Vísir - 01.09.1973, Page 8

o»o»o#
8
Vlsir. Laugardagur 1. september 1973
hUntfOllum verðo á víxlspor'
Home: The Alchenist
Mikið er vandaö til þessarar
plötu, albúmið er mjög fallegt,
textar plötunnar eru samdir af
sértilkvöddum manni, stúdió-
vinnan við plötuna er storkostleg
og hlýtur að hafa veriö ofsa dýr,
en samt er það nú einhvernvegin
svo, að platan hrifur ekki eins og
til var ætlast.
The Alchemist, er nokkurs
konar pop-opera, og segir frá
dularfullum og óútskýraniegum
hiutum, sem ekki verður farið
nánar út i hér. Verkið er i tóff
hlutum. Má segja, að fyrstu sjÖ
hlutarnir sleppi aö mestu klakk-
laust við ljót orö, þó þar sé fátt
sem hægt er að hrópa húrra fyrir.
Um þverbak keyrir fyrst veru-
lega I fimm siöustu hlutunum, þá
fer platan aö verða virkilega
leiðinleg.
Home var á síðasta ári talin ein
alefnilegasta hljómsveit Eng-
lands, en ef þeir ætla aö halda
þeim orörómi á lofti, veröa þeir
að vera snöggir og bæta fyrir
þessi mistök. Þeim verður varla
skotaskuld úr þvi strákunum, þvi
þó ég sé ekki ánægöur með þetta
framlag þeirra, þá má greinilea
heyra að Home er góö hljómsveit.
Þeir eru bara mannlegir eins og
viö hin, eins og þið munið, segir
einhvers staðar:„öllum verða á
vlxlspor.”
og þeir eru sagðir fremstir þeirra er spila „glimmer-rock
um ofneyzlu fiknilyfja. Og nú
hafa borizt þær fregnir, að
hljómsveitin verði jafnvei leyst
upp fyrir haustiö. Astæöan er
sögö vera sú, aö það sé of dýrt
aö reka hijómsveitina með þeim
hætti sem hingað til, þótt hljóm-
sveitin moki inn fé. (Kannski
snyrtivörurnar, sem þeir nota
séu svona óttalega dýrar....)
Það er ekki aöeins á hljóm-
leikum, sem þeir mála sig og
faröa eins og myndin hér að of-
an sýnir, svona munu þeir vist
sýna sig oftast á almannafæri
lika. ógeð, kann einhver að
segja, en hvað sem þvi nú liður,
er staðreyndin sú, að ,,New
York Dolls” eru álitnir fremstir
þeirra tónlistarmanna, sem sér-
hæfa sig I flutningi hinnar svo-
kölluðu „glimmer-rock”, sem
tröllriöur popheiminum um
þessar mundir. Hljómsveitin
hefurstarfaö um nokkurt skeið i
Bretlandi, en þeir uröu fyrir þvi
áfalli, þegar þangað kom, að
missa trommuslagara sinn. A-
litið er, að sá hafi látizt af völd-
Þeir nefna sig „New
York Dolls" og hafa aflað
sér mikilla vinsælda í
Bretlandi/ en þó ekki siður
í heimalandi sínu/ Banda-
ríkjunum. Þess ber að
geta, til að fyrirbyggja
allan misskilning, að það
er enginn kvenmaður í
hljómsveitinni. Myndin
hér að ofan gæti kannski
fengið mann til að efast
um karlmennsku þeirra,
en það er víst einmitt til-
gangur þeirra félaga.
En meðal annarra oröa,
fyrsta stóra hljómplata New
York Dolls var aö koma á mark-
aðinn. Og eins og fyrr segir, eru
likur til þess, að það verði jafn-
framt siðasta hljómplata
þeirra.
ÞJIVJ
£kkert
að ske!!
Bob Dylan: Pat Garret &
Billy the Kid.
Bob Dylan hefur frekar litið
verið I sviösljósinu undanfarið.
Eingöngu hefur heyrzt I honum,
þar sem hann hefur aöstoðað
ýmsa félaga sina við plötugerö
þeirra. Hann lét þó hafa sig út i að
leika aukahlutverk I myndinni
Patt Garrett & Bilíy the Kid og
auðvitað fór það svo, að hann
samdi alla tónlist við myndina.
Tónlistin er nýlega komin út á
plötu, og plötuna hef ég nýlokið
við aö hlusta á. Mestur hluti plöt-
unnar er „instumental” eins og
titt er um kvikmyndatónlist, og
þar sem tóniistin er takmörkuð
við eina kvikmynd tel ég rangt að
bera plötuna við fyrri lagasmiðar
Dylans, enda stenzt þessi plata
engan samanburð viö þá hluti
sem Bob Dylan hefur áöur gert.
Það væri samt rangt aö segja,
aö platan, sé léleg, en heldur er
varla hægt meö hreinni samvizku
aö segja hana góða. Hún hangir
einhvern veginn i lausu lofti milli
þess, sem gott er og slæmt.
öll músik á plötunni er vel flutt,
enda hefur Dylan frábæra músik-
anta sér til aðstoöar. Gallinn er
bara sá, aö ekkert er að ske á
plötunni, einhvers konar milli-
bilsástand á hlutunum. Ekki er
samt hægt að ganga framhjá þvi,
sem gott er. Vil ég þar fyrst nefna
„Knockin on Heavens Door”.
„Final Theme” og svo er „Billy”
einnig ágætis lag, en fjórar út-
gáfur af sama lagi á einni plötu er
heldur of mikið fyrir mig.
Þar sem þessi plata hefur yfir-
leitt fengið slæma gagnrýni, þá
vona ég að Bob Dylan risi nú upp
úr öskustónni, sem hann hefur
legiö i, og sýni hvers hann er
megnugur.
BOB DYLAN i hiutverki sinu
i kvikmyndinni „Pat Garrett
& Billy the Kid.”