prestur hafði mælt með. Þeir
voru André, sem varð sérlegur
sendiboði Yeo—Thomas undir
dulnefninu „Horace”,
Josseaume, sem gegndi svipuðu
hlutverki fyrir José og nefndur
var „Agenor”, og sá þriðji var
tuttugu og fjögurra ára gamall
maður, sem gerðist boðberi
fyrir Brossolette.
Lestin til Parisar fór ekki fyrr
en kiukkan hálf-tólf svo hann
varð að biða i þrjár klukku-
stundir á næðingssömum
brautarpallinum - hann taldi
óvarlegt að leita uppi veitinga-
stofu i bænum þar sem Gestapo
hafði fjölmennt lið i Bourg.
Þreyttur og syfjaður settist
hann á vörukassa og hallaði sér
Yeo-Thomas
uppað vegg. Klukkan hált-
ellefu var tilkynnt, að
skemmdarverkamenn hefðu
eyðilagt járnbrautina og að
Parisarlestin hefði verið kölluð
aftur. En fólkið á brautar-
stöðinni hélt áfram að biða.
Uggandi yfir töfinni og þvi að
vera orðinn viðskila við vini
sina i Maquis sveitinni fór
Yeo—Thomas til stöðvar-
stjórans til að spyrjast fyrir og
skýrði ákefð sina með þvi, að
kona sin lægi fyrir dauðanum i
Paris. Stöðvarstjórinn sagði
honum, að ef viðgerðaflokkarn-
ir yrðu fljótir að ljúka vinnu
sinni gæti morgunlest komið
honum til Lyon nógu snemma til
að ná i niu-lestina til
Parisar.
t
Yeo—Thomas lofaði að vekja
ekki falskar vonir hjá hinu
fólkinu með þvi að miðla þvi af
þessum upplýsingum, dottaði
siðan standandi upp á endann i
biöstofunni, þvi einhver hafði
lagt undir sig kassann hans.
Mörgum klukkustundum sið-
ar, en þó meðan enn var dimmt,
dró ryðgaður og fornfálegur
eimvagn skröltandi vagnalest
upp að brautarpallinum.
Vagnarnir voru allir málaðir i
ólikum grænum litum, svo lestin
liktist mest stagbættum sokk.
Sætin voru öll úr tré og flestir
gluggarnir voru brotnir.
Yeo—Thomas var of kalt til að
hann gæti sofið, svo hann
hnipraöi sig saman i horni eftir
að hafa fengiðsér vænan teyg af
Mirabelle úr vasapela sinum.
Klukkan hálf-sjö lagði lestin af
stað meö rykk. Vélin hvæsti,
drundi, iskraði og þrumaði,
vagnarnir skókust eins og þeir
væru á ferhyrndum hjólum -
hægt og skrykkjótt bröltu þeir
gegnum tómlegt morgunsárið i
Þriðjudagur 30 mai 1972
o