Alþýðublaðið - 11.11.1977, Síða 6

6
Föstudagur 11. nóvember 1977
Þaö var mikil veizla á
Kópavogshæli á þriöju-
daginn enda átti heiðurs-
maðurinn Þórarinn Sig-
urðsson afmæli. Um leið
var haldið upp á það# að
seinna á þessu ári (13.
des.) eru liöin 25 ár, síðan
fyrsti vistmaðurinn kom á
Kópavogshæli/ en það var
einmitt Þórarinn, sem í
daglegu tali er kallaður
Doddi.
I tilefni af 25 ára dvöl
Dodda á Kópavogshæli,
afhenti systir hans, Stein-
unn Sigurðardóttir, For-
eldra- og vinafélagi Kópa-
vogshælis peningjagjöf og
tók gjaldkeri félagsins,
Auður Hannesdóttir, við
gjöfinni. Þess má geta, að
Viö afmælisboröiö. Auöur
Hannesdóttir óskar Dodda tii
hamingju með afmæliö.
Afmælid hans
Dodda
þau Auöur og Þórarinn eru
jafngömul í hettunni þarna
á Kópavogshæli, því þegar
Þórarinn kom þangað
fyrst, var það einmitt
Auður sem tók á móti
honum.
Steinunn Siguröardóttir sagöi i
afmælisboöinu, aö hæliö væri
Dodda yndislegt heimili, ,og hann
vildi hvergi annars staöar vera.
Til starfa heföi valizt einstaklega
gott fólk.
Er blaöamenn bar aö garöi var
afmæliskaffiboöiö i fullum gangi
og margar strlöstertur á boröum.
Tók afmæiisbarnið hraustlega til
matar sins, eins og aörir viö-
staddir. Hann tjáöi blaöasnápun-
um, aö honum hafi alltaf likaö vel
i þessi 25 ár, sem hann hafi
dvalizt á Kópavogshæli. Siöan
bauö hann okkur inn i herbergi
sitt, sem var snyrtilegt og vist-
legt, enda sér hann sjálfur um aö
halda þvi hreinu.
Hann lét þó verða sitt fyrsta
verk aö skipta um föt, fara úr
sparifötunum og i „kvunndags-
fötin”. Manni líöur alltaf bezt i
„kvunndagsfötunum”.
—ATA
Steinunn Siguröardóttir, Þórarinn Sigurösson og Auöur
Hannesdóttir.
Doddi f herberginu slnu og kominn I hversdagsfötin. (AB-myndir
—HV)
Gleymumekki
þeim...
inn!
við.
Ekki glápa á mann-
Hann á bágt.
Hvernig bágt?
Hann er ekki eins og
— Hvernig þá?
— Ekki spyrja, bara
ekki glápa svona mikið.
Það er ókurteisi.
Eitthvað á þessa leið
var samtal mitt við for-
eldra mína er ég sá van-
gefinn mann í fyrsta
skipti. Ég var ekki
gamall þá en ég man
þetta vel. Og það sem
meira var, ég fór eftir
þessu. Ekki glápa á
„aumingja" hét það á
götumáli pollanna við
Laugaveginn.
ViÖ þennan hóp bættist svo
fólk i hjólastólum, fólk meö
hækjur eða stafi, blint fólk og
yfirleitt allt fólk sem á einn eöa
annan hátt átti viö einhver
vandamál aö strlöa. Frá eigin
brjósti bættum viö svo viö svert-
ingjum og lituöu fólki,krökkum
sem höföu misst foreldra sina,
fátæklingum, ógiftum konum’
um fertugt, rónum og ölvuöum
mönnum yfirleitt, og mörgum
öörum.
Þessi viöbót barnalegra
sálna, sem kom beint frá hjart-
anu, var mjög rökrétt i sjálfu
sér. Þetta fólk var aö okkar áliti
allt „ekki eins og viö” eöa átti
bágt aö einhverju leyti.
Þaö er svo sem gott og blessaö
aö glápa ekki eins og naut á ný-
virki á fatlaöan mann. En þar
viö satekki. Aö mega ekki glápa
á mann þýddi smám saman þaö
sama og mega ekki horfa á
hann. Sem sagt, þegar einhver
„aumingi” birtist litu allir
undan.
Þetta er held ég, mergurinn
málsins í eiginlegum og óeigin-
legum skilningi.
Að líta undan
Samtal mitt og foreldra
minna er ekkert einsdæmi.
Þetta var allt gert i bezta
skilningi. Maður átti ekki aö
láta „aumingjann” halda, aö
hann væri eitthvaö ööruvisi meö
stööugu glápi. 1 staöinn leit
maöur alltaf undan og gleymdi
smám saman þeim, sem áttu
bágt. Eöa réttara sagt: Þegar
maöur fullorönaöist, reyndi
maöur aö gleyma þeim, sem
áttu á brattann aö sækja. En
það tókst aldrei alveg.
Þaö hefur alltaf veriö auöveld
leiö út úr vandamálunum aö lita
framhjá þeim og helzt að
gleyma þeim. Þaö hefur veriö
lausnin of lepgi.
Gegnum aldirnar höfum við
lokaö geöveika inni á hælum,
látiö vangefna lönd og leiö fá-
visu fólki til aö hlæja að og aö
lokum til aö enda i hlekkjum á
lokuöum stofnunum i þeirri von
1
m
m
aö þeir dæju sem fyrst, en fyrst
og fremst skyldu þeir gleymast
sem fyrst. Fatlaös fólks beiö oft
þaö hlutskipti, aö reika um betl-
andi, hungraö og kalt, enda var
fötlun yfirleitt álitin refsing
Guös. Einstaka maöur gaf
þessu fólki ölmusu, varö þannig
M6BÓKIK
Axet Ammendrup
sáttur viö sjálfan sig og Guö
haföi gert sitt og gat nú gleymt
þessum vesalings manneskjum.
Hinir, sem ekkert gáfu, höfðu
aldrei munaö eftir þeim.
Þetta hefur sem betur fer
breytst. En hefur það breytzt
svo mjög?
Breytingar?
Þeir sem ekki eiga sjálfir viö
vandamál aö striöa friöa oft
samvizkuna meö þvi aö gefa fé i
árlegar safnanir, söfnun til
kaupa á hinu eba þessu tæki
fyrir hina og þessa. Slikar safn-
anir eru alls góðs veröar. En
manni finnst einhvern veginn
þær vera til aö friöa samvizk-
Framhald á bls. 10