Alþýðublaðið - 03.06.1976, Blaðsíða 13

biattó1' Fimmtudagur 3. júní 1976.
andi siðuðum mönnum. Ég hefi
það eftir „kúltúrfólki” hér i bæ,
sem þekkir vel til, að ef ákvörð-
un hefði verið tekin fyrr, þá
hefði Azkenasi getað fengið
hingáð marga af færustu lista-
mönnum veraldar, fyrir ekki
neitt.
Skyndilega sneri konan sér að
mér. — Hafið þér verið á lista-
hátíð fyrr?.
— Nei, svaraði ég vandræða-
lega, svo glaðnaði yfir mér og
ég sagði, að ég hefði tvisvar far-
ið á söngskemmtun norður á
Akureyri.
Konan horfði skritilega á mig
og ég varðaftur vandræðalegur.
— Karlakór, sagði hún, — á
hvað ætlið þér hér?
— Djasstónleika, svaraði ég
'alveg grallalaus.
Augnaráðið sem ég fékk núna
kom mér til að halda að ég væri
með lausa skrúfu, klikkaður eða
eitthvað svoleiðis.
Um siðir spurði ég þó: — A
hvað ætlið þér?
— Rothenberger, sinfóniuna
og pianótónleika og nokkrar
myndlistarsýningar, ef ég hef
tima. Hún sagði þetta ekki i óal-
mennilegum tón, en augun
sögðu: — Hvað ætli þú berir
skynbragð á slik.
Mér fannst virðingu minni
misboðið. — Ég hafði nú lika
hugsað mér að skreppa á sin-
fóniuna, laug ég, en maður er
bara svo andskoti blankur.
Hún trúði mér greinilega ekki
og sneri sér i aðra átt. Ég fann
að sálin i mér hraðminnkaði og
fólkið i kringum mig horfði á
mig og hugsaði: — Að hugsa sér
hvað maðurinn getur verið
kúltúrlitill. Mér leið illa.
- Þegar röðin kom að mér við
miðasöluborðið var sjálfstraust
mitt svo samanskroppið að ég
gat varla stunið upp. — Einn
miða á djasstónleikana 29. júni.
A aftasta bekk bætti ég svo við
til að gefa i skyn að áhuginn
væri nú ekkert of mikill. Það er
ekki númerað, svaraði stúlkan.
Ég tók miðana og smokraði mér
út. Siðan mjakaði ég mér út með
Torfunni og varð þeirri stundu
fegnastur er ég komst inn i
mannfjöldann á Bankastræti.
Einar Sigurðsson.
Það mætti vera fleirum en nú
virðist raun á, fullkomið ihug-
unarefni, að hversu sem við
geysumst gegnum dagsins önn,
lifum við þó ekki nema einn dag
á hverjum degi!
Enda þótt það sé viðs fjarri
mér, að hvetja til dáðlausrar
lognmollu, hygg ég þó að stór-
um betur væri farið, að við gæf-
um okkur tima til að gaumgæfa
margt betur áður en i er ráðizt.
Þarflaust er að færa fram
langar upptalningar á ýmsum
fljótræðisskyssum, þær blasa
við augum alltof viða.
En það er trúa mín, að ef bet-
ur og rækilegar væri undir
byggt, slyppum við við marga
sára raun, þó auðvitað megi lika
segja, aö það kosti litið að vera
vitur eftirá.
Lifsfirring er óhugnanleg. Og
hvergi er hún þó óhugnanlegri
en i fari hinna yngri, sem að öllu
jöfnu ættu að eiga lengri leið
framundan, en þeir, sem komn-
ir eru til nokkurs aldurs.
Sé það rétt, að nú beri æ meira
á alls konar taugaveiklun, og
þau ósköp fyrirfinnist ekki sizt i
yngri aldursflokkum. Væri þá
ekki ráð að tilla sér um stund
við „hótelgluggann” og blása
mæðinni?
Oddur A. Sigurjónsson
Varðskipsmenn
fengu engar þakkir
Sjómaður hringdi:
Forsætisráðherra kom fram i
créttum sjónvarpsins á þriðju-
dagskvöld til að gera grein fyrir
samningunum við Breta. Ekki
ætla ég að ræða um samningana
sjálfa, en það er eitt atriði sem
ég get ekki stillt mig um að
minnast á.
Forsætisráðherra notaði tæki-
færið til að þakka samninga-
nefnd okkar fyrir mikið og gott
starf. Sjálfsagt eiga þessir
menn þakkir skilið og hafa
sjálfsagt lagt sig alla fram. Hins
vegar sleppti forsætisráðherra
þvi alveg, að þakka þeim/Sem
staðið hafa i eldlinunni mánuð-
um saman og oft á tiðum verið i
bráðri lifshættu. Sjálfur forsæt-
isráðherra telur ekki ástæðu til
að vikja einu. orði i þakklætis-
skyni til varðskipsmanna. Mér
dettur ekki i hug að halda, að
Geir Hallgrimsson hafi horn i
siðu þessara manna á einhvern
hátt, en þetta dæmi sýnir samt
að samningamenn eru honum
ofar i huga heldur en skipverjar
varðskipanna.
Sjómannadagurinn verður
haldinn hátiðlegur innan
skamms. Að venju halda þar
einhverjir legátar' hástemmdar
lofræður um sjómennina. og
störf þeirra. Við erum löngu
hættir að taka þetta rugl alvar-
lega. Það hefur nefnilega sýnt
sig hvað eftir annað, að þetta
eru bara innantóm orð. Þegar
til kastanna kemur er allt annað
gert en boðað er i þessum ræð-
um, hvort sem þær eru haldnar
á sjómannadaginn eða á Al-
þingi.
Það er staðreynd, að i þessu
siðasta þorskastriði hefur rikis-
stjórnin svikið flest ef ekki öll
stóru orðin um úrbætur handa
varðskipsmönnum. Aldrei var
komið á skiptiáhöfnum eins og
boðað var, skipverjar hafa þurft
að standa vaktir um borð i skip-
unum eins og áður þegar þau
eru i heimahöfn og fleira mætti
nefna sem sýnir að pólitikus-
arnir telja sig ekki þurfa að
standa við orð sin þegar sjó-
menn eiga i hlut. :
Dregur páfinn
sig í hlé?
Bæði innan og utan Vatikansins búa menn sig
undir páfaskipti, þvi að Páll páfi VI. gaf i skyn, að
hann byggist við dauða sinum fljótlega, þegar hann
blessaði pilagrimana á Péturstorginu sunnudaginn
7. marz s.l.
HRINGEKJAN
HVAÐ
ER SVO
GLATT...
Heinrich Scheider frá
Hamborg var kallaður fyrir
dómara fyrir nokkru, ákærður
fyrir að hafa verið dauða-
drukkinn á opinb. stað. Hann
játaði brot sitt og gaf þá
skýringu, að gamlir skóla-
félagar hefðu komið saman til
að rifja upp minningar frá
skóladögunum og drukkið
ótæpilega.
Það kom i ljós, að dómarinn
hafði einnig stundað nám við
þennan skóla, en hins vegar
hafði láðst að tilkynna honum
um nemendamótið. Þvi varð
það úr, að dómarinn bað hinn
ákærða að hitta sig á eftir svo
þeir gætu rifjað upp gamlar
minningar.
Þeir hittust siðan á veitinga-
stað um kvöldið og fengu sér
glas saman. Er ekki að orö-
lengja það frekar, nema glösin
urðu fleiri og fleiri og kæti
skólafélaganna fór vaxandi að
sama skapi. Næsta dag sátu
þeir báðir i fangelsi, ákærðir
fyrir ofurölvun á opinberum
stað.
ALI
SOFNAÐI
Muhammed Ali,
hnefaleikakappinn málglaði,
var nýlega i London og kom
m.a. fram i sjónvarpsþætti
þar. En Ali varð mállaus.
Hver var orsökin? Jú, Ali
steinsofnaði meðan á upptöku
stóð.
HETTUR
í HAUST
Tizkuteiknarar eru alltaf á
undan timanum og þess vegna
getum við sýnt hér peysur frá
haustsýningu Mary Quant i
London. Hettupeysan, sem
kölluö er,,Foggy Dew” er lika
góð við siðbuxur a.m.k. i is-
lenzkri veðráttu.
Samkvæmt góðum heimildum
frá Vatikaninu er litið á orð
páfans um yfirvofandi dauð-
daga sinn sem ábendingu um á-
ætlanir um afsögn, og að setjast
að i klaustri — e.t.v.
Montecassino-klaustinu. Það
hefur verið rætt um fyrirætlanir
hans um að segja af sér frá þvi
að hann ákvað aldurstakmörk
kardinála 75 ár. Hann sagði
hins vegar ekki af sér, þegar
hann varð 75 ára 1972, en gerði
lýðum ljóst, að hann myndi sitja
sem páfi meðan hann hefði
heilsu til.
Aðeins fjórir páfar hafa sagt
af sér frá hásæti sankti Péturs.
Siðasti páfinn sem það gerði,
var Gregor XII. Hann dró sig i
hlé 1415 eftir að kirkjuþingið i
Konstanz hafði sett hann af.
Óvissan um heilsufar páfans
hefur orðið til þess, að menn
hafa brotið heilann um eftir-
mann hans. Það eru nú i fyrsta
skipti i 40 ár likur fyrir þvi, að
Itali verði ekki fyrir valinu. Efst
á listanum eru nefnilega þrir
menn, sem ekki eru ítalir -
franski kardinálinn Jean Villot,
sem er forsætisráðherra páfans.
Andlegur leiðtogi Spánar,
Tarancon, og austurriski kardi-
nálinn, Koenig.
Páll páfi VI. hefur veriö páfi
frá 1963. Hann er einn
umdeildasti páfi sögunnar, þvi
að hann er andvigur ný-
byggingu kaþólsku kirkjunnar.