Vísir - 29.09.1973, Blaðsíða 2

Visir. Laugardagur 29. september 1973
2
VÍSIBSm:
Hvað haldið þér að islcndingar
ættu að gera til að auka ferða-
mannastrauminn hingað?
olafur Brynjólfsson, vcrka-
maður: — bað ætti að reyna að
auka öll þægindi fyrir erlenda
ferðamenn. T.d. að byggja
lúxushótel. Annars hef ég litið
hugsað málið.
Arni Sigurjónsson fulltrúi: — Ég
veit það, að erlendir ierðamenn
sækjast mikið i að íerðast um
landið, vegna náttúrunnar og
hreinleikans. Fólk virðist lfka
vera ánægðast eftir slikar ferðir.
Þvi viröist sem áherzlu mætti
leggja á þær. Einnig mætti lika
auka þægindin meira til að fá l'ólk
með peninga hingað.
ólafur Jónsson. bókari: — Mér
finnst það mætti leggja mesta
áherzlu á að luða feröamenn að
með hreinleika og fegurð
landsins. En það þarf að halda
iandinu hreinu. bað þarf enga
lúxusstaði, en það má bæta vönt-
un á sliku upp með þvi að bjóða
ýmiss konar sport.
Asgeir borbjörnsson, húsvörður:
— Við eigum að kappkosta að
halda landinu hreinu og jafn
i'ögru og óspilltu og áður. Þá fáurn
við fleiri og l'leiri ferðamenn til
landsins, og margir koma aftur.
Margrét Asgeirsdóttir: —Það má
leggja sérstaka áherzlu i aug-
lýsingum á það, sem er svo sér-
stætt hér á landi, t.d. fossa, hveri,
og náttúruna i heild sinni. Ég held
ekki að lúxusstaðir laði ferða-
menn aö. Fólk hefur gaman af
ýmiss konar erfiðleikum og
svaðilförum.
Lelfur Þorsteinsson, ljós-
myndari: — Ég vil helzt ekki fá
þá hingað. Ég hef verið erlendis,
og veit hvernig það er að hafa
borgir yfirfullar af túristum. bað
er hryllilegt. Fyrir utan það vex
svo oft alls konar leiðinda „bis-
niss” upp i kringum þetta.
Kynntust í Gullfossferð
reka nó íslendinga og Finnahótel f Höfn
Rolf er þegar farinn að hug-
leiða viðtækari rekstur. Á
eyjunni Bornholm hefur hann
tryggt sér land og þar hyggst
hann byggja gistihús og dregur
fram teikningu máli sinu til
skýringar.
„Húsið á að rísa við
ströndina, og ná að hálfu leyti út
i sjó. Bornholm er mjög
miðsvæðis og þaðan er auðvelt
að komast til nálægra landa,
Sviþjóðar, Finnlands, Eystra-
saltslandanna, Póllands og
býzkalands. Sannleikurinn er
sá, að þegar menn hafa dvalizt
hér í Kaupmannahöfn i nokkra
daga eru þeir orðnir leiðir, og þá
er gott að geta boðið þeim dvöl á
Bornholm og það hyggst ég
einmitt gera, við islenzka og
finnska ferðamenn. Eyjan er
friðsæl og laus við allan
skarkala, hin heppilegasta til
að eyða menningarsjúkdómn-
um, streitunni.”
Hvenær þeim áfanga yrði
náð, gátu þau ekki sagt með
neinnivissu, — en Rolf hlakkaði
til að takast á við vandann, sem
hann ætlar að ráða fram úr, að
mestu með eigin höndum, og
llclga og Itolf, ásamt ungum syni þeirra hjóna, sem eflaust er framtlðar „vert” á hótelinu þeirra. sinna nánustu.
(Ljósmynd emm) -emm.
„Fólk ákveður að
fara til Kaupmanna-
hafnar, en veit siðan
litið sem ekkert
hvernig það á að verja
timanum, eða hvert
það á að fara til að
njóta þess, sem borgin
hefur upp á að bjóða.
Mörgum íslendingi
reynist erfitt að tjá sig
á danskri tungu, en
það hefur komið sér
vel fyrir þá, að svo til
allt starfsfólkið hér á
gistihúsinu er islenzkt
og getur þvi leiðbeint
og liðsinnt mönnum i
borginni og okkur hefur
verið sérstök ánægja
að hafa getað veitt
slika þjónustu.”
Þetta mælti íslenzk kona,
Helga Benediktsdóttir, frá
Akureyri, sem á og rekur gisti
húsið, Falcon við Vester-
brogade i Kaupmannahöfn
ásamt finnskum manni sinum,
Rolf Madsen, er við ræddum við
þau. En okkur rak i rogastans,
er okkur var svarað á islenzku,
þegar við vorum að bögglast
við að slá um okkur á dönsku
þar á gistihúsinu. „Við
kynntumst á Gullfossi,” sagði
Helga, „ég var að koma frá
Englandi”, „og ég frá Dan-
mörku,” sagði Rolf. Þetta var
ást við fyrstu sýn, — gagn-
kvæm,” sögðu þau bæði. Og
Rolf hélt áfram. „Astæðan fyrir
Islandsferð minni var sú að mig
fýsti að kynnast öllum Norður-
löndunum. Ég er fæddur i Finn-
landi fluttist ungur til Dan-
merkur, en hafði dvalizt á
Norðurlöndunum, nema Islandi,
þegar við kynntumst. Siðan hóf-
um við búskap. Eigum við
tveggja ára dvöl á Grænlandi að
baki, þar sem ég vann við raf-
virkjun, sem er mitt fag.”
Helga sagðist vel geta hugsað
sér að búa þar ef svo bæri undir
„en við förum þangað varla
héðan af. Lif manna er þar
batnandi. Danir fara orðið betur
með þá en áður.”
„Við vorum að velta fyrir
okkur hvar við ættum að setja
okkur niður, þegar við sáum
auglýsingu i blaði þess efnis, að
þetta hús væri til sölu. Eftir að
hafa skoðað, þá ákváðum við að
reyna að hefja hér rekstur gisti
húss”, sagði Rolf, „en það er
geysileg vinna að endur-
byggja,” bætti hann við og
strauk ennið. „Ég varð að
leggja nótt við dag I eitt ár við
að endurnýja allt innanhúss. Ég
held, að rörin, sem ég hef lagt,
séu einir 5 km, og annað eftir
þvi. Þetta hefur þvi gengið eftir
vonum. Va'ndamálin þekkti ég
ekki þegar ég byrjaði, svo ekk-
ert lá annaðfyrir enað leysa
þau.”
„Við opnuðum i júni, ’72,”
sagði Helga, „en framan af
gekk rekstúrinn heldur hægt
eða þar til við komust i sam-
band við islenzka ferðaskrif-
stofu. Siðan hefur verið ærið að
starfa og um 40% allra gesta
eru landar minir, enda er is-
lenzka og finnska töluð meira
en danska i okkar húsum.”
Skor dauða manninn!
,, Hann lá bara í götunni. Ein-
hver haföi þó vist hringt i lög-
regluna. Enginn vissi, hvað að
honum var. Allir stóðu álengdar
og horfðu á hann, eins og væri
hann Hk.
Hver þeirra hugsaði með sér:
,,Ég þekki hann ckki neitt. Mér
kemur þetta ekkert við. Hvað
ætli sé aö? — Bezt að hinkra við
og sjá, hvaða endi þetta fær?”
Hann lá þarna I sparifötunum.
Það var laust fyrir hádegi.
Hann missir af hádegismatnum
i dag! „Svona er það, þegar
menn koma sér aldrei heim úr
næturpartíunum,” hugsar
kannski einhver.
„Nci, biðið við. Ilann er ekki
dauður. Hann hreyfði hendina.
...Nci, það tekur þvi ekki að
missa af matartimanum yfir
þessu, fyrst lögreglan kemur
ekki..”
En eftir rúmt kortér kemur
lögreglan. Verðir laganna lita á
manninn, og augnaráðið leynir
ekki hugsunum þeirra. „Enn
einn vandræðagemsinn.” —
Þeir vita bersýnilega ekki, að sá
sem þarna liggur er HJARTA-
SJÚKLINGUR.
Ekki alls fyrir löngu hafði
hann fengið tvö alvarleg köst.
Snarræði nærstaddra bjargaði
honum i þau skiptin.
Enginn þarna gerir sér grein
fyrir þessu. Þótt hann búi
skammt frá, þá er enginn úr
hópnum, sem veit á honum
deili. — Konan hans mátti ekki
vera að þvi að fara með honum I
morgungönguna aö þessu sinni,
enda virtist hann vera kominn
vel á bataveg.
„Þið eruð að fremja morð,”
hrópar einhver, sem allt i einu
ber þarna að, leggur úlpu yfir
manninn liggjandi.
„Ef við ætluðum aö kalla á
sjúkrabil í hvert skipti, sem ein-
hver undir áhrifum áfengis
dettur i götuna, þá verður ekki
séð fyrir endann á þvi,” segir
einhver afsakandi.
Annar stundarfjórðungur er
liðinn, og nú ber að sjúkrabil.
Sjúkraliðarnir stökkva út,
en...Hann er dauður,” sker
einn þeirra úr, og þeir skilja
hann eftir. Þetta er ekki lik-
flutningavagn, og það tekur þvi
ekki að eyða tima i lik.
Þriðji stundarfjórðungurinn
er liöinn, og nú þarf lögreglan
að hirða likið af götunni og
koma þvi I likhúsið. Þó hefur
enginn læknir litiö á manninn,
ekki einu sinni til að ganga úr
skugga um, hvort hann sé
örugglega dauður. Kannski
kemur læknirinn við I likhúsinu
á leiðinni úr mat.
Góðir samborgarar! Sýnir
ekki þetta hræðilega atvik, eitt
af tugum sams konar, sem ger-
ast hér árlega, að eitthvað mjög
alvarlegt er að hjá okkur?
Hver ber sökina? — Drykkju-
mennirnir, þvi að lögreglan
þreytist á útköllum þeirra
vegna og freistast til að setja
aðra undir sama hattinn eða
vegna ónákvæmra upplýsinga
frá tilkynnendum?
Nei, ég og þú, lesandi góður —
við berum ábyrgðina.
Vegna þess að við horfum
ÞEGJANDI upp á ófullkomið
skipulag og vanrækslu þess
opinbera. Hið opinbera er nefni-
lega ekkert annað en spegil-
mynd af okkur sjálfum, af-
skiptaleysið.
Ef við fylgjumst ekki með, ef
viö bendum ekki á leiðir til úr-
bóta, ef við krefjumst þess ekki,
að hið opinbera sýni betri for-
ystuhæfileika, þá er það okkur
sjálfum að kenna, þegar
mannslif glatast -vegna slíks
grátlegs sinnuleysis og þess,
sem ég var að reyna að lýsa hér
að ofan.
Mannslifið er dýrmætt, og þvi
eiga öll önnur útgjöld aö vikja
fyrir þvi, sem sanna má, að get-
ur sparað mörg mannsllf. —
Tökum sem dæmi hjartabilinn.
Sitthvað fleira mætti telja. A
meöan þessi tæki eru ekki kom-
in i gagnið, erum við með okkar
afskipta- og sinnuleysi samsek.
I minum augum samsek um
morð.
Þótt ekki væri nema eitt smá-
atriði, eins og að láta sykur-
sjúka og hjartveika bera á s(jr
einhver auðkenni (líkt og
blinda), sem gerði ókunnugum
kleift að átta sig á, að hverju
þeir komi...þótt ekki væri annað
en koma sliku á, þá væri það
visst öryggi.”
Mats Wibe Lund jr.