Alþýðublaðið - 20.12.1975, Blaðsíða 10

Oris úrin eru flutt
milliliðalaust beint frá
verksmiðjunum í Sviss
til okkar. Þess vegna
eru þau ódýr hjá okk-
ur. Sjón er sögu ríkari.
Póstsendum.
FRANCH MICHELSEN
ÚRSMIÐAMEISTARI
Laugavegi 39 — Simi 13462.
REYKJAVÍK
Ritstjórn Alþýðublaðsins er í
Síðumúla 11 - Sími 81866
Telpnaskór
Drengjaskór
nýkomnir
Gleðileg jól
Skóverzlun Péturs Andréssonar
Skóverzlunin Framnesvegi 2
STÁLPÍPUR -
GUFULOKAR O.FL.
Tilboð óskast vegna kaupa á eftirtöldum
vörum fyrir gufuveitukerfi Kröfluvirkjun-
ar.
1. Stálpipur, stærðir 25 til 800 m/m
2. Fittings fyrir stálpipur, ýmsar gerðir
3. Flansar, boltar, þéttingar
4. Gufulokar, ýsmar gerðir og stærðir
5. Plötujárn
6. Kúpaðir botnar
TJtboðsgögn eru afhent á skrifstofu vorri
gegn 3.000.- kr. skilatryggingu.
Tilboð verða opnuð á skrifstofu vorri,
þriðjudaginn 27. janúar 1976, kl. 11 :Ö0 f.h.
INNKAUPASTOFNUN RÍKISINS
BORGARTÚNI 7 SÍMI 26844
FRAMHALDSSAGAN Œ —
Sandra tók hikandi viö matseölinum. Hún vissi ekki,
hvernig hún átti aö bregðast viö, en hann tók af henni
vandann.
— Eruö þér ekki nýi ritarinn hans dr. Martins? Má ég
kynna? Noel Desjardins, læknir. Ég er tveim hæöum ofar i
húsinu. Ég sendi húsbónda yöar stundum sjúklinga og ég
held aö hann sé ánægöur með það. Hann brosir a.m.k. til
min, þegar við hittumst og konan hans grettir sig ekki
framan i mig. Ætliö þér að gera það, ef ég býð yður i mat i
kvöld?
Sandra opnaði munninn til að mótmæla, en hann var of
snöggur.
— Ekki svona skelfingu lostin, miss Elmdon. Ég þekki
frænku yðar og vissi, að það var von á yður frá Englandi.
Hann hló striðnislega. — Ég hefði átt að segja yður þetta
strax! Þá hefðuð þér „skilið” þetta betur! Hvernig getið
þér pirt augunum svona?
Sandra hló. Það var ekki annað hægt en að hlæja að hon-
um. Þau töluðu saman eins og gamlir vinir, þegar þau
voru búin að borða.
— Svo þér eigið bráðum eftir að kynnast kanadiska
vetrinum? Þér megið ekki fara á mis við neina af hinum
hefðbundnu hátiðum hér. Hver veit... þér gætuð kannski
orðiö fsdrottningin á grimuballinu! Hann stóö á fætur. —
Eigum við að koma og hringja til frænku yðar? spurði
hann.
Hún heyrði Janet svara.
— Já, farðu út að boröa með Noel, elskan! Hann er kol-
vitlaus, en skaðlaus. Góða skemmtun!
Sandra lagði á og leit á Noel. Hvers vegna fannst henni,
að hún væri að leggja upp i ferðalag?
Hann leit spyrjandi á hana. — Allt i lagi? Ætliö þér að
koma? Hann tók um hönd hennar.
Hún hrinti frá sér öllum efasemdum og brosti til hans. —
Já, takk! Ég verð til kl. hálf sjö. Svo datt henni allt I einu
dálitið i hug. — Ég þarf að verzla áður en ég fer á skrif-
stofuna!
Hún lét mótmæli hans eins og vind um eyrun þjóta og
flýtti sér út.
Hún hafði séð blússu i búðarglugganum á horninu, sem
henni leizt vel á um morguninn.
Hún varóseld enn og fallegri en nokkur blússa, sem hún
hefði getaðkeypt heima... rauð með kinverskum kraga og
Alþýðublaðið
litlum kúluhnöppum. Hún fór inn I búðina og mátaði hana.
Klæðskerasaumuð dragtin var ekki lengur jafnmikil
vinnuflik... einmitt rétta blússan til að fara út i.
Hún leit á afgreiðslustúlkuna. — Ég ætla að fá hana.
Gætuð þér sett hana i kassa, svo að hún krumpist ekki? Ég
ætla að nota hana I kvöld.
Stúlkan brosti. — Með ánægju! Hún klæddi yður ein-
staklega vel. Það finnst „honum” áreiðanlega lika.
Sandra fór inn i lyftuna og hana langaði til að syngja
hástöfum. Hún setti öskjuna undir skrifborðið og fór i
hvita kirtilinn.
Fyrstu sjúklingarnir komu og hún var önnum kafin við
að taka á móti þeim, finna timarit handa þeim og muna,
hvað þeir hétu. Svo kom dr. Martin og aftur byrjuðu vana-
störfin eins og i London. Hreimurinn var annar, andlitin
ný og sjúklingarnir frjálslegri, en hún var ekki lengur
feimin...
Sandra leit upp og horföist i augu við dr. Martin, þegar
siðasti sjúklingurinn var að fara.
— Þetta var góð byrjun! Ég þarf að fara á fund, hafið
samband við konuna mina, ef einhver hringir eftir að ég er
farinn. Þér vitið númerið.
Sandra gekk frá og bjó allt undir næsta dag. Svo fór hún
i nýju blússuna. Kannski var það aðeins birtan inni, en
henni fannst hún ljóm... það var ekki andlitsfarðanum að
þakka. Hún kipptist við og fann, að hún hafði ekki verið
svona ánægð lengi...
Noel Desjardins gat varla slitið af henni augun, þegar
hann kom til að sækja hana. — 1 morgun bauð ég stúlku út
að borða og nú sé ég, hvað hún er falleg. Svona gjör-
breytingu kann ég að meta!
Eitthvað, sem hafði blundað lengi innra með Söndru
vaknað til lifsins og hún fann, að hún naut þess, að dáðst
væri að henni... það var afar notalegt. Hún brosti bjart til
Noels:
— Hvert eigum við að fara?
— A litið veitingahús, þar sem maturinn er góður og tón-
listin þægileg! Hann opnaði dyrnar fyrir henni og sagði,
þegar þau gengu að lyftunni: — Ég var að hugsa um að
ganga, nema þér séuð of þreytt? Það er stutt þangað og
það er auðveldara að skilja bilinn eftir hér en leita að
stæði á þessum tima sólarhringsins.
Þau gengu samsiðis upp bratta götuna að Sherbrooke
Street með öllum sinum glitrandi ljósúm og bllamergð.
Meðan þau biðu eftir ljósaskiptum götuvitanna leit
Sandra kringum sig. Fótgangendur voru að fara yfir göt
una og allt i einu kom hún auga á hávaxinn ungan mann i
einkennisbúningi. Hún kipptist við. Hlægilegt, blátt áfram
hlægilegt! Það úði allt og grúði af dökkhærðum flugmönn-
um, sem ekki hétu Alan Haines. En svo vildi það til, að
leiðir þeirra Noels skildust andartak og hún stoð augliti til
auglits við þennan mann. Hann leit yfir höfuð hennar, en
hún þekktihvern drátt i andlitinu...þetta var Alan og hann
var i Montreal! Fólkið hélt áfram og hún sá þennan
hávaxna mann hverfa sér sýnum og hélt helzt að sig væri
að dreyma.
Noel leit á hana.
— Hvað er að? Þér litið út fyrir að hafa séð draug!
Sandra dró andann djúpt. Þetta gat ekki hafa verið
Alan. Hann var i þúsund milna fjarlægð.
— Mér virtist ég sjá mann sem ég þekkti einu sinrií! 'Hún
sagði það svo ákveðið, að henni tókst næstum að telja
sjálfri sér trú um, að þetta væri satt.
Laugardagur 20. desember 1975.