Vísir - 17.05.1969, Blaðsíða 12

72
V í S 1 R . Laugardagur 17. maí 1969.

a 82120 a
rafvélaverkstædi
s.melsteds
skeifan 5
Tökum aó okkur:
Viðgerðir á rafkerfi
dínamóum og
störturum.
H Mótormælingar.
H| Mótorstillingar
■ Rakaþéttum raf-
kerfið.
Varahlutir á staönum.
Sparið
peningana
Gcrið sjáll við bílinn
Fagmaður aðstoðar.
NÝJA BÍLAÞJÓNUSTAN
Sírni 42530
'T -Inn bfll. — Fallegur bili
Þvottur, bónun, ryksugun,
NÝJA BÍLAÞJÓNUSTAN
Simi 42530.
Rafgeymaþjóuusta
Rafgeymar i alla bfla.
NÝJA BÍLAÞJÓNUSTAN
Simi 42530.
Varahluti- i bílinn
Platinur. kerti, báspennu-
kefli, Uósasamlokur. perur,
frostlögur, bremsuvökvi,
oliur o. fl. o. fl.
NÝJA BÍLAÞJÓNUSTAN
Hafnarbraut 17.
Sími 42530.
Jeanne vatnaói músum, þegar viö
lögöum af stað. Ég þrammaöi af
staö milli kjálkanna á hjólbörunum
og leit ekki einu sinni við. Eins og
.ég hafði að lokum tilkynnt monsie
ur Reversé til þess aö fá hann til
þess að annast hænsnin okkar, þá
skildi ég eftir húsiö okkar ólæst,
svo aö viöskiptavinirnir mínir gætu
komið og sótt viðtækin sín, ef þeir
vildu. Sjálfsögð liölegheit af minni
hálfu. Og ef einhver ætlaöi aö stela
einhverju mundi hann ekki brjóta
upp dyrnar hvort sem var?
En nú var þessum þætti lokiö.
Ég ýtti hjólbörunum á undan mér,
og Jeanne gekk eftir gangstéttinni
meö Sophie, sem þrýsti bnáðunni
aö barmi sér,
Ég átti erfitt með að brjótast
áfram gegnum umferðina, og einu
sinni hélt ég, að ég heföi týnt konu
minni og dóttur, þangaö til ég fann
þær spölkorni lengra.
Hersjúkrabíll ók hjá á miklum
hraða með vælandi sirenur, og síð-
ar kom ég auga á belgískan bíl,
allan þétt setinn kúlnagötum.
Margt manna var á leiö til stöðv
arinnar eins og við, hlaöið feröa-
töskum og pinklum. Gömul kona
spurði mig, hvort hún mætti setja
farangurinn sinn á hjóibörurnar
mínar, og hún hjálpaöi mér aö ýta
þeim áfram.
„Haldiö þér aö viö náum i Iest-
ina? Einhver sagöi mér, aö brautin
væri skemmd.“
„Hvar?“
„I nánd við Dinant. Stjúpsonur
minn, sem vinnur við járnbrautar-
félagið, sá fulla Iest af særöu fólki
fara fram hjá.“.
Það var eins og hálfgert æði á
flestum, en þaö orsakaöist einktun
af óþolinmæöi. Allir vildu komast
burt. Allt sem skipti máli var aö
ná til stöövarinnar í tæka tið.
Allir voru sannfæröir um, að ein-
hver hluti þessa manngrúa yrði skil
inn eftir og fórnaö.
Skyldu þeir, sem eftir voru, taka
á sig meiri áhættu? Það voru alls
staðar andlit í gluggum, sem horfðu
á flóttamennina. Og þegar ég
horfói á þau, fannst mér þau merkl
af iskaldri ró.
Ég þekkti vörumiðstöðina, þai
sem ég hafði oft fariö þangaó til
þess að sækja pakka. Ég hélt i þá
átt og benti konu minni og dóttur
að fylgja mér. Og þannig tókst
okkur að ná i lest.
Þaö voru tvær lestir á stöóinni.
Önnur var full af hermönnum, sem
glottu aö mannsöfnuðinum.
Hin lestin var nánast tóm ennþá.
Lögregluþjónar héldu aftur af
mannfjöldanum. Ég hafói skiliö vió
mig hjólbörurnar. Ungar konur
-meö einkennisborða þutu fram og
aftur og litu eftír gamla fölkinu
og börnunum.
Ein þeirra tók eftir ástandi konu
minnar og að hún leiddi barn viö
hlið sér.
,,Komið með mér.“
„En maöurinn minn.“
„Karlmennirnir fá pláss seinna i
vöruvögnunum.“
Það var ekki til neins að ræöa
það. Maöur varð að gera eins og
manni var sagt, hvort sem maður
vildi eða ekki. Jeaime sneri sér við
og vissi ekki, hvað hún átti aö
gera, reyndi aö koma auga á mig
innan um fjöldann. Ég hrópaói:
„Fröken, fröken.“
Stúlkan meö eínkennisborðann
kom aftur til min.
„Færiö henni þetla. Þetta er
matur handa litlu stúlkunni.“
Raunar var þaö allur maturinn,
sem við höföum haft með okkur.
Ég sá á eftir þeim inn i fyrsta |
farrýmis vagn, og Sophie veifaöi I
til mín, eöa aö minnsta kosti í
áttina til mín, því að hún heföi
ekki getaö þekkt mig innan um öll
þessi andlil.
Mér var ýtt og hrint. Ég þreif- i
aöi i vasa minn til þess að full-1
vissa mig um, að varagleraugun
mín væru þar enn. Þessi gleraugu
voru mér sifellt áhyggjuefni.
„Ekki troöast,“ hrópaöi litill maö
ur meö yfirskegg.
Og lögregluþjónn endurtók:
„Ekki troöast. Lestin fer hvort
eö er ekki af stað næsta klukku-
tfmann." •-*........* "-------
2. .kafli
Konurnar með einkennisboróana
héldu áfram að fylla vagnana enda
lausri röð af gamalmennum, ó-
frískum konum, börnum og bækl-
uðu fólki. Og ég var ekki sá eini,
sem vellj því fyrir sér, hvort þaö
mundi veröa nokkurt pláss í lest-
inni fyrir karimennina. Ég sá fram
á þaó með nokkurri kaldhæöni, aö
ég mundi horfa á eftir konu minni
og dóttur með lestinni og verða
sjálfur eftir.
Þaö voru lögregluþjönarnir, sem
að lokum þreyttust á aö halda aftur
af mannfjöldanum. Þeir rufu skyndi
lega kaðalinn. Og allir ruddust i
áttina að fimm eða sex vöruvögn-
um, sem voru aftast í lestinni,
Á siðustu stundu hafði ég getaö
komið annarri töskunni til Jeanne,
en hún innihélt dót Sophie og sumt
af hennar eigin. Ég hélt eftir hinni
töskunni, og í hinni hendinni burð
aðist ég með svarta koffortið, sem
1
lamdisi i fæturna á mér við hvert
skref. Ég fann ekki til sársauka.
Ég hugsaði iieldur ekkert.
Ég hóf mig upp í lestina meö
hjálp þeirra, sem ýttu á mig, og
reyndi að vera eins nálægt dyr-
Linum og ég gat. Þannig tökst mér
aö setja koffortið mitt upp aö
vegg og þar settist ég niöur með
ferðatöskuna i fanginu.
I fyrstu sá ég aöeins neöri hlut-
ann af félögum mínum, karlmönn-
um og konum. Og það var ekki
fyrr en nokkru siðar, að ég fór að
sjá andlit þeirra. í fyrstu bar ég
ekki kennsl á neitt þeirra, og þaö
kom mér á óvart, þvi Fumay er
litil borg meö um fimm þúsund
íbúa. Að vísu höfðu margir komið
úr sveitunum umhverfis Fumay.
Þaö er f.iölbýlt héraö, sem ég
þekkti ekki vel.
Allir flýttu sér að koma sér
’fyrir, reiðubúnir að verja sitt pláss,
og rödd hrópaði aftan úr vagnin-
um:
„Uppselt. Hleypiö ekki íieiri inn!<‘
Nokkrir hlógu feimnislega, og
það dró ur spennunni og gerði frek
ari samskipti auðveldari. Hver og
ein tók aö reyna aö koma sér
þægilega fyrir og raða töskum og
pinklum kringum sig.
Dyrnar höföu veriö skildar eftir
opnar, og við horföum fremur
áhugalítil á mannfjöldann, sem beið
á brautarpallinmn eftir annarri lest,
á veitingastofuna og barinn, sem
verið var að tæma, á bjórfiöskurn
ar og vínflöskurnar, sem handlang-
aðar voru frá manni til manns.
„Hæ, þú þarna... já, þú Ginger
... þú gætir ekki náö i flösku handa
mér?“
Eitt andartak datt mér í hug að
fara og sjá, hvernig kona mín og
döttir höfðu komið sér fyrir og um
leið að færa þeim þær fréttir, að
ég kæmist með. En ég gerði það
ekki af ótta við að missa plássið.
Við biðum ekki aðeins í klukku-
tíma, eins og lögregluþjónninn hafðí
sagt, heldur i tvo og hálfan tíma.
EDDIE CONSTANTINE
NÍ, (jJORbE JE6 OET?
sA SMO DET SRR06 UD
(á 6AOEN FORMÍ6 ! A
OW ULLE SJOyf R. ,0/r
ELENDL6E SkVAT - JE6
SKAL PULVERiíERE
D16!
r EN V/RKEU6 atSKVTTER
Af DET SVAÓE K6N 8EH6VER
KUN ET D/SKRET L/LLE V/NK-
06 DE NÆRMEST SLATREDE !
HVAD KOMMER DET DEM
VED ? DER ERIN6EN D£R
HAR R/N6ET EFTER DEM !
„Litla kvikindið þitt. Auvirðilegi raef-
111 - ég skal svei mér sauma aS þér...“
„Hvað ert þú aö sletta þér i þetta. Þaö
hefur cnginn kallað á þig!“
„Sannur verndari hins veikara kyns
þarf ekki nema smáaugnagotu til þcss að
hann gefi sig fram til þjónustu. — Mér
sýndist þú blikka mig, svo hcr er ég.“
„Svo þér sýndist þaö! Jæja, fleygöu þá
hræinu fyrir mig út á götu.“
„Með ánægju! — Hefuröu krafta til
þcss að halda á glasinu fyrir míg á
meðan?“
Það mun ekki veröa hleypt af þessari
fallbyssu f bráð.