Vísir - 01.09.1970, Page 13

V1 S IR . Þríðjudagur 1. september 1970.
13
stóra fætur
/ Þýzkalandi framleiðir verksmiðja ein aðeins skó af
afbrigðilegum stærðum
Skórnir á myndinni hér til
hliðar eru gerðir sérstaklega til
að auðvelda þeim er hafa „af-
brigðilega“ fætur (þ.e. stærri en
venjulegast er eða minni) lífið.
í Vestur-Þýzkalandi segja þeir
að hálf milljón manna þurfi að
nota annaöhvort svo stóna skó
eða svo litla, að þeir fáist ekki
á almennum skómarkaði. Fram
tll þessa hefur verið reynt að
hafa ævinlega eitthvað tll áf
skóm fyrir þetta fólk, en gerðir
skónna hafa verið af takmörkuð
um fjölda. Þannig voru smávaxn
ar konur oftlega neyddar til að
klæðast bamaskóm. Stórvaxnir
karlmenn þurftu hins vegar að
láta sauma sérstaklega á sig
skófatnað. Núna hefur að
nokkru leyti verið leyst úr vand
kvæðum þessa fólks. 1 Stutt-
gart hefur
arhús sem afgreiðir póstkröfu-
pantanir um allt Þýzkaland, og
er fyrirtækið sérhæft í gerð af-
brigðilegs skófatnaðar. Fyrirhug
að er, að fyrirtæki þetta sendi
150 mismunandi gerðir á mark-
að fyrir hvert tízkutímabil.
við því að búast að hægt sé að
reka fyrirtæki með það eitt fyr
ir augum að fullnægja eftirspum
eftir afbrigðilega stórum eða
litilum skóm. Þó er að sjálf-
sögðu talsvert mikið um að fó’k
biðji um skó sem eru svo stórir
að skóverzlanir hafa þá ekki til
sölu. Maður sem notar kannski
skó númer 47 veröur að láta
panta þá sérstaklega frá út-
landinu, og em slíkir skór dýr-
ari en ella, þar eð ef til viU
þarf að kaupa þá í smásölu er-
lendis. Skór, sem pantaðir eru
hundruðum saman eða þúsund-
um fást í heildsölu. Ofan á
þetta bætist svo flutningskostn
aður og toMar, þannig aö skór á
stóra menn verða oft óhóflega
dýrir.
Við ræddum við nokkra skó-
kaupmenn vegna þessa, og
höfðu þeir allir sömu sögu að
segja, að dýrara væri að panta
skó, sem sauma þyrfti sérstak-
lega, en þó gæti verið að verðið
yrði það sama, ef gerð skónna
og lögun væru fyrirfram ákveð
in.
Hjá skóverzilun Hvannbergs-
bræðra fengum við þær upplys
ingar að þar væm kvenskór frá
númer 35 og til 42 og af hverju
númeri væru til margar breidd
ir — þannig að konum á Isíandi
leyfist að hafa býsna stóra fæt-
ur.
Hjá Gefjun-Iðunn tjáöi verzl-
unarstjóri okkur að íslenzkir
skór væm framleiddir býsna
stórir á karla. Þeir hefðu haffl
til tvær gerðir alt upp í núm-
er 47, en íslenzkir skór eru að-
eins framleiddir í einni breidd
Sagði verzlunarstjórinn að verk
smiðjan teldi sig hafa orðið vara
við aö íslendingar hefðu fótlag
frábrugðið öðrum þjóðum, og
framleiddi verksmiöjan þvl sína
skó þannig sem heppiíagast
væri talið fyrir íslencfinga.
Lítið sem ekkert hefur veriö
framleitt hér innanlands af stór
um skóm fyrir konur og tekur
talsverðan tíma að afgreiöa af-
brigðilegar pantanir. — GG
Refsing var rétta orðið. Það
mátti ekki viðgangast að Michel
fengi að 'halda þannig áfram, án
þesis refsinig kæmi fyrir. Aldrei
hafði Elie áður kynnzt manni,
sem var jafnhamingjusamur,
hamingjusamur í alla staði, öllum
stundum naut þess sérhvert and-
arfca'k að hafa ailt og aila í kring
mn sig að leiik, einungis til þess
að mega njóta þess. Misnota allt
og aMa sér tíl ánægju.
Það var ekk; einungis Louise,
sem var fómarlamb hans rnn
þessar mundir heldur Elie lika.
Það var Elie, sem hafð; veriö til-
efni hwísflinga hans, þegar hann
sitóð við rekkjuna, nakinn og
blygðunarlaus og lék sér að litl-
nm brjóstum stúlkunnar.
Tvisvar eða þrisvar hafði hon-
um orðið litið út aö dyrunum á
meðan hann naut hennar, og það
var eins og hann vildi helzt á-
varpa Blie eða ka'Ma ti'l hans. Þeg-
ar leik hans að Louise í rekkj-
unni var lokið og hann var staö-
inn upp frá henni, virtist hann
<BtDa að fara og opna dyrnar.
Hann gekk skref í áttina út að
hurðinn og rétti út höndina.
Skælbrosti. En Louise mælti bæn-
Mfstanh
JNei Michel ... nei, gerðu það
ðRk'iT ‘
Bvað mundi hann faaf a gert, ef
Louise befði ekkr haldið aftur af
howKn? Eaoa vildi þó ekki láta
af fyrirætlan sinni strax og sagði
og það var eitt af þeim fáu orð-
um í frönsku sem hann kunni:
„Hvers vegna ekki?“
Hún sneri sér að honum og
það var næstum gráthreimur i
röddinni:
„Nei, gerðu það ekki...“
Hún vildi bersýni'lega hraða
sér í fötin og ge>kk út að stólnum,
þar sem hún hafði lagt þau, o>g
varaðist að líta út að dyrunum.
En Michel tók um handlegg henni
og stöövaði hana. Hún beitti smá
vægi'lega mótspymu, og það sem
síðan fór fram á mi'lli þeirra var
bersýniilega við það miðað að Blie
væri áhorfandi. Louise hristi enn
höfuðiö, það kom ötti í svip
hennar við það, sem hann fór
fram á við hana, þegar hann
hvíslaði að henni, en Rúmeninn
tök ekkert ti'ilit til þess brosti
sem fyrr og hvísiaði einhverju að
henni.
Hvað mundi hann hafa sagt
við Elie, ef Lousie hefði ekki kom
ið í veg fyrir, að hann opnaði
dyrnar?
Elie þorði ekki að bíða lengur
af ótta við að Rúmeninn mundi
ekki fara að beiðni hennar. Hann
var sannfærður um að nú hefði
hann kafað þetta djúp að botni
og hann hafði tekið sína ákvörð
un.
Hann hafði verið rændur sinum
dýirnætasta framtíöarsjóði. Nú
■ ■■
30
átti hann ekki neina von leng-
ur. í rauninni hafði hann ekkert
átt og samt hafði hann verið
öllu rændur. Hann gat ekki búið
þarna lengur. Og ef tiil vilil yrði
þetta bros Rúmenans til þess
að hann gæti ekki lifað Iengur.
S'líkum glæp mátti ekkj láta
órefsað. Daginn áður, þegar hann
var að segja við sjáifan sig að
hann yrði að drepa Michel, án
þess að þvi fýlgdi nokkur sann-
færing og án þess að hann gerði
sér grein fyrir hvers vegna, þá
hafði hann helzt talið sér trú um
að það væri vegna Louise.
Nú vissi hann hins vegar að
það var vegna Micfaels sjálfs.
Hann þarfnaðist þess ekki lengur
að hata hann nú var þetta rétt-
lætismál. Ef hann geröi ekki eitt
hvað, sem nægði til þess að
stöðva framferði Michels, ef
Michel liðist það órefsað að troða
á öðrum og hafa aðra að leifc-
soppi, einungis til þess að geta
sjálfur verið hamingjusamur, þá
var al'lt í þessum heimi ti'lgangs-
laust og lff manna eins og Elie
ekki annað en hlægi'leg fjarstæða.
Sjálfur var hann e;kki nein fjar
stæða, engin ófreskja, heldur hinn
sá sem hafðj rænt hann öllu og
gert hann aumkunarverðan að
auki.
EPtir þetta gat Elié tautað ró-
lega fyrir munni sér:
„Ég ska'l drepa hann.“
Vegna þess að hann mundi
drepa hann. Hann tók þá ákvörð
un þegar hann hélt upp stigann,
þegar faann opnaðj dymar að her-
bergi sínu. Hann leit elkki um öxl
en hann vissi að Michel stóð alls
nakinn í dymnum á herbergi
sínu og fytlgdist með flótta hans.
„Ég drep hann ...“
Og þegar hann var kominn
inn í herbergið, bætti hann við:
„Á morgun".
Þegar því værj lokið, gæti hann
að minnsta kosti borið aftur
nokkra virðingu fyrir sjélfum sér,
o>g ef svo reyndiist ekki þá hefði
hann að minnsta kosti komið
fram hefndum.
Ein manneskja í heiminum, að
eins ein manneskja mundi vita
verknað hans. En mundj hún
skilja hann?
Það skiptj ekkj máli. Upp frá
þessu skipti elkkert máli, því að
hann hafði tekið sína' ákvörðun.
Hann var þegar mun hughraustari
en áöur.
í stað þess að hugileiða, hvað
gott væri eða illt. aðstöðu þeirra
er allt höfðu og hinna, er ekkert
höfðu, varð hann að skipuleggja
nákvæmilega og í einstökum atrið
um það sem hann ætlaði að fram
kvæma. Efcki f kvöld því að það
var sunnudagur og Micfael fói
sjaldan neitt út á sunnudags-
kvöldum en á mongun. það vaj
nokkum veginn víst.