Vísir - 22.01.1971, Blaðsíða 1

VISIR
6&» á*g. Fíístudagur 22. janúar 1671. — 17. tbL
Alþingismaður kjörinn
textahöfundur ársins
Á hljómplötudanslcik í Glaumbæ í i sameiginless gæöamats þeirra á
gærkvöldi geröu hljómplötugagn- hljóniplötuframleiðslu ársins 1970.
rýnendur Vísis, Vikunnar og Morg- Höfðu þeir af því tilefni boðið á
unblaösins grein fyrir niðurstöðum | ballið þeim hljómlistarmönnum,
Fyrstí aliminkurinn sleppur
Drap yfir 100 varphænur að
Dafismynni á Kjalarnesi
Vegalengdin frá Lykkju aö
Dalsmynni er 4—5 km. Vega-
lengdin frá þeim stað, sem
minkaflutningabifreiðin stöðvaö
ist, er 7—8 km. — VJ
$§) Fyrsti aliminkurinn,
sem sannanlega hef-
ur sloppið úr haldi eftir
að minkaeldi var aftur
gefið frjálst hér á landi,
var felldur að Dalsmynni
á Kjalarnesi í gærmorg-
un.
— Ekkert verður fullyrt að
■ svo komnu máli, hvaðan minkur
inn hefur sloppið. Þrír möguleik
ar koma til greina. I fyrsta lagi
að hann hafi sloppið frá Loðdýr
um hf. að Lykkju á Kjalamesi.
í öðru lagi að hann hafi sloppið
frá Polármink á Skeggjastöðum
í Mosfellssvert og í þriðja lagi
að hann hafi sloppið, iþegar ver
ið var að flytja minka Arctic-
mink á. A-kranesi undir lögreglu
fyfgd 8. janúar.
„Mér datt hreint ekki í hug
sá möguleiki að minkur gæti
verið valdur að dauða varphæn
anna hjá mér, þegar ég varð
fyrst var viö dularfuflan dauða
nokkurra þeirra hjá mér fyrra
mánudag, 11. janúar“, sagði Guð
langur Guðmannsson bóndi að
Dalsmynni, í viðtali við Vísi í
morgun. Hænumar voru meö
blóöblett aftan á hálsL Annað
sást ekki á þeim. Ég kafflaði
því á dýralækni, þar sem ég
hugöi ihænurnar hafa fengiö ein
hvem torkenndan sjúkdóm. —
Dýralæknirinn uggði heldur ekki
að sér, datt alfs ekki í hug að
minkur gæti hafa verið dánar-
orsök hænanna og við sendum
þær því að Keldum“, sagði Guð
laugur.
„Þar kom í ijós, að minfeur
hafði bitið hænumar, sem varð
til þess að ég fékk Svein Einars
son veiðistjóra, til aö koma og
vinna á bonum. Það var svo
ekki fyrr en í fyrradag, að við
sáum minkinn fyrst, en þann
dag setti Sveinn upp gildru, sem
minkurinn gekk í og gat ég því
skotið hann í gærmorgun“.
Minkurinn lagöi alls yfir 100
varphænur að velli f Dalsmynni,
en auk þess sagði Guðlaugur
að hinar varphænurnar hátt í
þúsund talsins hefðu lítið sem
ekkert verpt þennan tíma eftir
að minkurinn komst f hænsna
húsið. Varpmagnið hjá þeim er
nú aðeins 10—15% á móti 70—
80% eins og það var áður.
Guölaugur sagði að þetta
væri hið fegursta dýr, sem hann
ætlaði sér að eiga til minningar
um viðureignina. Hann sagðist
hafa fariö með hann til bú—
stjórans að Lykkju, Friöriks
Bridde, sem hefði talið það
sennilegt að hann væri frá þeim
kominn. — Jón Magnússon, hrl.
stjórnarformaðuT í Loðdýrum
hf. hélt því hins vegar fram, að
mjög ósennilegt væri, að mink-
urinn væri frá þeim kominn, —
enda væri eklri vitað til þess að
nokkur minkur hefði sloppiö. —
Hann benti á, að sama minkateg
undin væri hjá öllum loödyra-
bútinum.
Sömuileiðis benti hann á, aö
minkafkitmngar hefðu farið
fram á iþessum slóðum rétt áö-
ut en minksins varð vart að
DaTsmynni. Sagðist hann hafa
örugga vitneskju um, að bifreið-
in hefði verið stöðvuð á 'leiðinni
og fersku lofti hleypt inn til
minkanna með þvi að opna bíl-
hurðina.
Steinþór Nygaard vegalög-
regluþjónn, sem fylgdi minka-
■Plutningabifreiðinni, sagði það
vera rétt, að bifreiðin hefði ver-
ið sföðvuð á leiðinni m. a.
skammt utan víð Hvaleyri. —
Hann taldi þó mjög ósenniilegt,
að núnkur heifði getað sloppið,
en vildi þó ekki fortaka það, aö
sSílct gæfi gerzt.
Gera blaðamenn j
verkfafifi?
# Verkfall blaöamanna kann að
vera á næsta leiti. Blaðamenn
samþykktu á félagsfundi £ gær
með atkvæðum allra fundar-
manna að láta fara fram at-
kvæöagreiðslu um heimild til að
boða vinnustöðvun. Verkfall
þarf að boða með viku fyrir-
vara.
O Samningstímabil um kjör blaða-
manna rann út um áramót. Mik-
ið ber enn á milli ikröfumblaða
manna og tilboði útgefenda
blaðanna.
® Útgefendur hafa æskt þess, að
málinu verði vísað til sáttasemj-
ara. Á fundi blaðamanna í gær
kom það fram í ræðum margra,
að það yTði til að tefja samn-
inga að visa deílunni trl hans.
—HH
Söguleg mynd. Guðlaugur Guðmannsson bóndi með fyrsta ali-
minkinn, sem feildur er, eftir að minkaeldi var aftur gefið frjálst
lásamt hluta af varphænunum, sem þessi sögulegi minkur grandaði.
Eyjasjómenn rötuðu ekki heim
— einn bátanna lenti uppi á Faxaskeri — margir
bátar i erfiðleikum l>egar dimmviðrið skall á / gæt
Bilindbyl gerði suðvestanlands
seinnipartinn í gær og tók fyr-
ir alla dagskímu löngu fyrir
rökkurmál. Bátar, sem voru á
leið til hafnar í Eyjum úr róöri
lentu margir í mestu erfiðleik-
um vegna dimmviðrisins, eink-
um smærri bátamir, sem engin
siglingatæki hafa utan kompás-
inn. Til dæmis lenti 12 tonna
fleyta, Vinur, í erfiðleikum,
hafði hann róið 25 mílur frá
Eyjum, lagt þar 25 bjóð og að-
eins tveir menn á bátnum, eng
in siglingatæki um borð. Báöu
skipverjar um aðstoð og tókst
vélbátnum Ver að miöa þá út
og finna bátinn. Var honum síö
an fylgt til Eyja.
Fleira geröist sögulegt á þess
ari heimsiglingu Eyjabáta, meö
al annars steytti vélbáturinn
Sigurfari á Faxaskeri. Strand-
aði hann suðvestan í skerinu
í gærkvöldi og sendi þegar út
neyðarkall. Bátarnir, sem fóru
honum til hjálpar gripu hins
vegar í tómt, því að báturinn
losaði sig af eigin rammleik. —
Leki kom aö honum, en skip-
verjum tókst að koma honum
heilu og höidnu inn til Eyja.
Langsótt hefur verið hjá dag
róðrabátum í Eyjum það sem
af er. Línubátar hafa til dæmis
róið 2—3 tíma stím. Þeir hafa
rekiö í sæmilegan afla, upp í 12
tonn. Annars hefur verið frek
ar tregt fiskirí, ekki sízt hjá
netabátum, sem hafa farið var
hluta af ufsahrotunni að mestu.
- JH
sem útnefningu höfðu hlotið auk
nokkurra lagasmiða og textahöf-
unda, þvi einnig höfðu verið valdir
þeir beztu úr þeirra hópi.
íburðarmesta viðurkenningarskjal
iö var veitt fyrir beztu stóru plötu
ársins og hlutu það að þessu sinni
þremenningamir í tríóinu Óðmenn.
Hlutu þeir raunar viðurkenningar-
skjaliö fyrir tvær stórar plötur, því
þegar þeir á annað borö réðust í að
spila inn á 12 Iaga plötu fannst
þeim ekki saka, að gera eina slfka
til í leiðinni. Komu þessar tvær
plötur síðan á hljómplöfu'markað-
inn í síðustu vikunni fyrir jól og
hafði framleiðslan þá verið svo á
síðasta snúningi, að prentsvertan
á umslaginu platnanna var ékki
•þomuö.
Meö þessari tveggja platna út
gáfu kvöddu Óðmenn hljðmlistar
heiminn. því meðlimir hljómsveit
arinnar slitu samvinnu sín á milli
eftir að hljóðritun plötunnar hafði
farið fram. Má því með sanni segja,
að ekki hafi verið seinna vænna,
að þeir fengju eimhverja „medaKu“
fyrir unnin afrek.
Auk viðurkenningarinnar fyrir
beztu stóm plötuna, fékk hljóm-
sveitin Óðmenn viðurkenningar-
skjail fyrir beztu tveggja laga Ujóm
plötu ársins og ekki nóg með það,
heldur hlaut einn þeirra þremenn-
inganna f bljómsveitinni, Jóhann G.
Jóhannsson útnefninguna lagasmið-
.ur ársins 1970.
Fjóröa og síðasta viðurkenning-
arsikjalið féll svo í Mut afþingis-
mannsins Jónasar Ámasonar, en
fyrir texta sína fyrir „Þið munið
hann Jörund" var hann kjörinn
textahöfundur ársins. Jónas var
ekki viðstaddur samkomuna í gær-
kvöldi, en var samt óspart klappað
lof í lófa. er útnefning hans var
tiikynnt.
Nánar verður gerð grein fyrjr
gæðamati gagnrýnenda í blaðinu
á morgun. — ÞJM
Bóndadagur
fyrir sunnan
„Það hetfur nú efeki verið mikið
tilhald kringum þorrann hér fyrr
á ánwn“ sagði Ámi Bjömsson,
oand. mag. hj'á þjóð'háttadead Þjóð-
minjasafnsins, er Vísir hringdi í
hann í morgun, „þetta með súr-
metið — hrútspimgana og slátrið,
held ég sé uppfinning Halldórs,
veitingamanns í Nausti. Hér á árum
áður virðist samt dáiffið tíl, að
fólk hafi gefið kaffi meira en venju-
lega — sums staðar hetfur kannski
verið soöið hangikjöt, en það sem
mér finnst merkilegast við þorrann
er að upphafsdagur hans heitir hér
um Suðurland, í Skagafirði og þar
fyrir austan, bóndadagur, en á Vest-
fjörðum heitir þessi dagur konu-
dagur. Það mun helgast af þvi, að
þar sem dagurinn heitir bóndadag-
i ur, för bóndinn út úr bænum, þegar
gesti bar að garði og herlsaði þeim
fallega. Fyrir vestan var það konan
, sem sinnti þessu. I Þjóðsögum Jóns
Í Árnasonar er talað um það, að
i bóndinn haifi hoppað á annarri
' löpp sinni rangsælis kringum bæ-
j inn, eöa eitthvað ( þá áttina, ég
^ veit ekki hvað við eigum að taka
j bað alvarlega ...“
' En þorrinn er hafinn, það þarf
1 maður ekki að efast um, þegar litið
^ er inn í Naustið. Þeir hafa þar í
i þjónustu sinni matsveininn Ib
/ Weissmann, sem svo sannarlega
1 veit hvað gera á við hrútspunga.
!svið, lundabagga, bringufcolla —
og hákarlinum eiga þeir nóg af,
en hann er fenginn frá Patreksfirði,
1 bæði gler- og skyrhákarl. — GG
! Batið LSD - Sjá bls 10