Vísir - 21.08.1970, Síða 13

VTSTR . Föstudagur 21. Sgust Í97Ö.
VÍSIR í VIKULOKIN
fylgir aðeins til fastra áskrifenda.
Vönduð mappa getur fylgt á
kostnaðarverði.
VtSIR Í VIKULOKIN
HANDBÓK HÚSMÆÐRANNA
VlSIR f VIKULOKIN
frá byrjun er orðinn rúmlega 1300 króna
virði, 300 síðna litprentuð bók
í fallegri möppu.
•T;
VÍSIR í VIKULOKIN
er afgreiddur án endurgjalds frá byrjun
til nýrra áskrifenda.
(nokkur tölublöð eru þegar uppgengin)
urtók hann s&mu orðin, sem
voru honum ef til vill ekki alvara,
en lýstu þó hugarástandi hans.
„Ég skal drepa hann...“
„Það heyrist ekki til þín frek
ar en vofu . . .“
Honum hafði fallið það þungt
þá, því að honum fannst meira
liggja í orðunum en sagt var. Og
það var líka einu sinni að hann
hafði komið þar að er börn voru
að leik á götunni, og numið stað
ar og horft á þau góða stund, og
svo þegar þau urðu hans vör,
höfðu þau tekið til fótanna.
Hefði hann ekki séð Louise í
örmum Rúmenans, þá var ekki
fyrir það að synja að hann hefði
dregið að vinna þann hluta viö-
fangsefnisins, sem hann komst
ekki hjá að vinna í háskólabók-
hlöðunni, einungis til þess að
:g£ta setið í nálægð við hana á
meðan hún var lasin af inflúens-
unni.
Nú var slíkt þýðingarlaust og
girt fyrir alla löngun hans til
þess. Michel hélt sig ekki heldur
inni við. Hann hélt uppteknum
hætti og fór með kunningjum sín
um út á kvöldin, eöa ef til vill til
að hitta stúlkurnar, sem hann
hafði ljósmyndað naktar í heim-
kynnum þeirra. Það var aðeins ör
sjaldan, að Elie hélt sig sjá hann
ag dóttur frú Lange senda hvort :
ööru hlýtt augnatillit, og þó var
liann aldrei viss, og hann spurði ]
sjálfan sig hvort þessi faðmlög
úti í rigningunni hefðu ekki ver-
ið einstök hending.
Hann var sjaldan heima um
fimmleytið. Hann vissi samt að
um það leyti fór frú Lange jafn-
an til kirkjunnar, eftir að hún
hafði skarað duglega í eldholið,
snakaði hún sér í kápuna og hrað
aði sér til bæna.
Bænamessan stóð lengur en
morguntíðirnar, bænalesturinn
tók svo lungan tíma, það mátti
heyra tuldrið langt út á götuna,
þegar gengið var fram hjá kirkju
dyrunum. Hún kom venjulega
heim aftur um tuttugu mínútum
yfir sex, þegar leigjendurnir
fóru að leita að aftur, hver á eft-
ir öðrum og heimilislífið upp-
hófst á nýjan leik. Það var oft
að Michel kom ekki heim fyrr
en sfðastur og á stundum var þá
vínlykt af honum.
Klukkan hálffimm á mánudag,
var Elie staddur í háskólabókhlöð
unni, sat þar við vinnu sína þeg-
ar hann fékk svo ákafan höfuð-
verk að hann gat ekki einbeitt
sér að viðfangsefninu. Þá var
komið að jólaleyfi og krökkt af
fólki á götunum, sem streymdi án
afláts fram hjá uppljómuðum
búöargluggunum, fullum af alls
konar varningi.
Þegar Elie varð gengiö fram hjá
kirkjunni heyrði hann rödd prests
ins þylja bænir og söfnuðinn
svara með lágu tuldri. Nokkurt
andartak var hann að því kominn
að líta þar inn, en hann hafði
aldrei komiö þar inn fyrir dyr.
Það var bæði af leti og tillitssemi
að hann lét ekki verða af því.
Hann hafði aldrei komið í kaþ-
ólska kirkju. Frú Lange hafði
oft reynt að fá hann til þess. ■
„Þér ættuö bara að sjá allt
skrautiö þar inni. Og hlusta á org
elleikinn!"
Hann hafði líka heyrt orgel-
leikinn út á götuna, þegar hon-
um varð gengið fram hjá kirkju-
dyrunum á sunnudögum, einkum
þegar hámessu var lokið og hinir
trúuðu flykktust út.
Göturnar urðu bæði myrkari og
mannfærri, eftir því sem hann
nálgaðist húsið ,og þegar hann
kom fyrir síðasta hornið, var
hann einn á ferð.
Það var ekki fyrr en hann
var kominn að útidyraþrepunum,
að hann tók eftir því að örlítinn
ljósglampa lagði út á milli glugga
tjaldanna í herbergi Rúmenans.
Klukkan var naumast fimm, og
hann furðaði sig á því að Michel
skyldi vera kominn heim. Það var
j þó ekki af ásetningi að hann opn
aði útidyrnar hægt og hljóðlaust,
honum var ekki einu sinni ljóst
að hann gerði það. Ekki heldur
að hann gekk hljóðlaust aö
vanda inn ganginn og inn í borð
stofuna, sem stóð opin.
23
Hann veitti því strax athygli,
að Louise sat ekki í armstólnum
eins og hún var vön. Honum varð
litiö inn í eldhúsið og hún var
ekki heldur þar. Dymar að her-
bergi Michels voru lokaðar.
Hann furðaði sig mest á því að
hann skyldi ekki heyra neitt,
hvorki samtal né annað. Jafnvel
þegar hann gekk að dyrunum og
lagði eyrað að hurðinni, heyrði
hann hvorki tuldur eða hvísl, og
þannig stóð hann andartak og
lagði við hlustirnar og það kom
þjáningarsvipur á andlitið á hon-
um.
Gegn vilja sínum lét hann að
lokum undan þeirri freistingu að
gægjast inn um skráargatiö.
Hann studdi sig við dyrakarm-
inn og varö næstum að leggjast á
hnén.
Þegar hann sá inn f herbergið,
fannst honum sem hann drægi
ekki andann lengur og hann fann
þungan og hraðan æðaslátt á hálsi
sér og við gagnaugun.
Þaö var rauðleit birta inmi í
herberginu fyrir silkiljóshlífina á
lampanum. Rekkjan var til
hægri, mjög há rekkja og Louise
lá þversum með fætuma gleitt
fram af stokknum í sams konar
stellingu og stúlkumar á mynd-
unum, sem komið höfðu Elie i
sem mest uppnám, og Miohel
stóð fyrir framan rekkjustokkinn
miili hnjánna á henni og hreyfði
sig hratt og háttbundið.
Hann gat ekki séð nema utan
á vangann á þeim. Ef til vill var
það vegna birtunnar hvað stúlkan
virtist föl, augu hennar voru lok
uð en nasirnar þandar, svipurinn
tjáningarlaus svo aö vel hefði
mátt halda að hún væri dauð.
Michel brosti ekki, mælti ekki
orö, en Elie gat greint hraðan
andardrátt hans.
Þegar öllu var lokið fóru nokkr
ir kippir um likama stúlkunnar
og andlitsdrættimir herptust
þannig að ekki varð séð hvort
því olli unaður eða sársauki, Rúm
eninn stóð kyr andartak, svo rétti
hann fram hendumar hlæjandi
og kippti stúlkunni á fætur.
Elie rétti líka úr sér. Hann
fór úr frakkanum og hengdi hann
upp frammi á ganginum. Nú
heyrði hann að þau vora farin
að tala saman inni í herberginu.
Hann gekk upp í herbergið sitt
og fleygði sér upp í rúmið án
þess aö kveikja ljósið. Kreppti
hnefana, nísti saman tönnunum.
Alls konar furðulegar og fjar-
stæðukenndar hugdettur sóttu að
honum, og hvað eftir annað end
Drepa! Honum var svipað far
ið og krakka, sem hefur verið
blekktur á niðurlægjandi hátt,
þegar hann hvæsti, hvísllágt milli
samanbitinna tannanna:
„Ég skal drepa hann.“
Þaö var éldd nein verknaðar:
áætlun, enn síöur ákvörðun. —-
Hann fýsti ekki að framkvæma
það, en það var honum léttir að
segja það. Grátið gat hann ekki.
Hann hafði aldrei grátið á ævi:
sinni. Þegar móðir hans barði
hann, lauk þvf alltaf þannig að ■
hún missti alla stjóm á sér
vegna þess, sem hún kallaöi.
kæruleysi hans, og loks öskraði
hún:
„Grenjaðu.., grenjaðu! Ertu
ekki skapaður úr sama eftii og
aðrir krakkar Eða ertu kannski
of stoltur tíl þess?“
Það var ekki satt. Hann var
ekki stoltur. Þaö var ekki hans
sök, að hann roðnaði í vöngum '
og augu hans urðu skærari, en lét /
að ööru leyti ekki geðbrigði á (i
sér sjá.
Hann hafði gleymt öllum höfuð
verk. En hann fann til sársauka ,
hvarvetna, rétt eins og hann
væri allur ein opin und. Loks '
tókst honum að hata Michel. ’
Hann hataði hann. Hann mundi
sjá Louise fyrir hugskotssjómun
sínum allt fram á dánardægur
eins og hann hafði. séð hana svo •
nálægt sér að minnstu svip-
brigði á andliti hennar gátu ekki
farið fram hjá honum. )
Var þetta í fyrsta skiptið, sem s
slíkt átti sér stað? Þau sýndu ý
hvort öðra ekki nein ástaratlot.
Það hafði ekki vottað fyrir nein
um heitum tilfinningum í hreyif-
ingum þeirra. Og strax á eiftir,
voru þau farin að tala saman
eðlilegum rómi, rétt eins O'g ekk
ert heföi gerzt.