Tíminn - 11.01.1966, Blaðsíða 11

MRIÐJUDAGUR. 11. janúar 1966
TÍMINN
43
lexía fyrir Feisal og myndi kenna honum að fylgja sínum
kenningum stríðsrekstur samkvæmt kennslubókum.
Lawrence átti stutta ráðstefnu með Feisal og hélt síðan
til Tafileh með þrjátíu þúsund punda virði í gulli í hnakk-
töskunum. Á bakleiðinni var veðrið verra, ef eitthvað var,
hríð og fro'st og nístandi vindur, sem ætlaði að kæfa Lawrence
og Ateiba fylgdarmennina. Hann hitti nokkra menn Mauluds,
sem höfðust við í hreysum fyrir ofan Aba el Lissan í þeim
tilgangi að halda vörð um Hejaz járnbrautina. Þeir höfðu
engan eldivið, utan hráblautt lyng og voru klæddir brezkum
kaki búningum, helmingur þeirra var nú dauðuí úr kulda
bg vosbúð. En þrátt fyrir þetta, héldu þeir varðstöðu sinni
og herjuðu á lestir Tyrkja þegar færi gafst.
Lawrence var mjög hrifinn af kjarki þeirra og þolgæði.
„Við áttum þessum mönnum mikið að Þakka, og Maulud
þó meira, því að kjarkur hans og karlmennska hvatti þá til
að gera skyldu sína . . .tilfinningin hans var fyrir heiðri
og þjóðerni Araba . . . var nógu sterk til þess að herða
hann til þess að þola vosbúð og kulda í þrjá mánuði við
Maan, og efla kjark og þolgæði fimm hundruð manna sinna,
sem lögðu á sig hin verstu ókjör með stöku þolgæði“.
Hann var ákveðinn að sýna engu minna úthald og píndi sig
kalinn og skjálfandi áfram, ásamt þrælklyfjuðum úlföldum.
Það munaði mjóu að hann yrði allur ,í einum fjallalækn-
um. Úlfaldi hans varð staður í snjóskafli og það urðu hon-
um miklir erfiðleikar, að fá skepnuna til þess að standa
upp og halda áfram Loks komust þeir til Tafileh og Lawr
ence afhenti Zeid peningana, Arabarnir urðu mjög fegnir,
þeir höfðu engin laun fengið í nokkrar vikur og orðið að
þola hið mesta harðræði.
Lawrence áminnti Zeid um að gæta fengins fjár, borga
hermönnunum og geyma afganginn, hann hélt síðan til
dvalarstaðar síns og hugðist njóta hvíldarinnar. Þegar hann
var að velta út af var hann ávarpaður á ensku. „Munduð
þér vilja ábreiðuna mína. Yður virðist vera mjög kalt.“ Sá,
sem hér talaði var Kirkbride liðsforingi, þá starfandi í brezku
verkfræðingasveitunum, síðar brezkur sendiherra í Jórdan-
íu. Hann hafði verið sendur af aðalstöðvunum, til þess að
athuga hvort henta myndi, að gera bílveg frá Beersheba
yfir fjöllin til Tafileh, sem hann áleit nú illfært. „Ég vænti
þess að þér séuð mér samþykkur um þetta, eftir að hafa
farið þessa leið sjálfur", sagði hann hlæjandi við Lawren-
ce, um leið og hann tók tvö teppi af Aröbunum, sem mót-
mæltu ákaflega. „Þér ættuð heldur að ganga í mína þjón-
ustu, en að fare fýluferðir fyrir aðalstöðvarnar,“ svaraði Law
ence. Kirkbride varð mjög hrifinn af þessu boði, hann var
þá um tvítugt, talaði reiprennandi arabísku og var kunn-
áttumaður um skemmdarverk og fullur áhuga og bjartsýni.
Lawrence sá strax að hér var kominn hinn ágætasti aðstoðar-
maður. „Ég mun þá beiðast þess að þér verðið fluttur hingað.“
Þeir tókust í hendur og þar með hófst samvinna, sem stóð
allt til þess að Damaskus var tekin. Kirkbride átti eftir að
bjarga lífi Lawrence oftar en einu sinni.
Daginn eftir hélt Lawrence af stað ásamt Kirkbride og
lífverðinum til þess að rannsaka aðstæður við Jórdan. Það
var nú tekið að hlána og það virtist ekki alveg útilokað að
þeir gætu sameinast her Allenbys í marzmánuði, nú var hálf
ur mánuður til stefnu. Ferðin gekk vel. .„Það leit út fyrir að
leiðin, sem við hlutum að fara til þess að sameinast brezku
hersveitunum væri greiðfær,“ og hann hélt til fundar við
Zeid, hress í anda. Þegar hann tók að lýsa væntanlegri
herferð fyrir Zeid, greip hann fram í og sagði, að til þessara
framkvæmda þyrfti miklu meira fé.
„Engan veginn“, svaraði Lawrence, „féð; sem er fyrir
hendi, nægir og meir en það.“
Zeid varð órólegur og Lawrence gerðist tortrygginn og
gekk á hann til þess að hann segði hvað mikið væri eftir
af fé því, sem borist hafði frú Guweira. Zeid varð skömm-
ustulegur og undirleitur og sagði: „Því er öllu eytt, ég hef
eytt því, bæði til þess að greiða sheiknum í Tafileh skaða-
bætur og borgaíþorpsbúunum og Bedúínunum."
„En þér vitið, að venjan er áS greiða Bedúínunum þegar
þeir eru í leiðangri, en alls ekki þegar þeir sitja i vetrarbúð-
um,“ svaraði Lawrence furðulostinn
„Hvað um það, ég borgaði þeim,“ svaraði Zeid kuldalega,
og var eins og krakki sem veit upp á sig skammastrik.
Nú var öll von úti um að Arabar gætu sameinast Allen-
C The New Amerlcan Llbrarv
UNDIR
5
vissum bara, að framtíðin var okk-
ar, okkar beggja saman. Nígel
varð að fara til Yellowknife í
dag. — Þegar hann kemur aftur. .
Myra beit í brauðið, og það
brakaði í því undir tönn.
— Kemur hann hingað, áður en
hann fer til Englands?
— Ef hann mögulega getur.
— Og ef hann ekki getur það,
— hvað þá?
— Hvað þá? Já, þá fer ég auð-
vitað til Englands. Hvað annað?
— Það sem ég vil fá þig til að
gefa gaum er það, að þú hefur
verið kunnug Nígel í hálfan mán
uð, sem meira að segja eru frí-
dagar hans. Hann er ókunnugur
í Vancouver og borgin hefur
nokkurn Ijóma í augum hans.
Pínulítil rómantík tilheyrir fríinu.
Er það bara svona eða . ..?
Vonnie setti bollan svo hastar-
lega frá sér, að kaffið skvettist úr
honum.
— Er það alvara og fyrir lífs-
tíð?
— Það er þetta sem ég vil vita.
— Með öðrum orðum, þú held-
ur, að Nigel hafi bara verið að
leita að smáævintýri!
— Ég er bara að spyrja að
FÖLSKU
ANNE
því, hvort þetta sé augnaboiks-
víma eða varanlega ákvörðun. Mér
lízt vel á Nigel og held, að hann
myndi ekki segja við stúlku, að
hann elskaði hana, ef hann meinti
það ekki heils hugar. En — hlust-
aðu nú á mig, góða, sem er
eldri en þú og hef gengið gegnum
bitra reynslu. Mér gengur ekkert
til annað en það, að ég vil ekki
horfa upp á að þú verðir fyrir
vonbrigðum.
— Það verð ég ekki, sagði
Vonnie hæglátlega. Þetta er fyrir
lífstíð.
— Þá er allt gott og blessað, og
ég gleðst þín vegna. En það slétt-
ist ekki úr litlu hrukkunni milli
augnanna á Myru. Hún áttaði sig
og brosti.
— Vertu ekki að taka mig of
alvarlega. Ég hef lifað hluti, sem
gera mig tortryggna, þangað til
hringurinn situr fastur á fingrin-
um. Og meira að segja þó svo sé
. . .það leið skuggi yfir andlit
hennar og Vonnie vissi. að hún
var að hugsa um Brad.
— Bæði áður en sá harmleikur
skeði og eftir á, hafði hin fagra
og fjöruga Myra afþakkað alls
konar boð, allt frá því að fara í
helgarferðir á seglbátum eða
skemmtisnekkjum til þess að búa
FLAGGI
MAYBURY
í lúxusíbúð sem ástkona auðugs
timburkaupmanns. Hún hafði
brosað sínu heillandi brosi og
svarað öllum á sama hátt.
— Svo merkilegt, sem það
kann að þykja um svo fallega
stúlku, sem ég er, hef ég ekki
hugsað mér að lifa með öðrum en
þeim sem ég giftist.
— Ef þetta er opinber trúlof-
un þá verð ég að skrifa Nigel fá-
ein orð og óska honum til ham-
ingju, sagði hún.
— Það kemur ekki í blöðunum,
ef það er það, sem þú átt við.
Við höfum enga stóra trúlofunar-
veizlu, að minnsta kosti ekki
núna. _
— Ég vona, að þið hittist aftur
áður en hann fer til Englands.
— Hann kemur því einhvern
veginn í kring. Ef ekki, þá get ég
brugðið mér til Montreal og dval-
ið þar fáeina daga, áður- en hann
leggur af stað.
— Hann getur ekki haft annað
en gott af að fá vingjarnlega
kveðju frá vinStúlku kærustunnar.
Ef þú gefur mér heimilisfangið —
— Það get ég ekki. Ég hef ekki
fengið neitt heimilisfang.
, — Myra leit ekkí upp En hún
teygði sig eftir sykurkarinu.
— Hann ætlar að skrifa mér frá
Yellowknife, flýtti Vonnie sér að
segja. HanVi fer þangað í bfl með
manni frá Toronto. Það líður ekki
á löngu, þangað til ég fæ utaná
skriftina.
— Nei, — nei, sjálfsagt ekki.
Nú varð þögn, því að hvorug
hafði neitt að segja.
Hvert skipti, sem pósturinn kom,
horfði Vonnie eftir bréfi. Og á
hverjum degi sagði hún við sjálfa
sig: Á morgun heyri ég af honum.
— Það liðu raunar tvær vikur,
og þó að -Vonnie væri það ekki
ljúft, hlaut henni að verða hugsað
til þess, hvað Myra hafði verið
treg til að samgleðjast henni.
Vinkona hennar spurði aldrei,
hvort nokkuð bréf væri komið.
En Vonnie vissi vel, að \fyra
hafði aldrei losnað við efann um,
að þetta hefði verið annað en
stundarhrifning í fríinu.
Vonnie hélt dauðahaldi í allar
tilgátur, sem hún gat notað sem
skýringar á þögn hans. Það nafði
viljað til slys, eða hann hafði orð-
ið veikur.
Hvað sem fyrir kæmi, myndi
hann setja sig í samband við hana.
Hún reyndi að muna nafnið á fyr-
irtækinu, sem hann vann við i
lEnglandi. En jafnvel þótt hún
hefði dottið niður á það, var hún
litlu nær, þvi að ekki gat hún
sent þangað fyrirspurn. Það var
ekki hægt að eltast við mann yfir
hálfan hnöttinn. Eina úrræðið,
sem ekki vakti alltof mikla at-
hygli, var að hringja til hótelsins,
sem hann hafði dvalið á í Van-
couver. og spyrja. hvort hann
hefði skilið- eftir nokkra utaná-
skrift. Henni var sagt, að það
hefði hann ekki gert. Þá hringdi
_____________________________n
hún til hótelsinS, sem hún vissi,
að hann hafði gist á í Montreal.
Þar vissu þeir heldur ekkert um,
hvert hann hafði ætlað. Þeir svör-
uðu stutt en þó kurteislega. að
það eina, sem þeir gætu sagt,
væri það, að þeir ættu ekki von
á honum þangað aftur.
Laugardagsmorguninn að tveim
vikum liðnum, kom pósturinn í
seinna lagi. Þær höfðu tekið morg-
unkaffið með sér út í garðinn,
þegar þær heyrðu fítatakið . .
Vonnie flýtti sér að dyrunum.
Það lágu þrjú bréf í kassanum.
Tvö til Myru og verðlisti frá verzl-
un í Montreal til hennar sjálfr-
ar.
Henni var að venju þungt um
hjartaræturnar, þegar hún kom út
í garðinn með bréfin. Myra leit
á bréfið, sem Vonnie hélt á í
hendinni. Og verðlisti til þín. Eft
ir öll inkaupin í Montreal verður
þú sjálfsagt botnbarderuð með verð
listum og auglýsingum um allt,
sem nöfnum tjáir að nefna, frá
Parísarhöttum til þvottavéla. Hún
lét dæluna ganga, til þess að ekk-
ert skyldi bera á því, að hún skildi
vonbrigði Vonnie. Hún reif kæru
leysislega upp stærra umslagið.
— Og það lítur út fyrir, að það
sé eins með mig! Hún veifaði verð
lista, með mynd af konu í hvít-
um loðfeldi. — Nákvæmlega það,
sem mig dreymir um Hún hló
ÚTVARPIÐ
í dag

Þriðjudagur 11. janúar
7.00 Morgunútvarp. 12.00 Hádeg
isútvarp 13.00. Við vinnuna 14.40
Við. sem heima sitjum Stella
I Þorkallsson
talar um
I húðina
og starfsemi henðar. 15.00 Mið
degisútvarp. 16.00 Síðdegisútvarp
17.20 Framburðarkennsla i
dönsku og ensku. 17.40 Píanólög
18.00 Tónlistartími barnanna
Gruðrún Sveinsdóttir stjórnar
tímanum 18.20 Veðurfregnir 19.
10 Fréttir. 20.00 Gestur í útvarps
sal: Mari Isene frá Noregi syngur
Við pianóið: Árni Kristjánsson.
20.20 Hinn eini og hinir mörgu
H-endrik Ottósson fréttamaður
flytur annað erindi sitt. 20.45
,,Bergmálið“, divertimento i Bs-
dús eftir Haydn. 21,00 Þriðjudags
leikritið: „Hæstráðandi til sjós
og lands" Leikstjóri FIosi Ólafs
son. 22.00 Fréttir og veðurfregn
ir. 22.15 Átta ár í Hvíta húsinu
Sig. Guðmundsson skrifstofustj.
flytur kafla úr minningum Tru-
mans fyrrv. Bandaríkjaforseta (7)
22.35 „Maritza greifafrú": Lög
ír óperettunni eftir Emmerich
Kálmán. 23.00 Á hljóðbergi Björn
Th. Björnsson listfræðingur vel
ur efnið og kynnir. 23.45. Dag-
skrárlok.
Miðvikudagur 12. janúar
7.00 Morgunútvarp 12.00 Hádegis
útvarp 13.00 Við vinnuna. 14.40
Við sem ►'e.mo sitjum 15.0 Mið
degisútvarp
16.00 Síðdegis-
útvarp 17.20 Framburðarkennsla
f esperanto og spænsku. 17,40
Gítarlög. 18.00 Útvarpssaga barn
anna: „Á krossgötum“ Guðjón
Ingi Sigurðsson les 18.20 Veður
fregnir. 18.30 Tónleikar 19.30
Fréttir 20.00 Daglegt má) Arni
Böðvarsson flytur þáttinn 20.05
Efst á baugi Björn Jóhannsson og
Björgvin Guðmundsson tala um
erlend málefni 20.35 Dulspeki
daglegs lffs. Grétar Fells rith.
flytur erindi. 21.00 Lög unga
fólksins. Bergur Guðnas, kynnir
22.00 Fréttir og veðurfregnir 22.
15 „Einmanaleik", smásaga eftir
Örn H. Bjarnason Jóhanna Bene
diktsdóttir les. 22.35 Úr tón-
leikasal: 23.30 Dagskrárlok.