Alþýðublaðið - 21.11.1975, Blaðsíða 8

SKEMMTANIR — SKEMMTANIR,
'IIÓTEL LÖFTLEÍÐIR
Cafeteria, veitingasalur með sjálfsafgreiðslu opin alla
daga.
HÓTEL LOFTLEIÐIR ■;
Biómasalur, opinn alla daga vikunnar.
HÓTEL BORG
við Austurvöll. Hesturation, bar og dans I Gyllta
salnum.
Sími 1X440.
HÓTEL SAGA ?
Grillið opið alla daga. Mfmisbar og Astrabar, opið alla
daga nema miðvikudaga. Simi 20890. 1
INGÓLFS CAFÉ
við Hverfisgötu. — Gömlu og nýju dansarnir. Slmi 12826.
ÞÓRSCAFÉ
Opið á hverju kvöldi. Simi 23333.
SKEMlftTANIR — SKEMMTANÍR
Ingólfs-Café
Gömludansarnir í kvöld kl. 9
Hljómsveit Garðars Jóhannessonar.
Söngvari Björn Þorgeirsson.
Aðgöngumiðasala frá kl. 8. — Simi 12826.
Seðlabanki
íslands
vil ráða fólk til starfa i gjaldeyriseftirliti
og endurskoðun.
Stúdents- eða verslunarmenntun áskilin.
Upplýsingar hjá starfsmannastjóra kl. 11-
12. Fyrirspurnum ekki svarað i sima.
FRAMHALDSSAGAN m-

i m
HORMl® ~sim' 81866 - eða sendið greinar á ritstjórn Alþýðublaðsins
Farþegar: opnið
sjálfir vagnana!
Það eru tvær orðsendingar frá
farþegum strætisvagna Reykja-
vikurborgar I Horninu i dag. Sú
fyrri varðar framkvæmdir við
biðskýli á Hlemmtorgi, hin er um
akstursmáta vagnstjóra. En gef-
um nú Hlemmi orðið:
„Það er kominn tími til að
skrifa meira um það, sem hefur
verið i blöðunum um þetta bið-
skýlisræskni, sem okkur er boðið
upp á, á Hlemmtorgi. Nei, bið-
skýli vil ég ekki kalla það, en það
hefur aðallega verið aðsetur fyrir
ólánsmenn, sem leita I ylinn til að
súpa þar rakspirann sinn, svo
venjulegt fólk hefur veigrað sér
við að biða þar inni.
En nú tenur út yfir allan þjófa-
bálk. Einhverjir iðnaðarmenn
eru ráðnir (af Ármannsfelli?) til
að laga þarna innréttinguna,
sennilega á að hafa sérklefa fyrir
spiraneyzlu, annan fyrir þá, sem
biða eftir næsta vagni. Þeir eru
ráðnir, þegar fyrstu kuldaköstin
eru að skella á I vetur, það er ann-
að hvort úrhellisregn og rok svo
varla er stætt, eða þá að það er
fimm stiga frost. En þessir háu
herrar sjást bara aldrei við vinnu
sina. Eru þeir kannski að innrétta
annars staðar á meðan? Svo þarf
fólk að hanga úti i þessu veðri. Ég
tók mig til og opnaði á eigin spýt-
ur, þótt það sé illa séð af vagn-
stjórunum og hleypti fólki inn,
sem hafði beðið lengi, en aldrei
bólar á vagnstjórunum fyrr en á
sömu minútu og þeir eiga að
leggja af stað, kannske seinna.
Ég skora á alla farþega að ýta á
takkann, sem er undir hægra
framljósi vagnanna og opna fyrir
sér sjálfir meðan SVR sér ekki
sóma sinn i þvi að leyfa fólki að
minnsta kosti að biða inni i upp-
hituðum vögnunum. Ef ég verð
kærður fyrir að brjóta af mér eða
einhver annar er kærður, sem
gerir sama og ég, þá kærum við
borgina fyrir vörusvik.
Hlemmur.”
iGrand-Prix eða
Grand-Vogar?
Strætisvagnanotandi hringdi:
,,Ég er einn þeirra, sem nota
strætisvagnana mikið og hef átt
góðsamskipti viðþá allt til þessa,
ef undan eru talin örfá skipti, að
ég hef þurft að biða vegna rösk-
unará timaáætlunum, sem oftast
stafa af skiljanlegum orsökum.
Eitt er þó það atriði, sem ber
meira orðið á nú i seinni tið, og
mér finnst alvarlegra en að þurfa
að biða nokkrar minútur, ellegar
hlaupa eftir vagni til þess að
verða ekki af honum, þetta atriði
er, að mér finnst að margir vagn-
stjórar, einkum þó af yngri kyn-
slóðinni, aki vögnunum eins og
væru þeir einhverjir kappakst-
ursbilar. Þessir vagnstjórar haga
akstri sinum þannig, að engu er
likara en þeir haldi að allir, sem i
vögnunum eru séu spenntir niður
með ólum og sé þvi óhætt, þegar
snarbremsað er eða ekið með
rykkjum og skrykkjum. Ég hef
. margoft lent i þvi sjálfur að hend-
ast til og frá i svona tilvikum. Það
er vist i lagi að ég verði fyrir
þessu, ég hef hingað til getað
haldið mér, hafi einhverja hand-
festu verið að fá, en það gegnir
öðru máli með fólk, sem komið er
á efri ár og á margt i erfiðleikum
með að ganga, þó á sléttum vegi
sé, hvað þá, þegar það lendir i
svona djöfulgangi, sem engum
öðrum tilgangi virðist þjóna en
þeim, að vera siðbúin útrás of-
vaxinna barna, sem haldin eru
bíladellu.
Vegna þess að ég held að at-
hugunarleysi sé hér á ferðinni,
og einnig að ég hef alla tið reynt
þessa þjónustu að góðu einu, þá er
von min sú að ábendingin verði
tekin til vinsamlegrar athugunar
þeirra, sem halda um stjórnvöl-
inn.”
Samtökin dáin
-morð eða slys?
„Flettið upp simaskránni. Þar
stendur „VARÚÐ Á VEGUM”
simi 20535. Aflið yður fleiri upp-
lýsinga, þvi það, sem ritað er i
Dagblaðið er þvi miður alveg
satt, en fleiri blöð þurfa að fjalla
um þetta mál. Spyrjið t.d. Sigurð
E. Ágústsson lögregluþjón Hann
var starfsmaður „V.Á.V.’ en er
nú hjá Umferðarráði. Hvernig
stendur á þvi að slysavarnafull-
trúar una illa hjá S.V.F.Í.? — Er
Horí deilt ó SVfi é
bloiamonnalundi:
Drop í fœðingu
frjóis somtök
tif umferðar-
siysovamo
— segír Baidyin
P. Krístjónsson
ofriki um að kenna? Seinasta
dæmið er um Hálfdán Henrysson,
sem vera átti fulltrúi slysavarna
bæði á sjó og landi, en undi þar
aðeins i eitt ár. Miklar umræður
munu hafa farið fram á siðasta
landsþingi S.V.F.Í. i vor á
Norðurlandi, um störf félagsins
að umferðarslysavarnamálum,
en ekkert verið um það getið i
dagblöðum. Hvers vegna þessi
þögn og aðgerðarleysi? Spyrjið
sima 20535 hvar „Varúð á veg-
um” sé skrásett — og hver hafi
verið (eða sé) formaður þess.
Lesandi Albvðublaðsins,”
MUNIÐ að senda HORNINU
nokkrar llnur.
Utanáskrift:
HORNIÐ,
ritstjórn Alþýðublaðsins,
Síðumúla 11, Reykjavík.
— Það getur hafa breytzt. Hvað verða ekki margir eit-
urlyfjaneytendur, sem hafa fengið slikt uppeldi? Þér
sögðuð sjálfur, að hún hefði brotnað við að eignast van-
skapað barn. Hún þjáist af sjúklegu þunglyndi.
— Þegar við skildum var hún búin að ná sér, sagði Jan.
— Hún vildi halda áfram að vera i hjónabandi. Hún sagði
mér sjálf, að hún elskaði manninn sinn.
— Kannski hann hafi gefið henni töflurnar.
— Ég trúi mörgu á hann, en ekki þvi, svaraði Jan.
— En vinkonan? sagði Jörn hugsandi.
— Ég skal komast að þvi, sagði Jan ákveðinn. — Hvar
funduð þér töflurnar?
— í litilli silfuröskju i náttborðsskúffunni. Ég tók
töflurnar, en skildi öskjuna eftir. Nú verðum við að biða og
sjá, hvernig hún bregzt við.
— Veit systir Ulla um þetta?
Dr. Meiser hristi höfuðið. — Ég vildi ekki blanda henni i
málið. Hún er mjög elskuleg stúlka. Og svo hafa læknar
ekkert leyfi til að gramsa I eigum sjúklinganna.
— Þér sögðuð sjálfir, að tilgangurinn helgaði meðalið,
tautaði Jan. — Mér þykir leitt að hafa blandað yður i þetta
leiðindamál.
— Það er ekki svo slæmt. Þeir samseku halda yfirleitt
kjafti. En ég hef áhyggjur af öðru. Það er verið að reyna
að finna höggstað á yður, dr. Jordan.
Það var Jan einnig sannfærður um. Hann gat ekki annað
en talið Ilonu einn andstæðinga sinna og hún vann ekki til
hagsbóta fyrir Sigrid. Þekkti hún Oluf náið eða hafði hún
annað takmark i huga? Vildi hún eyðileggja Sigrid vegna
þess, aðhún öfundaði hana af arfinum? En hann var næst-
um búinn. Eða var ekki svo?
Loks gat hann ekki hugsað skýrt lengur.
— Við skulum sofa á þessu og vita, hvernig litur út á
morgun, sagði dr. Meiser. — Við verðum að sætta okkur
við, að það er ekki hægt að útiloka fortiðina alveg. Menn
verða að sigrast á sjálfum sér félagi. í yðar sporum færi
ég til yfirlæknisins. Þér vitið ekkert.hvað á eftir að koma
fyrir eða hvernig það endar.
Hvernig yrði endirinn? Ekki einu sinni sú spurning
megnaði að halda vöku fyrir honum. Hann ranglaði upp
til sin og henti sér i rúmið.
Smástund hringsnérist allt i höfði hans, en svo sofnaði
hann.
Honum leið illa, þegar hann fór á fætur um morguninn.
Fyrst vin, svo bjór og loks viski! Sennilega hafði viskiið
haft sitt aðsegja.... eða sú staðreynd, að hann hafði ekkert
borðað.
Hann skánaði ekki einu sinni við kalda sturtu. Sást það á
honum? Hann þorði næstum þvi ekki að fara til dr. Holls,
sem horfði rannsakandi á hann.
— Það hefur staðið lengi, sagði hann striðnislega.
— Nei, það er ekki það. En ég sat inni hjá Meiser, þegar
ég kom heim.
— Þið hafið ekki látið við setuna sitja, sagði dr.'Holl, —
en þér þurfið ekki að biðjast afsökunar.
— Mig langar til að tala við yður um kvöldið i gær, yfir-
læknir.
— Hvers vegna eruð þér svona hátiðlegur? spurði Ste-
fan.
Dr. Jordan valdi orðin vandlega. — Ég hitti frú Reiff að
beiðni hennar til að ræða um frú Brock.
— Þér þurfið ekki að skrifta, sagði Stefan glaðlega. —
En ég verð að viðurkenna, að þetta kom mér á óvart.
— Ég sá það. Vilduð þér hlusta á mig?
— Eftir stofugang, ef þér teljið það áriðandi.
— Það er áriðandi.
Systir Annebaðdr. Jordan að lita inn til Sigrid.
— Hún er mjög óróleg, sagði hún. — Hún blátt áfram
rak dr. Donner út. Hann varð steinhissa. Hann hefur
aldrei lent i öðru eins.
Töflurnar, hugsaði Jan. Hún hefur komizt að þvi, að þær
eru horfnar. Hann hraðaði sér til hennar.
Hún var hágrátandi. — Það hefur verið stolið frá mér,
kjökraði hún loks.
Hann vissi strax, hvað hún átti við, en gætti þess að
koma ekki upp um sig.
AÐST0ÐAR-
LÆKNIRINN
— Bara róleg, Sigrid, sagði hann sefandí. — Hverju var
stolið frá þér?
Hún andvarpaði nokkrum sinnum, en svaraði engu. Hún
náði sér ekki fyrr, en Jan hafði beðið þolinmóður fáeinar
minútur.
— Mig dreymdi vist bara, hvislaði hún.
— Hvað dreymdi þig?
— Að dálitlu hefði verið stolið úr skúffunni minni.
— Hvað var það?
— Eiginlega ekki neitt. Bara piparmyntutöflur, sagði
hún aumingjalega. — Ég ýki allt.
Hann hugsaði sig um andartak.
— Eigum við ekki að vera heiðarleg hvort við annað
Sigrid? spurði hann.
— Við hvað áttu?
— Hvað hefurðu verið eiturlyfjaneytandi lengi?
— Eiturlyfjaneytandi? spurði hún hikandi. — Við hvað
áttu?
— Að töflurnar, sem þú tekur eru lifshættulegar.
tii
ro
i-
0)
>
m 01
*- *-
O) </>
fD
^ CO
§1
'OJ
•- 2»;
£ =
ui iH
Alþýöublaöið
Föstudagur 21. nóvember 1975.