Vísir - 08.03.1972, Blaðsíða 2

2
Vísir. Miðvikudagur 8. marz 1972.
Svava Agústsdóttir. Nei, ég gerði
það nú ekki, en ég fer samt stund-
um í kirkju. Ég hef gaman af þvi
og ég skammast min ekkert fyrir
það. Mér finnst þetta þjóna ein-
hverjum tilgangi.
rimsm:
Fóruð þér i kirkju á
æskulýðsdaginn?
Hulda Yngvadóttir, Kvennaskól-
anum.Nei. bað gerði ég ekki. Jú,
jú, ég fer stöku sinnum i kirkju,
á jólum og við hátiðleg tæki-
færi, en svo er nú pabbi minn lika
prestur, svo það er kannski soldið
annað.
Hreiöar Albertsson, bifreiða-
stjóri. Nei, ég fór ekki i kirkju
þann dag. En það kemur nú
reyndar fyrir að maður fer, svo
sem á jarðarfarir, þó ekki ein-
göngu. En ég fer aldrei á sunnu-
dögum, samt hef ég svolitið gam-
an af þessu.
Svava Þorsteinsdóttir, Lind-
argötuskóla. Nei, þaö gerði ég
ekki, og ég fer satt bezt að segja
aldrei i kirkju. Ég fór siðast fyrir
tveim árum eöa þar um bil, og þá
var það um jólin. Jú, jú, þaö var
ágætt, þaö rikti einhver viss
stemmning.
Rafknúnir bílar á
íslenzkum þjóðvegum?
,Tímabœrt að hefja tilraunir' , segir Gísli Jónsson á miðsvetrarfundi Sambands ísl. rafveitna
Ymis rafknúin ökutæki önnur en bilar hafa náð verulegri útbreiðslu,
eins og t.d. gaffallyftarar á borð við þennan á myndinni, en lyftarar af
þessu tagi eru einu rafknúnu ökutækin, sem við höfum haft kynni af
hérlendis — enn sem komið er.
„Fyllilega timabært
er orðið, að við íslend-
ingar hefjum þegar til-
arunir með notkun raf-
magnsbila”, segir i
skýrslu, sem Gisli
Jónsson flutti i gær á
fundi Sambands
islenzkra rafveitna, og
hófust að skýrslugerð
lokinni nokkrar um-
ræður um erindi raf-
knúinna ökutækja á vegi
landsins.
Hin sivaxandi mengun 1
heiminum hefur aukið mjög á-
huga á rafmagnsbilum. Hvaö
mest munu Japanir hafa lagt I
rannsóknir á þessu sviði, enda
þeim lifsnauðsyn aö draga úr
mengun, þar sem ástandið hjá
þeim er sums staðar svo slæmt,
að lögregluþjónar, sem stjórna
umferð, þurfa að nota gasgrimur.
Það er þó ekki af mengunarótta
einum, sem verið er að þróa
rafknúin ökutæki inn á markaö-
inn, enda saga þeirra oröin nokk-
uö eldri en óttans viö mengun,
fyrsti rafmagnsbillinn var nefni-
lega byggður I Englandi árið 1837.
Þaö varð þó ekki fyrr en árið 1881,
sem fyrsti geymisknúni bfllinn
var tekinn i notkun til almenn-
ingsþarfa, en það gerði strætis-
vagnafyrirtæki Parisarborgar,
og I lok siðustu aldar voru svipað-
ir bilar teknir i notkun I Berlin,
New York og London.
Rafmagnsbilarnirurðu aðlúta i
lægra haldi, þegar sprengihreyfl-
ar fóru aö þróast og verð þeirra
lækkaöi. En þeir náðu sér aftur á
strik i Bretlandi - aö minnsta
kosti - upp úr árinu 1945. Hin sfð-
ari ár hafa rafmagnsbílar þjónaö
mjög þýðingarmiklu hlutverki
þar i landi á vissu notkunarsviði I
verzlunarþjónustu, og er akstur
meö mjólk og brauð til heimila al-
gengasta notkunarsviðiö.
1 notkun hjá Eimskip
Ýmis rafknúin ökutæki önnur
en bilar hafa náö verulegri út-
breiðslu, svo sem gaffallyftarar,
dráttarvagnar og ýmis innanhúss
flutningatæki.
Einu kynni okkar Islendinga af
rafknúnum ökutækjum eru þau,
sem viö höfum haft af vöru lyftur-
um.
,,Hér I vörugeymslum Eim-
skips notum við bæði disil- og
rafknúna lyftara,” sagöi okkur
einn piltanna I vörugeymslunni i
Austurskálanum. Hann kvaöst
hafa unnið með báöar tegund-
irnar og_ kunna betur við
dísilinn. „Hann vinnur miklu
hraðar en sá rafknúni og er allur
mikið meðfærilegri. Rafknúnu
lyftararnir eru svo sem mikið
hljóðlátari, en þeir taka seinna
við sér. Þó er ég ekki frá þvi, að
ekki þurfi aö liða á svo löngu þar
til fram koma rafknúnir lyftarar,
sem standa disilunum jafnfætis -
en þess verður ábyggilega langt
aö biða, að ég kæri mig um að fá
mér rafmagnsbil undir fjöl-
skylduna... „bætti piltur við”.
Dýrari og kraftminni
Verð rafmagnsbila er allt aö
þvl tvöfalt hærra en sam-
bærilegra bila meö sprengi-
hreyfli, m.a. vegna þess hve fáir
eru framleiddir og kostnaður við
gerð geyma er mikill. Heildar-
kostnaður á ekinn km er hins
vegar talinn vera mun lægri, m,a.
vegna lengri endingar, minna
viðhalds og lægri orkukostnaðar.
Þar á móti koma ýmsar tak-
markanir rafmagnsbilsins, eins
og t.d. lágur aksturshraði, stutt
aksturslengd á hverri hleðslu og
vandamál vegna orkufrekra
hjálpartækja
Almennur hámarkshraði er 25-
60 km og akstursvegalengd 40-70
km á hleðslu. Notkun rafmagns-
blla er þvi aðeins möguleg þar
sem um litlar fjarlægðir er að
ræöa og lágur hraði kemur ekki
að sök
Þrjú japönsk fyrirtæki hafa
annars tekið upp samvinnu um aö
þróa rafmagnsbfl, sem á aö geta
náö hámarkshraöa 80 km og ekið
300 km á hleðslu.
Það kom fram á fundi raf-
veitustjóranna, aö það sem kunni
að valda okkur íslendingum
erfiðleikum í notkun rafmagns-
farartækja sé hið hlutfallslega
mikla myrkur á venjulegum
vinnutima hérlendis. Spurning er,
hvort i framtiðinni verði
götulýsing ekki aukin, svo að
hægt verði að aka einungis með
stöðuljós. —ÞJM
Með blaðabunkann í 35 ár
— Rœtt við Óla blaðasala, sem slítur enn gangstéttinni við Reykjavíkurapótek af óbilandi þrótti
Þeir standast honum ekki snún-
ing strákarnir. Hann er kominn á
leigubil klukkan hálfeitt á hverj-
um degi hingað i Siðumúiann þar
sem Visir er prentaöur. Þegar
hann svo hefur næstum þrifið
blöðin sin út úr prentvélinni, skip-
ar hann bflstjóranum að aka sem
inest hann má niöur að Reykja-
víkurapóteki.
Hver? Jú, auðvitað Öli
blaöasali!
Hann hefur ekki gert annað alla
sina tið en seija blöð - og Visi hef-
ur hann selt lengur og dyggilegar
en nokkurt annað hlað
„Ég byrjaði að selja Visi 3.
marz árið 1937, þá var ég á
fimmtánda árinu”, sagði Óli, er
Visir spjallaði við hann i gær I til-
efni 35 ára afmælisins i starfi.
„Já, það er rétt hjá ykkur, ég á
afmæli, hef núna selt Visi i 35 ár
samfleytt”.
Þreytandi starf?
„Ég veit ekki... ég er nú alveg
hættur að selja önnur blöð en Visi.
Er bara hér á horninu part úr
degi”.
— Hvað selurðu mörg blöð á
dag?
„Misjafnt, svona 150 til 300, þaö
fer eftir ýmsu”.
— Og hver eru daglaunin?
„Misjafnt. Frá 300 og stundum
upp i 600 krónur á dag”.
Óli hefur helgað sér vettvang á
horninu við Reykjavikurapótek,
og hann bitur staðfastlega alla
stráka af sér, sem ætla sér aö
selja á „horninu hans” - „ég veit
nú ekki hvort ég get talið mig eiga
hornið, en ég reyni aö halda i það.
Hef nú staðið hér i 35 ár og aldrei
gert annað en þetta”.
Hann er nú orðinn 49 ára, og
þótt hann hafi ekki orð á þvi sjálf-
ur, þá hefur maöur grun um að
allur sá hávaði og öll þau hlaup
með niðþungan blaðapokann,
sem hann hefur lagt á sig, hafi
nokkuð svo jaskað manninum út -
þótt Reykvikingum sýnist garpur
þessi alla tið vera eins og telji
hann jafnrótgróinn hluta borgar-
innar og Bernhöftstorfuna.
— GG.
Eyjólfur Eyjólfsson
stöðumælavörður. Ekki gerði ég
það nei, en ég fer samt I kirkju
svona stundum. Svo hlusta ég
alltaf heima á messur á sunnu-
dögum i útvarpinu og horfi á
helgistundina I sjónvarpinu. En
sem sagt ég fer sjaldan I kirkju,
og það er bezt að viðurkenna það
eins og það er.
Guðrún Samúelsdóttir, Arbæjar-
skóla.Nei, ég fór ekki á æskulýös-
daginn i kirkju, en fer samt yfir-
leitt á sunnudögum með litlu
frænku mina og bræður. Ég
komst bara ekki þennan um-
rædda dag. Svo fer ég nú alltaf
um jólin, það er alveg viss passi.

35 ara startsatmæli: Oli Sverrír
Þorvaldsson þ.e.a.s. óli blaða-
sali, sem svo lengi hefur slitið
gangstéttinni á horninu við
Reykjavikurapótek.
Stúlkur óskast
Stúlkur óskast við þvottahúsvinnu.
Upplýsingar frá 5—7 á staðnum.
Þvottahúsið A. Smith h/f,
Bergstaðasræti 52
(Bragagötumegin)