Vísir - 11.08.1969, Blaðsíða 12

72
VÍSIR . Mánudagur 11. ágúst 1969.
■ 82120
y
rafvélaverkstadi
s.melsteifs
skeifan 5
Tökum okkur:
’’ ViðReröir á rafkerfi
fínamóum og
störf rum.
*| Mótormælingar.
Mótorstillingar
Rakaþéttum raf
kerfið •
"■-’rahlutir á ataðnum
Rambler American 1966
Rambler American 1968
Rambler Classic 1963
Rambler Classic 1965
Rambler Ambassador
1966
Piymouth Fury I 1966
Plymouth Belevedere
1966
Chevy II 1965
Chevy II 1966
VerzBð þar sem úrvaliö
er mest og kjörin bezt.
Rambler-
JQN umboðið
LOFTSSON HF.
Hringbraut 121 - 10600
lllllillllllllllill
Hann heyröi einhvern gný á eftir
sér og leit um öxl. Það var kýrin
sem kom á harðaspretti á eftir hon
um, en þeir McCarthy og Parker
tvímenntu á baki henni, höfðu
langa piska í höndum og iömdu
þeim í síðurnar á henni. Hraðamæl-
irinn á rekkjunnj sýndi hundrað
og tíu milur. Skyndilega kom Foley
auga á Sheridan lögregluforingja
spölkorn framundan, þar sem hann
stóð í fullum skrúða og stjórnaöi
umferöinni... það gat ekki hjá
því farið, að sparlaksrekkjan
skellti honum um koll og rynni yfir
hann, ef hann gar'.ti ekki að sér og
tæki stökk til hliðar. Foley leit um
öxl, kýrin var að ná honum. Hraöa
mælirinn sýndi 115 milur
„Spenniö öryggisbeltin!" hróp-
aði Foley. Nú stökk kýrin fram með
rekkjunni, McCarthv kastaði sér af
baki og lenti um borð i rekkjunni;
hann var blóöugur í framan. Hann
fann hönd lagða á öxl sér, en
neyddi sjálfan sig til að lita ekki
um öxl; hann varð að einbeita sér
að þvi að skoröa sig áður en rekkj-
an rækist á Sheridan lögreglufor-
ingja. „Heilög guðs móðir,“ hvíslaöi
lögregluforinginn, og enn fann Fol-
ey hönd lagða á öxl sér.
Foley opnaði augun. Honum varö
fyrst fyrir að lagfæra á sér gleraug-
un. Hann fann tii dofa i fótunum.
„Reynið að risa upp af gólfinu,
herra minn,“ heyrði hann sagt
blestri öldungsröddu rétt hjá sér.
„Heilög guðsmóöir hjálpi þér, bless-
aður...“
Foley brölti upp af göltinu i Morr
isr.um og kom sér fyrir í sætinu.
Gamall maður, -.nlaus og tötra-
lega klæddur með barðaslútandi
hattræksni á höfði lét hallast upp
að bílnum og gægðist inn um opinn
hliöargluggann, alvarlegur og á-
hyggjufullur á svipinn.
„Þú hefur ekið út af veginum,
herra minn. Þakkaöu guöi fyrir aö
þú ert á lífi...“
Foley var ekki viss um að hann
h."" heyrt rétt. Það var erfitt að
skilja gamla manninn. En hann sá
þaö sjálfur, að hann hafði ekið út
af veginum. Hreyfilshjól bílsins
hafói grafizt inn i limgeröiö. llann
mundi ekki, hvernig hann var hing-
að kominn. Hann mundi hins vegar
ýmislegt annað ijóst og greinilega.
Hitann inni i kennslustofunni, lár-
viðinn kringum biiastæðiö úti fyrir
háskólanum. En hann geröi sér ljóst
að þaö var enginn tími til slíkra
upprifjana. Hann reyndi aö einbeita
sér, en sá nemendurna fyrir sér inni
i skölastofunni. . „en þaö var i
annarri heimsálfu handan viö haf-
ið“. Hvar hafði hann lesið þá setn-
ingu.
Gamli maðurinn hélt áfram aö
masa, en Foley skildi fæst af því,
veitti þvi ekki heldur sérlega at-
hygli.
„Rétt er nú þaö,“ sagði hann þeg-
ar öldungurinn gerði málhvíld til að
draga andann. „Geturöu visað mér
skemmstu leið til Brandon?"
Spurningin hleypti af stað mikl-
um orðaflaumi. Þaö hefði mátt
hálda að öldungurinn heföi ekki
hitt mann að máli mánuöum sam-
an; orðin runnu i.*man í eina óskilj-
anlega síbylju og þaö var ekki fyrr
en seint um síöir að Foley tókst
að greina eitt orö, sem hann kann-
aöist við. Tipperary ... var hann
ef til vill staddur í Tipperary?
„Tipperary ...“ endurtók Foley
og kinkaði kolli eins og gátan væri
þar með ráðin.
Hann ræsti vélina. Það er löng
leiö til Tipperary, hugsaði hann,
þegar hann ók bilnum aftur á bak
út úr limgeröinu, og gengi ferðin
viðlíka skrykkjótt og að undan-
förnu, var borin von, að leiðin til
Brandon yröi ekki enn lengri. —
Gamli maöurinn færði sig fjær bíln-
um. Foley brosti til hans. Ók bíln-
um aftur á bak út á veginn.
„Guð gefi þér góða ferð,“ kall-
aöi gamli maöurinn og gætti þess
að slanda í öruggri fjarlægð.
Ökuljósin lýstu veginn fram und-
an. Þegar hann hafði ekiö um mílu,
féll bjarmi þeirra á símaklefa. Fol-
ey stöðvaði bílinn, steig út og fór
inn í klefann. Hann kveikti á nokkr
um eldspýtum, fletti símaskránni
— þeir voru margir, sem hétu Cas-
ey, en loks fann hann einn, sem
skráður var búsettur við Emmett-
stræti, og heimanúmerið fyrir neð-
an skrifstofunúmeriö. Foley kveikti
enn á nokkrum eldspýtum og las
notkunarreglurnar; það var kona,
scm svaraði.
„Halló, Molley Casey hér.“
„Frú Casey, þ:.^ er William Fol-
ev, sem talar. Ég verð að biðjast
afsökunar á hvað komu minni hef-
ur seinkaö. Ég er á leiðinni, en ekki
fyllilega viss um hvar ég er stadd-
ur.Ég held að ég sé samt á vegin-
um tii Brantion, rúmlega mflu frá
Ballykiileen.“
StóCVT - NAGLAB
„John? Hvar.
„Hann er ekki hér og þú ert einmitt
það, sem ég þarf á að halda til þess að
tryggja að halda honum í burtu.“
„,JOHN!“
„Jane.
EDDIE CONSTANTINE
som uxmsstBBBEsmN-
BBur bukdcjss, vmM.mr\
aU OE SHÁ laeXtSiCE
ÍfflEPHP / MfnnmtmfíMnL
MmicBtmfaEBo œmmm otsr fíS
nmm. mssiKxr aawtES nouxe vtweme
Sem fréttaritari með erlend málefni
ætti ég að vita mikið meira um þessi litlu
friðsælu smáriki í Mið-Ameriku.
En í Centro-Fuego er friðsældin fokin
út í veður og vind. Domenes forseti held-
ur kosningaræðu. — „Ég lofa ykkur á-
fram frelsi, lágum sköttum og betra hús-
næði..
Frambjóðandinn gegn forsetanum held-
ur Iíka kosningaræöu. — „Ég lofa ykknr
frelsi, lágum sköttum og betra hús-
næói...“
T
T 'T