Vísir - 28.10.1971, Blaðsíða 2

Ratko Andric, 27 ára gamall
Júgóslavi stóð í 32 klukkustundir
í baráttu við sænsku lögregluna.
Hann raendi eiginkonu sinni og
15 mánaða syni og vildi fá þau
með sér til Júgóslavíu, þar sem
hann áleit að Þau ættu helzt að
búa', enda þótt hann standi svo
í skilnaðarmáli gegn konunni.
Sem frægt er oröið af fréttum
gat lögreglan ekkert aðhafzt meö-
an Andric beindi skammbyssu að
» *■
32
tíma
stríð
baki konu sinnar, en öruggt má
telja að hefði hann ekki verið
svo fast bundinn við formsatriði
hefði hann komizt langt með
konu sína. Hann kraföist vega-
bréfs handa henni og syni þeirra,
og allt það umstang tók langan
tíma.
Loks tókst lögreglunni að yfir-
buga hann, og þá valt konan út
af sofandi, hafði þá enda vakað
í 32 klukkustundir.
Frú Andric valt sofandi út af í aftursæti lögreglubílsins, er maður hennar hafði verið hand-
tekinn.
VIITU CIFTAST
■: ■
„Fólk leitar til mín á
miðlunarskrifstofuna, og
hefur þá oft á tíðum geng
ið gegnum hina ólíkleg-
ustu reynslu í mannlegum
samskiptum. Það hefur
kannski eytt milljónum
og löngum tíma í að
skemmta sér á dýrum
stöðum, farið umhverfis
jörðina á fínustu skemmti
ferðaskipum heimsins, en
svo endar það hér hjá mér
og vantar að kynnast
fólki.“
Irving Field heitir hann, maður
á fimmtugsaldri, sem árum sam-
an hefur rekið kynningarskrif-
stofu fyrir einmana fólk, en skrif
stofu sína kallar hann „Match“.
Margt starfsfólk starfar með
Field við stofnun þessa sálfræðing
ar og félagsfræðingar, auk raf-
magnsheila, sem vinnur raunar
það verkið við kynningu tveggja
persóna, sem mestu máli skiptir.
„Þegar fólk kemur hingað“,
segir Field, „þá veit það oft ekki
að hverju það leitar. Ég hlusta
á það og síðan geri ,ég upp við
mig, að hverju þetta fðlk leftar.
Fólk segir nefnilega einn hlut en
meinar annan, þegar það reynir
að lýsa þeirri persónu sem það
heldur að það vilji kynnast — oft
með hjónaband fyrir augum".
Stéttamunur
Field segir, að fólk sem á sér
mjög ólíka fortíð, er ekki sömu
trúar og ekki úr sömu þjóðfélags-
stétt, ætti ekki að ganga í hjóna-
band. „Ég vel aldrei verkamann
handa yfirstéttarkonu — eöa öf-
ugt. Ég lít svo á, að það sé h'lut-
verk mitt aö forðast slíkan rugl-
ing. Hjónabönd aðila af ólíkum
kynþáttum ganga ekki heldur, og
enda hef ég nægar manneskjur
skráðar í mitt skjaiasafn til að
halda röð og reglu í þessum mál-
um — hvers vegna ætti ég að
hræra fólki saman?"
Field segir að á sínum langa
miðlaraferli hafi hann stuðlað að
3000 hjónaböndum, „og ekkert
þeirra hefur endað með skilnaði",
montar hann sig. „Ég lofa hverj-
um viðskiptavini ars þjónustu af
þendi stofnunar minnar en það
tekur sjaldan svo langan tíma aö
koma því í kynni við mótpart er
hentar. Stundum kynni ég per-
sónuna fyrir þremur öðrum, stund
um fyrir sex, stundum fyrir tíu
— en það er mjög sjaldan sem
þarf 10 kynningar. Mér finnst fólk
nú til dags miklu harðgerðara og
þroskaðra en hér áður.
Fyrir mörgum árum töluðu
99% viðskiptamanna minna við
mig um ást, og ekkert annað. —
Núna talar enginn um ást. Konur
vilja kynnast karlmönnum sem
eiga peninga — eða hafa mögu-
ieika á að eignast þá. Og ég áfell-
ist þær ekki fyrir það. Karlmenn
eru alltaf eins, þeir segjast bara
vilja laglega stúlku með eitthvað
í kollinum“.
Foreldrar „bjóða“ dætur
sínar
í seinni tið hefur Field orðið
var við það í auknum mæli, að
foreldrar leggja nafn dætra sinna
inn á spjaldskrá Fields,.lýsa kost-
um þeirra, útliti, menntun og
þjóðerni, og mælast til þess að
Field dragi út einhvern laglegan,
góðan pilt til að senda heim til
þeirra. Foreldrarnir skrökva því
svo að dóttur sinni, að þarna sé
kominn gamall fjölskylduvinur. —
„Fjölskylduvinurinn” býöur svo
heimasætunni út og stundum tak
ast ástir.
Field segir, að það sé ekkert
annað en einmanaleiki, sem reki
fólk til að.leita til hans.
„2500 manns fremja sjálfsmorð
árlega í New York af því að þeim
leiðist þeir eru einmana", segir
Field, „einmanakenndin er bitur
reynsla, og hún er fyrirbæri sem
aldrer Va'r'til hér áður. Okkar nú-
tíma þjóöfélag hefur fundið upp
einmanaleikann".
Fieíd ákveður- gjald það sem
hver . yiðskiþtavinanna greiðir
hverju -sinni. — Surna lætur hann
borga 100 dollara aðra 300 doll-
ara, ,,ég ákveð þetta sjálfur“, seg
ir Field „og ég segi ekki meira
um það. Ég ákveð það. — Engar
skýringar.“
Fimm karlar og ein kona
Field fullyröir að ungt fólk
leiti til „Match“ ekki síður en
eldra. „Ég skipti fólki f tvo ald-
ursflokka", segir hann, „þ. e. frá
18 — 30 ára og frá 30 ára til fimm-
tugs. Eldrá fólk kemur ekkj hing-
að“.
Svo segir hann sögu af kátri
^túlku, sem kom til hans og bað
hann að kynna sig, ungum, lag-
legum pilti. Field lét sálfræðinga
sína prófa stúlkuna og komast að
einhverri niðurstöðu um persónu-
leika hennar. Síðan dró hann upp
úr spjaldskrá sinni nöfn og heim-
ilisföng fimm pilta.
Stúlkan fór heim og hringdi
í þá alla og bauð þeim f kokkteil
partí. Drengjunum fannst þetta
ágætt — öllum nema einum. —
Honum fannst þetta heldur óvið-
kunnanlegt og fór heim. Stúlkan
giftist svo einum þeirra sem eftir
voru.
Irving Field á skrifstofunni — sérfræðingur í að velja saman fóik í hjónabönd.