Alþýðublaðið - 06.09.1963, Síða 15

þess undursamlega lífs, sem
skurðlækningarnar hafa beint
honum að. Skiljið þér, hvað ég
er að fara?
Ég vissi ekki, hvað ég átti að
segja. Ég var rétt að því komin
að segja, að gagnstætt við kæru
leysislegan og hálfvolgan stuðn
ing yfirhjúkrunarkonunnar var
þarna kominn maður með hug-
sjónir, að vísu furðulegar næst
um ævintýralegar, en hvílíkur
eldmóður hvílík ákveðni var í
svip hans og orðum: Ég fékk
skyndilega löngun til að hjálpa
honum til að draumar hans rætt
ust, að standa við hllð hans í
þessari ævintýralegu herferð. Ég
kinkaði kolli án þess að geta
mælt orð frá vörum, — hann
fór ofan af borðinu og sneri sér
að næstu bókahillu.
Þér verðið að þagga niður í
mér, ef að ég gleymi mér, sagði
hann ákveðið. Ég óttast, að ég
kunni að tala til eilífðar, ef ég
fæ einhvern til að hlusta á mig.
En mig langar til að þér vitið,
að ég hef einlægan áhuga á
starfi yðar og ég mun ekki unna
mér nokkurrar hvíldar fyrr en
við höfum komið hér upp glæsi
legra bókasafni en nokkurn
dreymir um í dag. Ég tók eftir
því á göngu minni um deildir
sjúkrahússins, að hvergi hanga
neinar myndir á veggjunum.
Mörg sjúkrahús eru í sambandi
við myndasöfn — hvers vegna
ekki Redstones? Rauði Krossinn
hefur á sínum vegum dágott
myndasafn, þar sem unnt er að
fá lánaðar myndir til ákveðins
tíma. ' Þessum myndum má
skipta á milli deildanna og
breyta síðan um eftir vild þar til
fengnar eru nýjar myndir en
þessum skilað. Gætuð þér ekki
komið upp myndasafni í sam-
bandi við bókasafnið? Ég verð
að minnast á þetta við yfir-
hjúkrunarkonuna, — ef þér fall-
izt á það. Vitið þér, — hann
veitti mér ekkert tækifæri til að
láta í ljósi álit mitt, — að ég
hafði sjúklinga á fátækraspítala
í Lundúnum ekki alls fyrir
löngu. Iíún var eins og skugg-
inn af sjálfri sér af barneighum,
striti og óendanlegu stríði við
fátækt og eymd. Þegar hún kom
var hún svo illa farinn, að við.
gerðum okklir litlar vonir um
að geta bjargað hcnni. Við lögð
um hana inn og vikum saman lá
hún rúmföst og tjöld voru dreg
in fyrir hvíluna nótt sem dag.
Einhver sjúkrunarlcona, — ég
vissi aldrei hver, — fékk þá
liugmynd að taka eina mynd-
ina af deildinni og hengja hana
upp á tjaldið fyrir framan augu
konunnar Yfirhjúkrunarkonunni
var ekki um þetta tiltæki,--auð
vitað var ekki kveðið á um neitt
slíkt í reglum sjúkrahússins, en
sem betur fer lét hún þetta líða
um dal og hól. Konan lá þarna
viku eftir viku og virtist ekk-
ert af því vita, sem gerðist í
kringum hana. Myndin var eftir
Constable, — þér þekkið það
kannski, — aðeins falleg frið-
sæl sumarmynd einhvers staðar
utan úr sveit, — akrarnir græn-
ir,- himinninn blár með hvítum
skýjahnoðrum, — eintómur frið
ur og sæla. Ég hresstist smátt og
smátt og þér megið trúa því, að
okkur létti. Yfirhjúkrunarkonan
var yfir sig hrifin af árangrin-
um og þegar konan átti að fara
heim baðst hún leyfis að fá að
tala við yfirhjúkrunarkonuna. Yf
irhjúkrunarkonan bjóst við þakk
læti og því um líku, — hún vissi
því ekki, hvaðan á sig stóð veðr
ið, þegar konan sagði blátt á-
fram: Ég varð að láta mér batna
til þess að gá að því, hvort að
það væri til slíkur friður í heim-
inum. Ég hafði aldrei neina trú
á því, að ég væri þama sjálf,
en allan þann tíma, sem ég lá
rúmföst, allan tímann fannst
mér eins og ég væri úti á ólg-
andi hafi alein á aumum fleka
__ en aldrei missti ég samt sjón
ar af myndinni, frú, — og ég
lét aldrei af að áminna sjálfa
mig:
Milly litla, — sagði ég, —
einhvers staðar er strönd, þar
sem er friður og ró. Þú verður
bara að sjá það sjálf, — og gef-
ast ekki upp. Og ég gafst ekki
upp, yfirhjúkrunarkona. Nú
stendur ekki á öðru en ég fari
og sjái þetta með eigin augum.
— Og gerði hún það?
Yfirhjúkrunarkonan fór með
vesalings konuna út á land í henn
ar eigin bíl, sagði hann hægt.
Hún var mesta merkiskona. Hún
sagði, að vesalings konan hafi
grátið höfgum tárum, þegar hún
steig út úr bílnum og starði á
landslag, sem líktist þvf, sem
myndin sýndi. Getið þér trúað
því, sagði hún við yfirhjúkrun-
arkonuna, að þetta hefur alltaf
verið hérna, án þess að ég hefði
hugmynd um! Þetta er næstum
þvi eins fallegt og myndin, finnst
yður það ekki?
Einhver barði að dyrum og
hjúkrunarkona kom í gættina.
Hún roðnaði eilítið, þegar hún sá
lækninn.
Yfirhjúkrunarkonan bað mig
HtWWWOMMMWMWWIWMIW
að finna yður, herra, sagði hún
feimnislega. Hún bíður eftir yð-
ur í kvikmyndasalnum.
Hann leit til mín með skelmis
svip á andlitinu: — Þama sjáið
þér, sagði hann. Þér verðið, að
halda aftur af mér! — Svona
fer alltaf, ef ég kemst á stað.
Allt í lagi, hjúkrunarkona. Ég
kem strax. Þér vísið veginn. Ég
er ennþá ókunnugur hérna.
Nú .... þegar hann var far-
inn andaði ég djúpt eins og ég
væri að koma inn úr stormi.
Hann er auðvitað viti sínu fjær,
hugsaði ég með mér, en hann er
vingjarnlegur og fullur af eld-
móði hins áhugasama manns.
Hann er af allt öðru sauðahúsi
en þeir læknar, sem hingað til
hafa lagt leið sína á Redstones.
Auðvitað mundi starf mitt marg
faldast, ef yfirhjúkrunarkonan
tæki tillögur hans til greina, —
en það yrði gaman að vinna með
slíkum hugsjónamanni!
Án þess að gera mér á nokk
um hátt Ijóst, hvað fyrir mér
vakti, stóð ég á fætur og gekk
að litla speglinum, sem ég hafði
komið fyrir í horninu, þar sem
ofurlítið bil var á milli hillna
Ég stóð þarna og starði gagnrýn
in á spegilmynd mína og lék mér
að því að reyna að sjá sjálfa mig
sömu augum og herra Masters.
Mér flaug í hug, að það hefði
verið gaman, ef mér hefði gefizt
tóm til að púðra á mér nefið
og renna greiðu í gegnum hárið
á mér; ég strauk hendinni yfir
úfinn kollinn án sérstakrar hrifn
ingar. Ég var því fegin, að yfir-
hjúkrunarkonan hafði ráðið mér
til að klæðast fjólubláum slopp
í vinnunni svo að ég líktist hjúkr
unarkonunum, — en ljósfjólu-
blátt fer reglulega vel við dökk
brúnt hár og húðlit minn. Þessi
litur er miskunnsamur við vesa
linga eins og mig, sem hafa rauð
leitan blæ á hárinu og hættir til
að fá freknur. En fjölskyldan hef
ur reyndar aldrei viljað fallast
á, að ég hefði kastaníubrúnt hár,
— koparrautt og gulrótalitur“,
— það eru orðin, sem þau nota.
Pabbi sagði, að ég hlyti að sækja
þetta til lauga-langa-ömmu, því
að allt frá hennar dögum hefði'
enginn orðið rauðhærður í ætt-
inni. Ég hef aldrei komizt að
neinni niðurstöðu í því efni
hvers vegna þessi ósköp þurftu
endilega að dynja á mér. Ég hef
aðeins erft eitt af mörgum fögr
um einkennum móður minnar, —
það er blágræni augnaliturinn,
sem ég held, að sjaldan fylgi
rauðu hári. Augnahárin eru ekki
skollituð, — sem betur fer
heldur kaffibrún. Enginn gæti
látið sér detta í hug að kalla
mig fallega, — ekki einu sinni
snotra, en Peter segir: Þú ert
indæl, elskan. — Þannig var
persónan, sem Master læknir
hréif með eldmóði sínum, því í
sannleika sagt var ég frá mér
numin af hrifnlngu.
Þegar ég fór heim um kvöldið
var enn slagveður, svo að ég var
fegnari en frá megi segja, að sjá
bíldrusluna hans Peters fyrir ut
an hliðið. Ég var líka dauðfegin
að sjá framan í heittelskað and-
lit hans, því að ég var uppgefin
eftir erfiði dagsins og ég fremur
féll en settist í sætið við hlið
hans. Við horfðum bara hvort á
annað um -stund, — elsku Peter
svo hár og grannur eilíflega eins
og að vaxa upp úr öllum sínum
fötum og í þörf fyrir að fá sér
ný, — Peter með grófan dökk
an hárlubbann, risavaxnar hend-
ur og fætur og drengjalegt
bros, — ó, hvað ég elskaði hann.
Að hlaupa á móti Peter var eins
og að hlaupa heim eftir langan
erfiðan skóladag. Hvað svo sem
námið var skemmtilegt og kenn
arinn elskulegur var tilhugsunin
um það að hitta Peter við hlið-
ið, það, sem lýsti upp tilveru
mína.
Halló, skvísa!, — sagði hann
blíðlega. — Ertu með?
— Þegar þú ert búinn að
kyssa mig, sagði ég glaðlega og
við hölluðum okkur hvort að
öðru og kysstumst. Á leiðinni nið
ur hæðina skýrði ég honum frá
öllum atburðum dagsins frá nýja
lækninum og hugsjónum hans,
— frá öllu. Ég dró ekkert undan
— orðin streymdu frá vörum
mér eins og óstöðvandi árstraum
ur, þótt ég vissi, að Peter mundi
vinza úr það, sem honum sýnd-
ist, — hitt færi inn um annað
eyrað og út um hitt. Ég kærði
mig kollótta. Hann komst ekki að
fyrr en við vorum komin niður
í þorpið. Hann stöðvaði bílinn
því að við áttum skammt eftir
heim og við kveiktum okkur í
sígarettum. Hann sagði mér allt,
sem gerzt hafði á bílaverkstæð-
inu, þar sem hann vann. Það var
ágætur staður, og Peter hafði í
lengri tíma gert sér vonir um,
að yfirmaður hans mundi inn-
an tíðar bjóða honum að ganga
irm í fyrirtækið. Peter elskar bíla
eins og sumir elska hross. Hann
gælir við bíla eins og menn gæla
við gæðinga, og þegar hann hand
leikur nýtt dekk er eins og hann
strjúki ástmey sinni yfir hárið.
Ég man, að hann sagði, að það
hefði verið mikið að gera þenn
an dag og það hefði verið komið
inn með nýjan Bentley til við-
gerðar.
En þetta var ekki það, sem ég
ætlaði að segja þér, Shirley,
sagði hann skyndilega og kastaði
sígarettunni út um gluggann. —
Ég er með dálítið óvenjulegt á
prjónunum. Manstu eftir þess-
um Johnny fiðluleikara, sem þú
varst að tala um fyrir nokkrum
vikum?
— Hvað nú, sagði ég hlæjandi.
Auðvitað man ég eftir honum.
Hvers vegna spyrðu? Segðu mér
nú ekki að hann hafi komið á öíla
verkstæðið í dag?
Bíddu við, — það kom þangað
náungi frá Messengers, — þú.
veizt þessum stað í Thornley, þar
sem seldir eru leikhúsmiðar og
því um líkt. Jæja, hann sagði
John Phipps, svo að ég heyrði,
að allt væri upppantað fyrsta
kvöldið, — en svo sagði hann,
— en ef þú, John getur gert við
bílinn minn í snatri slcal ég láta
þig hafa tvo miða, sem verið var
að skila. Hvað segðirðu um það?
Hann brosti ánægður og teygði
úr fótunum eins og framast var
unnt í þessum litla bíl. Þú.
veizt, hvernig John er. Hann
spurði, hvað í ósköpunum hann
ætti að gera við aðgöngumiða á
tónleika. Láttu þá koma, ef þú
vilt, sagði hann við náungann.
Ég finn einhvern, sem vill fara,
— það er ég viss um. Ég skal
gera við bílinn þinn á meðan þú
sækir þá, — hafðu engar áhyggj
úr.
— Nú, og hvað svo? —;jÉg.
vissi ekki, hvað hann var að fara,
— eða réttara sagt, — þorði ekki
að koma með neinar getgátur.
Pétur tók í hendina á mér.
spurði hann. Mér fannst hjartað
an á tónleikana á inorgun? _____
— Ef ég ’fæ þessa miða, Shir-
ley, — eigum við þá að fara sam
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 6. sept. 1363 J.5