Alþýðublaðið - 13.07.1977, Blaðsíða 9

sssr Miðvikudagur 13. júlí 1977
9
spékoppurinn
Mig hefur alltaf langað
til að sjá eina, en ég get
ekki sagt að ég sé neitt
upprif inn.

„Nei... nei... Ég Jane, ....
ÞÚ ómenntaður hálfviti"
Stundum vildi ég óska að
hann tæki sér almenr.ilegt
frí.
| Framhaldssagan |
Fingur
óttans
Utvarp
Miðvikudagur
13. júlí
12.00 Dagskráin. Tónleikar. Til-
kynningar.
12.25 Veöurfregnir og fréttir. Til-
kynningar. Viö vinnuna: Tón-
leikar.
14.30 Miödegissagan: „Elenóra
drottning” eftir Noru Lofts
Kolbrún Friöþjófsdóttir les
þýöingu sina (20).
15.00 Miödegistónleikar Hindar-
kvartettinn leikur Strengja-
kvartett i g-moll op. 27 eftir Ed-
vard Grieg. Jean-Pierre Ram-
pal og Alfred Holecek leika Só-
nötu i D-dúr fyrir flautu og
pianó op. 94 eftir Sergej Pro-
kofjeff.
16.00 Fréttir. Tilkynningar. (16.15
Veðurfregnir).
16.20 Popphorn Halldór Gunnars-
son kynnir.
17.30 Litli barnatlminn Guörún
Guölaugsdóttir sér um timann.
17.50 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veöurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 Viösjá Umsjónarmenn:
Ólafur Jónsson og Silja Aöal-
steinsdóttir.
20.00 Einsöngur: Hreinn Lindai
syngur islensk lögólafur Vign-
ir Aibertsson leikur á pianó.
20.20 Sumarvaka a. Njarövikur-
skriöur Ármann Halldórsson
safnvöröur á Egilsstööum flyt-
ur annan hluta frásögu, sem
hann skráði eftir Andrési
Björnssyni bónda i Snotrunesi.
b. Milli min og þin Rósa
Ingólfsdóttir les ljóö eftir Hall-
dóru B. Björnsson. c. A reiö-
hjóli um Rangárþing Séra
Garöar Svavarsson flytur loka-
þátt feröasögu sinnar. d. Kór-
söngur: Karlakórinn Fóst-
bræöur syngur islensk lög
Söngstjóri: Ragnar Björnsson.
21.30 ótvarpssagan: „Ditta
mannsbarn” eftir Martin
Andersen-Nexö Siöara bindi.
Þýöandinn, Einar Bragi, les
(8).
22.00 Fréttir
22.15 Veöurfregnir Kvöldsagan:
„Sagan af San Michele” eftir
Axel Munthe Þórarinn Guðna-
son les (10).
22.40 Djassþáttur i umsjá Jóns
Múla Arnasonar.
23.25 Fréttir. Dagskrárlok.
Dyrnar opnuðust... Vonin
leiftraöi i brjósti hennar og hún
þaut yfir forstofuna til aö bjóöa
hann velkominn... En þaö kom
enginn inn. Þegar hún kom þang-
að, sá hún, aö huröin haföi festst á
þröskuldinum og þokuna lagöi
inn.
Hún fór inn og reyndi aö
hringja, en enginn svaraði. Þaö
leiö smá stund áöur en henni
skildist, aö klippt haföi verið á
simaþræöina.
Hún fórupp og henni tilundrun-
ar virtist ekkert hafa gerzt. Phii
var aö boröa kex I rúminu, en
Marion Brown hljóp til móts við
hana. Hún leit I augu konunnar og
heyrði rödd hennar, og allur ótti
Elisabetar hvarf eins og dögg
fyrir sólu.
,,Þú hefur veriö svo lengi. Ég
var svo áhyggjufull. Fékkstu
samband?”
„Nei, þaö var klippt á sima-
þræöina. Ég ætlaöi aö sækja
hjálp, en — ég þoröi ekki.”
Elisabetu varö illt, þegar henni
skildist, hvernig hún hafði sóaö
timanum til einskis. Þær höföu
fengiö friöarstund og hún haföi
ekki notfært sér hana.
Frk. Brown ásakaöi hana ekki.
„Fyrstþú gazt opnað dymar og
enginn var fyrir utan,” sagöi hún,
„komumst viö öll út. Viö tökum
hvor sitt barn og læöumst héöan.
Hóteliö er skammt undan og þar
er áreiöanlega einhver á fótum.”
Elisabet gladdist viö þessa
ráöagerö. Hún var svo einföld, aö
hún hlaut aö takast, ef þær yröu
heppnar. Allt var undir hreyfingu
Svarta Dauða nokkrar næstu
minútur, komiö.
„Hvar er Barney?” spurði hún.
„Hann fór inn til sin,” svaraði
frk. Brown.
Elisabet þaut inn I svefnher-
bergi hans, en þar var engan aö
sjá. Þaö lá enginn i rúminu. Hún
vissi, hvaö strákurinn var fullur
af alls konar bellibrögöum, svo aö
hún leit undir rúmiö og opnaöi
fataskápinn. Svo hljóp hún stirö
af ótta inn.
„Hann er horfinn,” sagði hún.
„Veistu hvar hann er, Philippa?”
„Já,” flissaði barniö. „Hann
fór á meöan þiö hvisluöust á viö
gluggann. Ég sá, þegar hann fór,
en þiö sáuö hann ekki.
„Hvert fór hann?” spurði
Elisabet.
„Ég má ekki segja þaö, þvi aö
þiö eruö ekki óvinir hans. Hann
ætlar að koma ykkur á óvart”.
„Hvert?”
Barnið varö undrandi, þegar
hún sá titrandi varir kennslukon-
unnar.
„Hann fór imannlausa húsiö til
aö sækja lyklana,” svaraöi hún.
3.
Þaö, sem er lýöum leiöast, lifir
lengst... Eftir þetta sá amma
Elisabetar um allt meö hugrekki
þvi, sem hún haföi lært af þeirri
kynslóö, sem liföi eftir þessu mál-
tæki, og neitaöi aö viöurkenna
nokkuö annaö en þaö, sem þeim
hentaöi.
Loksins vissi hún, hvaö henni
bar aö gera.
„Hvert ætlið þér?” spuröi frk.
Brown.
„Aö sækja Barney,” svaraöi
hún.
Frk. Brown staröi á hana, en
hún sá, aö stúlkan var gjörbreytt.
Hún hljóp ekki um eins og venju-
lega, heldur nam staöar hjá Phil.
„Hvernig kemst maöur inn i
lokaöa húsiö?” apuröi hún.
Barniö reyndi ekki aö leyna
hana neinu eins og hún haföi vit-
aö.
Inni i skápunum i kjallaran-
um,” svaraöi hún, og Elisabet
skildi, aö barniö vissi góö skil á
kjallaraskáp og miöstöövarher-
bergisskápum.
„Hvar eru dyrnar?” spuröi
hún.
„Hjá „hættupokanum”. Við
vildum ekki, að þú sæir þær, þvi
aöþar felur Barney sig yfirleytt”.
Elisabet kyssti barniö eins og i
kveöjuskyni, en heilbrigö skyn-
semi sagöi henni, aö þaö væri
ekki til neins aö reyna aö rata um
myrkthúsiö ljóslaus. Hún tók þvi
með sér vasaljós kapteinsins, fór
niöur og skreiö inn I kjallara-
göngin.
Veggirnirvoru slimugir af raka
og I einu horninu voru drullupoll-
ar. Þegar hún lét ljósgeislann
falla á þá sá hún eitthvaö myrkt
og vanskapaö í ljósinu. Þaö hljóp
og hvarf. Það fór hrollur um hana
og iskaldur dropi féll úr loftinu á
koll hennar.
„Barney”, hvislaöi hún.
Þetta nafn vakti ekki hugrekki
hennar, aöeins ósvaraöa spurn-
ingu. Hvers vegna haföi hún ekki
séö hann? Hann átti aö vera búinn
aö finna lyklana og kominn aftur,
nema — Nema einhver hefði
komiö i veg fyrir þaö.
HUn leit i kringum sig og hroll-
ur fór um hana. Yfir henni gnæföi
risastór filshaus. Ljósglampinn
féll á litil, reiöileg augun og fila-
veins tennurnar. Hann minnti á
griöarstórt rándýr, satt af blóöi,
eins og hann haföiveriö stoppaö-
ur meö tennurnar útistandandi og
ranann á lofti likt og til aö gripa
hana. Risafót til aö troöa hana
undir.
Hún leitá fila likt og aðrir lita á
hesta — sem vini og félaga
mannsins, og þvi varö henni strax
illa viö þessa mynd á veggnum.
„Hræöilegt,” þaö fór hrollur
um hana. „Hér er hræöiiegt”.
A öllum veggjum voru upp-
stoppaöir dýrahausar, sigur-
merki hershöfðingjans af dýra-
veiöum.
Tima,vinnu og peningum haföi
verinö eytt i þetta minnismerki
hershöföingans handa fjölskyldu
sinni...Og nú vartréörotiö — rot-
iö frá rótum til krónu...
4.
En á meöan var þaö skylda
hennar að vernda unga fólkið á
heimilinu. Hún vissi ekki, hvernig
Tækni/Visindi