Alþýðublaðið - 20.06.1972, Blaðsíða 11

Kross-
gátu-
kríliö
TR/M/nftft/ /YA^
KíDKfí BP.ÚW 2 E/r*S> e>v'/*s S'/BU TÓV/MH UTÆK/ b'ok
b
‘oEP/
/n'ftTT LEYSI £KK/ HLVJft
t“ 5 KCXjftR VVR S HÖLftH
am
\ FRETTft ■bToFft LE./K tæk/ð
FOR RUCrG ft
■ urv& ✓/g/ V£RZL.
VftHT ftNlR
Gmu 5K/P GfíjbT /n/ss/R -r-/l
1, I
RoRk AÐ/ 9 *
^ • " u> . • íi
1> r- o- u> u> ^ C\ tt> <y ts -í o>
^ C >*> i>'H •
' tb ib 1>'VQ;Ú> S'VC'Vm
0>> ■ ^ ÖA><b
~S^C; <>; C,1>1X> t^>
r , r . _ eftir
A VAI m VlfflATTIINI |AD Arthur
H vHL 111 VlUHIIUIll llflll Mayse
Þau voru i skóginum, sem hún hafði þráð svo
mjög daginn áður og svo var þetta bara ný tál-
mynd, ný vonbrigði. Lágskógurinn hindraði að þau
kæmust leiðar sinnar, enginn frumskógurgæti verið
verri. Fúið kjarr þakti jarðveginn. Þykkustu grein-
arnar mynduðu mjúkt, svampkennt lag. Ein þeirra
brotnaði undan fæti hennar. Hún sökk upp að hné,
skrámaðist á öklanum og varð að beygja sig fram
til að finna mokkasinuna. Sex skrefum framar var
ný torfæra fallinna trjáa, hulin af gróðrinum. Og
handan við hana var önnur hindrun og enn önnur,
allar þessar gildrur virtust engan endi ætla að taka.
Hún hafði heyrt Mike tala um það, hvilikt helviti
greniþykkni væri, og það voru orð að sönnu. Þetta
var engu auðveldara fyrir hann, þar sem hann gat
ekki beitt fyrir sig höndunum. Einu sinni féll hann,
og Linn, sem staulaðist á eftir þeim heyrði föður
sinn stynja. En Mike hafði aðeins fallið á hnén.
Hann stóð upp bölvandi og réðst enn á gróðurinn,
það brast i kjarrinu og stigvél hans sukku i votan
mjúkan mosann. Nýr, grýttur spölur varð þeim til
nokkurs léttis, en þetta var aðeins smáspotti, og
handan við staðinn, þar sem hann endaði úti i ánni,
tók teygjanlegur grænn vegurinn við þeim aftur.
Þannig héldu þau áfram, Sólin var horfin, og regn-
úði var tekinn að streyma yfir þau, en Linn var ekki
kalt, enda þótt hún væri gegnblaut siðan hún steig
fyrst fæti inn i skóginn. Áreynslan hitaði henni, sviti
blandaðist rigningunni og regnleifum gærdagsins
og ef til vill rigningu aldanna. Rigningin fór að falla
þéttar af himni, sem þau sáu reyndar sjaldnast, og
steyptist yfir þau af trjágreinunum. Frumskógur-
inn var sem steypibað, þar sem þau strituðu áfram.
Er þau komust að þriðja grýtta kaflanum, leyfði
Mike þeim að hvilast um stund. Hann gaut horn-
auga til Linn; sjálfur var hann allur rifinn og hún
var aftur farin að hata hann innilega.
„Heyrðu mig nú, hertogafrú, gönguferðinni i
skemmtigarðinum er lokið. Hvers vegna getur þú
ekki hjálpað mér aðeins?” Hann var farinn að
verða önugur við hana, ruddalegur og ófyrirleitinn.
Ef hann reyndi nokkurn tima að kyssa hana aftur
myndi hún bita hann, alveg eins og hún hafði bitið
ráðskonuna. ,,Næst getur þú gengið á undan”,
þrumaði hann, ,,og rutt leið fyrir mig gegnum
þykknið.”
Hún kinkaði kolli, en þorði ekki að treysta rödd-
inni. Þau fóru yfir litla kvisl. Árfarvegurinn
þrengdist, flúðunum fækkaði, niðurinn i vatninu
hækkaði. Stór klettur reis upp úr vatninu og áin
myndaði freyðandi hringiðu fyrir neðan hindrunina.
Linn varð ljóst, að henni gazt ekki að Maxada-ánni,
þegar hún strauk blautt hárið frá enninu og sá
vatnsflauminn i gegnum rifu i skógarþykkninu.
„Reyndu nú að flýta þér svolitið”, Mike rak hana
áfram.
Hún lyfti upp höndunum til að vernda andlitið og
réðst á næstu hindrun. Þetta var álagaskógur,eins
og úr hræðilegum draumi, tré hans voru skrimsli og
lággróðurinn ógnvekjandi. Jafnvel grá, þrumandi
áin var betri.
Þau komu að dálitlu rjóðri. Hinum megin árinnar
uppi i skógivaxinni hlið, sáu þau stóran klett. Neðst
i honum var ferhyrnt, svart op sem gat ekki verið
gert af náttúrunnar höndum. Inni i kjarrinu gat
Linn greint veggina á þaklausum kofa.
Mike kvartaði við hliðina á henni.
,,Æ, hættu þessu”. hrópaði hún til hans. Heldur
þú, að þetta verði auðveldara með þvi að kvarta?”
Hann urraði: ,,Já Ves sagði mér rangt til. Ég hef
farið með ykkur öfugum megin árinnar.”
„Það er ótrúlegt. Ég var farin að halda, að félagi
þinn væri ofurmenni”. Hún þurrkaði regndropa af
andlitinu, hrukkaði ennið og leit til hans i gegnum
þokumóðuna. „Auk þess er ekki auðveldara að ferð-
ast þar heldur en hérna megin.”
„Þarna eru ýmsir hlutir sem ég get notað, naglar
og kannski stálvir. Þetta get ég fundið við nám-
una.”
Hann kiknaði undan þunga föður hennar, yggldi
sig og tautaði eitthvað. Loks sneri hann sér ákveð-
inn við og gekk að skógarjaðrinum. Án þess að
segja orð lagði hann Halsted varlega á jörðina og
gaf Linn merki um að leggja byrðina frá sér. Hann
HVITA KANINAN
væri ekki á meðal þeirra sem
særðust i loftárásunum, sem þá
var verið að gera á London.
Hann var staddur i ibúð Suni
Sandöe i rue Claude Chahu
þegar honum var tilkynnt að nú
væri allt reiðubúið fyrir tilraun
til að bjarga þeim Bollaert og
Brossolette úr Rennes fangelsi.
Hann ákvað að fara til Rennes
að kvöldi hins 21. marz, en þar
eð hann vildi ganga úr skugga
um að flugaðgerðirnar i
Touraine héraði gengju snurðu-
laust, mælti hann sér mót þá um
morguninn við nýjan milli
göngumann að nafni Antonin,
sem átti að taka boð frá honum
til Clouet des Pesruches.
Stefnumótið átti að eiga sér stað
klukkan ellefu á Passy brautar-
stöðinni, sem gagnstætt öðrum
stöðvum var staðsett uppi á um-
ferðarbrú, Antonin átti að
ganga niður þrepin til vinstri og
Tommy að koma upp þau til
hægri, þeir áttu að mætast fyrir
framan blaðsöluturn næst far-
miðasölunni og gera sér upp
undrun.
Þegar klukkan sló ellefu, fór
Yeo-Thomas framhjá blaðsölu-
turninum, en Antonin var
hvergi sjáanlegur. Undir venju-
legum kringumstæðum hefði
Yeo-Thomas ekki brotið þá
öryggisreglu sina að biða ekki
eftir óstundvisum samstarfs-
manni, en mikið reið á að fyrir-
mæli bærust til Clouet des
Pesruches þegar i stað, ef vera
kynni að Tommy tefðist lengur i
Rennes en áætlað var. Hann
gekk þessvegna niður þrepin
hinum megin við stöðina og kom
upp aftur og notaði þá sama
stigann og áður. Þegar hann var
kominn upp á fyrsta pallinn og
sá enn ekkert bóla á Antonin,
datt honum i hug hvort hann
ætti að koma föður sinum á
óvart með heimsókn, en ibúð
hans var aðeins steinsnar frá.
Hann afréð þó að láta skylduna
ganga fyrir skemmtuninni og
hélt áfram upp stigann i gegn-
um mannþyrpinguna, sem var
að koma með siðustu lestinni og
taldi sig nokkuð öruggan þar.
Þegar hann var að koma upp á
siðasta stigapallinn, sem lá að
farmiðasölunni réðust að hon-
um fimm borgaraklæddir
menn, skelltu á hann handjárn-
um og hófu visindalega leit i
vösum hans. 1 þvi gekk Antonin
framhjá, hinum megin i stigan-
um i fylgd tveggja óeinkennis-
klæddra Gestapomanna, hann
leit á Tommy og var leiddur á
brott.
— Wir haben Shelley, hróp-
uðu fangaverðir Tommys i
fögnuði.
10. kafli
Strax og Yeo-Thomas hafði
verið handjárnaður, tóku tveir
Gestapomennirnir að ýta frá
órólegri mannþrönginni - þeir
bönnuðu aðgang að brautar-
stöðinni og hótuðu að skjóta
hvern þann er reyndi að nálgast
fanga þeirra. t örfáar minútur
stóð Tommy, righaldið af vörð-
um sinum á litlu opnu svæði i
tröppunum, umluktur
manngrúa tuttugu metrum fyrir
ofan og tuttugu metrum fyrir
neðan og á andlitum áhorfend-
anna gat að lita ótta eða með-
aumkun eða það skömmustulega
ógeð, sem menn lita með raunir'
annarra án þess að trúa að þeir
geti nokkurntima ratað i þær
sjálfir. En þessi uppstilling stóð
aðeins skamma stund, fljótlega
var hann rekinn áfram upp
tröppurnar, gegnum
mannþyrpinguna og inn i
Citroen bil með einkennisbún-
um ökumanni, sem beðið hafði
við hornið á Boulevard Deless-
ert. Hann var látinn setjast i
aftursætið með sinn lögreglu-
manninn á hvora hlið. Um leið
og billinn lagði af stað hófu þeir
að berja hann i andlitið til skipt-
is.
Yeo-Thomas
— Shelley, æptu þeir. Wir
haben Shelley. Englischer
Offizier. Terrorist. Schwein-
hund. Scheisskerl.
Þessi hryllilega formælinga-
runa hélt áfram unz þeir komu
til aðalstöðva Gestapo i rue des
Saussaies, og það gerði bar-
smiðin lika. Tommy þótti sem
höfuð sitt væri orðið helmingi
stærra og blóðið lak úr bólgnu
andliti hans niður á skyrtuna og
fötin, Hann segist hafa orðið
undrandi á þvi hvernig hann
„hugsaði alveg ópersónulega
rétt eins og þetta væri annar
maður, sem verið væri að berja,
og það var furðuleg tilfinningU
Það hlýtur hún að hafa verið.
En það sem ennþá furðulegra
var, á þessari pislarferð til
langelsisins gat hann velt þvi
fyrir sér, hvort tilraunin til að
bjarga þeim Bollaert og Bross-
olette myndi verða gerð þrátt
fyrirþetta og hvað hann ætti að
segja þegar hann yrði yfir-
heyrður.
Ljóst var, að Dodkin sagan
myndi nú ekki duga óbreytt: sú
staðreynd, að Gestapomenn-
irnir höfðu ávarpað hann sem
Shelley, benti til að Antonin
hefði kjaftað frá. (Hann komst
að þvi siðar, að þegar milli-
göngumaðurinn hefði verið tek-
inn hefði fundizt á honum miði
áletraður SHELLEY PASSY 11,
þrátt fyrir allar reglur þar að
lútandi. Það var þvi augljóst, að
Þjóðverjarnir myndu vita, að
hin óvefengjanlegu skilriki hans
með nafni Gaonachs, væru samt
sem áður fölsuð. Gestapo vissi
og hafði lengi vitað, að Shelley
væri brezkur liðsforingi, en þeir
vissu ekki hvert var raunveru-
legt nafn þessa brezka liðsfor-
ingja. Ef þeir kæmust að þvi
hver hann var i raun og veru og
tækist ekki að fá hann til að
Þriðjudagur 20. júni 1972