Alþýðublaðið - 04.04.1978, Síða 9

Þriðjudagur 4. apríl 1978.
9
Standið ykkur nu!
Misklið á
„vinstri” vængnum
Tæphálf öld er mi liðin siðan
algjör slit urðu milli lýðræðis-
jafnaðarmanna og kommúnista
hér á landi og stofnað var hér
útibú frá heimskommúnisman-
um undir allrahæstri forsjá
Rússa. Auðvitað gerðist þetta i
reynd ekki á einum degi, en átti
sinn aðdraganda i nokkur ár
áður.
Hér er ekki ætlunin að rifja
upp þá sögu að neinu marki en
aðeins benda á nokkra mark-
steina, sem gætu verið fróðlegir
og forvitnilegir fyrir yngra fólk
en svo, að það muni hin raun-
verulegu ágreiningsefni.
Kommúnis taf lokkurinn
aðhylltist vitanlega hina svo-
kölluðu byltingarsinnuðu túlkun
Marxismans, sem hafði alræði
öreiganna fyrir fyrsta boðorð.
Auðvitað var ekki dregin dul
á, að til þess að þetta takmark
næðist þyrfti að skerpa umfram
allt stéttabaráttuna unz hún
yrði svo hörð, að verkalýðsstétt-
in tæki sér vopn i hönd, léti
hendur skipta og kálaði „ihakR
inu” að rússneskri fyrirmynd!
Eitt harðasta ádeiluefnið á
lýðræðisjafnaðarmenn af hendi
kommúnista var, að hvers kyns
umbætur -á hag og kjörum
verkalýðsins, hlyti að tefja
þessaframvindu, þarsem allar
umb’ætur væru liklegar til að
jafna kjaramun stétta og draga
úr hörðu striði.
Þetta „fyrsta vers” er mönn-
um nauðsyn að hafa hugfast, til
þess að skilja betur ýmis
viðbrögð kommúnista og spor-
göngumanna þeirra fýrr og
siðar.
Hvað, sem um kommúnista
má annars segja, verður þvi alls
ekki fram haldið, að þeir þjáið-
ust sérstaklega af heimsku.
Vinnubrögðin, sem upp voru
tekin, voruþau, að berjast ekki
beint gegn umbötum, sem
jafnaðarmenn höfðu á stefnu-
skrá sinni og unnu að, heldur
freista að rakka allt það niður
með stanzlausum yfirboðum!
Auðvitað er það ætið álitamál,
hversu langt er unnt að ná
hverju sinni i umbótavið'.eitni.
Þar koma aðstæður i þjóðlifinu
— fjárhagsgeta ekkihvað sizt —
mjög til mats. Hér er þvi tilvalið
ádeiluefni fyrir þá, sem ekki
höfðu neinar andvökunætur
vegna þjóðarhags, sem
kommúnistar af og til töldu sig
litlu varða! (sbr. hin frægu
ummæli Þórodds Guðmunds-
sonar á Siglufirði: „Hvað varð-
ar okkur um þjóðarhag!?).
t þessu ljósi ber og að skoða
hamslausar tilraunir kommún-
ista — sem einnig nutu óhvikuls
brautargengis ihaldsins til að
fleyga sundur hina pólitisku og
faglegu hreyfingu verkalýðsins.
petta tókst þessum banda-
mönnum, og nú er nægilega
langt um liðið, til þess að menn
eigi að geta gert sér raunhæfa
grein fyrir, hvaða blóm og
ávexti þessi ráðabreytni hefur
fært vérkalýðshreyfingunni.
Að sinni er hér ekki tóm til að
rekja rækilega yfirboðasögu
kommúnista, þó vert væri. En
minna má á einstaka mál.
Hvernig brugðust kommúnistar
t.d. við, þegar Alþýðuflokkurinn
undir forystu Stefáns Jóhanns
Stefánssonar bar fram og til
sigurs orlofslögin?
Jú, Brynjólfur Bjarnason,
aðalhugmyndafræðingur
kommanna reis upp á afturfæt-
urna og kallaði þessa lagasetn-
ingu hvorki meira né minna en
„hundsbætur”!
Vissulega hafa orlofslögin
batnað að mun siðan þau voru
sett. Og hver vildi nú missa
þau?
Að minnsta kosti hefur þess
ekki sézt mót, að jafnvel nokkur
úr hópi kommúnista fúlsi við
þeim réttindum, sem þau
hafa veitt og veita vinnandi
fólki.
Til samanburðar, vegna
„hundsbótakenningar”
Brynjólfs Bjarnasonar, má
minna á, að Hermann Jónasson,
formaöur Framsóknarftokksins
beitti sér fyrir þvi, að bændur og
búaliðfengi 10 kr árlegan styrk
á bónda, til þess að blessað
sveitafólkið gæti tekið sér ær-
legt orlof! Þetta var nú þá.
Nú kann einhver að segja. Já,
en afstaða kommúnista, jafnvel
Sósialistaflokksins, kemur
vissulega ekki við þeirri stefnu,
sem Alþýðubandalagið nú rek-
ur! Sá flokkur er nú endurskirð-
ur og orðinn hinn eini, sanni
jafnaðarmannaflokkur á Is-
landi! Hann hefur meira að
segja gerzt frumkvöðull — eins-
konar guðfaðir — að hinum
merka Evrópukommúnisma,
sem nú fer sigurför um lönd og
riki Vestur-Evrópu!
Við skulum nú samt, áður en
við gleypum þetta með öngli,
sökku og girni, reyna að rifja
upp, hvað það er i fari Alþýðu-
bandalagsins, sem flokks, sem
réttlætir þær fullyrðingar.
Engin ástæða er til að hafa
um það vitnisburði neinna
„vondra krata”! Við skulum
þvert á móti fara þess á leit að
ritstjórar Þjóðviljans dragi nú
af sér slyðruorðið og lýsi þvi —
svart á hvitu — i hverju straum-
hvörfin i starfi og stefnu
Alþýðubandalagsins liggja.
Hvar hafi nú eiginlega sézt
tillögur þeirra i umbótamálum
fólkinu til handa og hvernig
þeim hafi orðið ágengt i laga-
setningum þar um.
Vissulega eru rösk 20 ár ekki
langur timi i þjóðarsögunni og
máske ekki mikils að vænta. En
stundum verður þó „Vöggur að
verða litlu feginn”.
Minna má á, að á þessum
tima hefur þó Alþýðuflokknum
heppnast, að leggja drjúgan
skerf til lausnar húsnæðismála
landsmanna i margháttaðri lög-
gjöf þar um, og það er einnig
ástæðulaust að gleyma lög-
gjöfinni um jafnlaun karla og
kvenna, sem örugglega má telja
eitt af mestu mannréttindamál-
um, sem lögfest hefur verið hér
i seinni tið.
Engin ástæða er til að halda
þvi fram, aö ekki megi bæta um
framkvæmd þeirra laga. En
aðalatriðið er, að löggjafinn
hefur fallizt á réttmæti þeirra,
og frekari umbóta má af þeim
orsökum vænta áður en langir
tima líða.
Þegar þessir hlutir og aðrir i
sama dúr eru athugaðir mun
það koma nokkuð ótvírætt i ljós,
að einmitt umbætur á kjörum og
aðstöðu vinnandi fólks, virðast
vera sömu — nákvæmlega sömu
— þyrnarnir i holdi Alþýðu-
bandalagsins og voru i árdaga i
holdi kommúnista!
Hvað hefur þá breytzt annað
en nafnið og opinber túlkun I
Þjóðviljanum?
Þetta er vitanlega algert
grundvallaratriði fyrir þá sem
vilja i einlægni gera sér grein
fyrir, hversu djúpt varajátning-
ar forkólfa Alþýðubandalagsins
rista um þrá þeirra til lýðræðis-
legra umbóta á sósiölskum
grunni.
Standið ykkur nú, Svavar og
Kjartan!
i HREINSKILNI SAGT » ff A. Sigurjónsson
______________________________________________________________2__________________________________________i_____________;________Jlki___1____________________
Exorcistar
fyrir rétti!
Þessa dagana standa yfir
réttarhöld i máli fjögurra
manna í smábænum
Aschaffenburg í Vestur-
Þýzkalandi. I sjálfu sér er
það ekki merkilegt, en
hins vegar eru ákærurnar
einsdæmi í síðari tíma
réttarfarssögu Þjóðverja.
Ákæran hljóðar upp á
manndráp af völdum
„exorcisma", þ.e. þess að
reyna að reka anda hins
illa úr fólki. Sameiginlega
reyndu skötuhjúin að reka
djöfulinn úr ungri stúlku
og lést hún í kjölfar með-
ferðarinnar. Stúlkan hét
Annelise Michel, 23 ára, og
foreldrar hennar eru á-
Tvelr sálnahirðar kirkjunnar i Vestur-Þýskalandi (til vinstri) drápu stúlku meö kukli. Til hægri eru
foreldrar hennar — ákærð fyrir morð, ásamt með sálnahirðunum. Sameiginlegt álit fjórmenning-
anna: „Sjúkdómur er sönnun þess að djöfullinn býr I manni!”
kærð fyrir morð á dóttur
sinni. Þegar þau komust
að því að dóttirin þjáðist af
alvarlegum sjúkdómi, þá
var ekki kallað í lækni
heldur prest — þar sem
þau álitu stúlkuna vera
haldna illum anda. Prest-
urinn sem kallað var í
heitir Ernst Alt, einnig
ákærður fyrir morð, en
hann reyndi árangurslaust
að reka „andann" úr stúlk-
unni. Var þá leitað til
höfuðpaurs djöflaútrek-
enda, sem einnig er sálna-
hirðir og heitir Vilhelm
Renz. Sá kunni svo margar
aðferðir til að salta skratt-
ann i kroppi stúlkunnar að
hún lét fyrir það lífið!
I réttarsalnum i
Aschaf f enburg mætast
„tveir heimar". Annars
vegar nútíma réttarkerfi
og siðfræðin að baki því og
hins vegar miðalda
kenningarbálkur kaþól-
ikka sem leyfir útrekstur
djöfullegra anda úr fólki.
Annars vegar sú almenna
trú að sjúkdómar séu eðli-
leg viðfangsefni lækna og
hjúkrunarliðs, hins vegar
sú trú, að sjúkdómar séu
birtingarmynd íveru djöf-
ulsins í likamanum. Dóms í
málinu er beðið með eftir-
væntingu, þar sem hann
mun væntanlega hafa
mikla þýðingu fyrir að
ákveða mörkin á milli
hins trúarlega og verald-
lega valds í vestur-þýsku
samfélagi.
(Endursagt úr Aktúelt)
IIíisúmIiF
Grensásvegi 7
Sími 82655.
jyiOTOROLA
Alternatorar
i bila og báta
6, 12, 24 og 32 volta.
Platinuiausar transistor
kveikjur i flesta bila.
Hobart rafsuðuvélar.
Haukur og Ólafur h. .
Armúla 32— Simi 3-77-00.
Auo^sendur!
AUGLySíNGASiMI
BLADSINS ER
14906
Svefnbekkir á
verksmiðjuverði
aiiiiiíiin
Höfðatúni 2 — Simi 15581
Reykjavik.
2-
50-50
Sendi-
bíla-
stödin h.f.