Alþýðublaðið - 22.10.1977, Page 5

ssssr Laugardagur 22. október 1977
5
Þaö er afar eftirtektarvert og
aö margra dómi um leiö einkar
óviöfelldiö, hvernig kvenpening-
ur þessa lands hefur ruözt inn á
vel flest sviö þjóöfélagsins á
nokkrum undanförnum árum.
Ekki nóg meö, aö þær séu sí-
fjasandi um útivinnu og betra
kaup, heldur heyrast háværar
kröfur um aö þær vilji komast I
„æöri stööur” þ.e. störf sem
karlmenn hafa einir gegnt fram
til þessa.
Nærri má geta, aö heimilis-
friöurinn er löngu fyrir bí vlöast
hvar. Ekki bara vegna eillfs
nöldurs um verkaskiptingu,
heldur eru nokkrar hinna al-
höröustu farnar aö steöja um
meö eigiö tékkhefti upp á vas-
ann.
Þaö þótti vel af sér vikiö I
ungdæmi hennar ömmu minn-
ar, ef húsmóöirin á heimilinu
haföi óljósa hugmynd um inn-
legg bónda sins. Og ekki var hún
spurö um, hve marga lítra af
brennivini bóndi hennar reiddi
heim úr kaupstaönum, hvaö þá
aö húngætigættsérá þeim meö
honum. Slikt geröu ekki nema
gálur.
Nú má jafnvel sjá kvenfólk á
öllum aldri raöa sér fyrir utan
bankana, og biöa þess aö ná tali
af innviröulegustu mönnum
þessa lands — bankastjórunum.
Erfið bið.
Já, vel á minnzt. Þaö er býsna
sérstæö reynsla, sem fæst, þeg-
ar beöiö er eftir bankastjöra.
Leiöin frá gangstéttinni, og alla
leiö upp íhelgidóminn er aö vi'su
ekki löng en þeim mun seinfarn-
ari.
Þaö fannst mér aö minnsta
kosti, þegar ég einn hrollkaldan
októbermorgunkom mér fyrir á
tröppum einnar peningastofn-
unarinnar I borginni. Vixillinn
varauövitaöfallinn I gjalddaga,
og allt á siöasta snúning, þvl
frestur er á illu beztur. En nú
varö ekki lengur komizt hjá
reikningsskilum.
Menn með stresstösk-
ur.
Þarna voru þegar mættir
tveir viröulegir menn I Gefjun-
arfrökkum og meö svartar
stresstöskur. Sá litli vonar-
neisti, sem ég haföi reynt aö
halda lifandi frá því sex um
morguninn, slokknaöi alveg viö
þessa sjón. En ég kreisti þó
framlengingarblaöiö I vasa
mlnum og ákvaö aö standa
kyrr.
Brátt bættust þó fleiri I hóp-
inn, sem beiö þess aö opnaö
yröi.
Loksins eftir langa biö, birtist
maöur meö digra lyklakippu
milli handa. Hann opnaöi dyrn-
ar og horföi meö hæfilegum
áminningarsvip á kuldabláan
hópinn, sem rann inn I beinni
röö. Enginn sagöi orö.
Þegar allir höföu ritaö niöur
nöfn sin i þar til geröa bók og
fengiö sér sæti á biöstofunni,
hófst hin eiginlega biö. Menn
báru sig misjafnlega vel, og
voru sumir hverjir orðnir enn
vonlausari á svipinn en þeir
höföu veriö úti á tröppunum,
meöan öörum óx heldur ásmeg-
in. Enn aðrir áttu greinilega
eitthvaö undir sér og voru á
heimavigstöövum, enda höföu
þeir spurt eftir „Jóni banka-
stjóra” eða „Pétri banka-
stjóra”, rétt eins og þeir væru
aö bjóöa góöan dag.
Loks eftir klukkutima biö var
fariö aö kalla menn inn I hiö
allra heilaeasta. I þeirri röö,
sem þeir höföu skráö nöfn sln I
bókina góöu.
— Númer þrjú, sagöi dyr-
avöröurinn, og þar meö var röö-
inkominaö mér, — eftir tveggja
tima biö.
Neitunarvaldið í leður-
stólnum.
Bankastjórinn leit ekki einu
sinni upp, þegar hann hristi höf-
yöiö og sagði: „Nei, þetta er
ekki hægt, bankinn gerir ekki
svona nokkuð”.
Siöan kom fróöllegur fyrir-
lesturum, aö fólk þyrftiaö gera
fjárhagsáætlun, þar sem af-
borganir af vixlum og annað
sllkt væri tekiö meö I reikning-
inn. Oðru visi væri aldrei hægt
aö standa i skilum meö sitt.
Bankinn geröi einmitt svona
útlánaáætlun, og þar væri búiö
aö reikna meö þessum pening-
um, til aö hægt væri aö veita
„nauöstöddu fólki” fyrir-
greiöslu o.s.frv.
Mér fannst ég vera illa inn-
rætt ótukt, þegar ég smeygöi
mér út svo lttiö bar á, — stað-
ráöin I þvl að tala viö einhvern
annan bankastjóra næst.
Jóhanna S. Sigþorsdottir
OR VMSUM ÁTTUM
Neytunarvaldid í
leðurstólnum
Orð f tíma töluð.
Vilhelm G. Kristinsson frétta-
maður á útvarpinu ritar eina
ágæta grein i VIsi I gær. Þar fer
hann mörgum háðulegum orö-
um fréttaflutning Morgun-
blaðsins af verkfalli opinberra
starfsmanna. í greininni segir
meöal annars:
Morgunblaöiö er oröiö dá-
samlegur páfi, og maöur sefur
varla fyrir eftirvæntingu og
hleypur i póstkassann fyrir all-
ar aldir til að sjá hvaða flöt á
málinu strákarnir viö Aöal-
stræti hafa nú fundið. Vérst er
aö sitja undir alvarlegum aug-
um barnanna sinna við morgun-
veröarborðiö eftir aö þau hafa
stautað sig fram úr risafyrir-
sögnunum: Ert þú einn af þess-
skúrkum og óþverrum, pabbi
minn.
Vilhelm víkur siðan nokkrum
vel völdum oröum að nokkrum
þjóökunnum mönnum sem hafa
látið orö falla um verkfalliö.
Þar fá sinn skammt þeir Albert
Guðmundsson, Björn fjármála-
stjóri Rafmagnsveitunnar og
Jón Sigurösson, deildarstjóri i
fjármálaráöuneytinu og tilvon-
andi framkvæmdastjóri járn-
blendiverksmiöjunnar á Grund-
artanga. Grein Vilhelms lýkur á
eftirfarandi orðum:
//Tanga-Jón, Rafmagns-
Björn og ritstjórar
Morgunblaðsins
Þó svo þú eigir ekki salt I
grautinn handa konunni og
börnunum þegar þú kemur
heim, mettur úr mötuneytum
hins opinbera, þó svo þakiö sem
þú ert aö reisa yfir konuna og
börnin sé að falla ofan á þau á
vlxileyöublaöi, þá láttu ekki
hugfallast. Hugsaöu um hlut-
skipti langafa og langömmu,
eða fólksins I Svörtu-Afriku.
Hvað um það þótt þú eigir
ekki fyrir kjöti og mjólk. Blttu
þá bara gras, en hugsaöu um
verðbólguúlfinn um leið. Og ef
svo kynni aö fara, aö grænabylt-
ingin væri þegar til kæmi, kom-
in undir græna torfu og risin á
henni verzlunarhöll úr járni,
steini og gleri, þá seddu hungriö
á litillætinu.
Siöasten ekkisist: Varastu aö
hugsa um að aörir hafi meira en
þú. Verðbólgan veröur ekki
niðurkveðin ef þú hugsar svo-
leiðis. Og vist munu Tanga-Jón,
Rafmagns-Björn og fleiri góöir
og ábyrgir menn verða fyrstir
til aö lækka viö sig kaupiö, aö
ekki sé nú talaö um ritstjóra
Morgunblaðsins, bara ef þú læt-
ur af ósiö þinum.
Opinber starfsmaöur, aldrei
framar verkfall. Undu glaöur
viö þitt.
Viröingarfyllst
Vilhelm G. Kristinsson,
fréttamaöur á framfæri hins
opinbera
(ekki frlmúrari)”
----TrTnnrn í qœrkVeWK_____---1
iri ormu)rJl?lTTT—^
írrí^r^rísaJ^P _
F\Ö\n»®nm
H®9« 1
tííó03
risj